Fic:Reborn(All27)

ลำดับตอนที่ #18 : Shot Fic/8027(เศร้าๆ)No Nc. นะ

ภายใต้แสงจันทราที่เลือนราง ที่สาดส่องเข้ามาภายในห้องนอน

หยาดเหงื่อได้หยดไหลริน พร้อมกับเสียงหอบ เหมือนคนที่ออกกำลังกายมาอย่างหนัก

ชายร่างสูงที่มีผมสีดำแต่ตัดกับสีของนัยน์ตาที่เป็นสีน้ำตาล

ชายผู้ที่ได้เป็นผู้พิทักษ์วองโกเล่ และผู้ที่ได้ครอบครองแหวนพิรุณ

ยามาโมโตะ ทาเคชิ

.

.

.

.

เบื้องหน้าคือนักดาบ

เบื้องหลังคือนักฆ่าที่มีฝีมือเทียบเท่ากับวาเรีย

.

.

.

“อึก....”

 

จู่ๆก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เขาฝันร้าย

ฝันร้ายที่หนักหนาสำหรับเขามาก

.

.

.

ร่างบางที่แสนคุ้นเคย

ใบหน้าที่ร่าเริง

ยามยิ้มนั้นทำให้หลงไปชั่วขณะ

 

ซาวาดะ สึนะโยชิ

 

คนคนนี้ คือที่อยู่ของเขาอย่างแท้จริง

 

“ไม่ว่ายังไง ก็ลืมไม่ได้ซินะเรา”

 

กล่าวออกมาอย่างเพ้อๆ มือเรียวได้ปัดเหงื่อที่ไหลไปตามใบหน้าให้แห้ง

แต่ทว่าก็คงไม่ดีพอ ชายหนุ่มจึงได้ลุกขึ้นมาเพื่อที่จะไปล้างหน้าเลยดีกว่า

.

.

.

.

เมื่อเดินไปยังหน้าห้องน้ำ

เห็บใบหน้าตัวเองที่กระจก

จู่ๆ ก็นึกไปถึงความทรงจำที่แสนคิดถึง

 

“ยามาโมโตะ ขอโทษทีนะ คืนนี้ฉันขอนอนด้วยคน”

 

ในคืนนั้น จู่ๆนายก็วิ่งหนีเข้ามาในห้องฉันอย่างแตกตื่น

พลอยทำให้ฉัน งง ไปด้วยว่าเกิดอะไรขึ้น

 

“อ้าว ทำไมหละสึนะ”

 

ด้วยความ งง จึงถามไป

แต่นายกลับหันหน้าหนีฉัน และทำท่าทางอายๆ จนฉันต้องแอบยิ้ม

 

“กะ.....ก็ อยู่ๆ มันมีเสียงอะไรแปลกๆที่นอกหน้าต่าง”

 

“!?”

 

“แต่ว่าฉันได้ออกไปตรวจดูแล้วนะ ไม่เห็นมีใครเลย แม้แต่เงาหรืออะไรไม่มี”

 

ชายหนุ่มร่างเล็กพูดออกมาแถมทำหน้าตาวอกแวก

 

“ฮะๆๆๆ แมลงหรือแมวไม่ก็หมาหละมั้ง”

 

ยามาโมโตะหัวเราะร่า แต่กระนั้นก็เดินไปลูบหัวสีน้ำตาลฟูนั้นเพื่อปลอบใจ

 

“ก็ดี ฉันเองนอนคนเดียวมันก็เหงาๆ นายมานอนก็ได้”

 

ว่าแล้วก็เดินไปจัดปูผ้าที่นอนบนเตียงและจัดเก็บของที่อยู่บนเตียงให้เรียบร้อย

สึนะได้เดินไปหยิบหนังสือเล่มหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะ

 

“หนังสือสอนการทำสมาธิ ?”

 

ชายหนุ่มว่าที่นภามองอย่างฉงน นึกไม่ถึงว่าเพื่อนของเขาจะอ่านหนังสือแบบนี้ด้วย

 

“เอ๋ อ๋อ...อันนั้นนะ ฉันเองยังอ่านไม่หมดเลย”

 

ยามาโมโตะกล่าว พร้อมกับเดินเข้ามาหา

 

“นายจำเป็นด้วยหรือ ปกตินายก็ใจเย็นอยู่แล้วนี่นา”

 

สึนะกล่าวถาม

 

“ปกติฉันก็ใจเย็น แต่มีบางช่วงที่เย็นไม่พอ”

 

พิรุณพูดพร้อมจับแขนของร่างบางให้ถลาเข้าอ้อมอก

 

“!?”

 

ร่างบางตกใจเล็กน้อยแต่กระนั้นก็ไม่ได้โวยวายหรือหนี

 

“ช่วงที่นายกำลังจะโดนลอบทำร้ายยังไงหละ”

 

.

.

.

.

.

ตัวของฉันนะ มีไว้เพื่อนาย

ตัวของฉันนะ มีไว้เพื่อปกป้องนาย

.

.

.

ตลอดเวลาที่จินตนาการถึงคนที่คิดร้ายและเข้ามาจะฆ่านาย

ฉันเองก็แทบจะบ้าตายทันที

จึงอยากใจเย็นให้ลงซักหน่อย

เพื่อการนั้น....................................

ถ้าไม่ทำและไม่ฝึก

แค่คนที่คิดร้ายต่อนาย

ฉันอาจจะลอบฆ่ามันให้ตาย

และนายก็จะต้องรู้สึกผิดและเสียใจแน่นอน

.

.

.

เพราะนาย

มันเป็นคนที่อ่อนโยนเสมอมา

.

.

.

ในค่ำคืนนั้น

ฉันกับนายได้นอนบนเตียงเดียวกัน

ได้แต่มีเสียงพูดคุยไปทั้งวัน

เพราะความไม่ชินที่นั้นเอง

แต่ฉันก็ไม่ว่าอะไร ออกจะสนุกด้วยซ้ำที่นายมาพูดจาให้ฟังแบบนี้

เสียงใสๆของนาย นัยน์ตาสีน้ำตาลประกายจะแปรเปลี่ยนเป็นสีส้มที่ดูลุกโชนยามปกป้องเพื่อนๆ

ทุกสิ่งของนายทำให้ฉันหลงใหล

.

.

.

.

จะบอกดีใหมนะ ว่าฉันรักนายมากขนาดไหน

สึนะ

.

.

.

.

.

ชายหนุ่มยังคงมองตนเองในกระจก

มือแกร่งได้จับใบหน้าตนเอง

นึกย้อนไปตอนที่มือบาง

นั้นได้จับลูบใบหน้าตนเพื่อรักษาบาดแผลที่โดนฟันมา

ช่างอบอุ่น

.

.

.

.

ทั้งที่บอกว่าจะปกป้อง

ทั้งที่บอกว่าจะตายแทนนายได้

แต่ทำไมกันนะ

ตอนนั้นเขาถึงช่วยอะไรไม่ได้

.

.

.

.

หยาดเลือดที่ไหลรินจากรูกระสุนที่ยิงทะลุเข้ามา

หยาดน้ำตาไสที่ไหลเอ่อจากขอบนัยน์ตา

มันเป็นภาพที่ไม่มีทางลืมเลือน

ไม่ว่ายังไงก็คงทำไม่ได้จริงๆ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++