I hope to see you.

ลำดับตอนที่ #18 : ลังเล

Don’t forget to remember

Me and the love

That’s used to be I’m still remember

You and everything we’re 

Used to do.

 

 

อย่าลืมฉัน

อย่าลืมวันที่เคยใกล้

อย่าลืมนึกถึงหัวใจ

ที่ใครคนนึงฝากให้เธอดูและ

.

.

.

ก่อนที่จะได้เข้าคอสฝึกโหดนรกแตกของฮิบาริ สึนะได้ขอเตรียมใจไว้ก่อน 1 วัน อีกอย่างคืออยากจะนอนพักผ่อนไปด้วยหลังจากที่ไม่ได้พักมานานแล้ว

ห้องของเด็กหนุ่มได้ถูกเปลี่ยนให้มาอยู่ในห้องเดียวกับห้องของฮิบาริ

โกคุเทระได้คัดค้านอย่างมากแต่ก็ได้แค่นั้นแหละ - -

ภายในห้องไม่มีอะไรมากนัก มีฟูกนอนและผ้าห่มแบบธรรมดาๆ

มีโต๊ะทำงานและโคมไฟ มีเครื่องน้ำชา  เพราะฮิบาริเป็นคนที่ชอบอยู่แบบวัฒนธรรมของชาวญี่ปุ่นอยู่แล้วไม่เคยที่จะต้องทันสมัยแบบคนอื่น

ที่จริงเมฆาผู้นี้มีที่พักอยู่ 2 แห่ง อีกแหล่งนึงเป็นบ้านญี่ปุ่นโดยแท้และยังมีการอำพรางกันพวก มิลฟิโอเล่ เห็นอีกต่างหาก

แต่ฮิบาริยังไม่ได้ให้พวกสึนะเข้ามายกเว้นเรียวเฮย์ เหตุผล ไม่รู้อ่ะ(คนเขียน)

 

“ต่อจากนี้ฉันจะทำให้แกเก่งขึ้นมาเอง เจ้าสัตว์กินพืช”

 

ฮิบาริเอ่ย ขณะที่กำลังนั่งดื่มน้ำชาในชุดยูคาตะสีดำ

 

“งั้นก็...จอความกรุณาด้วยนะครับ”

 

สึนะเองก็นั่งดื่มน้ำชาด้วยและกินขนมไปพลาง

 

“อร่อยจังเลยนะครับ หวานดีจริงๆ ขนมอันนี้”

 

ร่างเล็กพูดไปและกำลังจะหยิบกินอีกซักชิ้นแต่กลับมีมือใหญ่มาจับข้อมือบางไว้ก่อน

 

“เอ๋...คุณฮิบาริ”

 

สึนะตกใจเล็กน้อยและก็ต้องหน้าแดงทันทีเพราะฮิบาริกุมมือนั้นก่อนจะยกขึ้นมาแล้วใช้ลิ้นเลียไปตามนิ้วมือ

 

“อืม...หวานจริงๆด้วย”

 

ร่างสูงกล่าวแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

ไวเท่าความคิดฮิบาริฉุดแขนสึนะเข้ามาในอ้อมกอดทันที

 

“หวา~!!”

 

ไม่มีการรีรอ ไม่มีการพูดคุย

ริมฝีปากร้อนได้ประกบกับริมฝีปากเล็กของอีกฝ่ายทันที

ลิ้นของฮิบาริก็ได้ควานหาของหวานที่อยู่ภายในช่องปากเล็กนั้น

 

“อือ...”

 

ไร้ซึ่งการขัดขืน ในตอนนี้สึนะได้คล้อยไปตามอารมณ์ซะแล้ว

มือเล็กได้โอบกอดตอบจนกระทั้งฮิบาริถอนริมฝีปากออกมา

 

“พรุ่งนี้ถ้าฉันชนะ...นายเตรียมตัวรอได้เลย”

 

ฮิบาริกล่าวก่อนจะก้มลงกัดเบาๆตรงปลายจมูก

 

“….”

