ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : [Fan Fic]: ดอกไม้ที่เหลือแค่ดอกเดียว/7/
ไปบ้านยายมา = ="
ห่างเหินกับคอม ไป 2วัน
+++++++++++++++++++++++ ++
ข้าไม่ต้องการสิ่งอื่นใด
นอกจาก
.
.
.
.
.
.
การสัมผัสของท่าน
.
.
.
.
.
.
“ทะ...ท่านอุลคิโอร่า อยะ...อย่า”
อิจิโกะยังคงดื้อรั้น พยายามหนีจากการสอนของร่างสูง
มือแกร่งที่เย็นของอีกฝ่ายได้ยื่นจับและออกแรงบีบคออีกครั้ง
เป็นการขู่ไว้ ถ้ายังต่อต้านแบบนี้อาจมีสิทธิตาย
“ข้าบอกแล้วนะ เจ้ายังจะทำตัวอื้อรั้นอีกหรือไง”
เสียงทุ้มกล่าว ร่างที่อยู่ข้างใต้ถึงกลับสะดุ้ง ก่อนจะทำตัวนิ่ง
“ดี จงจำเอาไว้ เมื่อเจ้าได้ไปอยู่กับท่านไอเซ็น เจ้าต้องห้ามหนีและดื้อกับท่านเด็ดขาด”
แปล๊บ!!!!
///ทำไม....ทำไมต้องเป็นท่านไอเซ็น///
เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ดื้อและต่อต้าน อุลคิโอร่าจึงได้เริ่มทำต่อ มือเย็นนั้นได้จับลูบไปตรงน่องขาขาวๆนั้น ก่อนจะไล่มาถึงตรงระหว่างขา
“อ๊ะ!!”
อารันคาร์หนุ่มถึงกลับสะดุ้งและทำท่าจะเอามือปัด แต่กลับต้องผวาเมื่อเห็นสายตาที่เย็นชา
ของคนที่คุมเชิงอยู่
อิจิโกะถึงกลับต้องหันหน้าหนี
.
.
.
.
“อืม....อ่ะ....”
หน้าแดงกร่ำ ลมหายใจเริ่มถี่ แต่กระนั้นก็ยังพยายามปิดปากแน่นไม่ให้เสียงเล็ดรอดออกมา
“อีกอย่าง เจ้าไม่ควรที่จะต้องหุบปากหรอกนะ”
ผู้เป็นนายได้พูดออกมาอีกครั้ง แต่อิจิโกะกลับส่ายหัว
“ข้าขอบอกเป็นครั้งสุดท้าย”
พูดจบมือที่จับสิ่งนั้นค้างไว้ก็เริ่มทำการขยับขึ้นลง ร่างสูงได้จับจ้องดูผลจากการกระทำของเขาเอง
“อ๊ะ.....ท่านอุลคิโอร่า”
อิจิโกะครางออกมาแล้วเรียกชื่อของคนที่กระทำ มือของเขาได้คว้าจับผ้าปูที่นอนแล้วบีบ
เพื่อระบายอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้น
ร่างกายบิดเร้าไปมา ริมฝีปากที่ครางนั้น
.
.
.
.
.
ช่างยั่วยวนยิ่งนัก
.
.
.
.
.
“!?”
จู่ๆก็ต้องตกใจ เมื่อคิดไม่ถึงว่าอุลคิโอร่าได้เข้ามาประกบจูบปากของเขา
“อื้ม”
อิจิโกะได้ครางออกมาก่อนจะกระตุกเมื่อตัวเองได้ถึงจุด
น้ำสีขาวขุ่นได้เปรอะเปื้อนเต็มฝ่ามือของร่างสูง อุลคิโอร่าได้ผละออกมา
“ทะ...ท่านอุลคิโอร่า...”
