[Bleach]_All Ichigo Fc.

ลำดับตอนที่ #191 : [Fic]The Memory. [เบียคุยะXอิจิโกะ]ตอนที่ 7 ข้อแลกเปลี่ยน?

ในวันเวลาที่ผ่านไป จากนานเริ่มได้แปรเปลี่ยนไปซะแล้ว

มันเริ่มลดระยะขึ้นทุกขณะที่ข้าได้อยู่กับเจ้า

อิจิโกะ....

 

“ในโซล โซไซตี้ มีงานเทศกาลหรือ”

 

อิจิโกะโผล่ขึ้นจากผิวน้ำในลำธาร เพราะช่วงนี้เข้าฤดูร้อนแล้ว และมันก็ร้อนซะสุดๆจนเด็กหนุ่มทนไม่ไหว ชวนกันออกมาเล่นน้ำหลังจากฝึกวิชากันเสร็จ

เบียคุยะที่นั่งเล่นตรงริมน้ำได้หันมายิ้ม

 

“เจ้าอยากไปหรือไง”

 

เสียงทุ้มเอ่ยถาม ร่างบางผมสีส้มที่คล้ายกับดวงตะวันที่เริ่มลับขอบฟ้าได้ทำหน้าตาลังเล

 

“ข้าอยากเข้าไปดู เผื่อในงานมีอะไรไปให้น้องสาวข้ามั้งนะ”

 

อิจิโกะยังคงเป็นอิจิโกะที่ชอบห่วงคนอื่นเสมอ เบียคุยะยังคงยิ้มอีกครั้ง มือแกร่งได้จับแขนบางนั้นให้ลุกขึ้นมาบนฝั่งในสภาพที่เปียกปอน ร่างที่สูงกว่าใช้มือเช็ดคราบน้ำตามใบหน้าอย่างแผ่วเบา

อิจิโกะเองก็ยังคงยืนนิ่งเขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่

ช่วงนี้เบียคุยะเริ่มตีหน้าแบบเก่าไปแล้ว จากที่เคยหัวเราะและยิ้ม แต่ตอนนี้ทำไมเหม่อลอยและเหมือนจะคิดอะไรอยู่ในใจเสมอ

 

ถึงจะเคยกอดบ้าง จูบบ้างแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา อาจเป็นเพราะความรู้สึกนั้นอาจจะสื่อถึงกันได้โดยไม่ต้องพูดอะไรออกมา แต่ก็ยังมีความคิดหนึ่งสั่นเตือนอิจิโกะเสมอ....

ความสัมพันธ์แบบนี้จะยาวนานไปถึงไหนกันนะ

 

“นี่...เบียคุยะ...”

 

ยังไม่ทันได้กล่าวไรออกมา เสียงของเด็กหนุ่มผู้สูงศักดิ์กว่าได้เอ่ยขึ้นมาซะก่อน

 

“ข้าจะพาเจ้าเข้าไปในงาน ในฐานะคนสำคัญของข้า แต่มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยนหน่อยนึง”

 

“!?”

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

+++++++++++++++++++++++++++++

+++++++++++++++++

+++++++

ภายในห้องแต่งตัวที่กว้างพอสมควร บรรดาแม่บ้านและหญิงรับใช้ต่างพากันตื่นตัวและชุลมุนวุ่นวายในการเลือกเสื้อผ้าให้กับนายของตนเอง

 

“น่าแปลกจังที่ปีนี้ท่านเบียคุยะจะออกไปงานเทศกาลกับนายท่านนะคะ”

 

“เจ้าอย่าปากมากไป ถือว่าปีนี้เป็นปีที่ดีสำหรับคุณหนูแล้วหละ”

 

“ข้าดีใจที่คุณหนูจะได้ออกงานซักทีนะ”

 

ภายในห้องแต่งตัวพวกหญิงสาวพากันพูดถึงคุณหนูของตนเองอย่างมีความสุข เพราะวาเป็นครั้งแรกจริงๆที่เบียคุยะจะได้ออกไปเที่ยวตามงานที่เขาจัดมา หลังจากที่ท่านแม่เสียไป เบียคุยะไม่เคยจะออกไปไหน วันๆมีแต่ซ้อมวิชาและแน่นอน รอยยิ้มนั้นแทบจะไม่มี ถึงมีก็เป็นเพียงการฝืนยิ้มเท่านั้นเอง

 

“เบียคุยะ นายกำลังเล่นสนุกใช่ไหมเนี่ย”

 

“หือ...ข้าเล่นสนุกอะไรรึ”

 

ในห้องพักส่วนตัวของเด็กหนุ่มผู้สูงศักดิ์ในตระกูลคุจิกิ มีเด็กหนุ่ม 2 คนกำลังนั่งแต่งหน้าให้กันอยู่

และแน่นอนว่าอิจิโกะกำลังนั่งให้เบียคุยะแต่งให้ เด็กหนุ่มหน้ามนกำลังนั่งคุกเข่าอย่างอดทนมากๆ

ใบหน้าในตอนนี้ถูกแต่งด้วยฝุ่นแป้งอย่างบางๆและสีที่ทาปากนั้นมีสีชมพูอ่อนๆคล้ายกลีบดอกซากุระด้วยเช่นกัน ถึงแม้จะยังไม่ได้ใส่ชุดแต่แค่นี้ก็ดูราวเด็กผู้หญิงไปซะแล้ว

 

“ข้อแลกเปลี่ยนแบบนี้....”

 

ร่างเล็กบ่นพึมพำ

 

“เจ้าไม่อยากเข้าไปที่งานรึไง”

 

เบียคุยะพูดยั่วก่อนลุกออกไปค้นหาอะไรซักอย่างในตู้เสื้อผ้า โดยไม่ได้สนใจคำโวยวายของอีกฝ่าย