คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #198 : [Fic]The Memory. [เบียคุยะXอิจิโกะ]ตอนที่ 9 งานและลางสังหรณ์
ครืด~!!!
อิจิโกะที่นั่งอยู่ข้างในทำท่าสะดุ้งและหันไปมองกับต้นเสียง เช่นเดียวกับที่เบียคุยะเองก็มองอีกฝ่ายด้วยเช่นกัน
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มนั้นจับจ้องแทบไม่กระพริบ เด็กหนุ่มร่างบางที่ใส่ชุดยูกาตะแบบผู้หญิง ถึงไม่แต่งหน้าจัด แต่ว่าแค่นี้ก็ดูเป็นผู้หญิงจริงๆเผลอๆอาจจะดูดีกว่าผู้หญิงไปเลย
“น่ารักแฮะ อย่างกับเด็กผู้หญิงจริงๆนั้นแหละ”
เบียคุยะหลุดปากพูดออกไป เขาเดินเข้ามาหาแต่ก็ยังไม่ลืมที่จะปิดประตูและล็อคไว้
“เด็กผู้หญิงบ้าอะไรหละ แล้วทำไมจนป่านนี้นายยังไม่แต่ง..!!!”
โวยไม่ทันจบก็ถูกร่างที่แกร่งกว่านั้นกอดจูบปากทันที ทั้งคู่ล้มลงไปกับพื้นฟูกที่นอน ด้วยความตกใจจึงไม่อาจที่จะทันปิดปากกันลิ้นร้อนที่สอดเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“อื้อๆๆๆ”
อิจิโกะร้องอู้อี้ทั้งดิ้นและพยายามผลักออกแต่มันกลับสู้ไม่ได้เลยด้วยซ้ำไป จนกระทั้งเริ่มขาดอากาศหายใจ เบียคุยะถึงได้ผละออก แววตานั้นจ้องมองไปที่ร่างที่ถูกข่มไว้นอนหายใจถี่ ใบหน้าที่แดงกร่ำขอบตาที่เริ่มมีน้ำตาไสๆเอ่อออกมาเล็กน้อย
“นะ...นายทำบ้าอะไร ของนาย...”
เด็กหนุ่มเอ่ยถามขณะที่พยายามสูดอากาศเข้าปอด ร่างสูงก้มหน้านิ่ง
“ขอโทษที”
เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นการขอโทษของเบียคุยะ จากความโกรธและอายแทบหายไปทันที อิจิโกะลุกขึ้นมามอง
“ทำไม มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า เบียคุยะ”
เด็กหนุ่มเอ่ยถามอีกฝ่ายที่นั่งอยู่ เบียคุยะเงยหน้ามามองสบตากับอิจิโกะ แววตานั้นไม่อาจจะรับรู้ได้เลยว่า เขาคิดอะไรอยู่ มีอะไรเกิดขึ้นภายในจิตใจ
“อิจิโกะ”
“….”
“ข้ารักเจ้า”
“!?”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++
+++++++++++++
+++++
ข้าหวังว่าหัวใจเจ้าอาจจะบรรเทา(หลังจากที่ข้าไป)
น้ำตาที่เคยหลั่งไหลจะเริ่มเลือนหายไป(ในวันต่อมา)
มันอาจจะเจ็บน้อยกว่า(ถ้าเราไม่ได้เจอกัน)
ท่ามกลางฝูงคนที่มากมาย แต่ก็ใช่ว่าพวกชนชั้นนอกจะเข้ามาได้ เพราะงานนี้จัดเฉพาะกับตระกูลที่สูงศักดิ์และขุนนางทั้งหลายอีกทั้งหัวหน้าหน่วยและรองหัวหน้าหน่วยเท่านั้น
บางคนอาจจะคุยเรื่องการต่อสู้ นินทาบ้าง จะมีเรื่องไร้สาระบ้างหรือไม่ไร้สาระมันก็แล้วแต่
ทว่าคนรับใช้นั้นต้องวิ่งกันวุ่นในการเติมอาหารและเครื่องดื่มโดยเฉพาะเหล้าที่ดูจะหมดง่ายกว่าใครเขา ในงานนี้มีเด็กหนุ่ม 1 คน กับเด็กผู้หญิง(มั้ง) 1 คน เดินจูงมือกันไป
“อะอ่อยอัง”
เสียงอู้อี้เพราะมีอาหารเต็มปากของอิจิโกะได้เอ่ยออกมาเบาๆ
“เจ้ากินให้หมดค่อยพูดไม่ได้รึไง”
เบียคุยะพูดตักเตือน
“อ้ออันอะอ่อยอี๊อา”
เด็กหญิง(มั้ง)ยังคงพูดต่อ ใบหน้านั้นช่างมีความสุขกับการที่ได้กินของอร่อยซะจริงๆ
เด็กหนุ่มร่างสูงกว่ามองยิ้มๆ
“นั้นท่านคุจิกิ เบียคุยะนี่นา”
“มากับใครหละ เด็กผู้หญิงที่เดินมาด้วย ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย”
“แต่น่ารักดีจังเลยนะ”
“มาจากตระกูลไหนหละเนี่ย”
เสียงพูดคุยและนินทาเริ่มขึ้นมาทันที แต่เบียคุยะกับไม่สนใจ เขายังคงจูงมอเล็กนั้นเดินไปทั่วงานเพื่อหาของดีๆที่จะไปฝากน้องสาวทั้ง 2 คน ของอิจิโกะ
“ข้าว่างานแบบนี้มีแต่ของกินนะ ของที่จะเอาไปฝากคงไม่มี”
ร่างสูงโปร่งเริ่มบ่น กับงานที่จัด
“ไม่เป็นไร เอาพวกของกินก็ได้ เดี๋ยวฉันเอาไปเอง”
ทั้งคู่ต่างพาพูดคุยในสวนหย่อมเล็กๆที่อยู่นอกงาน เพราะเดินมาแทบไม่หยุดเลยออกมานั่งพักกันมั้ง
“เจ้านี่น้า~เอาของดีๆไปมั้งซิ”
เบียคุยะพูดแต่สายตาของเขาได้เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างภายในงาน
“เดี๋ยวข้ามานะ อิจิโกะ”
“เอ๋...อื้ม”
คุณหนูของตระกูลคุจิกิเดินออกไป ปล่อยให้ร่างบางนั่งรอจนกระทั้งมีเด็กสาวอีกคนเดินเข้ามาหา
ท่าทางเป็นคุณหนูที่สูงศักดิ์พอดูเพราะทั้งการเดินและเสื้อผ้าที่แต่ง ผมสีดำสลวยที่มีดอกโบตั๋นสีชมพูดอกใหญ่ติดไว้ ใบหน้าของเธอนั้นดูอ่อนโยนยิ่งนัก
“สวัสดีคะ ข้าขอมานั่งพักด้วยได้ไหมคะ”
ความคิดเห็น