ลำดับตอนที่ #56
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #56 : [Fic]วันที่รับรู้/3327/ตามเควสที่ได้รับ/จบแล้วอ่ะ/
Me ต้องขออภัยที่มา Up ช้าแบบโครตๆ เต่ายังเรียกเลยว่าทวด = ="
ตามกระแสต่อต้าน ผมเลยไม่ได้ทำไรมาก ถ้าขาดหื่นไปต้องขอโทษ ณ ที่นี้
แต่งนี้เสร็จเหลือ R27 ซินะ เพราะว่ามันยังไม่จบเลย(ดองไว้จัด)
ขอบคุณที่ยังติดตามอ่านกันมาครับ///โค้ง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จากการฝึกมาทั้งหมดตั้งแต่วันนั้น ทำเอาร่างกายที่แสนจะบอบบางแบบผู้หญิงมีแต่รอยฟกช้ำ
แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปทีละนิดคือ การไม่โวยวายหรือคำบ่น ออกจากปากของสึนะเลย
“ซาวาดะ ยังไหวอยู่หรือเปล่า”
เรียวเฮได้เข้ามาถาม เป็นแบบนี้ทุกครั้งหลังการฝึกที่เขาจะแสดงความเป็นห่วงเป็นใยออกมา
เพราะช่วงการฝึกนั้น เขาเองก็จะทุ่มเทให้และจะไม่แสดงความใจดีเลยซักนิดเดียว
สึนะนั้นเองก็รับรู้ดี เด็กหนุ่มผมฟูพยักหน้าช้าๆ
///ในเมื่อคุณพี่เขาตั้งใจ เราเองก็ควรต้องทน///
นี่คือความคิดของเด็กหนุ่มในตอนนี้ ร่างสูงได้แอบยิ้มเล็กน้อยเขาลุกเดินไปที่ห้องครัวของสึนะแล้วหยิบอะไรบางอย่าง
“คุณพี่ครับ ?”
“เห็นแม่นายบอกว่า ยานี้ไว้ทารอยแผลนี่นา”
เด็กหนุ่มที่เป็นผู้พิทักษ์อรุณเดินออกมาพร้อมกับยาขวดหนึ่ง สึนะมองตาแป๋ว เรียวเฮมานั่งที่เดิมแถมยังดึงตัวสึนะมาใกล้ๆอีกต่างหาก
“หวา!!!”
ออกแรงไม่เท่าไหร่ร่างเล็กนั้นก็ถลาเข้าหาตัวซะแล้ว สึนะหน้าแดงขึ้นมาทันทีเพราะในสภาพนี้เขาเหมือนผู้หญิงที่กำลังจะโดนผู้ชายกอด เหมือนในละครทีวีที่คุณแม่ของเขาชอบดู
“คะ....คุณพี่....”
เด็กหนุ่มอึกอักจะพูดอะไรซักอย่างแต่คนอย่างเรียวเฮคงไม่สนใจอะไรเลยและก็คงไม่รู้ด้วยว่าตัวเองทำให้อีกฝ่ายอายขนาดไหน ชายหนุ่มที่แกร่งกว่าเริ่มเทยาที่เป็นของเหลวออกมาใส่ฝ่ามือตนเอง
มืออีกข้างก็ดึงเสื้อหลังของสึนะออกเผยให้เห็นแผ่นหลังเนียน แต่กลับมีรอยช้ำให้เห็นอยู่
“!?”
ร่างบางสะดุ้งทันทีที่รู้สึกถึงความเย็นของยา ที่เรียวเฮกำลังทาให้
“มันต้องทาให้ร้อนๆ เดี๋ยวไม่กี่วันก็หายไปแล้วหละ”
เสียงทุ้มเอ่ย โดยที่ยังเหมือนจะไม่รู้อีกหละว่าเขากำลังทำอะไรให้คนที่ตัวเล็กนั้นสั่นสะท้านไปหมด
///ทั้งแรงสัมผัส ทั้งเสียงที่ฟังดูเหมือนห่วงใย....อึดอัดจังเลย///
มือเล็กๆคว้าจับแขนเสื้อของรุ่นพี่ไว้และออกแรงบีบ
“เป็นอะไรไปซาวาดะ นายเจ็บหรือ”
ดูเหมือนว่าตัวเขาเองก็ยังไม่รู้อะไรเลย จากทาที่เบาอยู่แล้วก็ยิ่งทำเบาๆยิ่งกว่าเดิม
“อือ....”
