[Bleach]_All Ichigo Fc.

ลำดับตอนที่ #33 : [Fic]หิมะสีเลือด, อุลXอิจิXกริม///3///

มาต่อแล้ววววววว!!!!!!!

หลังจากหายหน้าไป 2-3 วัน

ตอนนี้ก้อกำลังรักษา ตัวเองอยู่ แหะๆๆ



++++++++++++++++++++++++++++++

วันวานที่ยังคงผ่านไป
ไม่มีใครที่จะหยุดมันได้หรอกนะ
แม้ว่าจะยิ่งใหญ่แค่ไหนก็ตามที
.
.
.
.
“ลมพัดเย็นดี วันนี้ก็อากาศปลอดโปร่ง”

ท่ามกลางฝูงชนที่เดินกันให้วุ่น มีร่างบางที่ใส่ชุดยมทูตนั่งดูอยู่จากที่สูง
วันนี้ก็ถึงเวรของเขาแล้วที่ต้องมาเฝ้าดูที่โลกนี้

“วันนี้ ท่านยังสบายดีอยู่หรือเปล่านะ”

จู่ๆก็นึกถึง ปากได้เพ้อพูดออกมาเองอย่างไม่ตั้งใจ เด็กหนุ่มถึงกลับลงไปนั่ง
หยาดน้ำตาเริ่มไหลริน

///ทำไมเรา....น่ารังเกียจ....///.
.
.
.
.
ยังจำได้ทุกการกระทำของคนคนนั้น
มือแกร่งที่ร้อนจับสัมผัส
ไม่ได้นึกรังเกียจและขัดขืนเลยซักนิด
อ้อมกอดของท่านกริมจอว์ทำให้เรามีความสุข
หรือว่าเรา
ควรลืมท่านอุลคิโอร่าไปซักที
.
.
.
.
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++

ณ ที่เมืองหลวงของญี่ปุ่น
ในเขตบ้านที่หรูหราใหญ่โต

“ว่ายังไงหละ อุล ลูกจะไปเรียนต่อที่เมืองนอกหรือจะรับงานต่อจากพ่อ”

ชายวัยกลางคนได้พูดออกมา ขณะที่นั่งเพื่อรอฟังคำตอบจากลูกชายสุดรักของเขาเอง
เด็กหรนุ่มที่กำลังนั่งอ่านหนังสือได้เงยหน้ามามอง

“ผมอยากจะหางานทำเองครับ”

เสียงทุ้มกล่าว คำตอบนั้นทำเอาผู้เป็นพ่อเปลี่ยนสีหน้า

“ฉันให้แกทำแบบนั้นไม่ได้หรอก”

เสียงโมโหที่ตะโกนดังลั่น ทำเอาหญิงสาวที่เป็นแม่บ้านต่างพากันกลัวแต่ยกเว้นเด็กหนุ่มทำท่าทางไม่ได้เกรงกลัวอีกฝ่ายเลยแม้แต่นิด

ดวงตาสีเขียวได้มองผ่านๆ เสียงพ่อเขาคงได้แต่ลอยทะลุหูไปแค่นั้นแหละ เด็กหนุ่มลุกจากที่นั่ง
ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

“หยุดนะ ฉันยังพูดกับแกไม่จบเลยนะ อุล”

ทว่าผู้เป็นลูกก็ยังไม่ยอมที่จะฟัง

เส้นทางของชีวิต
ถ้าเลือกเองได้ก็อยากจะเลือกซะเหลือเกิน
ทำไมกันนะ
ทำไมเขาต้องโดนพ่อบังคับตลอด
ไม่เข้าใจ
.
.
.
.
.
.
++++++++++++++++++++++++++++++


ย่างเข้าหน้าหนาวซะแล้ว
หิมะสีขาวบริสุทธิ์ได้เริ่มโปรยปรายลงมาบนพื้นผิวของโลก
ไอเย็นที่ปกคลุมไปทั่วลานกว้าง ฝูงชนได้ใส่เสื้อกันหนาวที่หนาๆ พร้อมกับหมวกและถุงมือ
เด็กๆที่ยังไม่รู้เรื่องเท่าไหร่ก็คิดว่าเป็นวันที่น่าสนุก เหมาะในการเล่นปาหิมะแต่ถ้าเล่นนานๆ
อาจจะกลายเป็นว่าไม่สบายแทนที่