 

เด็กหนุ่มถึงกับหน้าแดงเถือกทันทีจะบอกว่าไม่เอาก็คงไม่ได้แล้วด้วย

 

ลังเล...

 

ฮิบาริสังเกตเห็นก็เลยเกิดความหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อยเขาจึงได้ก้มจูบอีกครั้ง

เพื่ออยากจะปัดเป่าความลังเลนั้นซะที

ตอนนี้แค่อยากให้ร่างบางคิดถึงแต่เขาเป็นพอ

คิดถึง

โหยหา

ต้องการ

นายจะต้องเป็นอย่างที่ฉันเคยเป็น

.

.

.

แต่กระนั้น

ยังคิดอยู่อีกหรือ

ว่านภาที่กว้างใหญ่ไพศาลขนาดนี้

จะมีใครครอบครองได้

.

.

.

แม้ว่านั้นจะเป็นเมฆาก็ตามที

.

.

.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

.

.

.

อยู่ไหน

.

.

.

คุณอยู่ที่ไหนกัน

.

.

.

วองโกเล่

.

.

.

ภายในห้องขังที่อยู่ลึกที่สุดของ มิลฟิโอเล่

ชายหนุ่มผู้พิทักษ์แหวนแห่งสายหมอก

โรคุโด มุคุโร่

ได้ถูกกักขังไว้ที่นั้น เขาเป็นแค่ดวงวิญญาณจึงถูกขังไม่เหมือนคนอื่น

นัยน์ตา 2 สีได้ลืมตาตื่นขึ้นมาและหลับลงหลายครั้งต่อหลายครั้ง

ขยับไปไหนไม่ได้ จะทรมานก็ไม่เชิง

ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไร

.

.

.

แต่ทำไมถึงเศร้าแบบนี้

นี่คือสิ่งเดียวที่ยังหลงเหลืออยู่ภายในจิตใจ

ความเศร้าที่มนุษย์ทุกคนต้องมี

 

“ผมยังเหลือ...เพื่อคุณเท่านั้น...วองโกเล่”

+++++++++++++++++++++++++

 

ย้อนกลับไปที่ญี่ปุ่น

 

หลังจากได้ช่วยโคลมออกมาได้แล้ว สึนะก็ได้เฝ้าภาวนาตลอด อย่าให้เป็นอะไรไปเลย

ทั้งโคลมและมุคุโร่

ถ้ามุคุโร่เป็นอะไรไปโคลมเองก็อาจจะต้องตายไป

นี่เป็น

สายสัมพันธ์ของชีวิตและชีวิต

.

.

.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

ในช่วงหลังการฝึกไม่กี่วัน สึนะก็ได้พบพลังแบบใหม่และได้เจอรุ่นที่1-9

การฝึกประทะกับฮิบาริก็ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆเพื่อเพิ่มความคล่อง

 

“คงไม่ลืมสิ่งที่ฉันพูดไปหรอกนะ”

 

ฮิบาริกล่าวในขณะที่หลบหมัดของสึนะ

 

“ไม่ลืมหรอกครับ”

 

เด็กหนุ่มตอบกลับและพุ่งเข้าโจมตีต่อแต่ร่างสูงก็หลบได้ทุกครั้งและสวนกลับมาได้ทุกครั้ง

(ช้ำตายแน่ - -)

 

“เฮ้ย!!เจ้าบ้านั้นทำเอารุ่นที่10เลือดกบปากแล้วนะเฟ้ย”

 

โกคุเทระยืนโวยวายนอกห้องฝึก ตอนนี้ตัวเขากำลังอยู่ในช่วงพักฝึกพอดีเลยแวะมาดูคนที่เขารักและนับถือ

 

ตี๊ด!!

 

เสียงสัญญาณดังลั่นซักพักก็มีภาพของจางนินีโผล่ขึ้นมาบนจอโทรทัศน์

 

“ทุกคนมารวมตัวที่ห้องฉุกเฉินทีครับ”