ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    I hope to see you.

    ลำดับตอนที่ #14 : วันที่ท้องฟ้ามัวหมอง(2)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 812
      11
      29 ส.ค. 51

    ///ตายงั้นหรือ นี่ฉันจะต้องมาตายแบบนี้นะหรือ///
     
    ขณะที่กำลังจะคิดว่าตัวเองต้องมาตายจู่ๆมือใหญ่นั้นก็ได้คลายออกมา
    สึนะถึงกับต้องรีบหายใจเข้าและสำลักไออกมาทันที
     
    ทีหน้าทีหลังก็อย่ามาทำแบบนี้ จำไว้ซะ ไอ้สวะ
     
    ร่างสูงกล่าวแล้วเดินไปนั่งที่เดิม
    เด็กหนุ่มนอนไอไม่หยุด น้ำตาก็ไหลพรากออกมา
    เพราะความกลัวตายหรือเพราะความน่าสมเพชตัวเองที่อ่อนแอ
    สึนะเหลือบไปเห็นขวดวิสกี้ที่อยู่ใกล้ๆ เขาหยิบขึ้นมาและปาใส่คนที่ตัวใหญ่กว่าทันที
    แต่กระนั้นก็ยังรับขวดได้สบายๆ
     
    ถึงกับปาของใส่เลยนี่นะ อย่างกับผู้หญิง
     
    หุบปากไปเลยเจ้าบ้า
     
    สึนะตะคอกใส่แล้วพลิกตัวลงจากโต๊ะแต่ขาของแซนซัสได้ทับชายกระโปรงเขาซะนี่
     
    เอาขาออกไป
     
    สึนะโวยใส่อีกครั้ง แต่แซนซัสกลับทำท่าไม่สนใจเขายังคงนั่งดื่มวิสกี้ไปเรื่อยๆ
     
    แควก!!
     
    ร่างบางคิดหาทางหนีออกโดยการฉีกกระโปรงที่โดนทับไว้อยู่
    ยิ่งทำให้มันสั้นขึ้นไปอีกจนเกือบจะเห็นข้างใน เด็กหนุ่มพลิกตัวลงแต่กลับโดน
    มือใหญ่นั้นคว้าเอวไว้
     
    อ๊ะ!!”
     
    สึนะตกใจและพยายามดิ้นหนีแต่ก็ไม่สำเร็จ
     
    ปล่อยฉันนะแซนซัส
     
    เด็กหนุ่มโวยวาย
     
    ถ้าปล่อยแกไปตอนนี้ คงโดนพวกเศษเดนรุมขย้ำแน่
     
    เสียงทุ้มกล่าว สึนะมองดูตัวเองถึงได้รู้
    ก็เสื้อที่ถูกกระชากออกเพราะฝีมือแซนซัสรวมทั้งกระโปรงที่สั้นจู๋
    จนเห็นน่องขาขาวอีก
     
    ก็ช่างซิ ดีกว่าอยู่กับนาย
     
    เป็นคำพูดที่ไม่สมควรพูดเลย แต่ด้วยความโมโหจึงทำให้เผลอพูด
    แซนซัสเหลือบตามองอย่างขวางๆ
     
    สวะ กล้าพูดดีนี่
     
    มือแกร่งนั้นได้จับใบหน้าของอีกฝ่ายไว้แล้วออกแรงบีบนิดเดียวก่อนจะเอาขวดวิสกี้กรอกเข้าไปในปากเล็กๆที่เปิดอยู่
     
    “!?”
     
    สึนะถึงกับตกใจกับการกระทำแบบนี้เขาพยายามดิ้นจนหลุดออกมา
     
    แค่กๆๆ
     
    ขมและฉุน
     
    เพิ่งเคยได้กินครั้งแรกแถมวิสกี้ที่แรงแบบนี้มีเหรอที่คนอย่างสึนะจะไม่เป็นอะไร
    เด็กหนุ่มพยายามสำรอกออกมา กลิ่นมันแรงมากจนเริ่มมึนหัว ไม่ซิ...เขาเรียกว่าเมามากกว่า
     
    อึ๊ก
     
    ร่างบางถึงกับสะอึก ใบหน้าแดงซ่าน ดวงตาเริ่มเหม่อลอยแถมยังนั่งนิ่งอีกด้วย
    คนเขาว่ากันว่า อาการของคนที่เมามีหลายประเภท
    1.อาละวาด 2.ร้องไห้ 3.พูดมาก 4.หัวเราะ
    แต่นี่กลับไม่เหมือนอย่างที่เขาว่ากันเลย แซนซัสรู้สึกสนุกเล็กน้อยที่ได้เห็นสภาพวองโกเล่ที่หาดูยากแบบนี้
     
    มาหาฉันซิ
     
    ร่างสูงลองสั่งดูและมันก็ได้ผล สึนะลุกขึ้นมามองด้วยใบหน้าที่หวาดเยิ้ม
    ก่อนจะก้าวขาที่โซเซไปหาคนที่นั่งอยู่
    สึนะมองดูแซนซัสอย่างยั่วยวน
    ริมฝีปากอิ่มนั้นช่างดูน่าจูบซะเหลือเกิน
     
    จูบฉันซิ ไอ้สวะ
     
    ไม่มีการขัดขืน ไม่มีการกล่าวว่าอะไรอีกแล้ว
    ร่างบางยื่นแขนเรียวโอบคอของร่างสูงไว้ ก่อนจะเลื่อนหน้าไปใกล้ๆแล้วประทับรอยจูบนั้นอย่างแผ่วเบา มันหวานและมีรสชาติและกลิ่นของวิสกี้ผสมไปด้วย
    แต่อย่างว่าที่สึนะได้แค่จูบธรรมดา เพราะเขายังจูบแบบใช้ลิ้นไม่เป็น แซนซัสรู้ได้ถึงความอ่อนหัดของเจ้าท้องฟ้านี่ เขาจับเอวบางนั้นให้แนบชิดกับตัวเขา
    และการจูบที่รุนแรงก็ได้เริ่มขึ้น
    .
    .
    .
    ฉันไม่ได้คิดหวังอะไรกับตัวแกเลย
    เพราะแกมันใหญ่ไปจนฉันไขว่คว้าไม่ได้
    ไม่ซิ....
    เพราะแกมันสว่าง
    ส่วนฉันมันมืดมน
    แตกต่างกัน คู่กัน
    แต่เอามาเป็นของกันและกันไม่ได้
    รู้ไหมเจ้าสวะ.....
    ในวันที่แกจากไปตอนนั้น
    วองโกเล่เหลือเพียงฉันเท่านั้นที่ยังคงอยู่
    ดังนั้น ถ้าเป็นไปได้.....
    ตัวแกในตอนนี้
    ที่ยังดูไร้เดียงสา
    ฉันที่เป็นเจ้านภาตอนกลางคืน
    จะขอรับไว้
    จะสอนให้รู้เอง
    ถึงความน่ากลัวของพวกฉัน
    และจะสอนให้รู้เอง
    ถึงความสุขสมที่ฉันจะให้แก
    .
    .
    .
    เจ้าสวะ
    .
    .
    .
    +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×