หลงพงไพร

ข้อมูลเบื้องต้น

     ลมพัดกรรโชกแรงตลอดเวลา มองเห็นคล้ายควันหมอกเต็มไปหมดและทำท่าจะห้องล้อมเสียงอย่างนั้นเด็กสาวที่ไ่ม่ต่างจากหลงป่าเนื้อตัวไหวสั่น ถามว่ากลัวไหม ใครบ้างไม่กลัว บอกตนเองอย่างไงต้องออกไปจากพงหญ้าในป่าแห่งนี้ให้จงได้ วิธีให้กำลังใจแค่บอกไม่เป็นไร มีอะไรมากมายที่รออยู่ข้างหลังไม่ว่าอย่างไรต้องกลับไปจัดการให้สำเร็จ แม้แต่การไปเรียนร้องเพลง ใช่เธอต้องการเป็นนักร้อง ไม่ใช่เพลงลูกทุ่งแต่เป็นเพลงลูกกรุงที่หลายคนพยายามเรียกร้องให้กลับมาและตอนนี้เพลงลูกกรุงที่หายไปกำลังกลับมา  ดั่งฝัน การประกวดเกิดแล้วในหลายช่องทีวี เธอชอบเพลงสุนทราภรณ์มาก แต่ทว่าขาดความรู้ ไม่เธอปฏิเสธไม่พอใจดวงตาดูแข็งกร้าวไปเล็กน้อย เธอต้องการเป็นนักแต่งเพลงลูกกรุงต่างหาก นักร้องมีอยู่ทั่วแผ่นดืนไทย แต่นักแต่งเพลงเล่าหายไปไหน เป็นนักแต่งเพลงดีกว่า ก่อนอื่นต้องแต่งบทกวีให้ได้ก่อนก็เพลงลูกกรุงเก่ามาจากบทกวีนี่น่า 

     ลมพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกนึกคิดสะดุดลงไปชั่วขณะก่อนที่ควันหมอกจะหนาแน่นขึ้น ทุกอย่างเงียบสงัดแม้แต่ฝีเท้าตนเองไม่ได้ยินเสียงมันอีกต่อไป สีหน้าเผือดสี ความกลัวแล่นเข้ามาในอก บอกตนเองอย่ากลัวไปเลย บางทีตอนนี้เธอนอนหลับฝันไป ทุกอย่างเกิดได้เสมอแค่หลับใกล

     ความเงียบ บวกความหวาดกลัวทำให้ แทบขยับเท้าก้าวต่อไปไม่ไหว บอกตนเองไม่ว่าอย่างไรต้องนำพาตนเองออกไปจากพงหญ่าในไพรพงให้ได้เสียก่อน

     แสงสว่างยังมองเห็นเมื่อแหงนหน้ามองขึ้นไปบนฟ้า แสงตะวันยังฉายแสงนี่น่าจะกลับไปไย แต่ทว่่ายิ่่่งเดินไม่ต่างจากมีคนมายึดข้อเท้าเอาไว้ คิดถึงคำพ่อ

     "อย่ายอมแพ้แม้เผชิญปัญหาหนัก

     อย่าหยุดพักจนกว่าพบเจอทางสดใส

     อย่ายอมจำนนกับคนไกล

     อย่าทำตรเป็นไฟในป่าพง

     ลูกจงสู้อย่าถอยหนี

     ปัญห่ามีให้แก้ไขไม่ใช่หรือ

     แค่ป่าไม่กว้างพอ เดินเถอะหนอ

     ไม่นานพ้นภัยพาล๐

     แค้คิดคำพ่อเธอฮึดสู้กัดฟันเดินต่อไป

     ไม่ทันพ้นพงไพรใึครคนหนึ่งตะโกนก้องบอกให้รู้ว่า "สายแล้วนะจะนอนไปถึงไหนจะรอให่ขันหมากมาขอก่อนรึไงจึงจะคื่นหา...นางหญิงจอมขี้เกียจ"