คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4
�“ฉันไปทำงานหล่ะ ดูพ่อแกดีๆไว้ตอนขากลับจะซื้อยามาให้เพื่อนแกด้วย เดี่ยวจะมาหมดลมตายคาบ้าน”
“ฉันไปหล่ะไปสายไม่ได้แขกอีก”
ผมมองแม่ที่กำลังสวมรองเท้าส้นสูงก่อนจะหันมามองผม ผมพยักหน้าตอบรับแล้วก็มองแม่เดินออกจากบ้านไป แม่รู้ว่าผมพาคนข้างนอกมาแต่ก็ไมได้ถามอะไรมาก เพียงแค่บอกว่าให้รีบจัดการให้เสร็จ อย่าให้มีปัญหาถึงตัวผม พอเค้าเห็นคนที่ผมพามาเนื้อตัวโชกเลือดก็หายามาให้ และทำแผลให้อีก
เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าแม่รู้จักเป็นห่วงคนอื่น แต่ แม่ก็ไม่ได้ทำอะไรมากมาย เค้าเพียงเช็ดตัวให้คนที่ชื่อเยซองแล้วต้มข้าวต้มหายาให้กิน ก่อนจะเนะนำโรงพยาบาลที่ไกลตัวเมืองให้ชายคนนั้นฟัง ผมไม่ได้ฟังบทสนทนาทั้งหมดหรอกแต่พอเข้าไปในห้องนอนที่ผมให้เยซองนอนพัก เค้าก็พูดกับผมทั้งที่หลับตาซ้ำๆว่า
“ขอโทษ...”
________________________________________________________________*
�
“พ่อครับ…”
คนตัวเล็กมองที่พ่อตัวเองที่กำลังนอนอยู่ เค้านั่งลงจัดท่านอนพ่อให้สบายแล้วจัดแจงห่มผ้าให้
�“เดี่ยวผมมานะ”
เรียวอุควิ่งไปหยิบเงินในห้อง กล่องเหล็กเก่าคร่ำคราติดสนิมน้อยๆถูกเปิดออกเค้าหยิบเงินออกมาจำนวนนึงแล้วรีบออกจากบ้านไป
ตามทางเล็กที่ออกไปถนนใหญ่ เด็กชายตัวเล็กมุ่งหน้าเข้าตลาดขายของข้างทางยามดึกก่อนจะสั่งอาหารข้ามต้มร้อนๆ แล้วรีบเดินกลับที่บ้าน เค้ามองซ้ายและขวาด้วยความระแวงก่อนจะรีบมุ่งหน้ากลับบ้าน
ปลายเท้าเล็กเร่งรีบเดินเพื่อจะไปยังที่หมาย ทว่า เมื่อใกล้ถึงบ้านของเค้าก็มีชายกลุ่มนึงยืนอยู่หน้าบ้านสี่ถึงห้าคน ทุกคนสวมชุดสีดำมี บางคนสวมหมวกปกปิดใบหน้า ชายคนนึงยืนสูบบุหรี่แล้วยกมือทั้งสองท้าวสะเอว เหมือนจะรออะไรบางอย่าง
รอใคร เค้าหรอ…คนพวกนี้เป็นพวกเดียวกับที่ยัดของใส่มือเค้าคืนนั้นหรือเปล่านะ…หรือเป็นตำรวจ…
“แย่หล่ะ”
เรียวอุคหลบเข้าซอกถนนพยายามลีบตัวให้ชิดที่สุดเมื่อชายอีกคนหันมามองทางเค้า แล้วตอนนนี้ก็เริ่มเดินเข้ามาใกล้ที่ๆเค้าซ่อนเรื่อยๆ คนตัวเล็กก้มตัวลงต่ำแล้วค่อยๆกระเถิบตัวเข้าไปในหลืบถนนสูง หลบอยู่ในเงามืด ขาทั้งสองพร้อมทำงานเตรียมออกวิ่งทุกเมื่อหากมีอะไรเกิดขึ้น ชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้เรื่อยแต่แล้วก็หันกลับหลังเมื่อมีอีกคนเรียก
“เฮ๊ย!ได้ตัวแล้ว รีบไปเร็วเข้า”
เสียงชายคนนั้นดึงดูดความสนใจทั้งชายผู้นั้นและเรียวอุคด้วย สภาพเยซองถูกลากตัวออกมาจากบ้านของเค้าด้วยใบหน้าอิดโรย เค้าถูกหิ้วปีกก่อนจะทึ้งที่เส้นผมแล้วถูกกระชากให้เข้าไปในรถเก๋งคันสีดำ
เสียงปิดประตูรถตามมมาพร้อมกับเงารถที่วิ่งผ่านหน้าเค้าไป เรียวอุคไม่แน่ใจว่าคนในรถหันมามองเค้าไหม เค้ารู้แต่ว่าสายตาของคนบางคนบนรถหันมามองหน้าเค้า เยซองสบตากับเค้าเมื่อกี้ ต้อใช่แน่ๆ…ดวงตาแบบนั้น
สายตานั้นสื่อถึงอะไรกัน แล้วเยซองถูกพาไปไหนหล่ะ
“เยซอง..”
