[Bleach]_All Ichigo Fc.

ลำดับตอนที่ #37 : [Fic]หิมะสีเลือด, อุลXอิจิXกริม /7/

คนเม้น + คนอ่านทำไมมันลดไปเรื่อยๆแล้วหละครับ แต่ก็นะ Up ไป เรื่อยๆหละกัน +++++++++++++++++++++++++ จริงอย่างที่เคยกล่าว ....ว่าแต่มนุษย์ผู้อ่อนแอและมีอารมณ์ที่หลายหลากยากจะคาดเดานั้น... ....จะสามารถครอบครองยมทูตได้จริงรึ?... ....ยมทูตที่เปรียบเสมือนสีดำแห่งรัตติกาล...มนุษย์แทบได้ดั่งสีเทา...อารันคาร์เป็นดั่งสีขาวที่โสมม มนุษย์นั่นอยู่กึ่งกลางระหว่างสีขาวกับดำ...มิสามารถครองครองสิ่งที่มีก็เหมือนไม่มีอย่างเช่นความมืดได้ . . . . . . . . . แต่สำหรับเขาคนนี้ มันก็ไม่แน่ ถ้าหาว่ายมทูตนั้นรักเขา ก็จะต้องกลับมาหาเขาแน่ จากนั้นถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะครอบครองไว้ แต่มีบางสิ่งที่กำลังทำให้เขาเครียดและคิดหนัก . . . . . ความรู้สึกแปลกประหลาดที่จู่ๆ ก็ผลุดขึ้นมาในหัว ความรู้สึกที่คุ้นเคยกับเจ้ายมทูตคนนั้น . . . . . . ณ ที่หอสำนึกตน มีการเดินส่งผู้ต้องหาเข้าห้องขังที่นั้น 1 ในนั้นมีร่างบางที่เปลี่ยนสีชุดจากดำกลายเป็นสีขาวบริสุทธิ์ ตรงข้อมือและข้อขาถูกล่ามด้วยโซ่ และตรงคอมีกำไลบางอย่างอย่างครอบไว้ มันดูดกลืนพลังของเขาจนหมด ถ้าเปรียบแล้วเขาก็กลายเป็นมนุษย์ตนนึงเท่านั้นเอง ไม่มีพลัง ไม่มีอาวุธ จับสู้กับใครได้แล้ว ซักพัก ผ้าคลุมสีขาวได้ถูกเปิดออก อิจิโกะค่อยๆลืมตามองช้าๆ สิ่งที่เขาเห็นภายในห้องนั้นโล่งและกว้างมาก จนทำให้รู้สึกแย่นิดหน่อย “เอ้า เข้าไปได้แล้ว เจ้าจะต้องอยู่ในนี้จนกว่าจะครบกำหนด” ผู้คุมที่เดินตามได้กล่าว เขาชี้นิ้วไปยังโซ่ที่คล้องแขนร่างบางไว้ แกร๊ก!!! โซ่ได้คลายออก และหายไปทันที เด็กหนุ่มก้มโค้งเพื่อขอบคุณ แต่ดูท่าอีกฝ่ายจะไม่สนใจเขาเลย ///ธรรมดาของยมทูตและอารันคาร์/// ปัง!!! เสียงประตูใหญ่ได้ปิดดังลั่น ทำเอาคนที่ถูกขังนั้นใจไม่ดีไปด้วย เพราะกำไลประหลาดอันนี้แหละ มันดูดกลืนไปหมดจนเขารู้สึกหวาดกลัว อิจิโกะเอามือลูบไปที่กำไลวงนั้น ร่างบางพยายามเดินไปมาเพื่อลดความตึงเครียด หน้าต่างที่มีแค่บานเดียวในห้องนั้น แสงของตะวันที่ส่องลงมายังพอช่วยได้บ้าง . . . . . . . . มือเล็กได้จับที่กรงหน้าต่าง จู่ๆหยาดน้ำตาไสไหลรินออกมา ปากเล็กๆเริ่มสั่น “ต่อจากนี้ไปข้าจะทำยังไงต่อดี ท่านอุลคิโอร่า....” ท่านเคยปรารถนาให้ข้าอยู่อย่างมีความสุข ข้าเองก็ปรารถนาอยากให้ท่านมีความสุขด้วยเช่นกัน . . . . . . . . เจ้าดอกไม้ที่น่ารังเกียจ ข้าปรารถนาที่อยากจะอยู่เคียงข้าง เจ้าดอกไม้ที่น่ารังเกียจ ข้าปรารถนาอยากปกป้องเจ้า . . . . . . “ท่านอุลคิโอร่า...” “!?” ร่างสูงลุกพรวดจากที่นอน เสียงหายใจดัง เพราะความตื่นตกใจหยาดเหงื่อได้ผลุดจากตามผิวเนื้อ อุลนั่งกุมขมับตัวเอง เขาหันไปมองนาฬิกาที่วางอยู่บนโทรทัศน์ขนาดใหญ่ “ตี 3 เองรึ” เสียงทุ้มกล่าว เขาหันไปจัดที่นอน เพื่อที่จะนอนอีกครั้ง . . . . . “ฝันประหลาดชะมัด” . . . . . ในฝันนั้นเขาไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน มันกว้างและโล่งไม่มีอะไรดับ ซ้ำพื้นผิวเคียงข้างก็สีขาวเทาจนดูแล้วรู้สึกไม่ดี ขณะที่กำลังมองดูสิ่งรอบๆก็เห็นใครบางคนเดินมาหา ใส่ชุดสีขาว ผมสีส้มประกาย ใบหน้านั้น........ “ท่านอุลคิโอร่า” “เจ้ายมทูตอิจิโกะ!!!” . . . . +++++++++++++++++++++++++++++++ กำลังใจถดถอยแหล่ว....