ลำดับตอนที่ #20
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : สายหมอกและเมฆา
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สึนะเริ่มวิ่งตามหาไปเรื่อยๆ รู้สึกได้ถึงแรงหายใจของตัวเอง รู้สึกได้ถึงความเหนื่อยล้า
ที่เริ่มเกิดขึ้นมาทีละนิด
“มุคุโร่ นายอยู่ที่ไหนกันแน่”
เด็กหนุ่มว่าที่วองโกเล่ยังคงพยายามดึงดันฝืนแรงตัวเอง
วิ่งตามหาไปอย่างไม่ลดละแต่แล้วขณะนั้นภาพในห้วงแห่งนี้ได้ถูกเปลี่ยนไปอีกครั้งนึง
ภาพที่แสนมืดมนได้เปิดออกกว้าง สึนะถึงกับผงะเมื่อได้เจอภาพที่เห็น
ผู้พิทักษ์แหวนแห่งสายหมอก
โรคุโด มุคุโร่
ได้ถูกจับตรึงฝังกายไว้กับวัตถุวงกลมสีขาวอันนั้น
โซ่เหล็กนับ10ได้พันธะการตัวเขาไว้อย่างแน่นหนา
จนไม่อาจจะหายใจได้อย่างทั่วถึง ถ้าเป็นคนธรรมดาคงขาดใจตายไปนานแล้ว
“มุ...มุคุโร่...นาย”
สึนะถึงกับทรุดลงไปนั่งกับพื้น จู่ๆน้ำตาก็ได้ไหลเอ่อ
“ยังอ่อนแอเหมือนเดิมนะครับ”
เสียงทุ้มกล่าว ใบหน้านั้นยังคงยิ้มให้
.
.
.
ทำไมถึงชอบร้องไห้แทนผมอยู่เรื่อยเลยนะ
คุณนี่มันเข้าใจยากซะจริงๆ
.
.
.
“ก็นาย...ก็นายนะ...”
เด็กหนุ่มยังคงสะอื้นไม่หยุด มือเล็กปาดน้ำตาไปมา
“เอ้า จะพูดหรือจะร้องก็ให้ซักอย่างซิครับ”
ชายหนุ่มพูดแล้วถอนหายใจเล็กน้อย
.
.
.
ยังดูไร้เดียงสา
จนไม่น่าเป็นมาเฟีย
.
.
.
“!!”
กำลังคิดอะไรอยู่ก็ต้องตกใจเล็กน้อยเมื่อจู่ๆก็มีแขนเรียวเล็กได้โอบกอดคอเขาไว้
“ฮึก...นายนะ...นายทำบ้าอะไรของนาย
มุคุโร่...ทำไมนายต้องไปที่นั้นคนเดียวด้วย เจ้าบ้า”
///จะปลอบหรือจะว่ากันแน่นะ///
ถ้าตอนนี้แขนทั้งสองข้างไม่ได้ถูกพันธะการไว้หละก็ กะจะขอเขกหัว
ใส่คนคนนี้ซะหน่อยโทษฐานที่ขี้แย
“เจ็บหรือเปล่า”
สึนะถามหลังจากที่เลิกร้องไห้แล้ว
“ไม่เจ็บหรอกครับก็ตอนนี้ผมเป็นแค่วิญญาณนี่นา
แต่ที่แย่คือไม่มีอิสระนี่นะซิ คึหึหึ”
“ยังจะหัวเราะได้อีกหรือไง”
เด็กหนุ่มขึ้นเสียงใส่
“ที่ผมหัวเราะก็เพราะว่าได้เจอท้องฟ้าโดยที่ไม่ต้องออกไปข้างนอกไงหละครับ”
มุคุโร่กล่าว สึนะถึงกับหน้าแดงเขาเข้าใจความหมายดี
“ฉันนี่นะเหรอที่จะเป็นท้องฟ้าให้นายได้”
ร่างเล็กพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“เป็นได้ซิครับ ผมถึงได้รอให้คุณมาหาที่นี้ไง”
มุคุโร่พูดอย่างไม่อาย
เขาพูดจริงโดยที่ไม่มีการหลอกลวงเลยแม้แต่น้อย
สึนะเปรียบดั่งแสงสว่างให้แก่เขา ท้องฟ้าสีครามที่ดูสดใส มันทำให้ผมหลงใหลกับสิ่งนี้
และคุณก็คือท้องฟ้าของผม
.
.
.
“เฮ้อ...รู้สึกเจ็บหัวจังเลยน้า~”
มุคุโร่กล่าวพลางทำสีหน้าเจ็บๆ
“เอ๊ะ ตรงไหนๆเดี๋ยวฉันดูให้นะ”
สึนะผู้แสนซื่อเขาได้เดินเขย่งตัวเพื่อที่จะตรวจดูตรงที่มุคุโร่เจ็บ
แต่ว่า...
จุ๊บ!!
“!!”
