Fic EXO : Darling Darling [Yaoi]

ตอนที่ 1 : Intro ...

GG ..









บทนำ

         บริเวณชานชาลาของสถานีรถไฟในกรุงโซลช่างดูวุ่นวายเหลือเกินในสายตาของสองพี่น้องตระกูลจาง

“นี่น่ะเหรอ โซล หูว คนเยอะมากเลยเนอะพี่” จาง ลู่ฮันอ้าปากกว้างตากลมโตกลอกมองไปรอบๆสถานีรถไฟ ตื่นตาตื่นใจกับผู้คนที่เดินเบียดเสียดกัน

“คนเยอะชะมัดเลย เสี่ยวลู่ พี่ว่าเรารีบๆออกจากที่นี่กันเถอะ ขืนอยู่ต่อ พี่ว่ามีหวังคงโดนเหยียบตาย” จาง อี้ชิง หรือที่ลู่ฮันมักเรียกว่าพี่เลย์ พูดขึ้น คิ้วขมวดมุ่นลงเพราะอากาศที่อบอ้าวไม่โล่งสบายเหมือนอย่างบ้านเกิดตนทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยสบายตัว เขาก้มลงหยิบกระเป๋าเดินทางสองใบก่อนจะเดินลิ่วๆตรงไปทางที่ตนเองคิดว่าเป็นทางออก

“จ้ะพี่” ลู่ฮันเลิกลั่กก่อนจะขนสัมภาระของตนแล้ววิ่งดุ๊กๆตามผู้เป็นพี่ที่เดินนำไปแล้วอย่างรีบร้อน

“พี่เลย์ รอผมด้วย!!!”

.

.

.

สนามบิน อินชอน

            ชาวต่างชาติมากมายที่หลั่งไหลกันเข้าออกประเทศเกาหลีต่างก็เดินขวักไขว่อยู่เต็มไปหมด  ผู้คนที่อยู่นั้นต่างก็ไม่มีใครสนใจใคร ทุกคนที่ออกจากเกทต่างก็รีบร้อนเพราะรู้ดีว่าไม่มีใครมารอรับตน แต่ก็มีบ้างที่จะสอดส่ายสายตามองหาคนรู้จักที่มารอรับตน ซึ่งส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นคนเกาหลี 

            ซิ่วหมิน หรือ คิม มินซอกมุ่ยหน้าขณะก้มลงมองนาฬิกา

ให้ตายสิ เครื่องก็ลงตั้งนานแล้ว ทำไมยังไม่ออกมาอีกฟระ

ในหน้าอวบอิ่มที่มักจะสดใสเริ่มบึ้งตึง ริมฝีปากล่างถูกงับเบาๆด้วยฟันคม  เขามาตั้งถิ่นฐานรอที่สนามบินตั้งแต่ตีห้าครึ่งเพื่อรอน้องชายที่เครื่องจะลงตอนเจ็ดโมง ที่มาเช้าขนาดนั้นก็เพราะว่ากลัวรถจะติดและจะมารับน้องชายช้า

แต่ที่ไหนได้ นี่มันปาไปแปดโมงเข้าไปแล้ว!!!

ไอ้บ้านั่นมันทำอะไรของมันอยู่!! มันต้องไปประชุมน้องใหม่ตอนเก้าโมงครึ่งไม่ใช่รึไง!!!

เขาสังเกตเห็นว่ามีเจ้าหน้าที่หลายคนเริ่มเข้าไปในทางออก ด้วยลางสังหรณ์บางอย่างทำให้เขาโพล่งถามเจ้าหน้าที่คนหนึ่งที่กำลังจะวิ่งผ่านหน้าเขาไป

“เอ่อ มีอะไรกันหรอฮะ ดูวุ่นวายจัง”

“ก็มีผู้โดยสารคนนึงเขากำลังประท้วงน่ะครับ”

“ประท้วง?” ใบหน้าที่กำลังสงสัยของมินซอก ทำให้เจ้าหน้าที่คนนั้นต้องบอกออกไป

“เขาประท้วงที่พบว่ากระเป๋าเดินทางของเขาชำรุดเสียหายน่ะครับ”

“=[]=!” มินซอกผวา ...เขารู้สาเหตุแล้วล่ะ ว่าทำไมน้องชาย ตัวดี ถึงได้มาช้านัก...

