Fic:Reborn(All27)

ลำดับตอนที่ #47 : [Fan Fic]Reborn/ลาก่อน สึนะ /5/

 


แสงแดดที่ส่องมาทำให้รู้สึกแสบตาจนน่ารำคาญ

จะบ่นไปก็ใช่ที่

เพราะเขาคือผู้พิทักษ์อรุณจะมารำคาญทำไมกับแสงแดดกันนะ

.

.

.

.

.

ไม่เคยรู้สึกเคืองแบบนี้มาก่อน

แต่มันก็แค่เฉพาะวันนี้เท่านั้น

ไม่ซิ

 ไม่ใช่เฉพาะวันนี้

แต่จากนี้ไปคือทุกวัน

ตั้งแต่วันที่นายจากพวกเราไป

.

.

.

.

.

.

บ้านหลังเล็กหลังหนึ่งในตัวเมืองของประเทศญี่ปุ่น

ที่ห่างไกลจากฐานวองโกเล่พอสมควร

 

ในห้องนอนของผู้พิทักษ์แสงอรุณ

บนเตียงนอนขนาดใหญ่มีร่างของชายหนุ่มที่ได้นอนหลับอยู่

ดูเหมือนเขาจะนอนหลับ แต่ความจริงแล้วเขาไม่ได้หลับเลยซักนิด ไม่ได้หลับมา 2 วันแล้วด้วย

เรียวเฮได้ขยับมือของตนเอง ก่อนจะกำหมัดแน่น

 

“ถ้าไม่มีนายแล้วฉันจะมีหมัดนี้ไว้เพื่ออะไรกัน”

 

เรียวเฮกัดฟัน เขาค่อยๆหลับตาลง

ความรู้สึกคืออยากนอน แต่นอนไม่หลับ เขาไม่ชอบเลยกับการที่ต้องทรมานแบบนี้

ถ้าลืมได้ก็คงดี แต่มันกลับยิ่งจำไม่มีทางลืมเลือนไปได้เลย

 

“คุณพี่ครับ....”

 

เสียงของนายยังคอยหลอนมาให้ได้ยิน

 

“เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ ผมเคยบอกแล้วนะว่าทีหลังอย่าดวลกันหลังดื่มเหล้านะ”

 

ข้อแขนที่มีผ้าพันแผลที่นายเคยทำให้ฉัน

 

“ฮ่าๆๆ”

 

เสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่นายส่งมาให้ฉันได้ตลอด

.

.

.

.

.

.

ตอนนี้ได้หายไปแล้ว

ไม่มีอีกต่อไปแล้วซินะ

.

.

.

.

.

จากนี้ไปจะทำยังไงต่อ

ตัวฉันนะ

ถึงแม้ว่าอายุจะมากกว่าใครในกลุ่ม

ถึงจะเป็นรุ่นพี่ของนาย

แต่ว่าฉัน ฉันก็ตั้งใจเต็มที่

ที่จะอยู่เคียงข้างนาย

ตัวของฉันมีไว้ปกป้องนาย ปกป้องแฟมิลี่

แล้วถ้าไม่มีนายแล้ว

ฉันควรจะทำยังไง

ใครก็ได้ช่วยบอกฉันทีเถอะ.....

.

.

.

.

.

.

.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

เสียงฟ้าร้อง

ทำให้จิตใจวกวน

ทำให้จิตใจอยู่ไม่เป็นสุข

.

.

.

.

.

“อะไรหรือ แรมโบ้ นี่นายโตแล้วนะ ยังจะกลัวเสียงฟ้าร้องอีก”

 

ที่จริงผมไม่ได้กลัว

แต่เพราะผมลืมมันไม่ได้

ในวันที่ผมพลาดท่าในตอนที่สู้กับพวกวาเรียในศึกชิงแหวนครั้งนั้น

 

“ไม่แปลกหรอกนะ ก็ตอนนั้นนายยังเด็กอยู่เลยนี่นา แถมดูนาย 10 ปีข้างหน้าก็ยังไม่ค่อยจะรู้เรื่อง

อะไรกับเขาซะด้วย”

 

สึนะ คุณในตอนนั้นนะ ช่างมีแต่ความอบอุ่นจนผมไม่รู้จะบรรยายออกไปยังไง

คิดเสมอว่าโตขึ้นมาจะฝึกฝนให้แกร่งขึ้นเพื่อปกป้องคุณให้ได้

แต่สุดท้ายมันก็ไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิงเลยซินะ

.

