Fic:Reborn(All27)

ลำดับตอนที่ #27 : Shot Fic/All27/หวนคืนสู่นิรันดร์/1

 
สิ่งไหนกันที่คิดอยากจะเอื้อนเอ่ยออกมา

ความ ปรารถนาใดกันที่เจ้าต้องการ

ตัวฉันเองนั้นจำทำให้ได้ไหม

สิ่งที่เจ้าอยากจะพูด สิ่งที่เจ้าต้องการ

ให้ตัวของฉันคนนี้ ทำได้หรือเปล่า

.

.

.

.

ในโลงศพสีดำแต่ข้างในกลับเป็นสีขาวโพลนด้วยดอกไม้

บุรุษที่ถูกกล่าวขานว่าเป็นนภาแท้จริง

กำลังนอนหลับอย่างไม่มีวันที่จะตื่นขึ้นมา อยู่ในโลงนั้น

ชุดที่ใส่ช่างดูยิ่งใหญ่สมกับฐานะของตัวเขาเอง

วองโกเล่ รุ่นที่10

.

.

.

.

“ทำยังไงก็ไม่มีวันที่จะแก้ไขคืนได้แล้วซินะ”

 

น้ำเสียงสั่นเทิ้ม ของผู้พิทักษ์วายุได้เอ่ยออกมา

ทั้งที่อยู่ใกล้แค่นี้ กลับช่วยอะไรไม่ได้

เขามันเป็นคนที่ไม่รักษาคำพูดไว้ให้เลย

 

“อย่าว่าแต่นายเลย โกคุเทระ ฉันเองก็เหมือนกับนาย”

 

ผู้พิทักษ์พิรุณได้พูดออกมา นัยน์ตาสีดำสนิทนั้น ไม่สะท้อนต่อสิ่งใด

เขากำลังร้องไห้ ร้องไห้อยู่ในใจ

 

“อย่ามัวแต่คิดว่าตัวเองผิดกันนักซิ พวกนายนะ”

 

เรียวเฮ ผู้พิทักษ์วรุณได้เข้ามาโอบไหล่ ทั้ง 2 คนไว้

 

“ท่าพวกนายยังทำหน้าตาแบบนี้อีก ฉันคิดว่าซาวาดะ คงต้องทำหน้าเศร้ากว่าเดิมแน่”

 

อรุณกล่าวเสร็จก็เดินไปหาน้องสาวตัวเองที่ยังคงนั่งร้องไห้กับฮารุ

 

“เจ้านี่ เก็บอารมณ์ไม่เก่งเลยนะ”

 

โกคุเทระพูดก่อนจะหยิบไฟเช็คมาจุดบุหรี่สูบ

เพราะว่าตอนที่โดนโอบนะ พวกเขาทั้งคู่รู้สึกว่าคนที่โอบกำลังตัวสั่นๆ

 

ทั้งคู่พากันนั่งบนเก้าอี้ยาว สายตาทั้ง 2 ได้จับจ้องมองไปยังโลงศพที่วางอยู่บนที่สูง

ผู้คนต่างพากันเดินมาและเอาดอกไม้วางไว้

ต่างคนต่างทำหน้าเศร้าหมอง ต่างคนต่างร้องไห้

 

ซาวาดะ สึนะโยชิ วองโกเล่รุ่นที่ 10

 

ได้ทำตัวให้สมกับนภาที่กว้างขวางและอ่อนโยนอย่างแท้จริง

ดังนั้น

จึงมีผู้คนจำนวนไม่น้อยที่จะรักและเคารพเขา

ซึ่งมันก็ถือว่า เขาได้แปรเปลี่ยนชะตาของวองโกเล่ได้ดีที่สุดในยุคนี้

 

“ฮิบาริ ฮิบาริ ถึงแล้ว ถึงแล้ว เจ้าสัตว์กินพืช เจ้าสัตว์กินพืช”

 

