ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 6.
ความเดิมตอนที่แล้ว
.
.
.
"..คางุระ..ไปกินเนื้อย่างกันเถอะ.."ร่างบางลุกขึ้นอย่างระมัดระวังเดินเข้าไปหาคามุอิที่ส่งเสียงเรียกให้ไปกินเนื้อย่าง คามุอิแปลกใจที่คางุระไม่รีบกระโดดเข้ามาหาแต่กลับค่อยๆเดินอย่างระมัดระวัง"..เป็นอะไรไป?..ปกติเวลาที่พี่เรียกไปกินเนื้อย่างคางุระต้องดีใจสิ..ปวดท้องหรอ?.."คามุอิถามคางุระด้วยหน้าตาใสซื่อ(?)
"..ไม่ใช่น่อ..อาเฮีย..ชุกชั้งในกับกางเกงในอั๊วหาย!!"คางุระทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้ โซโกะแสยะยิ้มร่าไม่ต่างอะไรกับฮิจิาตะที่อยู่ห้องข้างๆ พวกตำรวจมือไวกว่าโจรนั่งยิ้มร่า
"..ก็ไม่เห็นต้องใส่เลย..ตอนเด็กๆคางุระแก้ผ้าวิ่งเล่นทั่วบ้านออกจะบ่อย..พี่ยังเก็บรูปไว้อยู่เลย.."คางุระหน้าแดงแจ๋ไม่รู้เพราะอายที่ต้องถอดหรือเพราะโกรธคามุอิกันแน่
"..จะไปก็ไปสิน่อ..เนื้อย่างน่ะ.."คางุระควงแขนคามุอิทำตัวลีบราวกับกระดาษA4
.
.
.
-------------------------------------------------------------------------
.
.
.
"..เธอจะมาเดินเบียดพี่ทำไม?.."คามุอิเอ่ยขึ้นหลังจากที่พากันออกมาจากซินเซ็นงุมิได้ไม่นาน คางุระเดินเบียดเขาจนจะเข้ามาสิงอยู่แล้ว สายตาหลายจับจ้องมาทางเขาและคางุระราวกับคู่รักใหม่มาเดทกันยังไงยังงั้น
"..ชุดอั๊วมันสั้นน่อ..แถมแหวกอกอีก..โนบราแบบนี่ลื้อจะให้อั๊ววิ่งเล่นตีลังการึไงน่อ?.."คางุระมองอีกคนด้วยสายตาเคืองๆ สองพี่น้องยาโตะเดินเบียดกันไปเดินเบียดกันมาไม่ว่าใครๆก็มองว่าเป็นคู่รักกันทั้งนั้น
"..อ๋า..อาเฮียอย่าแย่งเนื้อย่างของอั๊วน่อ!!.."คามุอิลงทุนเหมาร้านเนื้อย่างเพื่อที่จะได้กินเนื้อย่างได้ถนัดมิได้มีเจตนาอื่นแอบแฝง
"..แบ่งๆกันกินเถอะน่า.."คามุอิที่เอาแต่โซ้ยเนื้อย่างที่คางุระเป็นคนย่างเข้าปากหันไปมองคางุระ เขาคีบเนื้อย่างร้อนๆยัดปากคางุระที่เอาแต่บ่นกระปอดกระแปด
"อ๊ากก!..ร้อนๆๆ"คางุระสดุ้งโหยงทันทีเมื่อเนื้อย่างร้อนๆสัมผันโดนลิ้น"..จะป้อนก็บอกลีๆสิน่อ!.."คางุระแหวแบบงอนๆ นี่หล่อนงอนคามุอิหรือนี่พี่น้องงอนกันไม่แปลกซักหน่อย
