[Bleach]_All Ichigo Fc.

ลำดับตอนที่ #27 : [Fan Fic]: ดอกไม้ที่เหลือแค่ดอกเดียว/22/

 

วันนี้ผมก็กะ Up ให้จบก่อนออกไปเที่ยว

แต่ดัน ไฟดับ เตาไฟที่เสา ติดกะร้านเนื้อย่าง และติดกับบ้านผม ดันระเบิด =[]=!!!

ตกใจเล็กน้อย = =" ดีที่คอมมีเตาเก็บไฟ

เลยแปะได้แค่นี้ก่อน คิดว่า ครั้งหน้าคือตอนจบนะครับ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++


หมื่นครั้งที่พร่ำเรียกหา
แต่กระนั้น
ท่านก็
ไม่เคยหันกลับมามอง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ถ้าผมคือดอกไม้ที่น่ารังเกียจ
ถ้าผมคือดอกไม้ที่เหลือแค่ดอกเดียว
ท่านจะยังปกป้องผมอีกหรือเปล่า
ท่านยังคอยดูแลผมอีกไหม
.
.
.
.
.
.
.
“กำลังมองหาอะไรอยู่ คุโรซากิ อิจิโกะ”


“ทะ...ท่านอุลคิโอร่า”

ร่างเล็กเริ่มตัวสั่น เขารับรู้ได้ถึงรงกดดันและความโมโห
กริมจอว์เองก็รู้ถึงการมาของอุลคิโอร่า ชายหนุ่มได้ปัดเศษน้ำแข็งให้หลุดออกมาจกตัว
พลังของลูเคียทำอะไรกับเขาไม่ได้เลย เด็กสาวอึ้งแต่แค่แป๊บเดียวแล้วก็ต้องร้องเมื่อโดนหมัดแกร่งเข้าจู่โจมที่ท้อง โดยไม่ทันตั้งตัว ความเจ็บนี้ทำให้เธอถึงกับสลบไป

“ชิ”

เสียงทุ้มทำท่าเซ็งๆ เขาเหลือบมองทางอิจิโกะก่อนจะหายตัวไป

“ท่านอุลคิโอร่า....ข้า...เอ่อ....”

อิจิโกะพูดแบบไม่กล้ามองหน้าด้วยซ้ำ
เพราะอีกฝ่ายนั้นจ้องมองเขาแบบกดดัน

“เฮ้ย!! ไง อุลคิโอร่า ออกมาได้ซะทีนะ ข้านึกว่าเจ้าจะหายไปตลอดเลยซะอีก”

กริมจอว์ได้โผล่ออกมาอยู่หน้าอิจิโกะ

“ของแบบนั้นทำอะไรข้าไม่ได้หรอก เจ้าเองก็น่าจะรู้นะกริมจอว์”

อุลคิโอร่ากล่าว นัยน์ตาสีเขียวมรกตนั้นได้จับจ้องทั้ง 2 คน

“ข้าจะมาบอกว่าข้าไม่ต้องการอันรันคาร์รับใช้คุโรซากิ อิจิโกะแล้ว”

“!?”

สิ้นคำพูดทั้งอิจิโกะและกริมจอว์ถึงกับอึ้ง ความหมายนั้นการไม่เอาผู้รับใช้หรือลูกน้อง สิ่งที่ทำคือการฆ่าซะ
กฎนี้เป็นของไอเซ็น
กริมจอว์ตั้งท่าเตรียมสู้

“เจ้า คิดจะทำอะไรกริมจอว์ นี้เป็นเรื่องของข้ากับอารันคาร์รับใช้ของข้า”

เสียงทุ้มกล่าว ร่างบางที่ยืนตัวสั่นเองก็ได้พยายามเดินเข้ามาหาผู้เป็นนาย

“อิจิโกะ”

กริมจอว์เรียกชื่อ เพราะเขาเองก็รู้ว่าอิจิโกะต้องยอมแน่ เพราะรู้อยู่แก่ใจ อิจิโกะรักอุลคิโอร่า ส่วนเขานั้นเป็นแค่คนที่สนใจอิจิโกะ เป็นคนที่มาทีหลังย่อมทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว

“ท่านอุลคิโอร่า......ได้โปรดบอกท่านไอเซ็นได้ไหมครับ ว่าอย่าทำโทษท่านกริมจอว์เลย เพราะเรื่องทั้งหมดผมเป็นคนผิดเอง”

