คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ ปฐมบทของพรหมลิขิต
บทนำ ปฐมบทของพรหมลิขิต
ร่างสูงผมสีเงินเดินฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ในขณะที่เปลวเพลิงยังคงลุกและโหมกระหน่ำ ดาบเรียวถูกควงในมืออย่างเป็นจังหวะจะโคนริมฝีปากบางเหยียดยิ้มชวนขนลุกสายตากวาดมองไปทั่ว ซากปรักหักพัง อย่างช้าๆก่อนที่จะยิ้มอย่างพึงพอใจราวกับเด็กที่ได้ของเล่นชิ้นใหม่
“หวังว่าคงจะได้เจอกันอีกนะเจ้าหญิงหิมะของผม”พูดจบก็หายตัวไปเหลือทิ้งไว้เพียงแต่กลิ่นอายของความโศกเศร้าและความตายเท่านั้น
เมืองโชบิท เสียหายอย่างมากเสียหายเกินกว่าที่จะฟื้นฟูได้ในเวลาอันเร็ววัน เมืองที่พวกเราร่วมแรงร่วมใจก่อสร้างขึ้นมานานนับสิบปีถูกทำลายด้วยฝีมือของกองทัพทหารในเวลาเพียงชั่วคืน
พระราชวัง
“มีสาสน์มาขอรับจากเมืองเกรฟบลัด”
“ว่ามา”
“เนื้อความของสารบอกว่าจงส่งตัวเจ้าหญิงหิมะมามิเช่นนั้นเราจะเปิดสงครามกับเจ้าอีกคราแต่ทว่าทางท่านยอมส่งตัวนางมาเราจะทำการช่วยเหลือและฟื้นฟูเมืองของท่านให้ คิดให้ดีๆละพระราชา”
“ว่าไงครับท่าน”อำมาตย์คนสนิททรงถามพระราชา
“ป่าวประกาศออกไปว่าจงค้นหาตัวเจ้าหญิงหิมะเมื่อเจอนำตัวมาให้ข้าเดี๋ยวนี้”
ตัวเมือง
“ผู้ใดที่คิดว่าตัวเองเหมาะสมกับการเป็นเจ้าหญิงหิมะจงก้าวออกมา”
“เจ้าหญิงหิมะอะไรกัน”ร่างบางเอ่ยทวน ผมสีน้ำตาลทองประบ่าลู่ไปตามแรงลมบนศีรษะของร่างบางมีเปียเล็กๆอยู่บนหัวประดับกับผมประบ่า เสื้อสีขาวมอมแมมและเนื้อตัวที่สกปรกดูไม่เหมาะกับดวงหน้าหวานสักนิด ดวงเนตรสีอำพันกวาดตามองไปรอบๆก่อนที่จะนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน
ร่างสูงผมสีเงินจับตัวร่างบางเอาไว้แน่นก่อนที่จะจับคางมนเชิดขึ้น
“สวยดีนี่นา”
“ปล่อย”
“แถมยังพยศดีซะด้วย”จบคำพูดหน้าของร่างสูงหันไปตามแรงตบของร่างบางเนตรสีอำพันแข็งกร้าวก่อนที่ร่างบางจะล้มลงกับพื้นเปลือกตาบางปรือลง
“ใจกล้าดีแบบนี้ละที่ผมชอบ นายชื่ออะไร”
“ไม่จำเป็นต้องบอก”
“งั้นเหรอ แต่อีกไม่นานหรอกอีกไม่นานนายก็จะกลายเป็นของผมเจ้าหญิงหิมะ”
เสียงนั้นดังก้องในหัวจนกระทั่งทุกอย่างเป็นสีดำ
ประติดประต่อเรื่องราวได้แล้วแฮะ หือว่าแต่ว่าจะต้องการตัวเจ้าหญิงหิมะไปทำไมกันละ
“นี่ๆยังผมพอจะได้ไหม”เอ่ยถามพวกทหารที่ออกมาตามหา
“ดะ ได้สิ”ร่างสูงดูจะตกตะลึงมากดวงหน้ารูปไข่ ตากลมโต ปากเล็ก จมูกโด่ง ผิวขาวเนียนละเอียดไม่ถึงขั้นซีด ถ้าอย่างนางไม่เหมาะแล้วจะมีใครเหมาะสมกับชื่อนี้อีก
“พวกเรากลับวังกันเถอะ”
พระราชวัง
“เจ้าชื่ออะไรรึเจ้าหญิงหิมะ”พระราชาเอ่ยถาม
“โคลม ผมชื่อ โคลมครับ”
“ชื่อเพราะดีเจ้ารู้ไหมว่าพวกทหารพาเจ้ามาที่นี่เพราะอะไร”
“ไม่รู้”
“ข้าจะพาเจ้าไปเมืองเกรฟบลัด”
ร่างบางเบิกตากว้างดวงหน้าขาวซีดก่อนที่จะเม้มริมฝีปากแน่น
ที่เจ้าหมอนั่นพูดหมายถึงอย่างนี้นี่เอง
“แลกกับอะไรละ”
“แลกกับความปลอดภัยของอาณาจักร ความสุขของประชาชนในเมืองโชบิท”
ร่างบางอ้ำอึ้ง ในหัวสับสนไปหมด นี่ผมมีค่าขนดนั้นเชียวหรือ ร่างบางคิดอย่างสับสนในขนาดที่ความหวังของทุกคนในวังพลันริบหรี่เมื่อเห็นดวงหน้าสวยวิตกกังวล