เรียวอุคเรียกชื่อนั้นเบาๆก่อนจะรีบวิ่งกลับบ้านไป ทันทีที่เปิดประตูออก เรียวอุคก็นั่งลงกองกับพื้น เมื่อผู้เป็นพ่อนั่งอยู่ริมห้องพร้อมกับมือที่เต็มไปด้วยเลือด
เรียวอุควิ่งไปใกล้ผู้เป็นพ่อก่อนจะจับที่ริมปากแล้วอ้าปากผู้เป็นพ่อขึ้น หัวใจตกวูบเมื่อภายในปากเต็มไปด้วยเลือด
“พ่อ!”
“พ่อครับไปโรงพยาบาลกันเถอะ”
ริมปากผู้เป็นพ่อเต็มไปด้วยเลือด เรียวอุคหันซ้ายหันขวาก่อนจะพบกับโน๊ตเล็กๆที่อยู่ในมือของพ่อตัวเอง
��������������� ระวัง..
��������������� เรียวอุควิ่งพาพ่อออกไปข้างนอกก่อนจะเรียกแท็กซี่แล้วพาพ่อไปหาหมอ ผู้เป็นพ่อกุมมือที่ริมปากตลอดเวลา เค้าส่ายหน้าก่อนจะพยายามพูดบอกเรียวอุค
��������������� “เข้าห้องฉุกเฉินเลยเร็วเข้า”
��������������� เรียวอุคหายใจหอบอยู่หน้าห้องฉุกเฉินเค้ามองไปที่ประตูก่อนจะรอผู้เป็นพ่อ หัวใจเล็กเต้นระรัว สิ่งที่เค้ากลัวที่สุดผุดขึ้นมาในหัว
��������������� พยาบาลสาววิ่งออกมาพร้อมกับกระดาษโน๊ตที่เปื้อนเลือดออกมาให้เรียวอุค
“คนไข้ลงจากเตียงวิ่งไปเอากระดาษกับปากกาที่โต๊ะหมอแล้วชี้มาที่ประตู คุณใช่เรียวอุคหรือเปล่าค่ะ”
เรียวอุคพยักหน้างึกงักก่อนจะรีบกวาดสายตาอ่านโน๊ตนั้น
มันถามหาลูก หนีไปเรียวอุค อย่าเพิ่งกลับบ้านตอนนี้ พวกมันจะต้องมาทำร้ายลูกแน่ๆ...
หรือชินยุกคนนั้นจะเป็นคนที่มาจับตัวเยซองไป แล้วมาทำร้ายพ่อเค้า เรียวอุคกำมือแน่นก่อนจะหายใจลึกๆเมื่อขอบตาเค้าเริ่มร้อนผ่าว
“คุณพ่อผมพูดไม่ได้แล้วใช่ไหมครับ”
“ค่ะ ลิ้นที่ขาดไปไม่ทราบว่าคนไข้ไปโดนอะไรมาค่ะทำไมบาดแผลมัน...”