เพราะไอ้ความซื่อนี่เองทำให้ริมฝีปากของสึนะได้ถูกมุคุโร่ฉกฉวยไป
“หวา~เจ้าบ้ามุคุโร่”
เด็กหนุ่มถึงกับรีบถอยห่างไปทันที ใบหน้าแดงแปร๊ด
ใช่อยู่ว่าตอนนี้ตัวของเขาได้ผ่านเรื่องอะไรมาเยอะแล้ว
ถึงตอนนี้จิตใจจะถูกฮิบาริกุมเอาไว้
แต่เขาก็ยัง........กับมุคุโร่
จะเรียกว่าหลายใจหรือเปล่านะ(เพิ่งรู้ตัวหรือลูก - -)
“คึหึหึ คุณนี่ช่างตลกซะจริงๆ
คุณนะน่ารักซะเหลือเกิน
“โดนผมหลอกง่ายๆอย่างนี้แล้วจะมีปัญญาไปสู้กับใครเขาได้”
ผมอยากปกป้องคุณ
ชายร่างสูงกล่าวแล้วก็หัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง สึนะคงได้แต่ยืนเช็ดปากตัวเอง
แต่เขาก็ยังเดินไปหาคนที่อยู่ข้างหน้า
“มุคุโร่”
“ครับ”
นัยน์ตาสีน้ำตาลประกายได้จ้องไปยังนัยน์ตาสองสีนั้นอย่างกับจะพยายามสื่อความหมายอะไร
ซักอย่าง
“อย่าเศร้าอีกเลยนะ ฉันจะต้องมาช่วยนายให้ได้”
เป็นคำพูดที่ทำเอาสายหมอกคนนี้ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ
สึนะเดินเข้าหาโอบคอคนร่างสูงไว้อีกครั้งนึง
“ตั้งแต่ครั้งนั้นแล้วซินะ ตอนที่ตัวฉันในอีก10ปีข้างหน้าได้ตายจากนายไป”
.
.
.
ตั้งแต่คุณได้จากผมไป
หนทางช่างมืดมน
ไร้ซึ่งแสงสว่าง
.
.
.
สึนะเริ่มสะอื้นอีกครั้ง
มุคุโร่รับรู้ได้ถึงความสั่นสะท้านของร่างกายนี้ รับรู้ได้ถึงหยาดน้ำตา
ที่ไหลประทะกับแก้มของเขา
อุ่นเหลือเกิน
.
.
.
ทั้งน้ำตาและร่างกายของคุณ
.
.
.
ผมอยากให้คุณกลับมาหา
ผมอยากให้คุณได้ยิ้มให้แก่ผมอีกครั้ง
.
.
.
“ผมรักคุณครับ”
สิ้นคำพูดใดๆภาพต่างๆก็เริ่มแปรเปลี่ยนอีกครั้ง
มุคุโร่กำลังจะหายไป สึนะเองก็เช่นกัน
“ดูท่าพลังของผมจะไม่เหลือแล้วหละครับ”
เสียงทุ้มกล่าว
“ฉันสัญญา ว่าจะต้องไปช่วยนายให้ได้”
แด็กหนุ่มแห่งวองโกเล่ได้พูดแล้วยิ้มให้
“ผมเองก็จะรอครับ”
ชายหนุ่มร่างสูงได้ตอบกลับ และยิ้มให้เช่นกัน
สัญญาคือสิ่งที่ยึดมั่น
ของฉันและนาย
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++
“อือ”
สึนะค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาแต่ก็ต้องแทบร้องกรี๊ดอีกครั้ง
เมื่อมีหน้าฮิบาริมาจ้องมองเขาอย่างเครียดๆ
“คะ...คุณฮิบาริ”
ร่างเล็กถึงกับรนราน แต่ก็ต้องตกใจเมื่อมีทอนฟามาคาดคอเขาไว้
“ไปพบกับเจ้านั้นมาแล้วซินะ”
ฮิบาริกล่าว แววตาบ่งบอกว่าถ้าไม่ตอบความจริงมาตายแน่นอน
.
.
.
เพราะว่านายเป็นของของฉัน
ใครหน้าไหนก็ห้ามมายุ่งเด็ดขาด
เพราะว่านายเป็นของที่มีค่าหาสิ่งใดเปรียบเทียบได้
ฉันจึงได้หวงแหนมากกว่าสิ่งอื่นใด
และนายเองก็ควรรู้
ว่านายเองก็ห้ามไปยุ่งกับใครเด็ดขาด
.
.
.
“อึก...คะ...คุณฮิบาริครับ...อ่ะ”
เสียงหวานเริ่มพูดขาดห้วง เพราะอากาศได้เข้าไปไม่ทั่วถึง
ฮิบาริเห็นก็เลยผ่อนแรงลงเล็กน้อย เด็กหนุ่มถึงกับรีบสูดอากาศเข้ามา
เป็นครั้งที่ 2 แล้วซินะที่เขาจะตายเพราะโดนทำแบบนี้
“ตอบมา”
เสียงทุ้มได้สั่งขึ้นมาอีกครั้ง ว่านี่เป็นการสั่งครั้งสุดท้าย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น