คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คยูฮยอน
แสงแดดยามเย็นหลังจากเลิกเรียน ส่องลอดออกมาทางช่องหน้าต่าง ร่างสูงที่นั่งอยู่ริมมุมตึกกำลังยกมือเช็ดเลือดออกจากปากที่ค่อยไหลซิปๆออกมาจากแผลที่ยังไม่หายสนิทมองภายนอกดูเหมือนว่าเค้ากำลังเศร้าแต่…ลึกๆแล้วมันคือความน้อยใจ
“หาตั้งนาน..”
ร่างเล็กที่วิ่งเข้ามาทีหลังพูดก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ หากแต่ร่างสูงที่หันมามองก็หันกลับไปราวกับไม่อยากเห็นคนคนนี้
“ไปไกลๆไป” เค้าพูดก่อนจะยกมือเช็ดเลือดที่ริมปาก ร่างเล็กที่เห็นก็แสดงออกทางสีหน้าด้วยความกังวล
“มานี่ไปทำแผลก่อน”
“ก็บอกให้ออกไปไง ”
ร่างสูงสะบัดมือที่ถูกดึงก่อนจะจับเข้าที่แขนตัวเองเค้ามองออกลอดไปทางช่องกำแพง แววตาต้องกับแสงแดดวาววับเค้าทำได้เพียงนั่งนิ่งหายใจช้าๆ
“อย่าทำแบบนี้ซิคยู” เรียวอุคเริ่มพูดเมื่อเห็นเพื่อนตรงหน้ายิ่งซึมลง
“ชั้นขอโทษที่ทำให้นายไม่พอใจ..ต่อไปจะฟังนายให้มากมาก”
“ไปไกลๆฉันก่อนนะเรียวอุค” เค้าพูดอีกครั้งก่อนจะก้มหน้าลงราวกับกลัวว่าน้ำตาข้างในจะตกออกมา
“อย่าให้ฉันทำตัวงี่เง่าต่อหน้านายมากไปกว่านี้เลย..ไปไกลๆฉันก่อนนะ..ฉันไม่อยากให้นายเห็นด้านไม่ดีของฉัน”
คยูกำหมัดแน่นก่อนจะพูดเสียงเบา
“ด้านที่มันเกินกว่าที่เพื่อนเค้าจะรู้สึกกัน..” พูดออกมาแต่ก็เบาเกินกว่าจะได้ยิน
ร่างบางที่ฟังไม่ถนัดก็นั่งลงก่อนจะดึงชายเสื้อคนตัวใหญ่กว่า “คยู…”
“ฉันไม่เคยลืมนายเลยนะ นายคิดจริงๆหรอว่าฉันจะลืมเพื่อนอย่างนาย..”
ร่างสูงนิ่งฟังก่อนจะพูดออกมาในใจ
กรุณาลืมฉัน…ลืมว่าฉันเป็นเพื่อนของนาย…
“เรียวอุค…ขอเวลาฉันสักพักนะ”
คยูพูดก่อนจะลุกขึ้นเอง เค้าหยิบกระเป๋าสะพายบ่าก่อนจะมองหน้าเรียวอุค เค้าไม่ยิ้มหากแต่กลับซึมลง…
“ฉันขอนะ..ขอฉันอยู่คนเดียวก่อน”
คยูพูดก่อนจะเดินสวยเรียวอุคไป ร่างบางหันมองด้วยความไม่เข้าใจ
“แล้วนายจะกลับมาเป็นเพื่อนฉันอีกใช่ไหม?”
และอีกครั้งที่ความไม่รู้ของเรียวอุคทำร้ายใจคนที่ได้ยินมัน คยูหยุดปลายเท้าก่อนจะพูดออกมาช้าๆ
“ฉันก็ไม่รู้…”
ว่าต่อไปจะเป็นเพื่อนนายดีหรือเปล่า?