อารันคาร์รับใช้ได้พูดกล่าวเสียงเบาๆ ท่ามกลางสายฝนที่ตกอย่างหนัก

“………”

ร่างสูงโปร่งกลับเงียบไม่ตอบ อิจิโกะเดินเข้ามาหาใกล้ๆ ผมสีส้มที่โดนน้ำฝนจะเรียบลง
.
.
.
.
.
เหมือนเมื่อครั้งที่เราเจอกัน
ครั้งแรก
.
.
.
.
.
มือบางผิวสีไข่ได้ยกขึ้นมาจับใบหน้าที่ขาวซีดของร่างสูง

“สุดท้ายนี้ ข้าขออะไรบางอย่างอีกครั้งได้ไหมครับ”

พูดเสร็จก็เขย่งเท้า ริมฝีปากบางได้จูบสัมผัสริมฝีปากของอีกฝ่าย
อุลคิโอร่ายังคงเงียบ มือของเขาได้โอบกอดเอวร่างเล็กไว้แน่น
ทั้ง 2 ต่างแลกจูบกัน เป็นการอำลาครั้งสุดท้าย

ฉึก!!!!

ทันทีที่ได้จูบเสร็จ มือแกร่งได้แทงทะลุเข้ายังที่อกอิจิโกะจนทะลุหลัง
เลือดสีแดงสดไหลทะลัก มือบางได้บีบเสื้อขาวของผู้เป็นนายเพราะความเจ็บที่มีความตายใกล้เข้ามา
อิจิโกะกระอักเลือด เขาทำท่าจะเซล้มลงไป แต่ทว่า

“!?”

อุลคิโอร่าได้จับกอดเขา ไม่ให้ล้ม ร่างสูงได้พูดกระซิบเบาๆที่หู

“ข้ารักเจ้า อิจิโกะ”
.
.
.
.
.
.
เพราะรักเลยไม่อยากให้เศร้า
เพราะรักเลยไม่อยากให้ใครได้แตะต้อง
.
.
.
.
.
.
“ท่านอุลคิโอร่า......”

ชั่วแว้บที่ได้เห็นคือรอยยิ้มของผู้ที่ต้องตายไป อิจิโกะรับรู้ได้
ถึงอุลคิโอร่าจะเป็นคนที่น่ากลัว ไม่พูด ไม่แสดงอารมณ์ ทำเหมือนเป็นคนที่ว่างเปล่า
ไม่มีจิตใจ ไม่มีอะไรเลย แต่ท้ายแล้วนั้น หัวใจของเขา คืออิจิโกนั้นเอง
.
.
.
.
.
“อิจิโกะ!!!!!!!”

กริมจอว์ผู้ได้เห็นภาพตรงหน้าทั้งหมด เขาแทบหมดสติที่เห็นคนที่เขาเพิ่งรู้จักว่านี้คือความรัก
ได้ตายต่อหน้าต่อตา เอสปาด้า No.6 ได้พุ่งเข้าใส่แบบไม่คิดชีวิต
.
.
.
.
.
ชีวิตของเขานะหรือ
จะมีทำไม ในเมื่อนายไม่อยู่แล้ว
.
.
.
.
.
.
“เจ้าโง่”

ตูม!!!

เสียงประทะที่รุนแรง เอสปาด้าและเอสปาด้าได้สู้กันที่โลกมนุษย์ พาให้เหล่ายมทูตพากันรู้ตัวและมุ่งหน้าไปยังที่เกิดเหตุทันที เบียคุยะและเร็นจิเองก็ด้วย

.
.
.
.
.
.
“อือ......”

ลูเคียที่เพิ่งได้สติจากการที่มีแรงสั่นสะเทือนทำให้เธอฟื้นขึ้นมาได้
เธอนึกภาพที่เกิดขึ้น แล้วก็จำได้ทุกอย่าง เธอสู้กับอารันคาร์ที่เป็นเอสปาด้า
เด็กสาวพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมา

“โอ๊ย”

เพราะพยายามฝืนเลยต้องเจ็บ การสู้กับเอสปาด้านี้ เขายังคงไม่ไหวจริงๆซะด้วย

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

รักคนอ่าน
คนเม้น



เจอกันนะครับ กับการสรุปผลที่น่าเศร้าของฟิคนี้