เสียงครางที่ดูน่าอายหลุดออกจากริมฝีปากไปซะงั้น เรียวเฮตกใจเขารีบดันตัวสึนะออกแล้วก็ได้เห็นสีหน้าของสึนะจังๆ
ใบหน้าที่แดงเหมือนแอปเปิล หยาดน้ำตาใสๆที่ทำท่าจะไหลรินจากขอบตาคู่สวยนั้น
ทำเอารุ่นพี่แทบหยุดลมหายใจไปทันที
“ขะ...ขอโทษครับ ผมขอโทษ”
เด็กหนุ่มร่างบางหันหน้าหนีพร้อมกับใช้มือปิดหน้าตัวเอง เรียวเฮยังคง มองแบบอึ้งๆ
เขาขยับเข้าไปใกล้ๆสึนะแล้วก้มลงกระซิบข้างใบหู
“นายรู้สึกอย่างนั้นหรือไง ซาวาดะ”
“!?”
คำถามนี้เหมือนแทงใจเข้าอย่างจัง สึนะถึงกลับทำหน้าตกใจเขารีบลุกหนีแต่มันก็ยังช้าไป
เมื่อมือแกร่งได้คว้าจับเอวได้ทัน
“อ๊ะ!!!”
“โอ๊ ตัวเบากว่าที่คิดอีกนะ”
เสียงทุ้มเอ่ย เมื่อเขาได้จับร่างบางนั้นนั่งตัก
“คุณพี่.....ผมขอโทษ....”
สึนะยังคงร้องไห้ออกมาอยู่เหมือนเดิม ปกติเขาไม่เคยคิดว่าจะมาเกิดความรู้สึกแปลกๆกับผู้ชายด้วยกันเอง มันยิ่งทำให้อีกฝ่ายกลัว
“จะขอโทษทำไมกันหละ...ฉันว่ามันดีออกนะ”
เรียวเฮกล่าว แขนทั้งสองข้างนั้นโอบตัวสึนะไว้แน่น จมูกได้ไซร้ไปตามหลังคอขาวอย่างอ่อนโยน
“ดีใจจริงๆที่ฉันทำให้นายรู้สึกได้”
“เอ๋...”
สึนะทำตาโตเพราะเริ่ม งง กับคำพูด
“ตลอดมานี้ ฉันนึกว่าจะเป็นได้แค่รุ่นพี่คนนึงที่จะสอนเรื่องมวยให้นาย แต่ว่านะ....”
“คุณพี่....”
“ฉันเองก็ดีใจที่ได้เข้ามาเป็นผู้พิทักษ์ให้กับนาย ซาวาดะ”
.
.
.
.
.
.
.
ไม่เคยคิดที่จะปฏิเสธเลยตั้งแต่ได้คำพูดนั้นมา
ซาซางาวะ เรียวเฮ นายยอมหรือเปล่าที่จะมาเป็นผู้พิทักษ์ให้กับ ซาวาดะ สึนะโยชิ
ไม่เคยคิดที่จะลังเลในการตอบ
เพื่อนายแล้ว แม้ร่างกายนี้จะต้องดับมอดไป
ฉันก็ยอม
เพราะนายเปรียบเป็นที่อยู่ของฉัน
.
.
.
.
.
“ฉันรักนาย”
“!?”
แขนแกร่งยังคงโอบกระชัดแน่นขึ้น แต่ไม่ได้จะทำให้เจ็บ แค่เพียงอยากสื่อให้รับรู้ได้ว่า
เขารักมากแค่ไหน ตลอดมาเขายอมทนกับการที่ต้องทำร้ายร่างกายบางๆนี้
เพื่อการฝึก
“คุณพี่ครับ....”
สึนะเอียงคอมอง ริมฝีปากเล็กได้สัมผัสกับริมฝีปากของอีกฝ่ายอย่างเบาๆ
เด็กหนุ่มที่เป็นนภาเองก็พยายามสื่อไปด้วยว่าในตอนนี้เขากำลังรู้สึกแบบไหนกับผู้ชายคนนี้
ผู้ชายที่เป็นแสงอรุณที่สว่างเจิดจร้าของวองโกเล่
.
.
.
.
.
.
.
.
ยามนายร่ำไห้
ฉันเองก็ร่ำไห้
ยามฉันร่ำไห้
นายกลับร่ำไห้ยิ่งกว่าฉัน
.
.
.
.
.
เจ้านภาแสนรัก
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น