"..โทษทีๆ..คางุระเธอป้อนพี่บ้างสิ.."คามุอิเงยหน้าจากถ้วยใส่เนื้อย่างขึ้นมามองคางุระ คางุระได้ยินดังนั้นก็คีบเนื้อย่างสีแกมแดงหอมน่ากินจ่อที่ริมฝีปากของคามุอิ"..พูดว่าอ้าม~~สิ..เหมือนตอนเด็กๆไง"คามุอิยิ้มร่า คางุระนิ่งเงียบมองคามุอินิ่งๆหล่อนไม่ได้อายที่จะพูดออกไปแต่หล่อนแค่อยากเล่นตัว
"..พูดก็ล่ายน่อๆ.."เมื่อหล่อนเห็นว่าคามุอิทำท่าทางเหมือนจะงอนหล่อนก็รีบตอบออกไป"..อ..อ้ามมม.."ทันทีที่ได้ยินดังนั้นคามุอิงับเนื้อย่างสีสวยเข้าปากเคี้ยวหนุบๆ รอยยิ้มร้ายๆของคางุระก็ปรากฏขึ้นเมื่อคามุอิทำหน้าเหยเก
"..มันยังไม่สุกเลยนะคางุระ!..เธอป้อนให้พี่ได้ไงกัน?.."คามุอิบ่นกระปอดกระแปดมองคางุระที่นั่งหัวเราะอย่างสะใจด้วยความน้อยใจ
"อุว่ะฮ่าๆๆๆๆๆ..กร๊ากกกกก"เสียงหัวเราะชองสาวน้อยที่ฟังยังไงก็ไม่เป็นสาวน้อยเสียเลย"..ลื้อนี่เหมืองตอนเด็กๆเลยน่อ..อั๊วป้อนอะไรก็กินหมก..ฮิๆ.."คางุระยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองคามุอิที่กำลังมองมาที่เธอเหมือนกัน
"..อ่า..รีบๆกินให้อิ่มเดี๋ยบพี่พาไปส่ง.."คามุอิละสายตากลับมามองถ้วยเนื้อย่างแล้วจัดการสวาปามกันต่อเช่นเดียวกับคางุระที่กำลังพลิกเนื้อย่างแล้วยัดเข้าปากด้วยความเร็วแสง(?)
.
.
.
ระหว่างทางเดินกลับไปยังร้านสารพัดรับจ้างทั้งสองก็เดินเดินเตร็ดเตร่ซื้อชิ้นเล็กชิ้นน้อยของสาวๆให้คางุระและแวะไปนั่งเล่นกันที่สนามเด็กเล่นด้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย
"..อิ่มจังเลย..อึดอัดชะมัดเลยน่อ.."คางุระนั่งแกว่งชิงช้าเล่นไปมามองคามุอิที่นั่งอยู่บนไม้กระดกอย่างเบื่อหน่าย
"..เดี๋ยววันหลัง..พี่เลี้ยงสุกี้ละกันนะ.."คามุอินั่งยิ้มเหมือนอย่างทุกทีเพียงแต่ครั้งนี้เป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากใจจริงๆไม่ได้เสแส้รงเหมือนอย่างเดิม
"..วันนี้อากาศลีจริงๆเลยน่อ..แดดไม่แรงอากาศเย็งสบาย~"คางุระเงยหน้ามองท้องฟ้ายามเย็นสีแสดดวงอาทิตย์ค่อยๆเคลื่อนลงลับขอบฟ้าไปทีล่ะน้อย อยู่ๆเม็ดฝนก็โปรยปรายลงมาสร้างความตื่นตระหนกให้กับทั้งคู่เพราะทั้งคามุอิและคางุระไม่มีใครพกร่มติดตัวมาด้วยเลย
"..รีบไปกันเถอะ..เดี๋ยวจะเปียกเอานะ.."หนุ่มผมเปียฉุดตัวคางุระให้ลุกขึ้นแล้วเริ่มออกวิ่งไปยังใต้หลังคาบ้านหลังโทรมหลังหนึ่งที่ไม่มีใครอาศัยอยู่"..เดี๋ยวรอฝนซาก่อนแล้วกันนะ.."คามุอิมองเม็ดฝนที่ตกกระหน่ำลงมา สายตาจับจ้องไปยังน้องสาวที่ถือวิสาสะพังประตู(?)เข้าไปในบ้าน
ตึง!
