คนแผ่นดิน

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

     ๐ แม้ว่ากายดับลับหายไปเนิ่นนาน

   แต่จิตนั้นยังคงอยู่ไม่รู้หาย

   คอยดูแลหวงแหนแม้จะตาย

   จิตยังหมายคงมั่นในแผ่นดิน

   ใครจะหายไปไหนนานไม่ถามหา

   ขอเพียงรู้ว่าตรงนี้ยังสุขสม

   ลูกหลานคนไทยไม่ตรอมตรม

   ไม่ขื่นขมเป็นสุขทั่วธารา

   น่าเสียใจที่คนในทะเลาะหนา

   กูจะเสียเวลาอยู่ตรงนี้ไฉน

  หรือจะรอจนกว่าไทยรักไทย

  แล้วจะไปใช้กรรมไม่กลับมา๐

      

  "ไปเอามันมาจากไหนแกเขียนเองหรือว่ามีคนอื่นเขียน อย่างไงก็ฉีกมันทิ้งไปใครมาเจอมาอ่านจะคิดอย่างไงกับแก"แม่ไม่พอใจฉันมาก ฉันบอกแม่ไปแล้วฉันเขียนมันขึ้นมาเองจากเสียงที่ได้ยินตอนไปเที่ยวชมวัดร้างที่อยุธยา และถ้าหากบอกแม่ไปฉันเจอคนโบราณที่ชื่อทวดโข่งเล่าแม่จะเชื่อหรือว่าลากตัวฉันไปตรวจเช็กสมองที่โรงพยาบาลกันแน่ พูดไปใครก็ว่าฉันบ้ามโนไปเอง คนโบราณที่ไหนจะมีชีวิตยืนยาวมาถึงพ.ศ.นี้ด้วยเล่า คนอื่นคนไกลพูดไปไม่เชื่อเหมือนกันแม้แต่ตัวฉันที่เจอกับทวดโข่งไม่อยากเชื่อว่าสิ่งที่ตัวเองเจอะเจอเป็นความจริง ทวดโข่งบอกว่าท่านเป็นคนสมัยอยุธยาเรืองอำนาจเสียชีวิตตอนปลายรัชสมัยสุดท้ายก่อนอยุธยาถูกไฟเผาบ้านเมืองลุกเป็นไฟเพราะความหลงไปในอำนาจและสิ่งที่ต้องการ แต่ผลสุดท้ายไม่เหลืออะไรเลยนอกจากซากแห่งความเจ็บปวดและการสูญเสีย ที่ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรได้เลย ตามที่มีคนบอก ศึกในหรือมีคนนอกมาร่วมก่อศึกให้เกิดการสูญเสียในครั้งกระนั้น ประวัติศาสตร์ที่น่าสะพรึง หากไทยรบกันเองแล้วโป้ยความผิดคนนอกมาทำลายล้าง ฉันเม้มริมฝีปากถามตนเองฉันจะเชื่อประวัติศาสตร์ที่เรียนรู้จากห้องเรียนหรือเชื่อทวดโข่ง ท่านบอกมีแต่คนในที่เห็นกันอยู่ไม่เห็นคนต่างภาษา ความจริงคืออะไร อะไรจริงอะไรเท็จ ไม่ว่าอย่างไรฉันต้องหาทางกลับไปอยุธยาเพื่อพบเจอทวดโข่งอีกครั้ง เชื่อว่าน่าจะเจอ ฉันไม่ได้บอกแม่หรอกนะว่าจะไปไหนในวันใหม่ นอกจากให้แม่เข้าใจต่อไปว่าฉันไปทำกิจกรรมร่วมกับเพื่อนที่มหาวิทยาลัย ก็กรุงเทพอยุธยาใกล้กันนิดเดียว กรุงเทพในอดีต มันก็คือหมู่บ้านบางกอกในสมัยอยุธยาเป็นราชธานี ก็เท่านั้นเอง มันไม่ต่างจากยุคสมัยนั้นบ้านนอกคอกนาเมื่อกาลเวลาเปลี่ยนไป บางกอกกลายเป็นเมืองหลวงใหม่ อยุธยากลายเป็นเมืองเก่าสลับสับเปลี่ยนไป "ว่าไงนะแกจะไปอยุธยาไม่ตอนใกล้ค่ำไปหาอะไรกบเขียนรึไง"เพื่อนที่ฉันชวนไปอยุธยาด้วยกันถามเสียงประหลาดใจเมื่อฉันบอกต้องไปตอนเย็น พอตกค่ำโอกาสได้เยอทวดโข่งมีมากไปกว่ากลางวัน แต่มันไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องบอกนางนกมันว่าไปเจอวิญญาณคนโบราณ ก็แค่ต้องการพยานช่วยยืนยัน คนโบราณแม้กายดับลับหายไปแล้วไม่ว่าในกองไฟหรือถูกฝังเอาไว้ใต้ผืนดินวิญญาณยังคงอยู่เฝ้าดูแลแผ่นดิน "ฉันให้แกสองพันไปไหม"ฉันจ้าง นางนกมองหน้า "ถามจริงสติแกดีป่าวอ่ะนางเรไร" ฉันหัวเราะพูดยิ้มยั่ว" ไม่เมาไม่บ้าสมบูรณ์ว่าแต่แกจะเอาไหมละสองพันเชียวนะ" นางนกคิดนานสองนานก่อนบอกว่า "นอกจากแกกะฉันแกชวนใครไปอีก" ฉันบอกออกไปว่า "แกกะฉันเราสองคน" นางนกนิ่งคิด ก่อนบอกว่า"ไปก็ไปว่าแต่ไปรถอะไร" ฉันบอกออกไปไม่ต้องคิด "รถรับจ้างคนข้างบ้าน ไปรอจนกว่าทุกอย่างเรียบร้อยจะมารับเราตอนสี่โมงเย็น แกไม่ไปฉันไปคนเดียวแต่แกหมดสิทธิ์ในเงินสองพัน" นางนกรีบพูดโพล่งออกมาว่า "ไปอย่างไงขอโทร.หาแม่ก่อน" ฉันพยักหน้า "ได้เลย ฉันจะลอกแม่ไปเหมือนกันอาจกลับดึกงานที่มหาวิทยาลัยยังไม่เรียบร้อย" นางนกเม้มปากก่อนพูดว่า "แกจะไม่บอกก่อนแน่ใช่ไหมว่าคดไปทำอะไรที่อยุธยา" ฉันพยักหน้า "ใช่เพื่อน"

