Fic:Reborn(All27)

ลำดับตอนที่ #3 : 8027(Sweet Ice)1

Fic:Reborn_Sweet Ice.

รหัส:8027

By:So_OneZ.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

กิ๊งก่อง~

เสียงที่เหมือนเป็นเสียงสวรรค์ของเหล่านักเรียนแห่ง นามิโมริ ได้ดังขึ้นและตามด้วยเสียงเฮลั่นของเหล่านักเรียนบางห้อง

 

“เฮ้อ~ในที่สุดก็จบไปอีก 1 วันแล้วหละนะ”

 

ยามาโมโตะพูดพลางยื่นแขนและขาบิดขี้เกียจจากการตื่นนอนในชั่วโมงเรียน

 

“รุ่นที่10เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

 

โกคุเทระพูดขึ้นมาหลังจากที่เห็นสีหน้าของสึนะที่กำลังทำหน้าตาจะตายซะให้ได้

 

“ระ...ร้อนชะมัดเลยฤดูร้อนแบบนี้”

 

สึนะบ่นในขณะที่นอนอยู่

 

“จะว่าไปมันก็ร้อนจริงๆนั้นแหละ ขนาดพัดลมยังเอาไม่อยู่เลยแฮะ”

 

เด็กหนุ่มผมสีดำสนิทได้เอ่ยขึ้นมาบ้าง และได้หยิบสมุดปกอ่อนพัดให้เจ้าคนตัวเล็กที่นอนเหมือนกับจะละลายไปกับโต๊ะ(เป็นไอติมรึนาย)

เหงื่อได้ผุดขึ้นมาเต็มใบหน้าและตามตัว ผมสีน้ำตาลก็ได้ชื้นเพราะหยาดเหงื่อ ดูแล้วก็รู้เลยว่าสึนะแพ้หน้าร้อนมากกว่าคนธรรมดา

 

“ถ้างั้นผมจะรีบกลับไปที่ตลาดหาแตงโมเย็นๆมาให้รุ่นที่10เองนะครับ”

 

พูดจบเด็กหนุ่มอิตาลีก็ได้โกยไปอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ได้ฟังคำตอบจากร่างเล็กก่อนเลย

 

“อืม...ถ้างั้นสึนะ นายชอบกินน้ำแข็งใสมะ”

 

ยามาโมโตะพูดยิ้มๆ มือแกร่งก็ได้จับมือบางให้ลุกขึ้น

 

“อะไรก็ได้ที่เย็นๆ ตอนนี้ฉันกินได้หมดแหละ”

 

เด็กหนุ่มตัวเล็กพูดเสียงเอื่อย แล้วก็พยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นดีๆ

 

“นายไม่มีภูมิคุ้มกันเลยหรือเนี่ย”

 

ร่างสูงพูดล้อ เขาหยิบกระเป๋าของตัวเองและของสึนะ

 

“ไม่เป็นไรหรอกยามาโมโตะ ฉันถือเองได้”

 

สึนะรนรานพูดแล้วจะมาคว้ากระเป๋าคืน แต่ยามาโมโตะกลับถือให้สูงขึ้น จนคนตัวเล็กเอาไม่ได้

 

“แค่ยืนก็จะแย่อยู่แล้ว เดี๋ยวฉันถือไปให้เองนะ”

 

ร่างสูงยิ้มตอบทำให้สึนะยิ้มตามไปด้วย

 

มิ้ง...มิ้ง

 

 

เสียงจักจั่น ร้องระงมไปทั่วตามทางเดินถึงแม้จะมีลมมาพัดบ้างก็ตาม อากาศมันก็ยังคงร้อนอบอ้าว

แสงแดดก็ยังคงส่องทะลุผ่านตามช่องที่ไม่มีใบไม้ปิดคลุม

ที่ทางเดินนี้ มีเพียงพวกเขา 2 คนเท่านั้น

 

“อีกไกลหรือเปล่า ยามาโมโตะ”

 

สึนะถามขณะที่กำลังเดินอยู่ แรงเขาเองก็แทบจะหมดแล้วด้วย

 

“อีกนิด แข็งใจไว้ก่อนนะ”

 

ร่างสูงตอบกลับไป

 

///นึกไม่ถึงเลยว่าฤดูร้อนจะทำให้สึนะถึงกลับเป็นหนักขนาดนี้///

 

ยามาโมโตะชักห่วงคนตัวเล็ก

 

“โทษทีนะสึนะ”

 

“เอ๋...หวา!!”

 

จู่ๆมือแกร่งได้คว้าจับเอวบางไว้แล้วอุ้มพาดบ่าทันที

 

///เบาแฮะ///

 

ยามาโมโตะคิดในใจ

 

“ไม่เอานะ...ยามาโมโตะ ทำแบบนี้มันน่าอายจะตายไป”

 

สึนะโวยวายแล้วพยายามดิ้นให้หลุด

 

“เฮ้ๆๆ เดี๋ยวล่วงนะ สึนะ”

 

ร่างสูงเองก็ตกใจเพราะดิ้นเมื้อกี้ทำเอาเขาจะเอนล้มแต่ดูเหมือนคนที่ดิ้นอยู่จะไม่ฟัง

เขาต้องการจะลงเดี๋ยวนี้

 

เพี๊ยะ!!

 

“โอ๊ย!!”

 

เพราะต้องการให้อยู่นิ่งๆ ยามาโมโตะก็เลยตีก้นซะนี่

 

“ยามาโมโตะ...”

 

เสียงเริ่มอ่อนลงเล็กน้อย

 

“ก็บอกว่าให้อยู่นิ่งๆก็ไม่ฟังกันเลยะนายเนี่ย เดี๋ยวก็ได้เจ็บทั้งคู่หรอก”

 

เสียงทุ้มเริ่มพูดดุแต่ก็ไม่ได้โกรธอะไรหรอกนะ