ลำดับตอนที่ #139
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #139 : [Fic]The Memory. [เบียคุยะXอิจิโกะ] ตอนที่ 2 บังคับนี่นา
แต่งฟิค คู่นี้ ยากพอดู เหอๆๆๆๆ
เพราะไม่ค่อยจะรู้เรื่องตระกูลขุนนางเท่าไหร่
ถ้ามีส่วนไหนหลุด ก้อขออำภัยด้วยนะครับบบบ
++++++++++++++++++++++++
ตอน บังคับนี่นา
เสียงย่ำเท้าเดินเข้าใกล้ทุกขณะ เด็กหนุ่มที่มีร่างกายเล็กกว่าก็เดินถอยหลังจนไปติดกับต้นไม้
“นายไม่คิดจะสู้หน่อยหรือไง”
นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มได้พูดกล่าวแล้วยิ้มออกมา ผิดกับอีกคนที่ทำหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด
ลูกพลับที่ขโมยมาได้หล่นกองไปกับพื้น ขาทั้ง 2 ทำท่าจะหนีออก แต่แล้วกลับโดนมือแกร่งจับล็อคไว้จนแทบหายใจไม่ออก
“อึ๊ก!!!ปล่อยนะ”
เสียงหวานร้องเอะอะ แต่เบียคุยะกลับไม่สนใจ
“ข้าขอถาม...ว่าเจ้าเข้ามาที่นี้ได้ยังไง”
เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบข้างใบหู เด็กหนุ่มถึงกับหน้าแดงเข้ม แต่เขาเองก็กลับพยายามหนีออกมาจากแรงที่แข็งดั่งโซ่นั้น
“ขะ...ข้าก็แค่จะเอาลูกพลับนี้ไปให้น้องสาวของข้าเท่านั้นเอง”
“กล้ามากเลยนะที่มาขโมยลูกพลับในสวนของตระกูลข้านะ”
เบียคุยะพูดอย่างโมโห เขาจับขว้างเด็กหนุ่มร่างบางไปยังพื้นดิน เพียงแค่ออกแรงนิด ร่างเล็กนั้นก็ลงไปคลุกฝุ่นทันที
“อึก”
เด็กหนุ่มในชุดยมทูตฝึกหัดอุทานออกมาเพราะความเจ็บ แต่สายตาที่เขาได้มองมานั้นกลับเหมือนว่าไม่ได้แสดงความอ่อนแอออกมาเลยด้วยซ้ำไป เบียคุยะที่เห็นแบบนั้นเขาเริ่มเอะใจไปเล็กน้อย
“กฎของตระกูลคุจิกิ มี 1 ในนั้นที่เขียนว่า ใครก็ตามที่เข้ามาในที่เขตนี้และขโมยสิ่งใดไปโดยที่เจ้าของเขตไม่ได้อนุญาต ผู้ที่ขโมยไปจะโดนให้ทำอะไรก็ได้ ยกตัวอย่างเช่น...”
ไม่พูดเปล่าร่างสูงโปร่งได้พุ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็วจนยากจะหลบทัน
“อ๊ะ”
โครม!!!!
ใต้แสงจันทร์นั้นสาดส่องเข้ามาทำให้เห็นใบหน้าของลูกหลานตระกูลผู้ดีที่สูงศักดิ์
อิจิโกะรับรู้ถึงความเย็นที่เกิดจากความหวาดกลัว ตอนนี้ตัวของเขาโดนอีกฝ่ายคร่อมไว้ โดยที่อีกฝ่ายนั้นได้ถือดาบและจ่อมายังที่ลำคอของตัวเขาเองด้วย
“ถ้าจะฆ่าก็ฆ่าได้เลยยังไงหละ”
เบียคุยะได้เปลี่ยนสีหน้าอย่างเห็นได้ชัด แววตานั้นช่างเย็นชาและดูสงบนิ่งจนน่ากลัวอย่างมากที่สุด
“ถ้านายฆ่าฉัน ก็ขอให้จบแค่คืนนี้นะ นายห้ามไปถึงครอบครัวของฉันเด็ดขาด”
“!?”
สิ้นประโยคคำพูดนั้นทำเอาคนที่เหนือกว่าถึงกับตะลึงไม่น้อย เขาลุกออกมา ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะดังไปทั่ว
“ฮะๆๆๆๆ”
“นายขำอะไรของนาย”
คนที่ถูกทำให้ล้มไปเมื้อกี้ ได้ลุกมานั่งก่อนถามอย่างเคืองๆ เบียคุยะได้หันหน้ามามอง
“รู้หรือเปล่า ว่าเกิดมาข้าก็เพิ่งเคยเจอคนที่พูดแบบนี้ครั้งแรกนั้นแหละ”
ร่างสูงผมสีดำนิลมองอย่างยิ้มๆ ก่อนจะยื่นมือมาให้ ซึ่งมันก็ทำเอาคนที่นั่งอยู่ถึงกลับ งง
“ลุกขึ้นมาซิ ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอกนะ ส่วนเรื่องลูกพลับเอาเป็นว่าข้าอนุญาตให้เจ้าเอาไปให้น้องสาวของเจ้าเถอะ”
“เอ๋....”
ร่างบางทำหน้า งง ยิ่งกว่าเก่า แต่ก็ยื่นมือไปจับมือที่แกร่งกว่า ลุกขึ้นมายืนพร้อมกับปัดฝุ่นตามตัว
เบียคุยะยังคงมองกับท่าทีนั้นอย่างยิ้มๆ
“เอาเป็นว่าตามนี้นะ ส่วนเรื่องตอบแทนแน่นอนว่าต้องมี”
“หา !? แต่ว่าฉันไม่มีอะไรหรอกนะ แต่จะพยายามหามาให้หละกัน นายจะเอาอะไรหรือ”
ร่างบางพูดด้วยอาการเหงื่อตก
“ข้าไม่เอาสิ่งของหรอก แต่ข้าอยากได้เพื่อนมากกว่า เจ้าต้องมาเป็นเพื่อนของข้านะ”
“!?”
“แล้วเจ้าชื่ออะไรหละ”
“…..อิจิ...โกะ”
+++++++++++++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น