“คยู พี่เยซองจะมาพักที่โซลปีนี้นะ”
เสียงบอกของแม่ทำให้คยูหันมอง เค้าพยักหน้าก่อนจะหายใจแรง
“แม่ครับ..ผมอยากไปเรียนต่อญี่ปุ่น อาทิตย์หน้าเข้าห้องสอบแล้วถ้าไม่ได้ทุนแม่ส่งผมไปได้ไหมครับ”
“หืม.. อืมได้ซิถ้าเราอยากไปจริงๆไหนตอนแรกว่าอาจจะไม่ไป ตอนนี้มาเอาจริงอะไรปีนี้หล่ะมีอะไรหรือเปล่า”
“แม่ครับ…ผมขอโทษที่ทำให้แม่เหนื่อยนะครับ” คยูพูดก่อนจะจับมือของแม่เอาไว้ มือหญิงกลางคนที่หยาบกร้านจากการทำงานหนัก เค้าลูบมือแม่แล้วบอกกับผู้เป็นแม่เบาๆ
“ผมขอโทษนะครับที่ทำให้แม่ทำงานเหนื่อยมาทั้งชีวิต วันเกิดปีนี้ผมจะพาแม่ไปเที่ยวที่เปียนยางนะครับ”
“วันอะไรไม่สำคัญหรอกคยู เพราะทุกวันนี้แม่มีแต่วันลูกเท่านั้นแหละ ทุกวันนี้แม่ทำเพื่อลูกชายแม่มีความสุขก็พอ ได้มีกินมีใช้อย่างไม่อายใครและก็ไม่ต้องไปก้มหัวขอร้องใคร”
คยูยิ้มก่อนจะสวมกอดแม่ไว้ “ทุกวันที่ผมทำก็เพื่อแม่นะครับ เพราะทุกวันของผมก็คือวันของแม่เหมือนกันครับ”
หญิงแก่ลูบหัวลูกชายก่อนจะก้มหอมแก้ม “ไหนให้แม่เติมพลังหน่อยซิลูกชายแม่”
คยูยกแก้มให้แม่ก่อนจะหอมกลับไป เค้ายิ้มก่อนจะทำลุกขึ้นบีบนวดให้แม่ เด็กชายแม้จะเป็นเพศที่แข็งแกร่งและดูเหมือนจะไม่สนิทกับเพศตรงข้ามแม่กระทั่งแม่ตัวเอง แต่กับคยูมันไม่ใช่เค้าคือลูกชายที่รักแม่และไม่อายที่จะหอมหรือกอด เพราะคนตรงหน้าคือแม่ของเค้าเอง..
“แล้วลุงกับป้าพี่เยซองกลับมาด้วยหรือเปล่าครับ”
คยูถามก่อนจะบีบลงที่ไหล่ของผู้เป็นแม่
“แม่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”
“อ๋อครับแม่” คยูพูดตอบก่อนจะเงียบไป ผู้เป็นแม่ก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง
“แล้วหน้าเราบอกแม่มาได้หรือยังไปโดนใครทำอะไรมา”
“ผมมีเรื่องมาครับแม่แต่ไม่ต้องห่วงไม่มีอะไรมากครับ”
เค้าพูดอย่างตรงไปตรงมา แม่คยูนิ่งฟังก่อนจะพูดบอก
“ก่อนจะทำอะไรให้คิดดีๆก่อน เพราะคนเรามีมิตรดีกว่ามีศัตรูรู้ไหมลูก พยายามควบคุมอารมณ์”
“ครับแม่ผมจะจำไว้ครับ แต่จะทำได้หมดหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจนะครับ ฮ่าๆ”
คยูพูดตามความเป็นจริงเค้ายิ้มก่อนจะหันไปรับมือถือโดยที่ไมได้มองเบอร์โทรเข้ามา
“ฮัลโหลครับ”
“//คยูฉันเองนะเรียวอุค..”
“………………………………..”
“//อืม”
//“คือว่าที่บ้านไม่มีใครอยู่เลย..ฉันรู้สึกไม่สบาย”
“………………………………….”
