คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 5
ร่างบางหงายหลังลงบนเตียงนุ่ม เค้าเงยหน้ามองอีกร่างที่ใช้มือโน้มกักตัวเค้าไว้ แววตาเด็กชายลอกแลกอย่างเห็นได้ชัด เค้ากำมือแน่นก่อนจะทุบลงอย่างแรงที่อกของคนตัวใหญ่กว่า
“ปล่อย!ปล่อย!”
“ยังไม่รู้สภาพตัวเองอีกหรือไง ออกแรงไปก็เท่านั้นเอาแรงไว้ทำอย่างอื่นดีกว่านะ”
เด็กชายยกมือดันอกใหญ่ไว้ก่อนจะมองลอดออกไปยังประตู ปลายเท้าของใครสักคนยืนนิ่งอยู่ตรงประตูนั้น ทำให้เรียวอุคอ้าปากร้องขอความช่วยเหลือ แต่ยังไม่ทันได้พูดออกไปเสียงของชายคนนั้นก็ดังขึ้น
“เลิกเล่นสักที”
ตึก ตึก ตึก..
ปลายเท้านั้นเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ใบหน้าชายคนที่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เรียวอุคมีสีหน้าไม่พอใจ ก่อนที่เค้าจะส่ายหัวเล็กน้อย แล้วผละร่างบางออกไปจากตัวเอง
เยซองมาแล้วเค้ามาแล้วซินะ...
ชายคนเมื่อกี้มองหน้าผมแล้วยิ้มบางๆให้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป เยซองก็มองผมด้วยแววตานิ่ง..เหมือนกับเค้าไม่รู้สึกอะไรเลย
“ฉันไม่อยากอยู่แล้วตั้งแต่วินาทีแรก..”
ผมเกลียดเค้า..ผมเกลียดใบหน้านี้ของเค้า.....มันนิ่งสนิทจนมองไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่...
“ถึงจะอยู่ลำบากแค่ไหน ผมก็ทนได้แต่ไม่ใช่ชีวิตแบบนี้”
แววตาเค้าจ้องมองผม อีกครั้งที่ผมรู้สึกแย่ที่เค้าเหมือนไม่รู้สึกอยากจะช่วยผมจริงๆ
“ทำไม มีชีวิตแบบนี้แล้วทำไม”
“ก็..”
“อย่างน้อยนายก็ยังหายใจได้ด้วยตัวเอง”
ผมกัดฟันแน่น เยซองก็มองผมแล้วพูดเสียงอ่อนลงมา
“ฉันสัญญาจะพานายออกไปจากนรกนี้”
พาออกไปงั้นหรอ..
“ไม่เป็นไรนะ ”
ชายหนุ่มพูดก่อนจะคลุมเสื้อให้ร่างเด็กชาย เค้าลูบมือลงบนเส้นผมเพื่อปลอบใจ ระหว่างนั้นเรียวอุคก็พูดออกมา
“นายจะพาฉันออกไปได้ยังไง ในเมื่อตัวนายยังไม่มีปัญญา แค่ตัวนายยังเอาตัวรอดไม่ได้เลย…”
“แล้วจะให้ฝากชีวิตไว้กับนายได้ยังไง สัญญาของนายมันทำไม่ได้ตั้งแต่นายพูดมันออกมาแล้ว…”
เยซองหยุดชะงักเพียงเล็กน้อย ดวงตาคมไม่ไหวติง เค้าไม่มีท่าทีแสดงออกถึงคำพูดนั้น
“ฉันต้องการแค่เวลาและความอดทนจากนาย ”
เยซองพูดเสียงนิ่ง
“ถึงตัวฉันจะไม่มีทางเลือกให้ตัวเอง แต่ฉันจะสร้างทางเลือกที่ดีที่สุดให้กับนายเอง”
เค้าพูดเสียงเบาๆกับเรียวอุค
“ฉันไม่ห้ามนายหรอก ถ้าจะเกลียดที่ฉันเป็นต้นเหตุ”
เรียวอุคนิ่วหน้าเพราะความเจ็บปวดใจ แต่เค้าก็ได้ยินชัดทุกประโยคของเยซอง คนตัวใหญ่เดินไปปิดประตูห้องก่อนจะเดินมาลูบหัวเรียวอุคแล้วบอกด้วยเสียงเบาทว่ากลับรู้สึกถึงความห่วงใยที่จริงใจ
“นอนพักเถอะแล้วตื่นมา…. ”
“อย่ามาเตะต้องตัวฉันอีก อย่ามาทำเป็นห่วงใย ในเมื่อนายนั่นแหละ....”
“เป็นต้นเหตุ...”
เรียวอุคล้มตัวลงนอน เค้ากระชับผ้าห่มไว้ก่อนจะผล็อยหลับไป เค้าไมได้นอนเต็มที่มาหลายคืน มันก็ไม่น่าแปลกหรอกที่ร่างกายจะต้องการ การพักผ่อนมากขนาดนี้
“อะ..อื้อ..”