“เอ่อ ผมขอตามเข้าไปด้วยได้ไหมอ่ะครับ ผม...เอ่อ ผมคิดว่านั่นเป็นคนรู้จักของผมเอง แหะๆ” ^^; เขาส่งยิ้มให้เจ้าหน้าที่คนนั้นขณะที่เหงื่อแตกพลั่ก

“เอ่อ คงจะไม่ได้หรอกครับ คือเราเข้มงวดมาก”

“เอ่อ ...ถ้าผู้โดยสารที่พวกคุณพูดถึงนั่นน่ะ ชื่อ คิม จุนมยอน แล้วล่ะก็ ให้ผมเข้าไปเถอะครับ เพราะไม่อย่างนั้น พวกคุณจะเสียทั้งเวลาและอาจจะเสียอารมณ์ไปมากกว่านี้นะครับ”

“-“-“ ด้วยเห็นสีหน้าที่ลังเลของเจ้าหน้าที่ มินซอกเลยหยิบบัตรประชาชนออกมา

“ผม คิม มินซอก เป็นคนที่มารับเขาน่ะครับ”

.

.

.

 

            กล้องส่องทางไกลชนิดยาวถูกปรับให้โฟกัสไปยังหน้าบ้านของบ้านหลังหนึ่ง ใบหน้าขาวผ่องเม้มปากแน่น เหงื่อเม็ดเล็กไหลลงมาตามโครงหน้าเรียว

เมื่อเด็กหนุ่มคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นหลังเลนส์กล้อง รอยยิ้มก็ผุดขึ้นระบายเต็มใบหน้า เขาหันไปหยิบหมอนบนเตียงมาปิดหน้าก่อนจะกรีดร้องออกมาอย่างห้ามใจไม่อยู่

“กรี๊ดดดด >< วันนี้ก็หล่ออีกแล้วนะอาเทา” เมื่อกรี๊ดจนพอใจแล้วเขาก็ลดหมอนลง เผยให้เห็นใบหน้าที่แดงก่ำด้วยความเขินอายนั้นกำลังยิ้มเหมือนคนบ้า

มือเรียวเปิดลิ้นชักก่อนจะหยิบแท่งอายไลเนอร์สีดำออกมา เขาเดินไปที่หน้าตู้เสื้อผ้าที่ติดกระจกไว้แล้วเริ่มปฏิบัติการ ‘กรีดอายล่อแพนด้า’ เหมือนทุกๆวัน

“อย่าเพิ่งรีบไปมีแฟนนะ รอฉันก่อนนะอาเทา” เขาพูดขึ้นก่อนจะยิ้มให้ตัวเองในกระจก

“วันนี้แหละ!! ฉันจะสารภาพรักกับนาย!!!!”

            ที่ระเบียงชั้นสองของบ้านข้างๆกับหนุ่มน้อยหน้าเฉี่ยวปรากฏร่างสูงที่กำลังตากชุดชั้นในอยู่ สายตาของร่างสูงไปปะทะเข้ากับร่างบางตัวเล็กที่กำลังยืนยิ้มเหมือนคนบ้าอยู่หน้ากระจกก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนข้ามไปอรุณสวัสดิ์กับคนตัวเล็ก

“บ้าไปแล้วรึไงห๊ะ บยอน แบคฮยอน!!” แน่นอนล่ะว่าเจ้าของชื่อย่อมหูไวและได้ยินอยู่แล้ว

“แกน่ะสิบ้า!! ไอ้ชานยอล” ร่างบางหันมาตวาดใส่คนข้างบ้าน

“อ้อ ลืมไปๆ นายมันบ้าอยู่แล้วหนิ บ้าผู้ชายน่ะ กร๊าก ฮ่าๆๆๆๆ” พูดจบก็งอตัวตบเข่าหัวเราะ

“แก!!!! หุบปากไปซะ” สิ้นคำ ร่างบางก็เดินไปเลื่อนปิดประตูระเบียงก่อนจะปิดม่านทันที

“ฮ่ะๆๆๆ” เสียงหัวเราะสั่นประสาทยังคงเล็ดลอดเข้ามาอยู่ดี แบคฮยอนยกมือปิดหูก่อนจะมองไปทางระเบียงบ้านข้างๆอย่างเคียดแค้น

“ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้หยอย! ถ้าไม่ติดว่าฉันรีบละก็ ไม่จบแค่นี้แน่! ชิส์!!!” ร่างเล็กสะบัดหน้าหนีก่อนจะรีบหยิบกระเป๋าและกล้องถ่ายรูปแล้วเดินออกนอกห้องไป
 

.

.

.

