[Bleach]_All Ichigo Fc.

ลำดับตอนที่ #220 : [Fic]The Memory. [เบียคุยะXอิจิโกะ] สรุปถึงตอนจบ!!!

ตอน ที่12 สัญญาของดวงจันทร์ ภาค2(จบ)

ภายในค่ำคืนนั้นทั้ง 2 คนได้มีความสัมพันธ์กันทางร่างกายและจิตใจ หรือที่เรียกว่าคืนของที่ร่างกายได้หล่อหลอมเป็น หนึ่งเดียว

และทางด้านของทางงานพ่อของเบียคุยะได้สั่งให้ยมทูตที่รับใช้ตระกูลตนเองออกไปตามหาเบียคุยะและลากกลับมายังที่นี้ให้ได้





ตอนที่ 13ลางสังหรณ์และดอกโบตั๋นสีชมพู

ที่บ้านของอิจิโกะ เบียคุยะได้ให้ดอกโบตั๋นสีชมพูแก่อิจิโกะและน้องสาวของอิจิโกะอีก 2 คน 

แต่คำพูดบางอย่างของเบียคุยะทำให้อิจิโกะรู้สึกฉุกใจขึ้นมาตะหงิดๆกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในข้างหน้านี้ ร่างกายนั้นได้โผกอดข้างหลังของ

ร่างสูงไว้แน่น ก่อนจะร้องไห้ออกมา ไม่รู้เพราะอะไรแต่ที่แน่ๆที่รับรู้ได้ คือ คน คนนี้ อาจจะไม่กลับมาหาเขาได้อีกแล้ว

เบียคุยะเองก็รับรู้ได้ดี เขากอดอิจิโกะ ก่อนจะประทับจูบที่หน้าผากและเปลือกตา 

"ข้าสัญญา ว่าจะไม่ทิ้งเจ้าอย่างแน่นอน"





ตอนที่ 14 บทลงโทษของคุจิกิ

ที่บ้านของตระกูลคุจิกิ เหล่าคนรับใช้ต่างๆพากันไม่อาจเข้าใกล้ห้องใหญ่ได้ เพราะทั้งแรงกดดัน อีกทั้งเสียงดุด่า ของผู้เป็นใหญ่และ

เป็นบิดาของเบียคุยะเอง 

"เพี๊ยะ!!!"

ทั้งเสียงตบฉาดดังลั่นอีกทั้งเสียงล้มที่ตามมา แสดงให้เห็นว่าแรงตบนั้นเยอะเพียงใด

แต่แล้ว เด็กหนุ่มผมสีส้มประกายได้แอบลักลอบเข้าไป ถลาขวางหน้าเบียคุยะ ดวงตาสีน้ำตาลนั้นสั่มเทิ้ม 

แม้ร่างกายจะสั่นเพราะความกลัวก็ตามที

"ท่านคุจิกิครับ เรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของผมเองครับ เพราะผมอยากเข้าไปในงานด้วย จึงขอร้องท่านเบียคุยะ

ถ้าจะลงโทษ ลงที่ผมเถอะครับ"

แม้จะพูดออกมาอย่างไร ก็ตามที

"เพี๊ยะ!!!"

ร่างบางเองก็โดนตบจนล้มลงไปกับพื้นด้วยอีกคน เบียคุยะตกใจได้รีบคว้าและกอดไว้ในอ้อมอกตน

"เอาเจ้าเด็กนี้ไปขังที่คุกใต้ดินซะ แล้วรอคำสั่งต่อไป"

นี้คือคำสั่งของชายผู้ที่เป็นใหญ่ที่สุดของตระกูล

ตอนที่ 15 ความจริงที่แสนเจ็บปวด

หลังจากที่โดนสั่งให้ถูกขังอยู่ในคุกชั้นใต้ดินมานานนับเดือน มันเหมือนกับตกนรกทั้งเป็น

เด็กหนุ่มผู้นี้ไม่ได้โดนขังอย่างเดียว แต่เป็นทั้งของเล่นและกระสอบทรายของผู้คุมขังไปเลย แต่ถึงจะเจ็บยังไง

ก็มิอาจจะร้องขอให้ปล่อย เนิ่นนานไปสภาวะจิตใจเริ่มย่ำแย่ลง สิ่งเดียวที่ค้ำจุนไว้คือความรู้สึกที่ห่วงน้องสาวของตัวเอง

และในคืนที่เหมือนเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา เสียงเดินที่ไกล้เข้ามาทุกขณะ ได้หยุดตรงหน้าประตูกรง

เด็กหนุ่มร่างบางที่ผอมโซ ตามตัวมีแต่รอยแผลและฟกช้ำหลายแห่ง อิจิโกะพยายามเข้าไปหลบในมุมเงามืดที่แสงจันทร์ส่องไม่ถึง

เมือครั้งเสียงประตูเปิดเข้ามาร่างเล็กหลับตาลงเพื่อรอความเจ็บที่กำลังจะตามมา แต่แล้วมันกลับไม่ใช่