คนตัวเล็กค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงเล็ก โดยมีสายตาคู่นึงจับจ้องอยู่ กลิ่นยาคละคลุ้งในห้องพร้อมกับผ้าพันแผลที่ถูกพันเข้าที่ขาและแขน คิมเรียวอุคยกมือลูบหัวตัวเองก่อนจะมองไปรอบๆด้วยดวงตาระคนตกใจ
“ฉันเห็นนายเป็นแผลที่ตัว ก็เลยทำแผลให้..”
คนตัวใหญ่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ใบหน้าเค้านิ่งสนิท ทว่าที่ใบหน้านั้นกลับมีรอยฟกช้ำและแผลเป็นเพิ่มจากเมื่อกี้... ทำให้เรียวอุคพยายามสงบสติอารมณ์ไว้ คนที่นั่งบนเก้าอี้จ้องตาอีกคนกลับเค้าไม่ละสายตาไปไหน
“ฉันโอเค”
“ฉันจะไปจากที่นี่..”
คนตัวเล็กพูดออกมา ก่อนจะลุกจากเตียงแล้วพยายามเดินไปที่ประตู
“ชีวิตนายวิ่งหนีปัญหาตลอดเลยหรอ นายเคยคิดจะรอคอยช่องว่างของโอกาสไหม”
“นายจะเลือกทางของนายก็ได้ แต่นายจะต้องวิ่งหนีตลอดไป อาจจะวิ่งไปได้ไม่ไกล อาจจะไปได้ไม่กี่ก้าว..”
ประโยคท้ายแผ่วเบาซะจนคนฟังไม่กล้าก้าวเท้าต่อ คิมเรียวอุคนิ่งแล้วพูดออกมาด้วยแสงแผ่วเบา ทุกคำพูดถูกแฝงไว้ด้วยความหวาดกลัวและมันทำให้แววตาเยซองไหวติง
“ฉันไม่รู้ว่าพวกนายเป็นใคร ฉันไม่รู้ว่านี่มันเรื่องอะไร ..”
“แต่ฉันไม่อยากทำงานอะไรให้พวกนายทั้งนั้น ไม่อยากจะอยู่กับพวกนาย..นายปล่อยฉันไปเถอะ ..”
“ถ้านายต้องฝืนทำเพื่อรักษาชีวิตนายหล่ะ ข้อเสนอนี้นายจะทำไหม”
คนตัวเล็กนิ่ง เค้าไม่ตอบไม่แม้แต่จะปริปาก เยซองมองหลังเล็กที่ยกตัวขึ้น เรียวอุคคงกำลังกดดันและสับสน
“บนโลกนี้ไม่มีข้อเสนอที่ดีไปกว่านี้แล้วเรียวอุค…การที่เราต้องทนอยู่เพื่อรักษาลมหายใจของเรา..”
“ยังไงฉันก็จะไป”
มือเล็กเปิดประตูออกไป ก่อนจะพบกับคนที่เป็นพ่อของเยซอง คนตัวเล็กผงะทันทีก่อนที่จะถอยหลังมาอย่างเสียไม่ได้
เยซองมองจ้องหน้าผู้เป็นพ่อ เค้าไม่ได้ลุกขึ้นทำความเคารพหรือแสดงออกว่าเคารพต่อบุคคลนี้แต่อย่างใด เรียวอุคได้แต่มองหน้าชายคนนั้นที่จ้องมาที่เค้า ไม่มีประโยคเอ่ยออกมาจากปาก เพื่อบอกเหตุผลที่เค้ามายืนอยู่ตรงนี้ และแล้วปลายเท้านั้นก็ก้าวออกไปทิ้งไว้แค่ความอึดอัดที่ถาโถมลงมา ซำแล้วซ้ำเล่า
น่ากลัว..เป็นความรู้สึกที่กดดันและน่ากลัว…
“ฉันไปไหนไม่ได้จริงๆใช่ไหมเยซอง”
คนตัวใหญ่ไม่ได้พูดอะไร เค้านิ่งไม่สามารถคาดเดาความคิดในใจได้
“เด็กคนนั้น พ่อนายคิดจะทำแบบนั้นจริงๆหรอ?”
คังอินเงยหน้ามองเยซอง คนตัวใหญ่นิ่งไม่ได้ตอบคำถามนั้น คังอินที่นั่งอยู่บนในห้องครัวของบ้านก็มองหน้าเพื่อน
“รสนิยมเพศนี้ห้ามกันไมได้เลยนะ”
“ไม่หรอก ...”
