ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : โหยหา
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ในอีกด้านของสึนะ
ในอีกด้านของสึนะ
“ไหวรึเปล่าสึนะ”
ร่างสูงพูดอย่างห่วงใยขณะที่กำลังประคองร่างเล็กไว้
“อือ...ฉันไม่เป็นไรมากหรอก”
เด็กหนุ่มกล่าวแต่สีหน้านั้นก็ยังไม่คงสู้ดีเท่าไหร่
เมื่อถึงห้องพัก
ชายหนุ่มก็พาร่างเล็กไปยังเตียงนอน
“ถ้ามีอะไรก็กดปุ่มนี้นะ ฉันจะได้มาช่วย”
ยามาโมโตะพูดก่อนจะเดินออกไป
แต่ทว่า...
หมับ!!
มือเรียวเล็กได้จับชายเสื้อของอีกฝ่ายไว้แน่น
“มีอะไรหรือสึนะ”
ยามาโมโตะเอียงคอถาม
“ยามาโมโตะ...นายกำลังปิดบังอะไรฉันไว้ซินะ”
เสียงนั้นช่างแผ่วเบา เลื่อนลอย
นัยน์ตาสีน้ำตาลประกายนั้นช่างดูไร้เรี่ยวแรงซะเหลือเกิน
“ปะ...ปิดบังอะไรกัน ฉันไม่มีหรอกนะ เรื่องที่จะปิดบังนาย”
ชายหนุ่มพูดอย่างกระวนกระวาย
“ยามาโมโตะ”
คราวนี้น้ำเสียงแข็งกร้าว ดวงตาที่สื่อว่าให้พูดความจริงออกมาซะ
แต่ซักพักดวงตานั้นก็หรี่ลง
“ขอร้องหละ...”
.
.
.
ใบหน้าที่แสนเศร้าสร้อยของเด็กหนุ่มทำเอาอีกฝ่ายได้นึกถึงใบหน้าของสึนะตอนที่ยังมีชีวิตอยู่กับพวกเขา รู้สึกปวดร้าวเหลือเกิน.....
“สึนะ”
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาเพราะชายหนุ่มเรียกชื่อเขา
มือใหญ่นั้นได้จับใบหน้าของร่างเล็ก
“ถ้านายฟังแล้ว นายอาจต้องเสียใจ”
ยามาโมโตะกล่าว
สึนะเองก็จ้องไปยังใบหน้าของชายหนุ่มด้วยสีหน้าจริงจังแต่กระนั้นก็ยังมีความเศร้าอยู่บ้าง
“เล่ามาเถอะ”
.
.
.
Since you went away
The days grow long
ตั้งแต่เธอจากฉันไป วันคืนช่างดูยืดยาวนัก
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++++
“โกหกรึเปล่าครับ คุณรีบอร์น”
เสียงเอะอะของเด็กหนุ่มดังลั่นภายในห้องโถง
“เป็นเรื่องจริง คนอย่างฉันไม่เคยพูดเล่นหรอกนะ”
“ถูกอย่างที่รีบอร์นพูด”
รัล มิลจิ เสริมต่อ
ปึ๊ก!!
“โธ่โว้ย”
โกคุเทระระบายอารมณ์โดยการทุบกำแพง
///ทำไมกัน....ทำไมมันถึงได้กลายเป็นอย่างนี้ไปได้ ถ้ารุ่นที่10รู้เข้าหละก็...///
.
.
.
“ฉันในอนาคตตายไปแล้วหรือ”
คำพูดช่างแผ่วเบา สึนะถึงกับช็อคไปชั่วครู่
แถบไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยินมา
แต่ถ้าเป็นเรื่องโกหกก็กระไรอยู่
ยามาโมโตะเป็นคนที่โกหกใครไม่เป็นอยู่แล้ว
.
.
.
นึกถึงตอนที่มาครั้งแรก
ตอนที่เราโผล่มา คือโลงศพนี่นา
.
.
.
“นั้นคือโลงศพของฉันเองหรือ”
สึนะพูดเสียงสั่น หยาดน้ำตาได้เริ่มไหลรินลงมา
///ฉันจะต้องตายจริงๆเหรอ///
.
.
.
ความตายคือสิ่งที่...
มนุษย์กลัวมากที่สุด
.
.
.
“ไม่~!!”
เด้กหนุ่มหวีดร้องขึ้นมาก่อนจะลุกจากเตียงไปยังประตู
แต่กลับโดนมือแกร่งนั้นจับยึดไว้แล้วกระชากไปยังอ้อมอกทันที
“ใจเย็นๆไว้สึนะ”
ยามาโมโตะพูดปลอบใจ เขาได้รั้งตัวของสึนะไว้แน่น
“ไม่นะ~ปล่อยซิยามาโมโตะ เรื่องอะไร เรื่องอะไรที่ฉันจะต้องมาตายด้วยหละ!!”
ร่างบางดิ้นไปทั้งข่วนทั้งทุบ
แต่มันก็ไร้ผล
“ฉัน...ฉันไม่ยอม!!”
เสียงนั้นได้เงียบลงไปทันที
เพราะร่างสูงได้จูบปิดปากเขาไว้
.
.
.
ถ้านายยังอยู่
นายจะยอมให้ฉันทำแบบนี้ได้ไหมนะ
.
.
.
จากการจูบที่อ่อนโยนกลับเริ่มรุนแรงขึ้น
.
.
.
ต้องการ
ฉันต้องการนายตลอด
.
.
.
“อื้อ~”
สึนะถึงกับคล้อยตามไปกับรสจูบนั้น
ลิ้นของยามาโมโตะทำเอาสติของเขากระเจิงไปหมด
ถึงจะดิ้นก็ดิ้นไม่หลุดอยู่ดี เพราะแรงของชายคนนี้เยอะกว่าอยู่แล้ว
.
.
.
แต่ฉันก็พยายามห้ามใจตัวเองไว้
ถึงแม้ฉันจะรู้ว่ามีใครมั้งที่สนใจในตัวนาย
.
.
.
“ยะ...ยามาโมโตะ อ๊ะ!!”
เด็กหนุ่มครางเสียงหวานเมื่อร่างสูงได้ไซร้ไปที่ลำคอที่ขาวเนียนนั้น
และไล่ลงมาเรื่อยๆจนถึงยอดอกสีชมพู
.
.
.
คราวนี้ฉันจะไม่อดทนแล้ว
ก็ในเมื่อนายมาอยู่ตรงนี้
.
.
.
“อ๊ะ หยะ...หยุดนะ”
สึนะร้องห้ามแต่กลับครางไม่หยุด ยามาโมโตะได้จับถอดกางเกงของร่างเล็กไป
มือนั้นก็ได้ล้วงเข้าไปในอาภรณ์ที่ปิดบังส่วนที่อ่อนไหวที่กำลังเริ่มแข็งตัวอยู่
.
.
.
นายที่จะมาเปลี่ยนอนาคต
.
.
.
“สึนะ ฉันรักนาย”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น