ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 8027/Dark/ -*-....แบบว่ามันเพ้อไปเอง
สายฝนที่โปรยปราย
หยาดหยดสีแดงฉานไหลริน
ใต้เงาร่างมีซากศพนอนเกลื่อนกลาด
ดวงตาสีรัตติกาลได้มองลงมาอย่างกับว่าภาพพวกนี้คือสิ่งที่ว่างเปล่า
ไม่ใช่หรอก....เขาไม่ได้มองมันว่ามันว่างเปล่า
เพียงแต่ว่าสมองของเขาไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านี้แล้วต่างหาก
แค่สั่งมา ว่าให้จัดการกับสิ่งที่จะเป็นอันตรายต่อแก๊งของเขาก็เท่านั้นเอง
เขาก็พร้อมที่จะทำตามคำสั่งนั้นมาเสมอ
ถึงแม้ว่าจะเป็นคำสั่งที่ไม่ใช่จากคนที่เขานับถือก็ตามที
เขาผู้ที่เปรียบเสมือนว่าเป็นฝนที่คอยสาดซัดสิ่งร้ายๆให้หมดไป
แต่ตอนนี้เขากลับเป็นสายฝนที่มีน้ำโลหิตตกลงมาแทนสายน้ำที่ บริสุทธิ์
ยามาโมโตะ เด็กหนุ่มที่เคยร่าเริงยิ่งกว่าใครๆ ตอนนี้เขากลายเป็นนักฆ่าของมาเฟียไปซะแล้ว
.
.
.
“กลับมาแล้วหรือ ยามาโมโตะ”
เสียงที่คุ้นหูได้เอ่ยทักจากทางด้านหลัง ชายร่างสูงหยุดการเดินก่อนจะเอียงคอมามอง
แววตาช่างดูเหม่อลอย......
ยังคงได้กลิ่นคาวของเลือด.........
“กลับมาแล้วหละ สึนะ”
รอยยิ้มได้ปรากฏแต่นั้นคือการฝืนยิ้มซะมากกว่า
สึนะเองก็คงรู้ทัน เขาเองก็ไม่อยากให้เพื่อนต้องกลายมาเป็นแบบนี้
แต่ว่า.....
มันช่วยไม่ได้แล้วต่างหาก ในเมื่อพวกเขาได้หลงพลัดเข้ามาซะแล้ว
จากการได้พบเจอทุกสิ่ง จากการเติบโตในทางที่คิดว่าถูก
ไม่ควรมานั่งเสียใจทีหลัง
ถึงแม้ว่าหนทางนั้นจะเป็นเส้นทางที่เต็มไปด้วยความมืดมิดก็ตามที................
“นายเหนื่อยหรือเปล่าหละ ฉันจะได้ช่วยทำอะไรให้บ้าง”
ชายหนุ่มที่ตัวเล็กกว่าได้เอ่ยถามอีกครั้ง
ยามาโมโตะเองก็นิ่งไปครู่นึง แต่ซักพักรอยยิ้มที่เหมือนปิศาจได้ผุดขึ้นมา
แววตาได้จับจ้องมาอีกฝ่ายโดยไม่ลังเล
แต่มันดูน่าหวาดหวั่น
“ถ้างั้น ก็ช่วยหน่อยหละกันนะ”
ยิ้มให้แล้วคว้ามือของร่างเล็ก ออกแรงนิดเดียวก็ได้แล้ว
นภานี้มันช่างบอบบางซะเหลือเกิน
.
.
.
.
.
กลิ่นเลือดที่เปรอะเปื้อนตามตัว
รอยแผลที่โดนอีกฝ่ายฟาดฟันมา
คนเรานี่มันน่าแปลก
แค่เลือกเส้นทางไปอีกเส้นทาง มันกลับเปลี่ยนนิสัยของคนเราได้ขนาดนี้เชียวหรือ
คงไม่ค่อยจะมีใครเชื่อ
จากเด็กหนุ่มที่ธรรมดาแต่เด่นเรื่องกีฬา
บัดนี้ได้กลายมาเป็นนักฆ่าที่แสนน่าสะพรึง
.
.
.
.
“อะ....อื้อ”
เตียงนอนสีขาวได้มีคน 2 คน กำลังเล่นบทรักกันอย่างรุนแรง
“ฮะ....พะ....พอแล้ว”
ริมฝีปากช้ำได้พูดขอร้องอ้อนวอน
เมื่อคนที่คร่อมนั้นได้กระทำรุนแรงอย่างโหดร้ายราวกับสัตว์ป่าที่กระหาย
เตียงใหญ่นั้นได้ดังเอี๊ยดอ๊าดตามแรงของคนที่กระทำ
และเสียงร้องให้หยุดของผู้ที่ถูกกระทำ
“ไหนบอกว่าจะช่วยไม่ใช่รึไง สึนะ”
เสียงทุ้มได้เอ่ยอย่างสะใจเล็กน้อย
เสียงขอร้องของนายมันยังน่าฟังกว่าเสียงของคนที่ขอชีวิตซะอีก
“ฮึก...อ่ะ อ๊า~”
เสียงร้องครั้งสุดท้ายได้ดังลั่นห้อง พร้อมกับน้ำขาวขุ่นที่ได้ปล่อยออกมา
“เสร็จครั้งที่ 3 ซินะ นายเนี่ยน้า”
พูดจบมือแกร่งก็ได้จับส่วนที่อ่อนไหวนั้นต่อเพื่อหมายที่จะปลุกอารมณ์อีกครั้ง
“ฉันยังไม่ถึงจุดเลยช่วยบริการฉันให้เต็มที่ทีนะ”
พูดเหมือนเย้ยหยัน หาว่าคนคนนี้เป็นเหมือนโสเภณี
แต่อีกใจหนึ่งกลับไม่ได้คิดแบบนั้น
แค่อยากจะอยู่กับนายให้นานๆ
ขอแค่ตอนนี้เท่านั้น
ก่อนที่ฉันจะต้องกลายเป็นหุ่นที่ไร้ชีวิตหลังจากออกจากอ้อมอกนาย
สั้นๆ ก็มันเพ้ออะ ในช่วงเรียนคอมพอดี แหะๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น