เยซองพูดก่อนจะหันมองหน้าคังอิน
“ฉันกำลังแลกเปลี่ยน”
“แลกอะไร ทำงานใช้หนี้ คนเราถ้ามีความต้องการยังไงเงินแค่ไหนเค้าก็ไม่เอาหรอก”
“ฉันไม่ยอมหรอก”
ริมปากเปล่งออกมาอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ เยซองลุกขึ้นก่อนจะหยิบถาดอาหารแล้วเดินขึ้นไปชั้นสองของบ้าน เค้าตรงไปห้องเรียวอุคก่อนจะเปิดประตูเข้าไป
“เรียวอุครีบกิน แล้วฉันจะพาออกไปฝึกงาน”
“ไม่”
“ก็ดีจะได้ไม่เสียเวลา”
เยซองกระชากคอเสื้อเรียวอุคแล้วลากคนตัวเล็กออกมาจากห้อง เค้าเหวี่ยงคนตัวเล็กจนแทบจะล้มไปข้างหน้า เค้าไม่สนใจว่าเรียวอุคที่ถูกเหวี่ยงออกไปจะรู้สึกยังไง มือหนาเหวี่ยงประตูปิดอย่างแรงก่อนจะเดินไปคว้ามือเล็กแล้วดึงให้ตามตัวเองมา
“เป็นบ้าอะไรเนี่ย”
“อย่าสำออย ทำตัวให้มันสมเป็นผู้ชายหน่อย”
เยซองดุเสียงแข็ง คิมเรียวอุคก็สะบัดมือออกด้วยความโกรธและตะโกนใส่หน้าอีกคนที่หันมามอง
“ฉันต้องการมีชีวิตเหมือนเด็กผู้ชายธรรมดาทั่วไป!ต้องการกลับบ้าน ต้องการครอบครัว”
“นายแน่ใจนะ ว่าสิ่งที่รอนายอยู่ข้างนอกเรียกว่าครอบครัว”
เรียวอุคกัดริมปากกับประโยคที่สะเทือนความรู้สึก เค้าหายใจแรงๆแล้วมองหน้าเยซอง คนตัวใหญ่ไม่สะทกสะท้าย เค้าพูดย้ำอีกครั้ง
“แม่ขายตัว พ่อติดเหล้า ”
“นายกำลังดูถูกฉัน!”
เยซองหันหลังไปก่อนจะถกชายเสื้อแล้วหยิบปืนยื่นให้คิมเรียวอุค
“รับไปซิ ฉันเอาไว้ให้นายทำร้ายฉัน”
เรียวอุคหยิบขึ้นมาก่อนจะเล็งไปที่หน้าเยซอง
“คิดว่าไม่กล้าหรอไง”
เยซองหยิบปืนจากด้านหลังขึ้นมาก่อนจะมองเรียวอุคแล้วก้มมองปืนในมือตัวเอง เค้ายกมันขึ้นช้าๆจ่อหัวตัวเองแล้วมองหน้าเรียวอุค
“ง้างปืนตรงนี้แล้วกดลงไป”
เยซองง้างไกด้านล่างก่อนจะมองหน้าเรียวอุค คนตัวเล็กมือสั่นก่อนจะพูดด้วยเสียงสั่น
“นายจะทำบ้าอะไร”
“กดปลายให้ชิดขมับ ยิงเข้าที่หัวแน่นอนเท่ากับยิงโดนที่หัวใจ ”
มือเยซองกดปลายกระบอกชิดที่ขมับ เรียวอุคก็ตะคอกเสียงดัง
“ทำบ้าอะไร!!!”
“แล้วก็ปล่อย”
ปัง!
แกร๊งงงงงงงงงง ฟืด……..
เรียวอุคหายใจแรงๆก่อนจะตะโกนใส่หน้าเยซองที่ตอนนี้มือเค้าไม่มีปืนถืออยู่ หากแต่มันกลับไถลลื่นไปด้านหลัง เรียวอุคเป็นคนเล็งไกปืนไปที่ปืนเยซอง ก่อนที่คนตัวใหญ่จะลั่นไกระเบิดหัวตัวเอง
เลือดจากสะเก็ดลูกปืนเฉี่ยวเข้าที่ใบหน้าหล่อ ไหลลงมาตามแก้ม คนที่ยืนอยู่พูดกับเรียวอุคโดยไม่รู้สึกตกใจอะไรเลย
“นั่นปืนนาย เก็บไว้”
“ฉันไม่เหมือนนาย ..”
เรียวอุคพูดทันที แต่เยซองก็พูดสวยขึ้นมา
“ฉันไม่ได้ให้นายมาเป็นฉัน แต่ฉันให้เพราะมันเป็นของนาย”
“ไปฝึกงานได้แล้ว”
“งานฉันคืออะไร”
“งานนายสำหรับฉันคือทำตัวให้เข้มแข็งจนกว่าจะได้ออกไปจากที่นี่ ส่วนงานจริงมันยังไม่ถึงเวลา”
เยซองเดินไปใกล้เรียวอุคก่อนจะดึงมือคนตัวเล็ก แต่เรียวอุคก็มองด้วยแววตาสงสัยแล้วถาม
“เลิกทำแบบนี้สักที ให้เวลาฉันเตรียมใจบ้างซิ ”
“อยากรู้จริงๆใช่ไหม”
เยซองมองหน้าเรียวอุคก่อนจะพูดด้วยแววตานิ่ง
“งานนนายก็คือฆ่าฉันให้ตายไง”
-------------------------------------------8
หวัดดีจ๊า น้ำลดแล้ว พี่ฟ้าอัพฟิค TT^TT ขอโท๊ดเน๊อที่ช้า มีคนอ่านม๊ะเนี่ย5555555555
ความคิดเห็น