เหมือนก้อนหินทับลงมาที่บ่าทั้งสองข้าง เรียวอุคเม้มริมปากก่อนจะหันไปมองด้านหลัง ชายกลุ่มนึงใส่ชุดสีดำเดินเข้ามาในโรงพยาบาลพร้อมกับเหมือนกำลังจะพยายามหาใครสักคน คนตัวเล็กหันกลับควับก่อนจะพูดบอกพยาบาล
“ขอโทษนะครับคุณช่วยรักษาพ่อผมก่อนนะครับ ผมจะกลับมาจ่ายค่ารักษา หรือถ้าผมไม่ได้กลับมาติดต่อที่เบอร์นี้นะครับ แล้วแม่ผมจะกลับมารับพ่อ”
พยาบาลดูจะสงสัย เรียวอุคก็รีบยัดกระดาษใส่ในมือหญิงสาว เค้าเดินไวๆออกไปอีกทางก่อนที่ชายกลุ่มนั้นจะหันกลับมามอง มีกลุ่มนึงที่แยกออกจากพวกนั้นเดินตามเค้ามา เรียวอุควิ่งออกไปก่อนจะออกแรงวิ่งเมื่อหนึ่งในนั้นชี้มาทางเค้า
“แฮ็กๆ”
เค้าพยายามวิ่งแต่แล้วก็ต้องหยุดเมื่อรถอีกคันที่จอดข้างหน้ามีคนเปิดประตูรถออกมาพร้อมกับชายชุดดำที่ยืนอยู่ข้างๆรถ คนตัวเล็กหายใจหอบก่อนจะมองไปทั้งสองทาง เค้าถูกล้อม
“หนีไปไหนคิมเรียวอุค นายใช่ไหมที่ถูกยัดยาคืนก่อนนั้น”
คนตัวเล็กหันกลับไปที่คนนึงในกลุ่มนั้นเค้าเงียบไม่ยอมตอบหากแต่ดวงตากลับแสดงออกอย่างชัดเจนว่ากำลังไม่พอใจ
“คิมเรียวอุค นักเรียนปีหนึ่งสถาบันโซล คนที่ตำรวจตามจับเมื่อสามคืนก่อนแล้วหนีไปได้เพราะผู้ชายชื่อเยซองมาช่วย”
“ไปกับพวกเราหน่อยได้ไหม”
คนที่พูดลูบชายเสื้อตัวเองให้สูงขึ้น เค้าจงใจให้เรียวอุคเห็นปืนที่เหน็บด้านข้าง
คนตัวเล็กมองก่อนจะกวาดตามองไปรอบๆ เค้าหายใจแรงก่อนจะพูดเสียงหนักแน่น
“ไปซิฉันก็อยากจะเจอคนที่มันตัดลิ้นพ่อฉันเหมือนกัน”
�
-------------------------------------------------------------------*
“อั่ก! อั่ก!”
“แกทำพวกเราเสียหายมากเท่าไหร่ห๊ะ!”
เสียงชายคนนึงดังขึ้นในห้องที่กว้าง คนตัวใหญ่ถูกมัดมือด้วยเชือก กำลังพ่นเลือดออกมาจากริมปาก หยาดน้ำเหนียวปนเลือดไหลออกมาจากริมปากบางที่อ้าออกร้องด้วยความเจ็บ
“นึกจะเป็นคนดีหรือไง ยังไงมึงมันก็คนส่งยา”
“มึงรู้ไหมข่าวมันออกไปมากเท่าไหร่ พวกกูต้องให้เงินคนไปปิดข่าวมากแค่ไหน”
“มึงส่งพลาดไม่เท่าไหร่ แต่มึงยังเอาตัวมึงไปช่วยคนที่ไหนก็ไม่รู้ ถ้ามึงเป็นคนอื่นพวกกูก็คงไม่ปวดหัวเท่าไหร่ แต่มึงพ่วงชื่อสกุลพ่อกูไปด้วย”
“มึงจะทำให้พ่อเดือดร้อนหรือไง เที่ยวช่วยคนอื่น มึงมันลูกนอกคอกจริงๆ”
คนพูดกระโชกเสียงก่อนจะเงียบเมื่อประตูห้องเปิดออก ชายคนนึงเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆ ชายชุดดำทื่ยืนในห้องก้มหัวลงก่อนจะถอยออกห่าง เช่นเดียวกับคนเมื่อกี้ที่พูดด่าเยซองเค้าก้มหัวก่อนจะพูด
“คุณพ่อพาตัวมาได้แล้วครับ”
“เยซองแกทำงานพลาด”
คนตัวใหญ่ที่เนื้อตัวโชกไปด้วยแผลและเลือดก้มหัวลงต่ำ
ผู้เป็นพ่อนิ่งก่อนจะเอ่ย
“แกคิดว่าอาชีพนักการเมืองมันมั่นคงมากไหม”
คนตัวใหญ่ไม่ยอมพูดตอบ เค้าฟังด้วยความสงบนิ่ง
“ฉันเกือบโดนตรวจสอบเพราะความไม่คิดของแก จงอุน องค์การเรามีกฎยังไงแกน่าจะรู้นะ”
“ผมรู้ครับเจ้านาย”
เค้าพูดตอบก่อนจะก้มหัว
“คนทำพลาดโทษคือตาย”
ชายแก่หันมองกลับมาที่เยซองก่อนจะพูดอีกครั้ง
“ถ้าแกไม่ใช่ลูกฉัน ฉันฆ่าแกไปนานแล้ว”
เยซองพูดเสียงหนักก่อนจะก้มหัว
“นายครับผมขอร้องอย่าทำอะไรคนที่ผมช่วยเลยครับ ที่ผมช่วยเพราะเค้ายังเด็กและก็ไม่รู้อะไรเลยด้วย ผมขอครั้งเดียวแล้วผมจะยอมทำตามที่นายสั่งทุกอย่าง”
“แกต้องทำตามฉันทุกอย่างอยู่แล้ว แกใช้สิทธิ์อะไรมาขอฉัน”
“ผมขอใช้สิทธิ์ความเป็นลูก”
เค้าพูดออกมาพร้อมกับก้มหน้าพูด
“เงินที่ต้องจ้างคนมาปิดข่าวเรื่องการค้ายาของพ่อ ผมจะหาคืน..”
