[Bleach]_All Ichigo Fc.

ลำดับตอนที่ #25 : [Fan Fic]: ดอกไม้ที่เหลือแค่ดอกเดียว/20/

โย่!!! มา Up ตอนสายของวัน ปกติ Up ช่วงบ่าย  

ไกล้ๆถึงฉากจบที่น่าเศร้า

ผมเป็นคนที่ชอบแกล้งคนอ่านซะด้วยสิ

+++++++++++++++++++++++++++++++++

.
.
.
.
.
.


ที่ฉันต้องการทั้งหมดก็คือหัวใจของเธอและวิญญาณ
นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันปรารถนา
แต่เมื่อใดก็ตาม
ที่สุดท้ายแล้วมันลงเอยออกมาอย่างน่าเศร้า
แต่กระนั้นฉันก็ยัง
อยากครอบครองเธออยู่ดี
.
.
.
.
.
.
.
“ท่านกริมจอว์ บาดแผลเป็นยังไงบ้างครับ”

อิจิโกะได้เอ่ยถามคนที่นั่งพิงขอบรั่วดาดฟ้าของ โรงเรียนแห่งหนึ่ง
เพราะอิจิโกะได้มองดูแล้ว แถวนี้น่าจะปลอดภัยดีสุด

“ก็ไม่ค่อยเป็นอะไรแล้ว แต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้าจะมีพลังรักษาด้วย”

ร่างสูงได้ถามกลับ อิจิโกะที่ยืนนั้นได้หันหน้ามามองแล้วยิ้มให้

“ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ตอนที่อารันคาร์มารักษาให้ข้า ข้าก็ได้พลังนั้นมาเอง แต่ยังไม่สมบูรณ์พอจึงรักษาท่านให้หายขาดไม่ได้เลย”

ร่างบางเอ่ยออกมา กริมจอว์ได้ยินก็กวักมือเรียกอิจิโกะจึงได้เดินเข้าไปหาเขา

“เจ้าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เลยนะ ตอนที่ยิ้มมาให้ข้าก็ดูฝืนยิ้มซะเหลือเกิน”

คำพูดนั้นทำเอาร่างบางถึงกับสะอึก นี้สีหน้าของเขาอ่านง่ายขนาดนี้เขียวหรือ

“เป็นห่วงอุลคิโอร่าใช่ไหม”

คำพูดที่ดูแข็งๆคล้ายกับว่าจะต้องให้ตอบความเป็นจริง

“ครับ ข้าเป็นห่วง”

อิจิโกะก้มหน้าลง เพื่อไม่ให้รู้ว่าเขากำลังทำหน้าเสียใจอยู่
พอได้ยินคำตอบนั้น กริมจอว์ก็ยิ่งหงุดหงิด

“ทั้งๆที่เจ้านั้นทรมานเจ้า เจ้าก็ยังรักและเคารพมันอีกรึไง”

ร่างสูงตะคอกใส่ มือแกร่งได้เข้าจับกระชากคอเสื้อจนร่างบางเซถลาเข้าไปหา

“!?”

อิจิโกะทำหน้ามึน ก็เขาพูดไปตามจริงแล้วทำไมถึงต้องโมโหเขาด้วย
นัยน์ตาสีฟ้านั้นดูเกรี้ยวกราดจนน่าหวาดกลัว อิจิโกะไม่กล้ามองหน้าเขา

“ยิ่งเห็นเจ้าทำแบบนี้ ข้ายิ่งโมโห ข้าเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องสนเจ้าด้วย”

เหมือนว่าจะระเบิดออกมา กริมจอว์ได้พูดออกไปว่าทำไมตัวเขาถึงต้องสนใจในตัวอิจิโกะ
ทั้งที่อิจิโกะ ก็เป็นแค่อารันคาร์รับใช้ ไม่มีอะไรดีเลิศ แต่ทำไม

“ทำไม ทำไม ทำไม ไอ้ความรู้สึกนี้ถึงได้มีกับฉัน ทำไมเหมือนฉันจะรักนาย”

เหมือนกับว่าหาคำตอบไม่ได้ สติเลยกระเจิงคำพูดว่าชอบนั้นได้หลุดออกมาซะแล้ว อิจิโกะถึงกับอึ้ง แต่เขาก็เงียบ
แขนบางได้โอบกอดร่างสูงอย่างเบาๆ

“ผมขอโทษครับ ผมขอโทษที่ทำให้ท่านสับสนกับตัวเอง ถ้าไม่มีผมท่านก็คงไม่ต้องเป็นแบบนี้”

เสียงหวานได้พูดอย่างแผ่วเบา ดวงตาสีน้ำตาลนั้นจับจ้องไปยังดวงตาสีฟ้าที่ดูสวยจนน่าหลงใหล
แต่กระนั้นแล้ว คนที่ขารักและเคารพมีแค่คนคนเดียวเท่านั้นเอง
แล้วใช่ว่ากริมจอว์จะไม่รุ้ เขารู้แต่ว่าห้ามใจตัวเองไม่ได้ เหมือนกับว่า
ยิ่งอดทนยิ่งทรมาน โหยหา ร่างกายที่มีไออุ่นร้อนแตกต่างจากตัวเขา ถึงแม้ว่าผิวกายสีเดียวกัน
แต่อุณหภูมิในร่างกายกลับไม่ใช่

มือหนาได้จับเชยคางก่อนจะเขยื้อนศีรษะ เข้าไปจูบอย่างเบาๆ ร่างเล็กสะดุ้งแต่ทว่า
เขาเองก็รู้สึกไม่ได้เกลียดชัง จึงอยู่นิ่งๆให้กริมจอว์ได้ทำตามที่ตัวเองต้องการ

ลิ้นร้อนได้แตะที่ปลายปากเพื่อที่อยากจะขออนุญาต อิจิโกะเองก็ให้
ริมฝีปากของทั้งคู่ได้ประกบจูบอย่างดูดดื่ม ทำไปที่ร่างกายและจิตใจต้องการ
.
.
.
.
.
.
เพียงแค่เจ้าได้ตอบสนองความรู้สึก
แม้เพียงน้อยนิดก็ตามที
ข้าก็มีความสุขแล้ว
.
.
.
.
.
.
“อิจิโกะ”

“ครับ”

“หนีไปด้วยกันไหม”

“!?”

คำพูดประโยคนี้ทำเอาร่างบางถึงกลับนิ่งไปชั่วครู่

“ไปด้วยกัน ไปที่ๆไม่มีใครตามเจอ”

กริมจอว์พูดอย่างเพ้อๆ แต่แววตาเขาเอาจริง มือใหญ่ได้จับลูบที่ใบหน้ามนของอิจิโกะ
ลูบไล้ สัมผัสเบาๆ เหมือนอยากจะถนอมไว้

“ท่านกริมจอว์....”
.
.
.
.
+++++++++++++++++++++++

นะ.....เน่า หนีตามกันไป เน่าแล้วววว

แต่งเองบ่นเอง

แต่ว่าทั้งคู่ยังไม่ได้ จิ้มๆ กันนะ

แค่จูบเองนะเออ อย่าคิดลึกกกกกกกก