ลำดับตอนที่ #22
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : [Fan Fic]: ดอกไม้ที่เหลือแค่ดอกเดียว/17/
งงกันหละซิว่าไปๆมาๆ ไหง สตอไปอยู่กับท่านไอเซ็น
555+
เมื่อวานไม่ได้ Up เพราะมัวหลงระเริงไปกับเกมส์ Ps2.
แต่ไม่ทิ้งแน่ครับ ไม่จบไม่ทิ้ง
++++++++++++++++++++++++++++++
ย้อน
น่านฟ้าของฮุเอโก้มุนโด้
มีเงาของชายคนนึงได้ลอยเหาะข้ามไป
ผ่านหมู่เมฆผ่านสายลม กริมจอว์ เอสปาด้า No.6 อยู่ในสภาพที่เขากำลังอุ้มอิจิโกะออกมาจากซากที่พักของอุลคิโอร่า
ชายหนุ่มร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนได้หมดสติไปแล้ว แต่น้ำตายังคงไหลออกมาไม่หยุด
ริมฝีปากได้รูปยังคงเพ้อเรียกชื่อผู้เป็นนาย
“ชิ ...ทำซะขนาดนี้ยังจะไปรักมันอีกหรือไง”
กริมจอว์พูดอย่างไม่สบอารมณ์ แขนแกร่งโอบกระชับร่างเล็กให้แน่นขึ้น
“!?”
แต่แล้วก็ต้องผวาเมื่อจู่ๆก็มีแรงกดดันวิญญาณที่น่าสยองออกมาประทะ
กริมจอว์กอดอิจิโกะแน่นขึ้น แล้วเขาทั้งคู่ก็หล่นลงมายังพื้นทะเลทราย
“อึก”
ร่างสูงผมสีฟ้าถึงกับอุทานออกมาเพราะความเจ็บ
ไม่อยากให้อิจิโกะได้บาดแผลไปมากกว่านี้ เขาจึงยอมเป็นเบาะรองให้เมื่อหล่นมาจากที่สูง
“อันตรายนะเนี่ย”
เสียงทุ้มที่พูดออกมาจากปากของงิน ใบหน้านั้นยังคงดูเจ้าเล่ห์ตลอด
“เจ้า”
กริมจอว์กัดฟันพูด เพราะใครกันหละที่ทำให้พวกเขาตกลงมา
ร่างสูงได้พยายามลุกขึ้นแต่กลับต้องทรุดลงไปอีกครั้งเพราะแรงกดดันที่มหาศาลนี้
“โห~เลือดเต็มเลย ไปเล่นอะไรกันมาหละ”
งินพูดหยอกล้อ เลือดที่ออกมานั้นไม่ใช่ของกริมจอว์ แต่เป็นของอิจิโกะ
มือของผู้ที่เหนือกว่าทำท่าจะมาจับร่างบางที่นอนสลบอยู่
“เพี๊ยะ!!!.
“!?”
งินถึงกลับชะงักก่อนจะดึงมือกลับ เมื่ออีกฝ่ายท่าทางจะหวงของมากกว่าที่เขาคิด
เพราะกริมจอว์ได้ตบมือนั้นออกไปให้ห่างจากอิจิโกะ ดวงตาสีฟ้านั้นทำท่าว่าโกรธเขามาก
แขนแกร่งได้ขยับโอบกอดอิจิโกะให้แน่นขึ้น
“ฉันไม่ได้คิดจะทำอะไรซักหน่อยนะ แค่จะตรวจสอบดูแผลแล้วจะรักษาให้เท่านั้นเอง”
งินพูดแต่ใบหน้ายังคง ยิ้ม
“ชิ แล้วพอรักษาเสร็จหละ”
ร่างสูงพูดดักคอ เขารู้อยู่แล้วว่าไอเซ็นกับงินต่างก็ไม่ดีต่ออิจิโกะทั้งนั้น
“ดูถ้าเจ้าเองก็ชอบอิจิโกะมากๆเลยซินะ น่าประหลาดดี ทั้งๆที่อิจิโกะไม่ใช่ชองเจ้าซักหน่อย”
ประโยคนั้นทำเอากริมจอว์ถึงกับนิ่ง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
มันก็ใช่
อิจิโกะเป็นอารันคาร์รับใช้ของอุลคิโอร่า
แล้วทำไม
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ทุกครั้งที่เห็นเจ้านี้ทำหน้าเศร้า ทุกข์ใจ
เราเองก็พลอยโมโห
แต่ทุกครั้งที่เจ้านี้ยิ้ม
เราเองก็
.
.
.
.
.
.
.
.
“ท่านกริมจอว์....”
ร่างสูงได้หันหน้าไปมอง เมื่อหูเขาไม่ฝาดไปแน่ ที่ได้ยินเสียงของร่างเล็ก
“ โอ้!!!ถ้างั้นก็รีบรักษาดีกว่า”
งินกล่าวเสร็จแค่นั้นก็ชักดาบตัวเองออกมา
ทุกอย่างก็จบลง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
555+
เมื่อวานไม่ได้ Up เพราะมัวหลงระเริงไปกับเกมส์ Ps2.