ชายร่างสูงที่คุ้นหน้า ทรงผมที่แต่ก่อนเคยรวบมัดไว้ตอนนี้ถูกปล่อยออกมาดูยาวเหมือนหญิงเสื้อผ้านั้นดูหรูหรา เด็มยศของตระกูลคุจิกิ

ไม่ทันได้เอื้อนเอ่ยอะไรออกมา มือแกร่งได้คว้าร่างบางไว้มากอดในอ้อมอก เด็กหนุ่มผู้เคยมีรอยยิ้มดั่งตะวันของเขาต้องมาอยู่ในสภาพ

เช่นนี้ มันช่างทรมานเหมือนจิตใจถูกแยกออกเป็นเสี่ยงๆ อิจิโกะที่รับรู้ถึงไออุ่นและแรงสัมผัสที่โหยหามานาน

น้ำตาใสๆไหลเอ่อออกมาอย่างไม่ขาดสาย ริมฝีปากสั่นเครือ มือจิกเข้าที่ไหล่ของร่างที่สูงกว่า

ปากพร่ำเรียกชื่อของ คน คนนี้อย่างไม่หยุดหย่อน 

จนตั้งสติกันได้แล้ว เบียคุยะได้พูดว่า ทำไมอิจิโกะถึงได้พ้นโทษ

"เพื่อที่จะปล่อยให้เจ้าออกมาจากที่นี้ ข้าได้สัญญากับท่านพ่อไว้ว่าจะแต่งงานกับฮิซานะทันที"

ตอนที่ 16 คำตอบของหัวใจ

เช้าของวันถัดมา อิจิโกะได้ถูกรักษาจากหมอประจำตระกูลคุจิกิ ที่บ้านของตัวเอง

เบียคุยะนั้นก็นั่งเฝ้าไม่เคยห่าง พอหมอได้กลับไป ทั้งคู่จึงเปิดปากพูดกันอีกครั้ง

โดยที่กลับไป เบียคุยะจะออกบทลงโทษคนที่คุมขัง ในข้อหาทำเกินหน้าที่ และเขาจะเป็นคนลงโทษเอง

อิจิโกะนอนนิ่งอยู่ มือบางได้เลื่อนจับมือหนาไว้และกุมแน่น หยาดน้ำตานั้นยังคงไหลรินตั้งแต่ที่ได้ยินประโยคสัญญาของเบียคุยะกับพ่อ

ของเขา แต่ตัวเขาเองก็รู้อยู่แล้วว่ามันอาจต้องลงเอยที่เขาทั้งคู่มิอาจได้คู่กันอยู่แล้ว

เด็กหนุ่มกัดริมฝีปากแน่น แล้วพูดออกมา

"ไม่ว่าจะเจ็บปวดยังไง ฉันจะทนแต่ขออย่างเดียวเท่านั้น ขอให้ฉันได้ติดตามนายไปทุกที่ จะได้หรือเปล่า เบียคุยะ"

เสียงนั้นสั่น ภายในใจนั้นกลับปวดจนหายใจไม่ออก

เบียคุยะกำมือแน่น เขาก้มลงจูบริมฝีปากของอิจิโกะอย่างแผ่วเบา ไม่มีคำพูดอะไรออกมา

เขาเองก็เจ็บปวดไม่แพ้อิจิโกะเช่นกัน แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อมันได้เป็นแบบนี้ไปแล้ว

+++++++++++++++++++++++++

ตอนที่ 17 Blindness

http://writer.dek-d.com/so_onez/story/viewlongc.php?id=516825&chapter=200

++++++++++++++++++++++++

(ผู้แต่งขอพูดหน่อย)

ตอนนี้ ผมยังอยู่ที่บ้าน ยายและมีอะไรหลายอย่างทำให้ผมไม่อาจจะจิ้นได้แล้ว จนรู้สึกจะเริ่มเฉยๆกับอิจิโกะซะแล้ว

แล้ว Fic นี้มีปัญหาแต่แรกแล้วครับ - -... มันพลาดมาตั้งแต่ โดจิน วันเกิดท่านเบียคุยะ ที่ผมดันวาดตอนจบของ Fic นี้ไปซะงั้นนะ

เลยทำให้รู้เบื่อขึ้นมาทันทีอาจจะดูว่าผมบ้า แต่มันจริงๆนั้นแหละครับ

ทิ้งท้าย ผมจะลงภาพประกอบทุกตอน แต่ไว้ให้กลับก่อนนะครับใครที่ต้องการเห็น ช่วยเม้นบอกที่นี้ด้วย

เพราะถ้าทำเสร็จผมจะแจ้งบอกไปที่ ID.ท่านทันที

สุดท้ายนี้ต้องขอโทษและขอบคุณทุกๆท่านที่ติดตามบ้างนะครับ

++++++++++++++++++++++++