 

            หนุ่มน้อยร่างสูงโปร่งยืนพิงต้นไม้กำลังมองเพื่อนซี้คล้องโซ่จักรยานด้วยสีหน้าซังกะตาย ในมือถือแก้วชานมไข่มุกที่เหลือแต่น้ำแข็งและไข่มุก เสียงดูดดังซู้ดเรียกให้คนผิวเข้มที่เพิ่งล็อกจักรยานเสร็จเงยขึ้นมอง

“กินได้ทุกวันนะ ไอ้ชานมไข่มุกเนี่ย”

“...แล้วเมิงก็ถามคำถามนี้ได้ทุกวี่ทุกวันนะ”

“ยอกย้อนว่ะ”

“ซู้ดดดด อึ่ก แค่กๆ” หนุ่มร่างสูงไอออกมาเมื่อดูดแรงจนลูกไข่มุกติดคอ

“สมน้ำหน้า!”

“ชิส์ เมื่อไหร่เทามันจะมาซักทีวะ จะรายงานตัวอยู่แล้วเนี่ย”

“เอาน่า เดี๋ยวมันก็มา”

ป้าบ!! ร่างสูงลอยไปตามแรงฟาดจากกระเป๋าใบหนา แก้วชานมไข่มุกละลิ่วออกจากมือ เม็ดไข่มุกที่เหลืออยู่หกกระจายตามพื้น

“โอ้ย ไอ้เชรี่ย ตบมาได้” เขาก้มลงมองเศษซากอาการเช้าบนพื้นด้วยความเสียดายก่อนจะหันไปหาต้นเหตุ

“หยาบคายว่ะเซฮุน ก็แค่อรุณสวัสดิ์ คึ  ไง รอนานป่าววะ ไค โทษทีๆ เมื่อเช้าตื่นสายไปหน่อย ^^” ใบหน้าคมของคนที่มาใหม่ยกยิ้มหยี

“เมิงก็นะ ยังไม่ชินวิธีทักทายของไอ้จีนนี่อีกหรือไงวะเซฮุน ทำตัวเป็นสาวน้อยอ่อนแอไปได้” คิม จงอิน หรือไค ที่ หวง จื่อเทา เรียก หันมาพูดใส่โอ เซฮุน

“ทำไมไม่ไปฟาดใส่ไอ้ไคมันบ้างวะ ไอ้ลำเอียง”

“เอาน่า ขืนไปฟาดใส่ไอ้ไคมัน เกิดความดำของมันหลุดออกไปนี่ก็แย่ดิวะ คึ ><” ไม่รอให้จบประโยค จื่อเทาก็ก้าวขาวิ่ง ชิ่งออกไปทันที

“กร๊ากกกกกกก >[]<” ตามด้วยลูกคู่อย่างโอ เซฮุนที่หลับหูหลับตาหัวเราะเพื่อน ก็วิ่งไปด้วย

“เห้ย!! ไอ้พวกบ้า!! ถึงจะดำแต่ก็ดำแล้วเซ็กซี่นะเว้ย!!!!”

 

.

.

.

 

            พิธีปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นในอีกไม่ช้า นักศึกษาน้องใหม่ทุกคนต้องเข้าห้องประชุมเพื่อฟังระเบียบการต่างๆของทางมหาวิทยาลัย

“น้องใหม่ปีนี้น่ารักๆทั้งนั้นเลยเนอะ” พี่ปีสองที่เป็นคณะกรรมการต่างพูดคุยอย่างออกรสชาติ

“แก ดูนั่นสิ น้องสามคนนั้นอ่ะ แอร๊ย น่ารักดีเนาะ” หญิงสาวอีกคนชีไม้ชี้มือไปยังเด็กปี 1 สามคนที่วิ่งไล่กันมา

“ไม่รู้จะอยู่คณะอะไรกันบ้างนะ แอร๊ย”

ชายหนุ่มร่างสูงชะรูดหันมาทางกลุ่มของสาว สาว สาว ก่อนจะพูดเสียงเข้ม

“ใกล้จะได้เวลาแล้ว พวกเธอเป็นพิธีกร เตรียมสคริปให้เรียบร้อย ฉันไม่อยากให้งานมันแป้กนะ”

“จ้า ๆ พ่อสุดหล่อ!!” รับคำจบ พวกเธอก็เดินไปเตรียมตัวอยู่หลังเวที

“จริงๆเล้ย พวกนี้”   ส่ายหัวระอา ก่อนที่สายตาของเขาจะไปหยุดอยู่ที่ร่างของคนที่เหนื่อยหอบกุมท้องหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง ดวงตาคมเบิกกว้าง...