“ตกลง ผมจะเดินทางวันนี้เลย”ร่างบางเอ่ยด้วยสีหน้าที่มั่นใจในขณะที่พวกทหารต่างยิ้มให้กันราวกับสงครามกำลังจบลง
เมืองเกรฟบลัด เที่ยงคืน
“ยินดีต้อนรับท่านเจ้าหญิงหิมะ”นางกำนัลของเมืองเกรฟบลัดก้าวเท้าออกมาก่อนที่จะโค้งคำนับอย่างสวยงาม
“ท่านเดินทางมาเหนื่อยแล้วเราจะพาท่านไปห้องอาบน้ำค่ะ”ร่างบางเดินนำไปก่อนที่จะผายมือไปที่ห้องอาบน้ำก่อนที่จะโค้งและเดินจากไป
ร่างบางถอดเสื้อไว้นอกห้องก่อนที่จะเผยให้เห็นผิวสีขาวน้ำนมและเอวบาง โคลมเดินลงไปในบ่อน้ำอย่างช้าๆก่อนที่จะหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย ร่างบางลุกขึ้นจากบ่อก่อนที่จะเตรียมตัวแต่งตัว
“นี่เห็นเสื้อของผมบ้างไหมครับ”เอ่ยถามนางกำนัลที่เฝ้าอยู่หน้าห้อง
“เสื้อของท่านมันเปื้อนนะเจ้าค่ะข้าเลยเอาไปซักเปิดตู้ข้างๆก็ได้ค่ะมีเสื้ออยู่”
โคลมเปิดตู้ออกก่อนที่จะทำหน้าเหยเกกับเสื้อที่อยู่ในตู้ที่แต่ละชุดนั้นมันชวนเปิดเผยเนื้อหนังมังสาทั้งนั้นเลยนี่นา ร่างบางถอนหายใจก่อนที่จะหยิบเสื้อสีดำลายลูกไม้เปิดไหล่แขนยาวที่ดูจะดูดีที่สุดออกมา
“ท่านจะนอนเลยไหมค่ะ”
“นอนเลยนำทางไปที่ห้องนอนเลยครับ” นางกำนัลสาวเท้าขึ้นบันไดทางฝากซ้ายของห้องอาบน้ำก่อนที่จะเปิดไฟแล้วจึงผายมือก่อนที่จะจากไป
ประตูสีขาวประดับลวดลายวิจิตรถูกเปิดออกก่อนที่ร่างบางจะล้มตัวลงนอน เตียงสี่เสาสีดำที่ถูกตั้งอยู่กลางห้องดูเหมือนจะเป็นของใหม่ทั้งของที่ปรดับตกแต่งอยู่ในห้องก็ดูเหมือนจะเป็นของใหม่ด้วยเหมือนกัน
โคลมเดินไปเปิดหน้าต่างก่อนที่จะมองออกไปยังสวนหย่อมก่อนที่สายตาจะไปหยุดกับเด็กหนุ่มผมสีเงินคนหนึ่งที่นั่งอยู่ในสวนหย่อม เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน โคลมรีบวิ่งลงไปข้างล่างเพื่อที่จะตามหาเด็กชายคนนั้น
สวนหย่อม
“อยู่ไหนของเขากันละเนี่ย”ร่างบางบ่นกระปอด ไอ้ชุดแบบนี้นี่ใส่แล้วรุ่มร่ามชะมัดเลย
“หาอะไรอยู่เหรอ”ร่างสูงเอ่ยถาม
เด็กหนุ่มคนนั้นนี่เอง ดูใกล้ๆแล้วหล่อกว่าที่คิดไว้แฮะ
ดวงหน้าคมคาย ผมสีเงินซอยสั้นปิดครึ่งหน้าทางด้านซ้ายไว้
“นาย”
“ผมชื่อทอมครับ”
“ผะ ผมโคลม โคลมครับ”
เด็กหนุ่มที่ชื่อทอมนั้นหน้าเหวอไปชั่วครู่ก่อนที่จะได้สติกลับคืน
“พี่สาวเป็นผู้ชายเหรอครับ”
“เอ่อ ครับ”ลืมได้ไงแหะว่าเราใส่กระโปรงลูกไม้ลายโลลิต้าอยู่นี่หว่า
“แต่ว่าพี่สาวเอ๊ยพี่ชายสวยจังเลย”
“ขอบคุณครับ”
“พี่เป็นใครมาจากไหนมาทำอะไรเหรอครับ”เล่นถามซะยาวเชียว
“พี่ชื่อโคลม มาจากโชบิท มาที่นี่เพื่อช่วยคนในเมืองโชบิทครับเพื่อความสุขของพวกเขา”
“อย่างนี้นี่เอง”พูดจบก็กระเถิบตัวเข้าไปใกล้ก่อนที่จะเอามือปิดดวงตาสีอำพันไว้
“ผมว่านายคงง่วงแล้วละ”พูดจบร่างบางก็หมดสติคาอ้อมกอดของเด็กหนุ่ม
“ราตรีสวัสดิ์เจ้าหญิงหิมะของผม”
“คุยกับนายสนุกกว่าที่คิดไว้พรุ่งนี้เราคงจะได้เจอกันอีกแต่ไม่ใช่ทอมหรอกนะครับ”กระซิบเบาๆที่หูของร่างบาง
“แต่จะเจอผมในชื่อ แฟนธ่อมนะครับ”
พูดจบก็อุ้มร่างบางในท่าของเจ้าสาวไปส่งที่ห้องนอนก่อนที่จะจูบที่หน้าผากมนเบาๆ
“พรุ่งนี้ไปเดินตลาดกันนะครับ มีของที่จำเป็นจะต้องซื้อให้นายอยู่เยอะเลยล่ะ”กล่าวเสร็จก็คลุมผ้าห่มให้ร่างบางก่อนที่จะออกจากห้องไป
นิยายYAOIเรื่องใหม่อีกเรื่องค่า ฝากด้วยนะ
อาหารญี่ปุ่น
ความคิดเห็น