“//นายกลับจากโรงเรียนหรือยัง เวะมาบ้านฉันหน่อยได้ไหมหรือว่าวันนี้นายกลับบ้านนายแล้ว”
“ยังหรอก งั้นเดี่ยวฉันเวะไปนะ” คยูตอบก่อนจะวางสายไป เค้ารีบบอกแม่ก่อนจะยิ้ม
“แม่ครับผมไปธุระสักพักนะครับแม่”
แม่พยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อคลุมให้ลูกชาย หญิงกลางคนคลุมผ้าที่ไหล่คยูก่อนจะกำชับให้สวมไว้กันอกาศหนาวข้างนอก
“ใส่ด้วยนะเดี่ยวพรุ่งนี้ไม่สบาย”
“ครับม๊า”
คยูก้มหอมแก้มหญิงแก่ก่อนจะรีบวิ่งออกไป เค้าสวมรองเท้าก่อนจะเดินกระชับเสื้อหนาวเข้ากับตัว คยูเดินเวะร้านยาก่อนจะโบกรถแท็กซี่และเดินต่อไปอีกสักระยะก่อนจะเลี้ยวเข้าไปหาเรียวอุค
เมื่อมาถึงหน้าประตูคยูก็เคาะประตูก่อนจะยืนรอเรียวอุคมาเปิด เค้ารู้สึกหนาวๆร้อนๆเหมือนจะไม่สบายแต่ก้ไมได้แสดงอาการออกมา ให้ร่างบางเห็นเมื่อเรียวอุคที่เปิดประตูออกมาเจอเค้า
“เข้ามาก่อนไหมคยู”
คยูคิดก่อนจะเดินเข้าไป เค้าวางยาบนโต๊ะก่อนจะบอกเรียวอุค “ลืมถามว่านายเป็นอะไรแต่คงปวดหัวเหมือนเคยใช่ไหม”
“อือ ” เรียวอุคจับหัวตัวเองก่อนจะหยิบแก้วน้ำส่งให้คยูเป็นน้ำอุ่น
“กินน้ำอุ่นๆก่อนข้างนอกเค้าว่าติดลบน่าดูเลย ขอโทษนะที่ใช้นายเพราะถ้าออกไปคงไม่มีใครเฝ้าบ้าน”
“”ไม่เป็นไร”
“แล้วทำไมวันนี้ชมรมให้นายอยู่ดึกหรอนึกว่ากลับบ้านแล้วซะอีก”
“อ๋อ อืม” คยูไมได้พูดต่ออีกเค้านั่งลงที่โซฟาก่อนจะหยิบรีโมทเปิดดูช่องทีวีแล้วไล่ไปเรื่อยๆ
“เดี่ยวฉันอยู่เป็นเพื่อนนายก็ได้คืนนี้ หรือยังไง”
“ได้หรอคยู” เรียวอุคเดินมานั่งโซฟาก่อนจะถาม
“ก็โทรไปบอกแม่ได้”
“แต่นาย”
“ช่างเถอะน่านายก็นอนเถอะ” คยูหยิบหมอนก่อนจะวางไว้ข้างๆริมโซฟาอีกตัว เรียวอุคหยิบมาก่อนจะเดินมาวางใกล้ๆขาคยู
“ทำไมไม่นอนตรงนั้นเล่านายนี่ โซฟานี้มันเล็ก”
“ก็ไม่อยากนอนคนเดียวเผื่อมีอะไรโผล่มา”
“ดูหนังผีมากไปหรือไง” คยูพูดก่อนจะมองคนตัวเล็กล้มตัวลงนอนข้างๆเค้า หัวเรียวอุคกระเทิบขึ้นมาจนใกล้หน้าขาคยู ร่างสูงก็ถอนหายใจก่อนจะหยิบหมอนเรียวอุคออกแล้ววางที่หน้าขาเค้า
“อ้าว หนุนๆ”
“ฉันว่าแล้วว่านายต้องให้ฉันหนุนตัก”
“ทำไมชอบหนุนตักฉันนักนะนายนี่” คยูบ่นก่อนจะทำท่ากดรีโมททีวี เรียวอุควางหัวลงกใหม่ก่อนจะกระเทิบตัวแล้วเงยหน้ามองคยู
“ไม่รู้อ่าแต่ชอบอยู่ใกล้ๆนาย” เรียวอุคพูดก่อนจะไม่เลิกจ้องตาคยู
“นี่นายหน่ะโกรธฉันอยู่หรอคยู”
“ก็โกรธนะแต่ก็ยังห่วงอยู่” คยูตอบตามตรงอีกครั้งก่อนจะพูดต่อ
“แล้วนายบอกฉันได้หรือยังว่านายเป็นอะไรที่นายบอกความลับ”
“ เรื่องไหนที่ฉันไม่พูดก็คือไม่พูดนายก็น่าจะรู้นี่”
เรียวอุคจ้องตาคยูก่อนจะถาม “แล้วนายเจ็บแผลอยู่ไหม”
“เจ็บไม่มาก ไม่มีไข้อย่าห่วงเลย” คยูตอบก่อนจะก้มหน้าลงมองเรียวอุค เค้าพูดเสียงเบาเมื่อเห็นใบหน้าเรียวอุค
“นอนซะซิ..หรือไม่อยากนอน…”
คอที่แห้งผากของคยูรู้สึกเหมือนน้ำในร่างกายเหือดหายไป เค้ามองลอดเสื้อคนตัวเล็กก่อนจะจ้องตาเรียวอุคที่มองตรงมา
มือคนตัวเล็กจับมาที่ใบหน้าก่อนจะลูบไล้หน้าคนตัวสูง อะไรต่อไปนี้มันจะเกิดขึ้น..แล้วความรู้สึกนี้คืออะไรกัน…
________________________________________________
ไม่บอก หรอกนะ ว่าต่อไปจะเกิดอะไร 55 ช่วงนี้ยุ่งมากอัพช้าๆ เจอกันวันคอนครับผม ^^
ความคิดเห็น