"..อาเฮียเข้ามาหลบฝนเร็วน่อ..เหลียวเปียกเอานา.."คางุระเดินดุ่มๆเข้านั่งในบ้าน คามุอิถอนหายใจเบาๆแล้วเดินตามเข้าไปอย่างช่วยไม่ได้ เวลาล่วงเลยผ่านไปหลายชั่วโมงฝนก็ยังคงเทลงมาไม่ขาดสาย สร้างบรรยากาศเป็นใจให้คามุอิเป็นอย่างมาก
"..นี่..คางุระ..อ้าวหลับไปหรอ?.."หนุ่มผมเปียหันไปมองน้องสาวที่นั่งสัปหงกพลางเอื้อมมือไปรั้งศีรษะของคางุระให้มาซบไหล่ของตนไว้
คางุระพิงไหล่พี่ชายหลับอย่างสบายใจโดยไม่รู้สึกตัวเลยซักนิดว่าหน้าของหล่อนกับคามุอินั้นใกล้กันมากแค่ไหน ลมหายใจร้อนๆของคามุอิเป่ารดเหนือริมฝีปากของคางุระที่หลับไม่รู้เรื่อง ร่างบางรู้สึกตัวดีดตัวขึ้นมานั่งตัวตรงทันทีแต่ริมฝีปากบางดันสัมผัสกับริมฝีปากร้อนๆของคามุอิพอดิบพอดี
สาวน้อยยาโตะสะดุ้งเมื่อพี่ชายขยับริมฝีปากบางเนิบนาบอย่างช้าๆ ลิ้นร้อนค่อยๆแทรกเข้ามาในโพรงปากฉกชิมความหวานจากริมฝีปากของร่างบางอย่างโหยหา คามุอิละริมฝีปากออกนัยตาสีฟ้ามองคางุระที่นั่งนิ่งราวกับสติหลุดไปแล้ว
"..พี่ขอโทษ..ลืมตัวไปหน่อย.."คางุระไม่ได้ฟังคำขอโทษของคามุอิที่เอื้อนเอ่ยออกมา ราวกับหล่อนถูกสะกดริมฝีปากร้อนของคามุอิฉกฉวยสติของหล่อนไป"..ขอ..อีกได้มั๊ย.."ถึงแม้จะพูดออกมาแบบนั้นแต่ร่างกายกลับขยับไปก่อนซะนี่ ยังไม่ทันที่สาวเจ้าจะตอบอะไรคามุอิก็ประกบริมฝีปากทาบทับลงมาเสียก่อน ลิ้นหนาแทรกเข้ามาภายในโพรงปากตวัดชิมความหวานจากปากคนตัวเล็กด้านล่าง คางุระสั่นสะท้านจากรสจูบแสนเร่าร้อนที่พี่ชายมอบให้หล่อนคล้อมตามขยับมือขึ้นไปโอบคล้องท้ายทอยของคามุอิให้โน้มลงมาอีก หลายทีผ่านไปคามุอิยังไม่ผละออกจากริมฝีปากบางที่บัดนี้คงจะบวมเจ่อของคางุระ
"..อื้อ.."คางุระครวญในลำคอเบาๆหล่อนเริ่มขาดอากาศหาใจทำให้คามุอิต้องผละออกอย่างช่วยไม่ได้ มันทีที่หล่อนได้สติใบหน้าก็เห่อร้อนขึ้นสีแดงจนเห็นได้ชัด คามุอิลูบหัวคางุระเบาๆอย่างเอ็นดูความน่ารักของหล่อนทำให้เขาอดแกล้งไม่ได้ คามุอิหอมแก้มคางุระฟอดใหญ่ๆ จากที่หน้าแดงอยู่แล้วตอนนี้หน้าหล่อนคงกลายเป็นสีรุ้งไปแล้วแน่ๆ
"..รีบพาอั๊วไปส่งล่ายเลี้ยวน่อ..กลับช้าเหลียวโดงตาลุงบ่นเอา.."คางุระงุดหร้ากับแผงอกกล้างบ่นกระปอดกระแปดเหมือนเด็กๆอ้างนู่นอ้างนี่ไปเรื่อย
"..ฝนยังตกอยู่เลย..ไม่อยากอยู่ต่อหรอ?.."คามุอิยิ้มใสซื่อมองคางุระที่นั่งงุดหน้าลงกับอกเขา คางุระหน้าแดงขึ้นอีกเมื่อคิดถึงสิ่งที่หบ่อนทำกับพี่ชายเมื่อกี้นี้ หัวใจเต้นระรัวเสียงหัวใจของทั้งสองคนเต้นแรงจนได้ยินเสียงชัดเจน
"..ไม่อยากอยู่กับคนเอาแต่ใจหรอกน่อ!.."คางุระลุกขึ้นยืนหันหนีคามุอิที่นั่งขำไม่หยุด
"..มาเร็ว..เดี๋ยวพี่ไปส่ง.."ร่างสูงลุกขึ้นยืนเดินนำออกไปด้านนอกบ้านคางุระเองก็เดินตามไปเงียบๆ ฝนยังคงเทกระหน่ำไม่ขาดสาย แต่แล้วไง? สองพี่น้องยาโตะไม่แคร์หรอก
ทั้งคามุอิและคางุระวิ่งเล่นน้ำฝนอย่างสนุกสนานกันจนเปียกโชก จนเดินมาถึงสำนักงานร้านสาระพัดรับจ้าง
"..กลับมาเลี้ยวน่อ!.."คางุระเลื่อนเปิดปรูอย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนจะมองหาชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเงินหยิกหยอยฝอยขัดหม้อ แต่ไม่มีวี่แววเขาอาจจะไปเล่นปาจิงโกะก็ได้ใครจะไปรู้
"..พี่ไปก่อนนะ..เดี๋ยววันหลังมาใหม่.."คามุอิยิ้มก้มลงหอมแก้มคางุระเบาๆแล้วเดินจากไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
'..เอ๊ะ!..เหลียวก่องน่อ..จ..จูบแรกอั๊ว!!..'
