แบบว่า มาครั้งนี้ก็เศร้าอีกรอบ
ทำไมเรื่องที่แต่งมาแนวนี้ตลอดเลยฟระ
ยังไม่จบหรอกนะครับ =w=....
ช่วงที่แสงแดดลับตาไปแล้ว
ช่วงนั้นมันช่างทำให้ใจของผมอยู่ไม่เป็นสุขเลยซักนิด
ทำไมต้องทนกับความเหงา
ยิ่งความมืดโรยตัวเท่าไหร่
ความเหงาและอ้างว้างมันได้ย่างกรายเข้ามาหาทุกขณะ
.
.
.
.
ฉันจะต้องทนไปแบบนี้ตลอดเรื่อยไปอย่างนั้นหรือ
.
.
.
.
.
.
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งผมสีดำสนิทและเสื้อสูทสีดำนั้นทำให้ดูน่ากลัว ยกเว้นแต่ลูกน้องที่เดินตามหลังมานั้น เขาเองก็พอมองดูก็รู้ว่าช่วงนี้ คุณฮิบาริกำลังทุกข์ใจไปไม่น้อย
ทุกข์ใจ เสียใจ แต่กลับไม่แสดงออกมา
ใช่แล้วหละ......เขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ตอนนั้น
ตอนที่วองโกเล่ได้สูญเสียนภาไป
.
.
.
.
.
.
หยาดน้ำตาของคนที่มาร่วมงาน เขาได้เห็นหมด
ภายในงานศพนั้นล้วนแล้วมีแต่ความเศร้าโศกเสียใจ
แต่ยกเว้นคุณฮิบาริเท่านั้น หัวหน้าของเขาได้ยืนมองโลงศพสำดำที่แต่งแต้มไปด้วยลวดลายที่ดูหรูสมกับเป็นหัวหน้าของวองโกเล่
ภายในโลงเองก็มีดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์รองรับร่างบางที่ทำหน้ายังกับว่าหลับอยู่ แต่วิญญาณนั้นหามีไม่ คงเหลือแต่ร่างกายที่เย็นชืด
โกคุเทระได้เดินเข้าไปหายังโลงศพนั้น ชายหนุ่มอิตาลีได้กัดปากตนเองจนเลือดออก
ภายในจิตใจได้แต่คิด
เพราะเรามันไร้ความสามารถ เพราะไร้สามารถจึงไม่อาจจะปกป้องท่านได้
มือแกร่งได้จับลูบที่ใบหน้าเนียนนั้นอย่างอ่อนโยนก่อนจะทรุดลงไปนั่ง
“รุ่นที่ 10 ครับ”
พูดไปพลางกลั้นน้ำตาตัวเองไว้อย่างสุดความสามารถ แต่ก็ไม่อาจจะทนได้อีก
น้ำตาได้รินไหลลงมาโดนคนที่นอนอยู่
ยามาโมโตะเห็นว่าถ้าเป็นแบบนี้โกคุเทระคงต้องแย่กว่าเดิมแน่ เขาจึงได้ไปพยุงโกคุเทระ
ให้ไปนั่งพักร่วมกับคนที่มางานศพ
แต่เพียงแค่ได้เห็นใบหน้าของสึนะ คนที่เป็นดั่งทุกอย่างของตัวเขาเอง ดวงตาก็ร้อนผ่าว
ร่างโปร่งได้รีบเอาแขนเสื้อตนเองมาเช็ด เพราะไม่อยากจะให้ใครรู้ว่าเขาร้องไห้
.
.
.
.
.
.
“นั่งพักให้สบายใจไปก่อนนะ โกคุเทระ”
หลังจากที่พามานั่งแล้ว ยามาโมโตะก็วิ่งไปในงานเพื่อช่วยงานศพต่อ
โกคุเทระก้มหน้านิ่ง
“โกคุเทระคุง ดูนี้ซิ หิ่งห้อยหละ”
“หิ่งห้อย ?”
เด็กหนุ่มทำหน้าตาแบบว่า งง สุดกู่
สึนะเห็นก็ถึงกลับขำ
“ฮ่ะๆๆ โกคุเทระคุงไม่รู้จักหรอกหรือ”
“อ่ะ...เอ๋....ก็อิตาลีมันเหมือนจะไม่มีนะครับ”
โกคุเทระทำหน้าตา สงสัยอยู่ สึนะได้จับข้อมือนั้น
“!?”
“ที่ญี่ปุ่นนะมีนะ และก็เป็นฤดูของหิ่งห้อยด้วย เราไปดูกันนะ”
“!?”
รอยยิ้มที่ออกมา รอยยิ้มที่จริงใจ ไม่โกหกเสแสร้ง
.
.
.
.
.
.
“ผมจะทำยังไงดีครับ รุ่นที่10”
.
.
.
.
.
มืดมน ทุกอย่างเริ่มมืดมน สีดำที่ฉันเกลียดยิ่งนักได้เริ่มเข้ามาหาทุกระยะ
.
.
.
.
.
“อ้าว ฮิบาริ ทำไมไม่เข้ามาหละ”
ดีโน่เอ่ยถาม เพราะเขาเองก็วุ่นกับงานอยู่แต่ได้ไปเห็นลูกศิษย์ของตนเองที่ยืนพิงต้นไม้ไม่เข้ามา
“……”
การเงียบนั้นถือว่าเป็นคำตอบอย่างดี
ดีโน่เลยไม่ไรมาก เขาก็ต้องวิ่งไปนู่นวิ่งไปนี้ โดยต้องมีลูกน้องด้วย ไม่งั้นงานศพคงต้องวุ่นกว่าเดิมแน่
///สึนะ...รู้บ้างไหมนะ ว่าตอนนี้พรรคพวกของนายเป็นยังไงกันแล้ว...///
ชายหนุ่มได้หยุดเดินไปชั่วขณะ ต่างพากันให้ลูกน้องเดินเข้ามาถาม
“บอส เหนื่อยหรือครับ ไปพักก่อนจะดีไหม”
ลูกน้องได้เอ่ยพูด
“ไม่เป็นไร แค่คิดไรนิดหน่อยนะ”
ดีโน่กล่าว เขาได้เดินแต่กลับต้องทรุดลงไปนอนกับพื้นเย็นทันที
“บอส!!!”
.
.
.
.
.
.
.
สึนะ
ต่อจากนี้ไป
สิ่งที่นายได้ทำไว้
วองโกเล่ และเพื่อนๆของนาย
ฉันจะคอยดูแลให้นะ
แต่ว่า
สึนะ
.
.
.
.
.
ฉันอยากพบนายเหลือเกิน
.
.
.
.
นี่
สึนะ
.
.
.
.
“เพราะว่าทำงานหักโหมไปนะครับ ร่างกายถึงรับไม่ไหว ยังไงก็นอนพักไปก่อนนะครับ”
หมอประจำของวองโกเล่ได้รายงานผลให้กับลูกน้องของดีโน่ให้ฟัง
“ที่บอสทำแบบนี้ คงเพราะต้องการจะลืม”
“ลูกน้องคนสนิทได้เอ่ยพูด”
“ลืมอะไรรึ ?”
“ลืมวองโกเล่รุ่นที่ 10 นะซิ”
.
.
.
.
.
.
คิดได้แค่อย่างเดียว
คือทำงาน
เพื่อที่อยากจะลืมนายไป
แต่กลับตรงกันข้าม
ฉันกลับยิ่งคิดถึงนายมากขึ้นทุกขณะ
สึนะ
.
.
.
.
รู้สึกว่าจะยัง แต่ง Fic 3327 ไม่จบเลยแฮะ
แล้วจะมาทำเพิ่มเพื่อ ?
ความคิดเห็น