“ความเสียหายของฉันมันเทียบไม่ได้หรอก เราทำงานผิดกฎหมายค้ายาเสพติดในประเทศ โทษคือตาย ดังนั้นเมื่อทำงานนี้แล้วจะไม่มีการปราณี เพราะหากเราใจดีคนที่จะตายก็คือเรา”
“ผมขอร้อง แล้วผมจะยอมทำตามทุกอย่าง”
เยซองกัดริมปากตัวเอง ส.ส ที่ประชาชนเลือกมาหลายสมัยอย่างพ่อเค้า กลับมีเบื้องหลังค้ายาเสพติด เบื้องหน้าทำงานเพื่อประเทศชาติแต่ใครจะรู้พ่อของเค้าทำงานค้ายารายใหญ่ในโซล เค้ามาทำงานกับพ่อเมื่อปีที่แล้ว ทั้งที่ก็รู้แต่ก็ต้องทำ เพราะเค้าไม่มีที่พึ่งที่ไหน เค้าเป็นลูกนอกสมรสแทบจะไม่มีความผูกพันธ์กับพ่อเลยเพียงแต่เค้ามาทำงานในองค์กร โดยต้องเรียกพ่อเสมอว่าเป็นนาย จริงๆแล้วหลายครั้งที่พ่อให้เค้ารับงานใหญ่ทำหน้าที่กระจายยาในเขตทิศใต้ของเกาหลีแต่เค้าปฎิเสธและเลือกทำงานส่งยา เค้ามักขัดใจพ่อที่เค้าเรียกว่านายหลายครั้งโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่เพราะมันออกมาจากจิตใต้สำนึกเค้าเลยจำใจต้องทำ
น่าแปลกที่เค้าบอกตัวเองว่าไม่ชอบไม่อยากทำ แต่ก็เลี่ยงไม่ได้เมื่อตอนนี้เค้ามีภาระต้องส่งเงินกลับไปที่บ้านเกิดตลอด
จงอุนเงยหน้าขึ้นก่อนจะมองผู้เป็นพ่อ คนเป็นพ่อจ้องตากลับพร้อมกับพูด
“งานนี้ต้องมีใครสักคนตาย ไม่ใช่แก ไม่ใช่เด็กนั่น แต่ใครก็ได้ที่เป็นคนในครอบครัวเด็กนั่น ”
“เอามาสังเวยให้กับเรื่องที่มันก่อ เอามาปกปิดเรื่องที่นักข่าวขุดคุ้ย เอามาปกปิดคดี”
“ทำไมครับ ทำไมต้องทำขนาดนั้น นายก็ปิดข่าวไปแล้วไม่ใช่หรอ”
“ก็เรื่องมันไม่จบหน่ะซิ คนรักฉันก็มี คนเกลียดฉันก็มากมันพยายามขุดคุ้ย”
“................................................”
“เด็กคนนี้หรือเปล่าที่แกช่วยไว้จงอุน”
เสียงพ่อถามก่อนที่ประตูห้องจะเปิดออก เด็กชายคนนึงถูกโยนลงกับพื้น เนื้อตัวโชกไปด้วยเลือดที่ไหลออกจากผิวขาว เค้าถูกกรีดไปทั่วทั้งแขนและขา เป็นรอยอย่างเห็นได้ชัด
คนที่ยืนข้างๆเด็กคนนนั้นดึงร่างที่ไร้สติขึ้นมาก่อนจะจ่อปืนไปที่ขมับเด็กชาย
“ให้เด็กคนนี้ตายเลยก็ได้แล้วส่งศพให้ตำรวจจ่ายเงินอีกนิดหน่อยให้ตำรวจจัดการให้ข่าวว่าวิศามัญเรียบร้อย ”
จงอุนกลืนน้ำลายก่อนจะมองไปที่นิ้วคนที่จ่อปืนเค้าที่ขมับเด็กชาย เค้าส่ายหน้าก่อนจะมองผู้เป็นพ่อ
“ไม่งั้นแกก็ไปหามา คนที่ไม่ใช่แก ไม่ใช่เด็กคนนี้ แต่คนที่ต้องมาตายแทนต้องเป็นคนในครอบครัวของเด็กที่นายช่วยไว้”
“ผมทำไม่ได้”
เยซองตอบทันที ผู้เป็นพ่อยกมือขึ้นก่อนที่เสียงปืนจะดัง
ปัง!!
�
ความคิดเห็น