นะ นั่นมัน...

จื่อเทา...

หวง จื่อเทา ของพี่อู๋ อี้ฟาน ... รอยยิ้มเกลี่ยอยู่บนใบหน้าหล่อ...

“ได้เจอกันแล้วนะ จื่อเทาตัวน้อย”

 

.

.

.

 

            หนุ่มน้อยคนหนึ่งนั่งหน้าเมื่อยอยู่หน้าเวที ดวงตากลมโตที่ดูเหมือนเบิกกว้างอยู่ตลอดเวลาหันไปมองชายหนุ่มสามคนที่วิ่งกรูกันเข้ามา ใบหน้าน่ารักเริ่มเหยเกลงเรื่อยๆ

"นี่ก็ขาวพอใช้ได้ นั่นก็แทนไปนิด ส่วนไอ้คนนู้น อื้อหือ...-.,- ดำชะมัด” คนนิยมความขาวพึมพำเบาๆ

“ไง ดีโอ มาเช้าไปนะเรา รอนานเลยสิ” เสียงรุ่นพี่คนหนึ่งดังทักขึ้น

“เฮ้อ รู้งี้ผมตื่นให้สายกว่านี้หน่อยดีกว่า” มาก็เจอแต่ดำๆทั้งนั้น

“ฮ่ะๆ เอาน่า ใกล้จะเริ่มแล้วล่ะ” รุ่นพี่คนนั้นยิ้มตาหยีก่อนจะเดินออกไปเตรียมงาน ดีโอ หรือ โด คยองซูก็นั่งห่อเหี่ยวต่อไป

            ไม่นานนัก แสงสว่างวิ๊งๆก็กระทบเข้าดวงตา เขาหันไปมองยังต้นเหตุทันที...

OoO!

โอวววว O.,O อะไรจะขาวปานนั้น

            ร่างบอบบางที่กำลังทำท่าลับๆล่อๆอยู่ตรงหน้าประตู ในมือเรียวกำลังถือกล้องอัดวีดีโอ ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ากำลังโดนจับจ้อง ...ผิวสีขาวผ่องของเขากำลังทำให้ดีโอเคลิบเคลิ้ม...

“อา...นี่แหละ ที่กำลังตามหา”

 

.

.

.

 

“คิม จงแด!!!” เสียงแหลมตะโกนก้อง ทำให้เจ้าของชื่อที่กำลังนั่งสัปหงกอยู่ สะดุ้งตื่นทันที

“หะ หา มะ มีอะไรเหรอครับพี่ฮีชอล” ใบหน้าที่ถูกปกปิดด้วยแว่นสายตาทรงโบราณแสดงสีหน้าตกใจออกมา

“เป็นถึงประธานนักศึกษาปีสองแต่แอบมาหลับอยู่ตรงนี้ จะได้เวลาปฐมนิเทศแล้ว ยังไม่ไปเตรียมตัวอีก”

“เอ่อ ครับๆ ขอโทษครับ พอดีเมื่อคืนผมอยู่สั่งงานจนดึกไปหน่อย แหะๆ”

“จะไหวมั้ยเนี่ย เรา กลับไปพักก่อนดีมั้ย เดี๋ยวให้คริสมันจัดการต่อ”

“มะ ไม่เป็นไรครับ ผมยะ ยังไหว” เขาดันแว่นขึ้นก่อนจะหันไปหยิบย่ามประจำตัวแล้วหันมาก้มปลกๆให้ฮีชอล ประธานปีสาม ก่อนจะเดินออกไป

“เฮ้อ” ฮีชอลถอนหายใจออกมาเบาๆ ประธานปีสองคนนี้มันก็ดีหรอกนะ ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นคนเพี้ยนๆ...มีสองบุคลิก ก็หวังแต่ว่าวันนี้มันจะไม่เผย อีกบุคลิก ออกมาเกรียนใส่น้องๆ เหมือนที่เกรียนใส่พี่ๆตอนปฐมนิเทศปีที่แล้วหรอกนะ คิม จงแด

To be con.  เด้อ      

 

 (บยอน แบคฮยอน รับบทเป็น สโตรกเกอร์ หมายเลข2  -.,-)

 กร๊ากกก และแล้วก็มาเปิดเรื่องใหม่ เรื่องเก่าก็ขอดองไว้ก่อน

เรื่องนั้นมันเครียด >< ขอมาเสพแนวรั่วๆเกรียนๆ ก่อนจะสอบนะเคอะ คึส์