ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : การเจอหน้าครั้งแรก(1827)
.
.
.
ฉุกคิดได้ ดวงตาสีน้ำตาลนั้นก็เปร่งประกาย
///ถ้าฉันไม่สู้ อนาคตที่บ่งบอกว่าฉันตายก็จะเป็นเรื่องจริงซินะ ยามาโมโตะ///
เด็กหนุ่มหยุดวิ่ง ก่อนจะล้วงของจากกระเป๋ากางเกงออกมา
โชคดีที่รีบอร์นเตือนให้เราพกมาไม่งั้นแย่แน่
ถุงมือและเม็ดยาที่บราจิลเคยใช้
“อึก”
สึนะกลืนเม็ดยาลงไป พริบตานั้นประกายไฟบนหัวก็ลุกโชน
ดวงตาเปลี่ยนไปกลายเป็นสีส้มเฉกเช่นเดียวกับถุงมือ
“สึนะคุง”
เคียวโกะถึงกับตะลึงกับสิ่งที่เธอได้เห็น
และแล้วการสู้ก็ได้เริ่มขึ้น
.
.
.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Promise me,The arms of love
That hold me never set
Me free
.
.
.
สัญญาซิ อ้อมแขนแห่งรักของเธอ
จะไม่ทอดทิ้งฉัน
.
.
.
จากแหล่งข่าวที่ได้มา
ข่าวที่ว่า วองโกเล่ในอดีตได้มายังที่นี่
ฮิบาริ เคียวยะ 1 ในผู้พิทักษ์แหวนเมฆาก็ได้รีบดำเนินการมายังที่ฐานลับที่อยู่ใต้เมืองนามิโมริทันที
“อือ”
เสียงที่บ่งบอกถึงการฟื้นตัว หลังจากต่อสู้ครั้งนั้น
ทำให้สึนะบาดเจ็บมากถึงขนาดแขนหักไปข้างนึง
แสงแดดที่ส่องมาจากทางหน้าต่าง
ผ้าม่านสีขาวโปร่งได้โบกสะบัดไปตามแรงของกระแสลม
ได้กลิ่นของผืนหญ้าอ่อนๆลอยมาแตะจมูก ทำให้รู้สึกดีและอบอุ่น
เด็กหนุ่มลืมตาอย่างช้าๆ
“เจ้าสัตว์กินพืชตื่นแล้ว เจ้าสัตว์กินพืชตื่นแล้ว”
เสียงแหลมเล็กๆนั้นฟังแล้วคุ้นหูซะเหลือเกิน สึนะมองดูจับภาพโฟกัสที่อยู่ข้างหน้า
นกสีเหลืองขนฟูๆกำลังบินว่อนบนหน้าเขา
“ฮิ...เบิร์ดหรือ”
ปึง!!
เสียงประตูที่ถูกถีบออกมาอย่างไม่สนใจว่ามันจะพังหรือเปล่าได้ดังลั่น
เด็กหนุ่มถึงกับตกใจก่อนจะลุกขึ้นมาดู
แปล๊บ!!
“โอ้ย!!”
สึนะถึงกับต้องล้มลงไปนอนอีกครั้งเพราะความเจ็บจากบาดแผล
“ฟื้นแล้วรึ”
.
.
.
///เสียงนี้...หรือว่า///
สึนะรู้สึกได้กับบรรยากาศแบบนี้
เด็กหนุ่มจึงรีบหันหน้าหนีแกล้งหลับต่อดีกว่า
ฮิบาริเดินเข้ามาดูใกล้ๆ
หมับ!!
“จ๊าก~!!”
ร่างบางถึงกับร้องลั่นห้อง เมื่อพี่ท่านเอามือที่แข็งดั่งเหล็กนั้นมาจับบาดแผล
ที่อักเสบตรงข้อเท้า
“คิดว่าฉันโง่หรือไง”
ฮิบาริพูดอย่างไม่สบอารมณ์ สึนะเอามือที่ไม่ได้เข้าเฝือกปาดน้ำตาตัวเอง
ที่ไหลออกมาเพราะความเจ็บ ก่อนที่ชำเรื่องมองดูอีกฝ่ายให้ชัดๆ
///โครงหน้าของเขาเปลี่ยนไป ดูยาวขึ้นทรงผมเองก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ที่สำคัญคือนัยน์ตานั้น
นัยน์ตาที่ดุจดั่งเหยี่ยว มันกลับคมขึ้นมากกว่าเดิม จนดูน่ากลัวและน่าหลงไหล///
.
.
.
“มองอะไร”
ชายหนุ่มถามก่อนจะนั่งลงตรงเก้าอี้ที่ติดกับเตียงของคนไข้
เด็กหนุ่มหน้าแดงทันที
“มะ...ไม่มีอะไรครับ”
สึนะยิ้มตอบอย่างเกรงๆ
“หืม...แน่ใจนะ ว่าไม่ได้คิดอะไร แต่ถ้าให้ฉันเดาหละก็....
นายกำลังเปรียบเทียบฉันในตอนนี้และตัวฉันในอดีตซินะ”
พูดเหมือนรู้!!
สึนะพูดอะไรไม่ออกเมื่อพี่ท่านรู้เหมือนอ่านใจได้
เด็กหนุ่มรีบหันหน้าหนีทันที
“กล้าหนีหน้าฉันรึ”
ร่างสูงกล่าว สึนะสะดุ้งแต่ว่าถ้าเขาหันไปมองก็คงจะอึดอัดมากกว่านี้แน่ๆ
“ผะ...ผมยังเพลียๆ ขอนอนพักอีกหน่อยหละกัน”
ว่าเสร็จก็แกล้งทำเป็นหลับไปเลย
.
.
.
เงียบ
.
.
.
เงียบไปนาน จนเหมือนไม่มีใครอยู่แล้ว
สึนะเลยพลิกตัวหันหน้าไปดู
ก็แทบกรี๊ด
ก็เฮียแกยังนั่งอยู่นะซิ
แต่นั่งหลับอะนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น