"..ไอ้อาเฮียบ้าไอ้หน้าแป๊ะยิ้ม!!!..อ๊ากกกก!!.."คางุระตวาดลั่นอย่างหัวเสียเมื่อนึกได้ว่าตอนที่หลบฝนอยู่ในบ้านร้างเกิดอะไรขึ้น
"..อ้าว..คางุระจัง..กลับมาแล้วหรอครับ..โวยวายอะไรหรอ?.."ขาตั้งแว่น(?)หรือ'ชิมูระ ช้นปาจิผู้จืดจาง'เอ่ยขึ้นเมื่อเดินออกมาจากครัวแล้วเห็นคางุระยืนโวยวายอยู่หน้าระเบียง
"..ป..ปล่าวน่อ!..ม..ไม่มีอะไร..ไม่มีอะไรจริงๆน่อ.."คางุระส่ายหัวไปมาอย่างแรงใบหน้าเห่อร้อนขึ้นสีแดงชัดเจน
"..อ่ะ!..คางุระจังตากฝนมาสินะครับ..รอแปปนึงน--เฮ้ย!..ก็บอกให้อรอก่อนยังไงล่ะครับ!!.."ร่างบางตัวเปียกโชกไปด้วยน้ำฝนเดินเข้ามานั่งที่โซฟาโดยไม่สนใจเสียงขาตั้งแว่นเลยแม้แต่นิด ชินปาจินำผ้าเช็ดตัวมาให้คางุระที่นั่งเปียกแฉะอยู่บนโซฟา
"..อากินจังล่ะน่อ?..ฝนตกแบบยี้ยังจาออกไปเล่งปาจิงโกะอีกรึไงกัง?.."คางุระหันไปถามชินปาจิที่ก้มหน้าก้มตาเช็ดพื้นที่เปียกด้วยฝีมือคางุระอย่างเอาเป็นเอาตาย
"..คุณกินอาบน้ำอยู่ต่างหากล่ะเหวย!.."กินโทกิเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพกางเกงนอนเพียงตัวเดียว คางุระเงยหน้ามองชายหนุ่มอายุไม่หนุ่มที่เดินเปลือยท่อนบนไม่อายใครด้วยใบหน้าหล่อระดับปลาตาย"..กลับมาซะดึกแถมตัวเปียกอีก..ถ้าหล่อนเป็นหวัดคุณกินไม่พาไปหาหมอนา.."กินโทกิเดินมาขยี้หัวเปียกโชกของคางุระเบาๆ เขานั่งลงฝั่งตรงข้ามกับคางุระพลางทำสีหน้าปลาตายไร้เสน่ห์เหมือนทุกครั้ง
'..แก่ป่านนี้เลี้ยว..ซิคแพคแน่นเกินไปเลี้ยวน่อ!..'
.
.
.
.
-------------------------------------------------------------------------
คางุร้าาาา พูดอัลลัยบัดสีบัดเถลิงคุณกินยังไม่แก่เลย
ฟินใช่แม้~เค้ารู้นะ
(●´з`)♡(●´з`)♡
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น