ร่างสูงโปร่งเองก็ยังยืนมองดูสวนเด็กเล่นที่มีเด็กตัวน้อยๆวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน
ตั้งแต่เด็กๆเลยซินะที่เขาเองก็ไม่เคยจะได้เข้าไปเล่นแบบนั้นบ้าง
ทั้งวันมีแต่คำว่าเรียนและเรียน จนทุกวันนี้แทบอยากจะสำรอกออกมา
เขาเบื่อและเซ็งมากที่สุด โตมาจึงได้ลองคบผู้หญิงบ้างเผื่อจะได้รู้จักอะไรได้มากขึ้น
แต่การมี SEX กับผู้หญิงมันก็น่าเบื่อซะอีก
ไม่กี่ครั้งก็แค่นั้น............
.
.
.
.
.
“ท่านอุล ทำท่าเหมือนจะเครียดอะไรซักอย่างเลยแฮะ”

อิจิโกะได้พูดเปรยๆ วันนี้เขาแอบออกมาดูบ้าง กว่าจะหลบสายตาของกริมจอว์ได้ก็แทบแย่
อุลที่กำลังมองพวกเด็กๆนั้นก็หมดความสนใจ เขาได้เดินไปทางที่กลับบ้านของเขาเอง
อิจิโกะก็นึกสนุกอยากลองดูว่าข้างในบ้านของอดีตคนที่เขารักจะเป็นยังไง
.
.
.
.
.
.
ในสภาพของเราทั้ง 2 คนตอนนี้
ทำไมมันเหมือนมีช่องว่างกั้นเลยนะ
นี่ ท่านอุลคิโอร่า
ท่านจะรู้ไหมนะ ว่าตอนนี้ผมยังคงเดินตามหลังคุณไปตลอด
ปกป้อง ช่วยเหลือท่าน
ถึงจะผิดกฎยังไงก็ตาม ผมเองก็ยังคงทำ
เพราะว่าผม ยังคงรักท่าน มิเสื่อมคลาย

“!?”

จู่ๆก็ได้กลิ่นอายของฮอลโล่ออกมาจากสถานที่ใกล้ๆ และมันก็ใกล้เข้ามาซะด้วย
อิจิโกะ ชักดาบที่มีความใหญ่เท่าตัวเขาออกมาจากกลางหลัง ผ้าพันสีขาวได้หลุดออกมา
และทันที

“ฮูม!!!”

สัตว์ประหลาดขนาดมหึมาได้โผล่ออกมาจากหลังกำแพง และที่มันหมายปองคือ เด็กหนุ่มที่ยังเดินแบบไม่รู้เรื่อง

และก็เร็วเท่าความคิด ที่มีสิ่งร้ายเข้ามาลอบทำร้ายอดีตเจ้านายของตนเอง
ดาบใหญ่ตวัดเข้าที่ลำคออย่างไม่ลังเล
เลือดสีแดงฉานไหลทะลัก เปรอะเปื้อนตามเสื้อสีดำของตนเอง แต่เขาก็เฉยๆ
รวมทั้งคนที่จะโดนปิศาจตัวนี้ฆ่า ก็ยังคงเดินต่อไป แต่ที่ประหลาดก็แค่ลมพัดวูบนึงเท่านั้นเองหละมั้ง

ร่างบางยังคงยืนดูแผ่นหลังคนคนนั้น เขากำลังคิดว่าจะตามต่อไปดีไหม
ถ้าตามต่อไปเขาอาจจะยังคงยึดติด
แต่ถ้าไม่ตามไปเขาคงจะหลุดพ้นออกมาได้
ถ้าครั้งนี้ คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะช่วยเหลือ

ลังเลและคิดหนัก

“ทำไมหละ จะไม่เดินตามฉันแล้วงั้นหรือ”

“!?”

เสียงนั้น ถามใคร
ถ้าถามข้า ข้าคงไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม
.
.
.
.
.
“ท่าน มองเห็นข้า.....”

อิจิโกะยังทำตัวไม่ถูก มือไม้สั่นเพราะดีใจ ตื่นเต้น หรือกลัวเกรง
อุลยังคงทำหน้าตาสีหน้าเฉยๆ

“ใช่ ฉันมองเห็นนาย ตั้งแต่แรกที่เจอนายแล้ว”

“!?”
.
.
.
.
.
.
.
กาลเวลายังคงเดินไป
แต่ใครเล่าจะหยุดมันได้
นอกจากความตาย
ของมันเอง
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++++++



แล้วเจอกันใหม่นะครับ

ขอบคุณทุกคอมเม้น

--------------------

เพราะอะไรกันข้าถึงต้องสนใจเจ้า
เพราะอะไรกันข้าถึงได้รักท่าน


ชะตาลิขิตให้พวกเราได้เจอกัน
แต่กระนั้นก็ยังไม่หมดสิ้นของความเศร้าโศก