.

.

.

.

.

“นี่ แรมโบ้อย่าซนสิ”

 

“นี่แรมโบ้ ขอร้องหละ”

 

การก่อความรำคาญให้กับคุณ ก็เพียงเพราะอยากให้คุณหันมาสนใจผมบ้าง

 

“ดูซิ แรมโบ้ จม.จากสาวๆแถวนี้เขาส่งมาให้นายหละ”

 

ชายหนุ่มพูดยิ้มๆแล้วยื่นซอง จม.ลายหวานๆมาให้กับเด็กหนุ่ม

 

“ผมไม่เอา”

 

แรมโบ้พูดปฏิเสธก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น

 

“อย่าทำแบนี้ซิ ลองอ่านซักหน่อยเถอะนะ ทำแบบนี้เดี๋ยวพวกสาวๆก็เสียใจกันหรอก”

 

สึนะยังคงอ้อนวอน แต่ท่าทางของแรมโบ้ยังคงไม่เอาอยู่ดี

 

“ของที่ผมต้องการนะ ไม่ใช่พวกนี้ซักหน่อยนะ”

 

เด็กหนุ่มผมสีดำหยิกได้กล่าว

สึนะถอนหายใจ เขาวาง จม.พวกนั้นไปไว้บนโต๊ะใกล้ๆ 

 

“แล้วนายอยากได้อะไรหละ”

 

ชายหนุ่มผู้เป็นวองโกเล่รุ่นที่10 เอ่ย

 

“ผมต้องการให้คุณมาคบกับผม”

 

โป๊ก!!!!

 

เสียงที่โดนเขกหัวอย่างจังดังลั่นในห้องที่ทำงาน

พร้อมกับเสียงร้องตามมา

 

“จะ...เจ็บนะ”

 

“ก็ต้องให้เจ็บนะซิ อยู่ๆมาพูดบ้าๆแบบนี้”

 

สึนะโวยใส่ เด็กหนุ่มที่นั่งกุมหัว

 

“ทำไมหละ ไม่ได้บ้าๆนะ ผมรักคุณจริงๆนี่นา”

 

แรมโบ้ ที่เป็นเด็กหนุ่มในช่วงวัยรุ่นทั้งที่เด็กกว่าแต่ตัวกลับจะสูงเท่าสึนะซะแล้ว

เขาได้คว้าจับมือร่างบางไว้แล้วพูดสารภาพออกมาอย่างตั้งใจจนสึนะเองก็ตกใจเช่นกัน

 

“รักฉันนะหรือ...”

 

ชายหนุ่มพุดเสียงเบาๆ

แววตาได้เปลี่ยนไปจากที่โมโหก็กลายเป็นยิ้ม

 

“ขอบใจนะ แรมโบ้”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เฝ้ารอคำตอบ ท้ายสุดก็ไม่ได้

คุณนี่ช่างทำให้พวกเราทรมานได้เก่งเหลือเกิน

แต่โปรดวางใจเถอะ

ศัตรูที่ทำร้ายคุณ มันคนนั้นจะไม่มีทางอยู่เป็นสุขแน่

.

.

.

.

.

.

 

ชายหนุ่มที่บัดนี้ได้เติบใหญ่ เขาได้ลุกขึ้นมาจากที่นอน

คว้าเสื้อคลุมและปืนสั้นที่อยู่ใต้หมอน

นัยน์ตาได้มองไปเห็นกรอบรูปเล็ก ที่มีสึนะกับแรมโบ้ยืนถ่ายด้วยกันอย่างอารมณ์ดี

เขาได้จับวางคว่ำรูปนั้นไว้ มือแกร่งได้คว้าจับเขาอาวุธประจำกายที่แขวนไว้ข้างเตียง

แล้วเดินออกไปจากประตูห้อง ให้ได้เห็นท้องฟ้าสีคราม

.

.

.

.

.

“ข้างนอกก็มีแต่พวกมิลฟิโอเล่เต็มไปหมด แต่เอาเถอะ”

 

แรมโบ้แหงนคอมองท้องฟ้า เขาหลับตาพริ้ม

 

“วันนี้ก็ช่วยมาเป็นเทพธิดานำโชคให้ผมอีกครั้งนะ คุณสึนะ”

.

.

.

.

.

.

+++++++++++++++++++