คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : [Fic]หิมะสีเลือด//หนีมา Up TT [] TT/10
เมฆสีขาวท้องฟ้าสีคราม ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ดูสวยไร้ที่ติ
ผิดไปจากใจคนที่นับวันยิ่งสกปรกมากขึ้นทุกที แล้วคิดว่ามันจะมีอะไรบ้างที่จะชำระจิตใจคนบนโลกใบนี้ได้
.
.
.
.
ณ หอสำนึกตน
มีกลุ่มคนที่ใส่ชุดปกปิดใบหน้าเดินไปที่นั้น
ส่วนทางด้านของหน่วย 6ที่มีกริมจอว์ เร็นจิและทุกคนของหน่วยทั้งยังมีคนจากหน่วยอื่นที่รู้จักอิจิโกะ
ได้มายืนรออย่างตื่นเต้นที่ห้องที่ทำงานของหน่วย 6
"ผู้ต้องหา คุโรซากิ อิจิโกะ"
เสียงทุ้มแก่ที่ดังออกมาจากหน้ากากได้เอ่ยขึ้นมาอย่างเสียงดังตรงประตูใหญ่ที่เปิดออก ร่างบางที่ยืนเหม่อถึงกลับสะดุ้ง
"คะ...ครับ"
ร่างบางพูดตะกุกตะกัก ประตูที่ได้เปิดนั้น ได้มีแสงจากข้างนอกสาดส่องเข้ามา
จนแสบตา
"ออกมาได้แล้ว เจ้าพ้นโทษในคดีแล้ว คุโรซากิ อิจิโกะ"
คนที่คุมคงกล่าวต่อเพื่อให้เข้าใจ เขาได้ชี้ไปที่กำไลและปลอกคอเพื่อปลดผนึก
ทันทีที่มันหลุดออกไป พลังที่เคยหายได้เริ่มเข้าสู่อีกครั้งอย่างช้าๆ
"แล้วจงอย่าทำผิดอีก ไม่งั้นคราวหน้าอาจจะไม่ใช่แค่ขังอย่างเดียว"
คนเหล่านั้นกล่าว แล้วเดินออกไปโดยที่ปล่อยให้อิจิโกะยืนมองคนเดียว
ไม่มีการคุมตัวลงไปด้านล่างไม่มีการกล่าวสั่งอะไรเพื่อให้กำลังใจเหมือนคนอื่นๆ
นั้นเพราะว่าเขาคืออารันคาร์ ไม่ใช่ยมทูต
///นั้นซินะ เพราะเราไม่ใช่ยมทูตนี่นา///
ร่างเล็กถอนหายใจ ขาทั้ง 2 เริ่มเดินออกจากที่แห่งนั้น
ก่อนจะก้าวลงไปตามทางเดินที่ลงจากหอคอยนั้นตามลำพัง
.
.
.
.
"อ๊า~อุล เบาๆหน่อยซิ"
เสียงครางหวานดังระงมไปทั่วห้องที่ถูกตกแต่งอย่างหรูหราให้สมกับเป็นโรงแรมระดับ 5 ดาว
ร่างกายที่บอบบางได้บิดเร้าไปตามแรงอารมณ์ที่ถูกอีกฝ่ายปลุกเร้า
อุลคว้าจับสะโพกมนนั้น ก่อนจะกระแทกเข้าอย่างรุนแรงในช่องทางที่อ่อนนุ่ม
"อื้อ~"
มือเรียวบางของหญิงสาวได้จับคว้ากอดที่ลำคอของร่างสูง
สายตาของชายหนุ่มมองดูอีกฝ่าย ถึงแม้ว่าร่างกายยังทำตามไปด้วยแรงราคา
แต่กระนั้นในจิตใจของเขาเองกลับสงบและเฉยๆ
.
.
.
.
///ผู้หญิงมันก็เหมือนกันหมด///
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"อิจิโกะ"
"คุณอิจิโกะ"
เสียงที่รู้จักได้เรียกชื่อกันอย่างดีใจ อิจิโกะได้เงยหน้ามองก่อนจะส่งยิ้มให้
///แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับข้า///
.
.
.
.
.
.
แค่มีคนรู้จักข้า
เรียกชื่อข้าด้วยรอยยิ้ม
ข้าก็ดีใจสุดๆเลยหละ
.
.
.
.
.
นี้ใช่ไหมที่เรียกว่าความสุข
ที่ท่านบอกว่าอยากให้ข้ามี
ท่านอุลคิโอร่า
.
.
.
.
.
.
ประโยคคำพูดที่พูดออกมาจากปากเพียงครั้งเดียว
แต่มันก็จะไม่มีการเปลี่ยนแปลง
ราวกับหิมะเพียงแต่อยู่ในความเงียบงันเท่านั้น
ตกลงมาจนทับถมกันเรื่อยไป
.
.
.
.
.
.
หลังจากต้อนรับสมาชิกของหน่วยที่พ้นโทษมาแล้ว กริมจอว์และอิจิโกะก็ได้ขอลากลับที่พักของตน
เร็นจิและลูเคียต่างทำหน้าเสียดายนิดๆ
ในระหว่างที่เดิน
ในความมืดที่เงียบสงบไม่มีแม้เสียงของจักจั่นที่เคยร้อง
"ท่านกริมจอว์"
เสียงใสร้องทักที่จู่ๆมือก็โดนอีกฝ่ายคว้าจับไว้แน่น
"ข้าคิดถึงเจ้า"
ร่างสูงยกมือบางนั้นมาจูบอย่างแผ่วเบา อิจิโกะหน้าแดง
คำว่า
.
.
.
.
"ข้าคิดถึงเจ้า"
.
.
.
.
แค่คำพูดนี้ มันก็ทำเอาใจของเขาสั่นไหวได้ทุกเมื่อ
เพราะว่าคำพูดนี้มันเป็นคำพูดของคนที่เขารัก
.
.
.
.
.
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
*** ก๊าก!!!! ได้รับโทรศัพ มาจากน้องเนย์ =w= บอกว่ามีคนอยากให้มาต่อ
Fic ผมแทบร้องไห้ด้วยความดีใจ
กว่าจะมาได้ผมต้อง ก้มกราบ น้า ว่าอยากไปเล่นเนต จะไปพิมพ์งาน//ทั้งที่เรียนจบไปแล้วนะ
พอมาถึงก็จัดการต่อทันที ถ้ามันเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆก็ดีนะซิครับ
TT [] TT
ปล.รักคนอ่าน+คนเม้น นะครับ ***
ความคิดเห็น