[Bleach]_All Ichigo Fc.

ลำดับตอนที่ #72 : Fic [หิมะสีเลือด] The End.

 

สับสน

สับสน

ทรมาน

ทรมาน

กลัว

กลัว

.

.

.

.

.

.

.

.

“ได้โปรดฆ่าข้าทีเถอะครับ”

 

ริมฝีปากเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ทรมานซะเหลือเกิน

 

“อิจิโกะ เจ้าพูดอะไรออกมา”

 

เร็นจิที่ยังคงพยุงลูเคียกล่าวด้วยท่าทีที่ตกใจไม่น้อย แม้แต่อุลคิโอร่ายังเอะใจ ว่าทำไมยังคงมีสติเหลืออยู่

 

“ฆ่าข้าเถอะ ท่านเร็นจิ ข้าไม่อยากจะเป็นฝ่ายฆ่าท่านหรอกนะ”

 

ปลายดาบที่วาววับเริ่มสั่นและทำท่าจะเข้าใกล้ผิวเนื้อที่ต้นคอร่างสูงทุกขณะ

อิจิโกะกัดปากตนเองจนเลือดไหลออกมา

 

และแล้ว

“!?”

 

ชายหนุ่มผมสีส้มได้ทำการบางอย่างจนทุกคนในแถบนี้ตกใจและตะลึง

ร่างเล็กได้บังคับร่างกายตนเองสำเร็จแต่ทว่าสิ่งที่ไม่ชนะคือคำสั่งของการฆ่า

เขาจึงได้เงื้อมดาบนั้นเข้าจ่อที่ลำคอตนเอง

 

“อิจิโกะ!!!”

 

“เจ้า”

 

อุลคิโอร่าที่ได้ยืนอีกฝาก เขามองอย่างไม่สบอารมณ์ เบียคุยะยังคงทำหน้านิ่งแต่ในใจกลับว้าวุ่น

และร้อนรน

 

“ข้าไม่ได้สั่งให้เจ้าทำแบบนี้”

 

เสียงทุ้มกล่าวจบ ร่างกายของเขาก็ได้หายไปและโผล่ที่ข้างหลังร่างบางทันที

มือขาวซีดจับเข้าที่ลำคอและกระทำบางอย่าง

จนชายหนุ่มสลบไปทันที

 

“อย่าคิดว่าจะพาไปได้”

 

เบียคุยะที่ไล่ตามมา เขาใช้ดาบตนฟาดลงมาท่ามกลางของอุลคิโอร่าและอิจิโกะ อารันคาร์หน้าหน้าตายผละออกมา และเป็นผลที่ต้องแยกจากอิจิโกะ เบียคุยะได้คว้าตัวไว้ทัน

 

“น่ารำคาญจริงๆนั้นแหละ พวกยมทูตพวกนี้”

 

“ถ้ารำคาญแล้วเจ้ามาทำไม”

 

เสียงอีกเสียงดังลั่น ทั้งอุลคิโอร่า เบียคุยะ เร็นจิ หันไปมอง

ตรงฟากประตูปรากฏร่างของเหล่าหัวหน้าหน่วยยมทูตเกือบทุกหน่วย

 

“.........”

 

อารันคาร์เริ่มประมวลความคิดโอกาสที่จะชนะและพาตัวอิจิโกะไปนั้น

เริ่มเป็น 0 ไปซะแล้ว

.

.

.

.

.

.

.

.

.

“ถ้าอยากตายก็มาเลย”

 

ฮิสึกายะพูดออกมา แววตาได้จับจ้องทุกกิริยาของอีกฝ่าย

 

“ฮึ ถึงข้าตายไปก็ใช่ว่าจะพวกเจ้าจะชนะกันหรอกนะ”

 

ชายหนุ่มผิวซีดกล่าวพลางยิ้ม

 

“เรื่องนั้นพวกข้าเข้าใจดี”

 

อุคิทาเกะพูดตอบ แล้วยิ้มให้ตามประสาของนิสัยเขาเอง

 

“ฮึ”

 

อุลคิโอร่ายิ้มกลับ เขาใช้นิ้วมือตวัดเปิดประตูมิติออกมา นัยน์ตาสีเขียวยังคงเหลือบไปมองอิจิโกะที่ยังคงสลบอยู่

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เจ้าดอกไม้ที่น่าเกลียดชัง เจ้าจะรู้ไหมว่าตอนนี้เจ้าเองมีค่าแค่ไหน

มีคนที่พร้อมจะปกป้องเจ้าอยู่เต็มไปหมด

ข้าเองคงไม่จำเป็นแล้วหละมั้ง

.

.

.

.

.

.

.

.

เจ้าเก่งและเติบโต จนข้ายังแปลกใจ

เจ้าเก่งและเข้มแข็งทุกขณะ

ข้าขออวยพรให้เจ้าได้เติบโตไปมากกว่านี้

จงล้มข้าและท่านไอเซ็นให้ได้

เจ้าดอกไม้ที่ข้าหลงใหล

.

.

.

.

.

.

.

.

