ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : วันที่ท้องฟ้ามัวหมอง(2)
///ตายงั้นหรือ นี่ฉันจะต้องมาตายแบบนี้นะหรือ///
ขณะที่กำลังจะคิดว่าตัวเองต้องมาตายจู่ๆมือใหญ่นั้นก็ได้คลายออกมา
สึนะถึงกับต้องรีบหายใจเข้าและสำลักไออกมาทันที
“ทีหน้าทีหลังก็อย่ามาทำแบบนี้ จำไว้ซะ ไอ้สวะ”
ร่างสูงกล่าวแล้วเดินไปนั่งที่เดิม
เด็กหนุ่มนอนไอไม่หยุด น้ำตาก็ไหลพรากออกมา
เพราะความกลัวตายหรือเพราะความน่าสมเพชตัวเองที่อ่อนแอ
สึนะเหลือบไปเห็นขวดวิสกี้ที่อยู่ใกล้ๆ เขาหยิบขึ้นมาและปาใส่คนที่ตัวใหญ่กว่าทันที
แต่กระนั้นก็ยังรับขวดได้สบายๆ
“ถึงกับปาของใส่เลยนี่นะ อย่างกับผู้หญิง”
“หุบปากไปเลยเจ้าบ้า”
สึนะตะคอกใส่แล้วพลิกตัวลงจากโต๊ะแต่ขาของแซนซัสได้ทับชายกระโปรงเขาซะนี่
“เอาขาออกไป”
สึนะโวยใส่อีกครั้ง แต่แซนซัสกลับทำท่าไม่สนใจเขายังคงนั่งดื่มวิสกี้ไปเรื่อยๆ
แควก!!
ร่างบางคิดหาทางหนีออกโดยการฉีกกระโปรงที่โดนทับไว้อยู่
ยิ่งทำให้มันสั้นขึ้นไปอีกจนเกือบจะเห็นข้างใน เด็กหนุ่มพลิกตัวลงแต่กลับโดน
มือใหญ่นั้นคว้าเอวไว้
“อ๊ะ!!”
สึนะตกใจและพยายามดิ้นหนีแต่ก็ไม่สำเร็จ
“ปล่อยฉันนะแซนซัส”
เด็กหนุ่มโวยวาย
“ถ้าปล่อยแกไปตอนนี้ คงโดนพวกเศษเดนรุมขย้ำแน่”
เสียงทุ้มกล่าว สึนะมองดูตัวเองถึงได้รู้
ก็เสื้อที่ถูกกระชากออกเพราะฝีมือแซนซัสรวมทั้งกระโปรงที่สั้นจู๋
จนเห็นน่องขาขาวอีก
“ก็ช่างซิ ดีกว่าอยู่กับนาย”
เป็นคำพูดที่ไม่สมควรพูดเลย แต่ด้วยความโมโหจึงทำให้เผลอพูด
แซนซัสเหลือบตามองอย่างขวางๆ
“สวะ กล้าพูดดีนี่”
มือแกร่งนั้นได้จับใบหน้าของอีกฝ่ายไว้แล้วออกแรงบีบนิดเดียวก่อนจะเอาขวดวิสกี้กรอกเข้าไปในปากเล็กๆที่เปิดอยู่
“!?”
สึนะถึงกับตกใจกับการกระทำแบบนี้เขาพยายามดิ้นจนหลุดออกมา
“แค่กๆๆ”
ขมและฉุน
เพิ่งเคยได้กินครั้งแรกแถมวิสกี้ที่แรงแบบนี้มีเหรอที่คนอย่างสึนะจะไม่เป็นอะไร
เด็กหนุ่มพยายามสำรอกออกมา กลิ่นมันแรงมากจนเริ่มมึนหัว ไม่ซิ...เขาเรียกว่าเมามากกว่า
“อึ๊ก”
ร่างบางถึงกับสะอึก ใบหน้าแดงซ่าน ดวงตาเริ่มเหม่อลอยแถมยังนั่งนิ่งอีกด้วย
คนเขาว่ากันว่า อาการของคนที่เมามีหลายประเภท
1.อาละวาด 2.ร้องไห้ 3.พูดมาก 4.หัวเราะ
แต่นี่กลับไม่เหมือนอย่างที่เขาว่ากันเลย แซนซัสรู้สึกสนุกเล็กน้อยที่ได้เห็นสภาพวองโกเล่ที่หาดูยากแบบนี้
“มาหาฉันซิ”
ร่างสูงลองสั่งดูและมันก็ได้ผล สึนะลุกขึ้นมามองด้วยใบหน้าที่หวาดเยิ้ม
ก่อนจะก้าวขาที่โซเซไปหาคนที่นั่งอยู่
สึนะมองดูแซนซัสอย่างยั่วยวน
ริมฝีปากอิ่มนั้นช่างดูน่าจูบซะเหลือเกิน
“จูบฉันซิ ไอ้สวะ”
ไม่มีการขัดขืน ไม่มีการกล่าวว่าอะไรอีกแล้ว
ร่างบางยื่นแขนเรียวโอบคอของร่างสูงไว้ ก่อนจะเลื่อนหน้าไปใกล้ๆแล้วประทับรอยจูบนั้นอย่างแผ่วเบา มันหวานและมีรสชาติและกลิ่นของวิสกี้ผสมไปด้วย
แต่อย่างว่าที่สึนะได้แค่จูบธรรมดา เพราะเขายังจูบแบบใช้ลิ้นไม่เป็น แซนซัสรู้ได้ถึงความอ่อนหัดของเจ้าท้องฟ้านี่ เขาจับเอวบางนั้นให้แนบชิดกับตัวเขา
และการจูบที่รุนแรงก็ได้เริ่มขึ้น
.
.
.
ฉันไม่ได้คิดหวังอะไรกับตัวแกเลย
เพราะแกมันใหญ่ไปจนฉันไขว่คว้าไม่ได้
ไม่ซิ....
เพราะแกมันสว่าง
ส่วนฉันมันมืดมน
แตกต่างกัน คู่กัน
แต่เอามาเป็นของกันและกันไม่ได้
รู้ไหมเจ้าสวะ.....
ในวันที่แกจากไปตอนนั้น
วองโกเล่เหลือเพียงฉันเท่านั้นที่ยังคงอยู่
ดังนั้น ถ้าเป็นไปได้.....
ตัวแกในตอนนี้
ที่ยังดูไร้เดียงสา
ฉันที่เป็นเจ้านภาตอนกลางคืน
จะขอรับไว้
จะสอนให้รู้เอง
ถึงความน่ากลัวของพวกฉัน
และจะสอนให้รู้เอง
ถึงความสุขสมที่ฉันจะให้แก
.
.
.
เจ้าสวะ
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น