แต่ไม่ทิ้งแน่ครับ ไม่จบไม่ทิ้ง
++++++++++++++++++++++++++++++
ย้อน
น่านฟ้าของฮุเอโก้มุนโด้
มีเงาของชายคนนึงได้ลอยเหาะข้ามไป
ผ่านหมู่เมฆผ่านสายลม กริมจอว์ เอสปาด้า No.6 อยู่ในสภาพที่เขากำลังอุ้มอิจิโกะออกมาจากซากที่พักของอุลคิโอร่า
ชายหนุ่มร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนได้หมดสติไปแล้ว แต่น้ำตายังคงไหลออกมาไม่หยุด
ริมฝีปากได้รูปยังคงเพ้อเรียกชื่อผู้เป็นนาย
“ชิ ...ทำซะขนาดนี้ยังจะไปรักมันอีกหรือไง”
กริมจอว์พูดอย่างไม่สบอารมณ์ แขนแกร่งโอบกระชับร่างเล็กให้แน่นขึ้น
“!?”
แต่แล้วก็ต้องผวาเมื่อจู่ๆก็มีแรงกดดันวิญญาณที่น่าสยองออกมาประทะ
กริมจอว์กอดอิจิโกะแน่นขึ้น แล้วเขาทั้งคู่ก็หล่นลงมายังพื้นทะเลทราย
“อึก”
ร่างสูงผมสีฟ้าถึงกับอุทานออกมาเพราะความเจ็บ
ไม่อยากให้อิจิโกะได้บาดแผลไปมากกว่านี้ เขาจึงยอมเป็นเบาะรองให้เมื่อหล่นมาจากที่สูง
“อันตรายนะเนี่ย”
เสียงทุ้มที่พูดออกมาจากปากของงิน ใบหน้านั้นยังคงดูเจ้าเล่ห์ตลอด
“เจ้า”
กริมจอว์กัดฟันพูด เพราะใครกันหละที่ทำให้พวกเขาตกลงมา
ร่างสูงได้พยายามลุกขึ้นแต่กลับต้องทรุดลงไปอีกครั้งเพราะแรงกดดันที่มหาศาลนี้
“โห~เลือดเต็มเลย ไปเล่นอะไรกันมาหละ”
งินพูดหยอกล้อ เลือดที่ออกมานั้นไม่ใช่ของกริมจอว์ แต่เป็นของอิจิโกะ
มือของผู้ที่เหนือกว่าทำท่าจะมาจับร่างบางที่นอนสลบอยู่
“เพี๊ยะ!!!.
“!?”
งินถึงกลับชะงักก่อนจะดึงมือกลับ เมื่ออีกฝ่ายท่าทางจะหวงของมากกว่าที่เขาคิด
เพราะกริมจอว์ได้ตบมือนั้นออกไปให้ห่างจากอิจิโกะ ดวงตาสีฟ้านั้นทำท่าว่าโกรธเขามาก
แขนแกร่งได้ขยับโอบกอดอิจิโกะให้แน่นขึ้น
“ฉันไม่ได้คิดจะทำอะไรซักหน่อยนะ แค่จะตรวจสอบดูแผลแล้วจะรักษาให้เท่านั้นเอง”
งินพูดแต่ใบหน้ายังคง ยิ้ม
“ชิ แล้วพอรักษาเสร็จหละ”
ร่างสูงพูดดักคอ เขารู้อยู่แล้วว่าไอเซ็นกับงินต่างก็ไม่ดีต่ออิจิโกะทั้งนั้น
“ดูถ้าเจ้าเองก็ชอบอิจิโกะมากๆเลยซินะ น่าประหลาดดี ทั้งๆที่อิจิโกะไม่ใช่ชองเจ้าซักหน่อย”
ประโยคนั้นทำเอากริมจอว์ถึงกับนิ่ง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
มันก็ใช่
อิจิโกะเป็นอารันคาร์รับใช้ของอุลคิโอร่า
แล้วทำไม
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ทุกครั้งที่เห็นเจ้านี้ทำหน้าเศร้า ทุกข์ใจ
เราเองก็พลอยโมโห
แต่ทุกครั้งที่เจ้านี้ยิ้ม
เราเองก็
.
.
.
.
.
.
.
.
“ท่านกริมจอว์....”
ร่างสูงได้หันหน้าไปมอง เมื่อหูเขาไม่ฝาดไปแน่ ที่ได้ยินเสียงของร่างเล็ก
“ โอ้!!!ถ้างั้นก็รีบรักษาดีกว่า”
งินกล่าวเสร็จแค่นั้นก็ชักดาบตัวเองออกมา
ทุกอย่างก็จบลง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น