มิติปิดลงสนิท เบียคุยะได้อุ้มอิจิโกะไปยังอีกที่หนึ่ง หน่วยสำรวจได้เข้ามาตรวจค้นเผื่อพบไรผิดปกติ หน่วยพยาบาลเองก็เข้ามาช่วยเหลือลูเคียและกริมจอว์

ส่วนเร็นจิได้ออกมาข้างนอกที่พัก

 

“ต่อจากนี้ไปคงจะวุ่นกว่าเดิมแหงๆ”

 

+++++++++++++++++++++++++++++++

++++++++++++++++++++++++++++

++++++++++++++++++++++++

++++++++++++++++++

++++++++++++

++++++++

 

สัมผัสข้าให้มากกว่านี้

โปรดรักข้าให้มากกว่าเดิม

ข้าเองก็เช่นกัน

ที่อยากโอบกอดท่านให้นานที่สุด

ต่างรู้กันอยู่แก่ใจ

ต่างรู้กันอยู่ทั้ง 2 ฝ่าย

ว่าครั้งนี้คือโชคชะตาที่ลิขิตออกมาแล้ว

พวกเราทั้ง 2 คน อาจจะไม่มีวันที่จะเห็นหน้ากันต่อไปแล้ว

.

.

.

.

.

.

.

โปรดสัมผัสข้า

โปรดรักข้า

โปรดโอบกอดข้า

.

.

.

.

.

.

ท่านอุลิโอร่า

.

.

.

.

.

.

ท้องฟ้าสีครามเริ่มเปลี่ยนสี บัดนี้เข้าถึงรอบเย็นแล้ว

สีฟ้ากลับกลายเป็นสีส้ม

สายลมยังคงโบกพัดไปตลอด ผ้าม่านสีบางๆในห้องนอนได้ปลิวไปตามแรงลม

พัดพากลิ่นดอกไม้ให้แตะจมูก

 

///กลิ่นนี้ เหมือนเคยได้ดมมาจากที่ไหน///

 

“ท่านอุลคิโอร่า ดอกไม้นี้สวยจังเลยนะครับ”

 

“ดอกนี้แทนตัวเจ้า อิจิโกะ”

.

.

.

.

.

.

คำนึงถึงอดีตที่โหยหา ความอ่อนโยนที่ท่านมีให้แก่ข้า

ข้ามิอาจจะลืมมันไปได้

ถึงยังไงข้าก็เป็นยมทูตไปแล้ว ข้ามิอาจที่จะทรยศพวกเขาไปได้

.

.

.

.

.

.

“อิจิโกะ เป็นอะไรไป”

 

เสียงทุ้มพูด ทำเอาสติของชายหนุ่มได้สติกลับมา

ดวงตาเริ่มเปิดมามองข้างหน้า

 

“ท่านกริมจอว์”

 

เสียงหวานเอ่ยทัก กริมจอว์มองเขาอย่างอ่อนโยน นิ้วมือปาดน้ำตาที่ยังไหลอยู่ออก

 

“ฝันร้ายหรือไง ถึงร้องไห้ออกมา”

 

ร่างสูงกล่าว

 

อิจิโกะก้มหน้าลง

 

“เปล่าครับ ข้าไม่ได้ฝันร้ายแต่ว่าข้าแค่ฝันถึงอดีตเฉยๆ”

 

“งั้นหรือ”

 

ความเงียบปกคลุมอีกครา แต่ทว่าจู่ๆกริมจอว์ก็ดึงอิจิโกะเข้ามาสวมกอด

 

“!?”

 

ชายหนุ่มหน้าแดงเถือกที่จู่ๆก็โดนกอด แต่ไหล่ที่กว้างและอบอุ่นทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย

 

“ต่อจากนี้ไปข้าสัญญาว่าจะเก่งขึ้นและจะปกป้องเจ้าให้ได้ อิจิโกะ”

 

คำพูดที่หนักแน่นแสดงให้เห็นถึงความแน่วแน่ของคน คนนี้

 

“ครับ ข้าเองก็เช่นกัน”

 

ไม่ต้องสื่อคำพูดไรออกมามากแล้ว ต่างคนต่างรู้

ว่าจากนี้ไปอะไรจะเกิดขึ้น

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ต่อจากนี้ไป ไม่มีใครรู้

ว่าการพบกัน การจากลา

ของ คนทั้ง 3 คนนี้

จะเป็นอย่างไรต่อไป

ตอนนี้ได้แต่ภาวนา

อยากให้พวกเขาได้พบความสุข

ซักหน่อยก็ยังดี

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

++++++++++++++++++++++++++++

++++++++++++++++++

++++++++++

The End.

จากคนแต่ง

หา? O[]o!!!!

จบไปแล้วงั้นรึ จบไปแล้วจริงอ่ะ อะโหยยยยยย

ถ้างั้น ถ้างั้น

โค้ง////

ขอบคุณครับบบบบบบบบบบ

ขอบคุณทุกคน ทุกท่านที่มาอ่านและเม้นมาตลอดเลย

ขอบคุณครับ ขอบคุณจากใจจริงๆ TT [] TT ///ซึ้งงงงงง

เอาหละ คราวนี้คิดว่าจะแต่งอีก แต่ยังไม่มีอะไรมากระเตื้องอารมณ์เลย TT ^ TT

อยากแต่งแนวเฮฮาๆ น่ารักๆซักหน่อย พอแล้วหละ แนวเศร้าแบบนี้

ถึงยังไงก็รอติดตามได้นะครับ

By.So_OneZ