Fic:Reborn(All27)

ลำดับตอนที่ #14 : ShotFic:5927/สุนัขรับใช้ผู้ซื่อสัตย์

Fic:สุนัขรับใช้ผู้ซื่อสัตย์
รหัส:5927
+++++++++++++++++++++++++++++++

ยังจำได้ไหม
ว่านายสัญญาอะไรกับฉันไว้
.
.
.
.
.
.
“ว่าไงสึนะ วันนี้ขยันแต่เช้าเลยนี่นา”
รีบอร์นกล่าวทักชายหนุ่มที่กำลังนั่งทำงานอยู่
วองโกเล่รุ่นที่ 10 เงยหน้ามามองคนที่ทัก

“ก็วันนี้ โกคุเทระจะกลับมานี่นา ฉันก็รีบปั่นให้เสร็จจะได้ไปพักผ่อนกับโกคุเทระ”

พูดแล้วยิ้มอย่างร่าเริง

“งานอะไรหละ”

เด็กหนุ่มในชุดมาเฟียสีดำถามอย่างสงสัย

“งาน.......”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“รุ่นที่ 10 เรียกผมมามีอะไรหรือครับ”

ว่าที่มือขวาได้เข้ามาถามอย่างตื่นเต้นหลังจากที่ได้รับคำสั่งให้เรียกพบ
สึนะที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้โซฟาได้ลุกขึ้นมาหาพร้อมกับโผกอดอีกฝ่ายทันที

“!?”

ผู้พิทักษ์วายุถึงกับตกใจ รนรานทำอะไรไม่ถูก
จะดันออกก็กลัวว่าจะยิ่งเสียใจหนักกว่าเก่า
แต่ถ้าไม่ดันออกก็กลัวใจตัวเองซะเหลือเกิน

“ระ...รุ่นที่10ครับ”
.
.
.
“นี่โกคุเทระ นายยังจำสัญญาให้กับฉันได้หรือเปล่า”

“ได้ซิครับ สัญญาที่ว่าผมจะรับใช้รุ่นที่10ไปตลอดชีวิตและจะปกป้องยอมตายเพื่อรุ่นที่10ครับ”

คำพูดที่หนักแน่น
ฟังแล้วน่าเชื่อถือ

สึนะยิ้มหวาน

“ถ้างั้นวันนี้....ช่วยไปทำงานอะไรให้ฉันซักอย่างนึงซิ”
.
.
.
.
.
.
.
งานที่ให้ไปลอบฆ่าหัวหน้าแก๊งมาเฟีย
แล้วเอาหัวของมันมาให้ฉัน
.
.
.
.
.
โกคุเทระนิ่งเงียบไปชั่วครู่
แววตาที่ตื่นๆได้หายไป
กลับมาเป็นแววตาที่เย็นชา
แววตาของนักฆ่า
.
.
.
.
.
“ได้ซิครับ เพื่อรุ่นที่10”
.
.
.
.
.
.
ใช่แล้วหละ
นายต้องเชื่อฟังฉัน
ดูและและปกป้องฉันคนเดียวเท่านั้นนะ
.
.
.
.
.
.
ถึงแม้ว่าจะโดนว่าเป็นสุนัขรับใช้
ก็ไม่ต้องไปโกรธหรือเสียใจ
ก็นายนะ
.
.
.
.
.
เป็นสุนัขรับใช้จริงๆนี่นา
แต่นายนะ แตกต่างกันตรงที่
.
.
.
.
.
นายซื่อสัตย์ต่อฉันและจริงใจให้กับฉันมาตลอด
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ในค่ำคืนที่เงียบสงัด
เสียงฝีเท้าได้เดินใกล้เข้ามาและมาหยุดอยู่ที่หน้าประตู
ห้องนอนของสึนะ

ก๊อกๆๆ

“เข้ามาซิ”

แอ๊ด~
.
.
.
ทันทีที่ประตูเปิด
สึนะที่นั่งรออยู่ถึงกับตะลึงไปเล็กน้อย
บุรุษเบื้องหน้าที่สูงกว่าเขา
ผมสีเงินประกาย นัยน์ตาสีเขียวที่หม่นหมอง
ใส่เสื้อสูทสีดำ ที่แต่งแต้มไปด้วยสีแดงสดของเลือดศัตรู
.
.
.
.
มือ 2 ข้างได้ถือห่ออะไรซักอย่าง
ซึ่งก็มีคราบเลือดติดอยู่เต็มไปหมด
.
.
.
.
“กลับมาแล้วครับ รุ่นที่10”
.
.
.
.
ทำไมถึงรู้สึกสวยงาม
ทั้งๆที่มีกลิ่นคาวเลือดลอยคลุ้งไปหมด
แต่มันก็ไม่สามารถทำให้ภาพข้างหน้าดูน่าเกลียดไปเลย
อีกครั้งที่สึนะยิ้มตอบ

“เหนื่อยหรือเปล่า”

“เพื่อรุ่นที่10 ผมไม่เหนื่อยหรอกครับ”
.
.
.
.
.
ร่างบางเดินเข้าไปใกล้ โอบกอดร่างที่สูงใหญ่กว่าเขาไว้
มือเล็กจับลูบคลำตามแผ่นกายอย่างสนุกๆ
เขย่งเท้าเพื่อที่จะได้จูบให้รางวัล

ริมฝีปากที่นุ่มนวล ดวงตาสีน้ำตาลกลมโต
ผิวขาวที่บอบบาง จนดูน่าปกป้อง

อา......เขายอมทำทุกอย่างเพื่อ คนคนนี้ได้เสมอ
.
.
.
.
.
ผมยอมเป็นฆาตกร ยอมเป็นคนที่บาปหนา
เพื่อคุณคนเดียว
.
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++++End+++++++++++++++++++++