เสียงแจ๋นๆของเจ้านกสีเหลืองได้ร้องอกมา คนในงานนี้ถึงกับทำตัวไม่ถูก

เมื่อมีบุรุษคนนึงที่กล่าวว่าน่ากลัวที่สุดได้เดินเข้ามาในโบสถ์

 

ผู้พิทักษ์เมฆา ฮิบาริ เคียวยะ

 

ผมสีนิลและดวงตาที่มีสีเดียวกับผมของเขา

ชายหนุ่มร่างสูงได้เดินเข้ามาในสูทสีดำซึ่งก็เป็นสีที่เขาชอบใส่ประจำ

นกสีเหลืองได้บินเข้ามาเกาะที่หัวไหล่เหมือนเช่นเดิมทุกครั้ง

 

“ว่าไงฮิบาริ เพิ่งกลับมาจากอเมริกาหรือ”

 

ยามาโมโตะเอ่ยทัก เขาทำท่าจะยิ้มให้แต่กลับรู้สึกว่าครั้งนี้ยิ้มไม่ออก

 

“..........”

 

ฮิบาริไม่ตอบ เขาได้เดินไปหยุดหน้าโลงศพนั้น

นัยน์ตาได้จับจ้องใบหน้าที่ดูหลับสนิทของคนที่เขารัก

 

“ยังมีงานที่ต้องให้ทำตั้งเยอะแยะนะ นายคิดจะอู้ไปอีกนานแค่ไหนกัน ซาวาดะ”

 

เมฆากล่าวอย่างเบาๆ มือเรียวแกร่งได้จับลูบที่ใบหน้านั้น

.

.

.

.

เฝ้าคิดถึงเจ้าเสมอมา

เฝ้าคำนึงถึงความปรารถนาของเจ้ามาตลอด

อยากรับรู้และอยากทำเพื่อเจ้าคนเดียว

.

.

.

.

ร่างสูงได้ก้มหน้าเข้ามาหาและประทับจูบที่ริมฝีปากนั้นอย่างอ่อนโยน

.

.

.

.

สายไปเสียแล้ว

ไม่สามารถที่จะแก้ไขได้

เวลาที่เดินหน้าไปไม่มีวันที่กลับหลังมา

ชะตาคนเรามาสามารถเปลี่ยนแปลงได้เลย

.

.

.

.

.

ไม่ได้อยากร้องไห้แต่ทำไมน้ำตาถึงได้ไหลเอง

หยาดน้ำตาได้ประทะกับแก้มของคนที่หลับอยู่

ฮิบาริได้ได้เช็ดน้ำตานั้นเบาๆ

.

.

.

.

.

ยังอยากให้นายอยู่

ยังอยากเห็นรอยยิ้มนั้นอีกครั้ง

 

“คุณฮิบาริ เดินทางไปไกลแบบนั้น ระวังตัวด้วยนะครับ”

 

เสียงใสๆที่ได้บอกเขามาไม่กี่วัน

 

“คิดว่าฉันเป็นใคร เจ้าสัตว์กินพืช”

 

ปากบอกไปแบบนั้นแต่ในใจของฉันกำลังดีใจ ที่นายได้มาบอกลาที่ฉันจะออกไปทำงาน

ที่เมืองนอกโดยที่จะไม่ได้เจอนายถึง 3 เดือน

 

นายทำหน้าตากลัวๆแต่กระนั้นก็ยังคงส่งยิ้มให้ฉันตลอด

.

.

.

.

.

ร่างสูงได้จับกอดอีกฝ่าย ตัวได้สั่นเทิ้ม

ยามาโมโตะและโกคุเทระต่างพากันมองอย่างอึ้งๆรวมทั้งคนในงาน

เพราะว่าพวกเขาไม่เคยเห็นเมฆาที่ทำท่าทีอ่อนแอลงเลย

.

.

.

.

.

เมฆาที่เอาแต่ใจแข็งแกร่ง

ไม่ยอมให้กับใคร

แต่กลับต้องมาพ่ายให้กับนภาผู้นี้ซินะ

.

.

.

.

(มันเพ้อไปอ่ะครับ เลยเอามาลงไปก่อน = =)