Fic:Reborn(All27)

ลำดับตอนที่ #22 : Shot Fic-1827(1) วันคืนที่ดูวุ่นวายกว่าเก่า

ในที่ลานกว้างของสวนพักวองโกเล่

.

.

.

ในสระน้ำที่กว้างใหญ่

มีบุรุษร่างงามที่ดูคล้ายยังกับสตรี

กำลังนั่งเอาเท้าแช่น้ำเล่นๆ

เป็นเพราะความว่างงาน บวก กับความเบื่อหน่อยๆ

.

.

.

“เฮ้อ....ทีบทจะยุ่งก็ยุ่งทีบทจะว่างก็ว่างซะจนน่าเบื่อ”

 

คำพูดได้เอ่ยออกมา โดยที่ไม่ได้รู้สึกตัวว่าข้างหลังมีเงาทะมึนอยู่

 

“ถ้าว่างนัก ก็มาหาฉันที่ห้องซะ เจ้าสัตว์กินพืช”

 

“!?”

 

ไม่พูดพร่ำทำเพลง พี่ท่านได้จับกระชากข้อแขนที่บางๆนั้น

แล้วลากออกไปจากสระทันที

 

“ดะ....เดี๋ยวซิครับ!!!จู่ๆมาทำแบบนี้มันเจ็บนะ”

 

ร่างเล็กดิ้นรน และ พยายามแกะมือเหล็กนั้นออก

แต่มันก็ไม่ได้อ่ะ........

 

เมื่อมาถึงห้องที่ทำงานของเมฆา

ชายหนุ่มร่างสูงได้จับส่งร่างที่เล็กกว่ากระแทกบนโซฟาทันที

 

“โอ๊ย!!!”

 

สึนะถึงกับอุทานออกมาด้วยความเจ็บ

 

“ตึง!!!”

 

ยังไม่ทันได้เอ่ยว่าก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีกองเอกสารนับไม่ถ้วน

วางบนโต๊ะรับแขก

 

“เอ้า นี่งานทั้งหมดของนาย”

 

พูดแล้วยิ้มกวนๆแต่แฝงความหล่อ

ก่อนจะลงไปนั่งบนโต๊ะทำงานของตนเอง

มือได้จับปากกาขึ้นมา ทำงานต่อ

.

.

.

.

แต่ก็ไม่ได้หันมามองอีกคน ที่กำลัง นั่งเงียบ.....

 

///คุณฮิบาริ.......ทำไมกันเนี่ย///

 

.

.

.

.

แต่ว่าถึงจะบ่นไป ว่าไรไปก็คงจะแย่กว่าเดิม

 

นภาจึงต้องยอมทำตาม

ก้มลงไปเขียนกองเอกสารและอ่านไปด้วย

.

.

.

.

นัยน์ตาสีน้ำตาลนั้นได้กระพริบไปมา

บางทีก็เอามือเกาหัวตัวเองเพราะไม่ค่อยเข้าใจ

โดยเฉพาะ ภาษา ที่ไม่ค่อยเก่ง

บางทีก็เอาปากกาเคาะหัวไปเพราะความ มึน งง

และหน้าตาที่ดูเครียดๆหน่อย

.

.

.

.

แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกตัวว่ามีใครบางคนมองทุกกิริยาของเขาเลย

 

ฮิบาริได้แอบยิ้มกับท่าทางของเจ้าสัตว์กินพืชตัวนี้

.

.

.

.

“เฮ้อ~กว่าจะเสร็จ”

 

สึนะพูดร้องออกมาด้วยความดีใจ

ก่อนจะเอนหลังพิงโซฟา

 

“ฮึ....กว่าจะเสร็จก็เล่นเสียเวลาไป 4-5 ชั่วโมงเลยนะ”

 

เสียงทุ้มกล่าว

 

“ก็....ผมไม่เก่งเรื่องเอกสารแบบนี้ นี่ครับ”

 

วองโกเล่ รุ่นที่10 ได้พูดตอบกลับ

 

“ถ้างั้น....ก็รีบๆฝึกให้เก่งซะสิ”

 

เมฆากล่าวก่อนจะลุกเดินไปหา

เข้าใกล้นภาทุกขณะ

ใบหน้าที่ดูเข้มได้กระชั้นชิดเข้ามาใกล้จนน่าใจหาย

 

“หรือว่านาย จะเก่งแต่เรื่องอย่างว่ากันหละ”

 

“!?”

 

ร่างเล็กถึงกับสะอึกพร้อมกับหน้าแดงขึ้นอย่างกับมะเขือเทศทันที

ร่างสูงได้แสยะยิ้มออกมา

ดวงตาสีนิลสนิทนั้นได้จ้องมองใบหน้าของอีกฝ่าย

.

.

.

เขาชอบมากจริงๆ กับอาการแบบนี้

.

.

.

จบตอนที่1.

ปล. ตามที่เพื่อนๆต้องการครับ อาจจะไม่สนองเท่าที่ต้องการ ^^

แต่ผมพยายามแต่งแล้วนะ  = ="

ไม่รู้จะไปแนวแบบใหนแต่พยายามไม่ให้เศร้าแล้วนะครับ แหะๆ...