นางนกเพื่อนซี้คนสวยของฉันเด็กดีเรียนเก่งยืนยันจะเอาเกียรตินิยมให้ได้เพื่อคนในครอบครัวยินยอมให้ไปศึกต่อในต่างประเทศอังกฤษ เหตุผลที่ทำเอาฉันบอกตนเองตลกฝืดชะมัด แค่ไปอยากเจอแฮรี่พอตเตอร์พ่อมดน้อยที่ตอนนี้โตเป็นชายหนุ่มไปนานแล้วดีไม่ดีมีครอบครัวลูกมดเต็มบ้านไปแล้วก็ได้ใครจะไปรู้ อีกอย่างฉันไม่ใช่ติ่งที่ต้องติดตามชีวิตใครสักหน่อยนอกจากวิญญาณทวดโข่งคนโบราณที่ไม่น่ากลัวแถมใจดีเสียอีกด้วย ใครว่าผีน่ากลัวคิดใหม่ได้นะ คนเราต่างหากว่าไปน่ากลัวกว่าผี ตอนนี้ยอมรับฉันอยากเป็นเพื่อนซี้ผีโบราณมากมายแล้วละ จะได้ศึกษาเรียนรู้ประวัติศาสตร์สายตรงจากพวกเขาเหล่านั้น อะไรจริงอะไรบันทึกกันไปเรื่อยเปื่อยไม่ต่างจากจุดเทียนเขียนส่งเดชไปตามใบสั่งของสำนักงานกระทรวงไหนก็ช่างเถอะ ไปวุ่นวายมากไปจะกลายเป็นเผือกให้คนหมั่นไส้ไปป่าวแม้ว่าฉันเป็น...คนเรียนประวัติศาสตร์สมัยใหม่และเก่า...กระทั่งหลักฐานแท้จริงถูกทำลายไปด้วยตัวปลวกฟันแหลมานานมักมากแล้วก็เถอะน่า ปลวกมันร้ายจริง ๆ กัดแทะแผ่นดินจนกลายเป็นช่องโหว่ก็มากโข  สรุปฉันกับนางนกเพื่อนรักมากมากเสียจนอดอิจฉาในหน้าตาความเก่งและบางอย่างไม่เราไปถึงอยุธยาและวัดร้างแห่งนั้นก่อนตะวันชิงพลบได้ไม่นาน เจ้าของรถที่จ้างขับรถส่งและรับกลับบอกจะไปรอในเมืองเสร็จธุระแล้วโทรหาแล้วกันจะมารับกลับ ฉันยกมือไหว้ขอบคุณ ก่อนจะดึงแขนนางนกไปด้วยกัน "น่ากลัวนะแกมีผีเผอป่าว"นางนกตื่นกลัวขึ้นมาฉันหันหน้าไปบอกว่า "แกจะไปกลัวอาไร้กับผีนอกกาย หากจะกลัวน่ากลัวผีในตัวเรามีผีจริงนะวิญญาณเยอะไปหมดที่คอยกัดไส้แทะกระดูกทำลายตับปอด" นางนกทำหน้าตื่น ๆ ถามฉันว่า"แกหมายความว่าไงนางเร" ฉันยิ้มเย็น "ผีหมูหมากาไก่เป็ดปลาไง คิดเหรอว่าวิญญาณพวกมันไม่มีอยู่จริง ยังคอยตามอาฆาไปหมดทั้งคนฆ่าขายทำลายและคนกินที่ไม่ต่างจากสนับสนุนให้เกิดการฆ่ามนุษย์ที่เกิดใหม่ในร่างสัตว์ที่เข้าใจพระเจ้าส่งมันมาเป็นอาหารแต่ความจริงมาเกิดใหม่ชดใช้กรรมต่างหากละ" นางนกหน้าซีด "พระเจ้า" ฉันหัวเราะขำ"อย่าแกไปเลย อย่างไงแกชอบกินผักมากกว่าไม่ใช่เหรอ" นางนกพยักหน้า "แต่ว่า" ฉันพูดต่อ "มันอร่อยติดลิ้นว่างั้น" นางนกพยักหน้าก่อนเงียบกันไปจนถึงเจดีย์เก่าที่ฉันเจอทวดโข่ง ฉันเห็นแล้วท่านรออยู่ปรากฎร่างให้ฉันเห็นคนเดียวหรือว่านางนกเห็นด้วยไหมนะ "สวัสดีค่ะทวดโข่งรอนานไหมคะ"ฉันถามออกไปก่อนทวดโข่งยิ้มบอกว่า "ไม่นานหรอกนะทวดรอเจ้ากับเพื่อนเพื่อบอกทวดกำลังไปเกิดใหม่จากบุญที่เจ้าอุทิศให้" ฉันเข้าไปสวมกอดร่างของทวดโข่งทว่าไม่สามารถสัมผัสร่างนั้นได้ อดเสียใจและผิดหวังไม่ได้ "ดีจังแล้วใครจะอยู่เฝ้าแผ่นดินอีกคะทวด" ทวดโข่งบอก "มีวิญญาณหลายดวงหรอกนะที่ยอมจะอยู่ต่อแม้พวกเขาเสียใจที่ลูกหลานคนไทยวันนี้ไม่รักกันเช่นสมัยเสียกรุงอยุธยาหากรักกันแผ่นดินแม้ไม่มีฝนก็สงบเย็นเพราะคนไทยเป็นคนดีรักกันไม่เอาเปรียบไม่หลงไปในอำนาจผิดๆ ลืมคิด เกิดแก่เจ็บตายหากคิดให้หนักว่าเราต้องตายมันไม่มีเรื่องเลวร้ายหรอกนะหลาน" ขณะที่ทวดโข่งพูดเสียงเศร้าหมองนางนกร้องบอกเห็นแล้วผีคนโบราณ ก่อนจะโผเข้ามากอดฉันแน่นไม่ยอมไปมองที่ทวดโข่งที่หัวเราะหึ ๆ บอกเพื่อนฉันว่า "อย่ากลัวทวดไปเลยอีหนูเอ็งก็ลูกหลานทวดเหมือนกันและทวดใช่จะมาหลอกแค่จะบอกพวกเจ้า หากคนไทยไม่รักกันไม่เมตตาปรานีต่อกันแล้วละก็จะเสียใจแค่ไหนในชีวิตบั้นปลาย คนไม่รักแผ่นดินไม่รักกันเอง แล้วจะให้ใครมารักคนต่างแดน ล้วนมาหลอกแล้วก็กอบโกยไปทั้งนั้นเรือไฟกี่ลำที่มาแล้วขนมรดกลูกหลานไทยไปสมัยทวดมีชีวิตกี่ลำเรือ น่าเสียดายเสียใจเพราะไวใจคนอื่นไม่ไว้ใจไทยกันเอง อย่างไงทวดต้องไปแล้วละอยู่นานจนไม่อยากไปไหนอย่างไงทวดจะกลับมาแล้วกันเจอกันหากจำได้ทวดจะเดินเข้าไปหาพวกเจ้าเองตกลงมั้ย" ฉันกับเพื่อนพยักหน้าและยกมือไหว้ก่อนร่างทวดโข่งค่อย ๆเลือนหายไป เราสองคนมองหน้ากัน นางนกร้องไห้ออกมาบอกต่อไปจะรักคนไทยทุกคนไม่ว่ายากดีมีจนจะดีด้วยหัวใจก่อนสายเกินไป ฉันยิ้มออกมาได้แค่คนคนเดียวสำนึกรักแผ่นดินตนเองได้ ก็สุขใจแล้ว คุณละรักตนเองแค่ไหนหวงแผ่นดินมากเพียงใดอย่างไงอย่าให้สายเกินไป ตายไปแล้วเกิดใหม่เป็นมนุษย์ไม่เยอ ะหรอกนะนอกนั้นกลับมาเกิดชดใช้ในร่างหมูหมากาไก่เยอะมากเลยแหละ ฉันเองไม่แน่ใจเหมือนกันเคยเกิดเป็นวัวควายให้คนใช้งานและแล่เนื้อกินมากี่ภพชาติแล้วจากสิ่งที่กระทำเอาไว้กับสัตว์ที่หลงผิดคิดว่ามันเกิดมาเป็นอาหารที่ไหนได้..พวกนั้นเกิดมา...ชดใช้กรรมจากภพภูมิก่อนเท่านั้นเอง..

          

            ๐ ดีฤาชั่วตัวเราทำ

        เวรกรรมนั้นตามทันเสมอ

       ไม่รู้หรอกนะเมื่อไม่เจอ

        กรรมเสมอตามเราเหมือนเงาตัว๐

                    @285!