อารันคาร์รับใช้ได้มองอีกฝ่ายด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่รุกโชน
ร่างสูงโปร่งได้มองอีกฝ่ายที่กำลังทำท่าโหยหาอะไรบางอย่าง
อุลคิโอร่าได้จัดการผลักอิจิโกะแล้วพลิกตัวให้นอนคว่ำ
“อ๊ะ”
อิจิโกะถึงกับ งง กับท่าทีของเจ้านายตนเอง
แต่ก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อรับรู้ถึงช่องทางของตนเองที่ถูกรุกล้ำเข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว
“เจ็บ ท่านอุลคิอร่า ผมเจ็บ”
อารันคาร์หนุ่มถึงกลับร้องและดิ้นเพื่อให้หลุดจากการกระทำของเจ้านายตน
“อยู่นิ่งๆ ท่าไม่ทำแบบนี้ต่อไปเจ้าอาจจะต้องเจ็บเจียนตาย”
เสียงทุ้มกล่าว เขาได้เริ่มจาก 1 นิ้ว เพิ่มมาเป็น 2 นิ้วเพื่อให้คนที่นอนได้ปรับตัว
“แต่ข้าจะไม่ใส่หรอกนะ เพราะคนที่จะทำคือท่านไอเซ็น”
อุลคิโอร่ากล่าว แต่เขาก็ยังคงขยับนิ้ว
เพราะรับรู้ถึงความคับแน่นแถมยังตอดรัดนิ้วเขาเป็นอย่างดี
แต่ที่ดีกว่านี้คือ
ความร้อนที่อยู่ในตัว
“อึ๊ก...ไม่เอา”
อิจิโกะพูดทั้งน้ำตา
“อย่ามาพูดบ้าๆ ยังไงซะเจ้าก็ต้องทำแบบนี้กับท่านไอเซ็นอยู่แล้ว”
อารันคาร์ผู้เป็นถึงเอสปาด้า No.4 ได้พูดขึ้นเสียง
แต่ร่างบางได้หันมามองเขา
“ข้าไม่ต้องการท่านไอเซ็น แต่สิ่งที่ข้าต้องการคือท่านต่างหาก”
อุลคิโอร่าถึงกลับนิ่ง
อิจิโกะเริ่มรู้สึกผิดเล็กน้อยที่เขาได้ทำการขึ้นเสียงใส่ผู้เป็นเจ้านายของตน
.
.
.
.
.
.
เขาผิดปกติหรือเปล่านะ
ทำไมถึงได้มีความรู้สึกบ้าๆแบบนี้
.
.
.
.
.
หรือว่าเขายังไม่ละทิ้งจิตใจของมนุษย์ไปให้หมด
.
.
.
.
อารันคาร์หนุ่มผมสีส้มประกายได้ก้มหน้างุด
แต่แล้วก็ต้องสะดุ้ง เมื่อมีฝ่ามือแกร่งได้ตะปบเข้าที่ข้างตัว
อิจิโกะเงยหน้ามามองก็เจอใบหน้าของอุลคิโอร่าที่อยู่ใกล้ซะจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจที่เย็นคล้ายไอน้ำแข็ง
“ถ้างั้น ข้าจะทำให้”
สิ้นคำพูดที่เย็นชา ร่างสูงได้ผลักแล้วขึ้นคร่อมอีกครั้ง
อิจิโกะถึงกลับพูดไม่ออก
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ใช่
เขาพูดว่าต้องการ
แต่ทำไม
ถึงรู้สึกว่าอีกฝ่าย
กำลังโมโหเขาอยู่
.
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++++++
เดี๋ยวมาต่อเรื่อยๆนะเออ
ห่างเหินกับคอม ไป 2วัน
+++++++++++++++++++++++ ++
ข้าไม่ต้องการสิ่งอื่นใด
นอกจาก
.
.
.
.
.
.
การสัมผัสของท่าน
.
.
.
.
.
.
“ทะ...ท่านอุลคิโอร่า อยะ...อย่า”
อิจิโกะยังคงดื้อรั้น พยายามหนีจากการสอนของร่างสูง
มือแกร่งที่เย็นของอีกฝ่ายได้ยื่นจับและออกแรงบีบคออีกครั้ง
เป็นการขู่ไว้ ถ้ายังต่อต้านแบบนี้อาจมีสิทธิตาย
“ข้าบอกแล้วนะ เจ้ายังจะทำตัวอื้อรั้นอีกหรือไง”
เสียงทุ้มกล่าว ร่างที่อยู่ข้างใต้ถึงกลับสะดุ้ง ก่อนจะทำตัวนิ่ง
“ดี จงจำเอาไว้ เมื่อเจ้าได้ไปอยู่กับท่านไอเซ็น เจ้าต้องห้ามหนีและดื้อกับท่านเด็ดขาด”
แปล๊บ!!!!
///ทำไม....ทำไมต้องเป็นท่านไอเซ็น///
เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ดื้อและต่อต้าน อุลคิโอร่าจึงได้เริ่มทำต่อ มือเย็นนั้นได้จับลูบไปตรงน่องขาขาวๆนั้น ก่อนจะไล่มาถึงตรงระหว่างขา
“อ๊ะ!!”
อารันคาร์หนุ่มถึงกลับสะดุ้งและทำท่าจะเอามือปัด แต่กลับต้องผวาเมื่อเห็นสายตาที่เย็นชา
ของคนที่คุมเชิงอยู่
อิจิโกะถึงกลับต้องหันหน้าหนี
.
.
.
.
“อืม....อ่ะ....”
หน้าแดงกร่ำ ลมหายใจเริ่มถี่ แต่กระนั้นก็ยังพยายามปิดปากแน่นไม่ให้เสียงเล็ดรอดออกมา
“อีกอย่าง เจ้าไม่ควรที่จะต้องหุบปากหรอกนะ”
ผู้เป็นนายได้พูดออกมาอีกครั้ง แต่อิจิโกะกลับส่ายหัว
“ข้าขอบอกเป็นครั้งสุดท้าย”
พูดจบมือที่จับสิ่งนั้นค้างไว้ก็เริ่มทำการขยับขึ้นลง ร่างสูงได้จับจ้องดูผลจากการกระทำของเขาเอง
“อ๊ะ.....ท่านอุลคิโอร่า”
อิจิโกะครางออกมาแล้วเรียกชื่อของคนที่กระทำ มือของเขาได้คว้าจับผ้าปูที่นอนแล้วบีบ
เพื่อระบายอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้น
ร่างกายบิดเร้าไปมา ริมฝีปากที่ครางนั้น
.
.
.
.
.
ช่างยั่วยวนยิ่งนัก
.
.
.
.
.
“!?”
จู่ๆก็ต้องตกใจ เมื่อคิดไม่ถึงว่าอุลคิโอร่าได้เข้ามาประกบจูบปากของเขา
“อื้ม”
อิจิโกะได้ครางออกมาก่อนจะกระตุกเมื่อตัวเองได้ถึงจุด
น้ำสีขาวขุ่นได้เปรอะเปื้อนเต็มฝ่ามือของร่างสูง อุลคิโอร่าได้ผละออกมา
“ทะ...ท่านอุลคิโอร่า...”
อารันคาร์รับใช้ได้มองอีกฝ่ายด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่รุกโชน
ร่างสูงโปร่งได้มองอีกฝ่ายที่กำลังทำท่าโหยหาอะไรบางอย่าง
อุลคิโอร่าได้จัดการผลักอิจิโกะแล้วพลิกตัวให้นอนคว่ำ
“อ๊ะ”
อิจิโกะถึงกับ งง กับท่าทีของเจ้านายตนเอง
แต่ก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อรับรู้ถึงช่องทางของตนเองที่ถูกรุกล้ำเข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว
“เจ็บ ท่านอุลคิอร่า ผมเจ็บ”
อารันคาร์หนุ่มถึงกลับร้องและดิ้นเพื่อให้หลุดจากการกระทำของเจ้านายตน
“อยู่นิ่งๆ ท่าไม่ทำแบบนี้ต่อไปเจ้าอาจจะต้องเจ็บเจียนตาย”
เสียงทุ้มกล่าว เขาได้เริ่มจาก 1 นิ้ว เพิ่มมาเป็น 2 นิ้วเพื่อให้คนที่นอนได้ปรับตัว
“แต่ข้าจะไม่ใส่หรอกนะ เพราะคนที่จะทำคือท่านไอเซ็น”
อุลคิโอร่ากล่าว แต่เขาก็ยังคงขยับนิ้ว
เพราะรับรู้ถึงความคับแน่นแถมยังตอดรัดนิ้วเขาเป็นอย่างดี
แต่ที่ดีกว่านี้คือ
ความร้อนที่อยู่ในตัว
“อึ๊ก...ไม่เอา”
อิจิโกะพูดทั้งน้ำตา
“อย่ามาพูดบ้าๆ ยังไงซะเจ้าก็ต้องทำแบบนี้กับท่านไอเซ็นอยู่แล้ว”
อารันคาร์ผู้เป็นถึงเอสปาด้า No.4 ได้พูดขึ้นเสียง
แต่ร่างบางได้หันมามองเขา
“ข้าไม่ต้องการท่านไอเซ็น แต่สิ่งที่ข้าต้องการคือท่านต่างหาก”
อุลคิโอร่าถึงกลับนิ่ง
อิจิโกะเริ่มรู้สึกผิดเล็กน้อยที่เขาได้ทำการขึ้นเสียงใส่ผู้เป็นเจ้านายของตน
.
.
.
.
.
.
เขาผิดปกติหรือเปล่านะ
ทำไมถึงได้มีความรู้สึกบ้าๆแบบนี้
.
.
.
.
.
หรือว่าเขายังไม่ละทิ้งจิตใจของมนุษย์ไปให้หมด
.
.
.
.
อารันคาร์หนุ่มผมสีส้มประกายได้ก้มหน้างุด
แต่แล้วก็ต้องสะดุ้ง เมื่อมีฝ่ามือแกร่งได้ตะปบเข้าที่ข้างตัว
อิจิโกะเงยหน้ามามองก็เจอใบหน้าของอุลคิโอร่าที่อยู่ใกล้ซะจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจที่เย็นคล้ายไอน้ำแข็ง
“ถ้างั้น ข้าจะทำให้”
สิ้นคำพูดที่เย็นชา ร่างสูงได้ผลักแล้วขึ้นคร่อมอีกครั้ง
อิจิโกะถึงกลับพูดไม่ออก
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ใช่
เขาพูดว่าต้องการ
แต่ทำไม
ถึงรู้สึกว่าอีกฝ่าย
กำลังโมโหเขาอยู่
.
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++++++
เดี๋ยวมาต่อเรื่อยๆนะเออ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น