คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1
------------*--------------สำรองฟิคเรื่องใหม่ เนื่องจากคอมจะระเบิด---------------*
“นี่...ตื่นเถอะครับ..”
เสียงแหบพร่ากระซิบข้างหูร่างเล็กเบาๆ ปลุกให้ร่างกายของคนตัวเล็กตอบสนองโดยการถอยห่างชายตรงหน้าทันที
“....................”
ปีศาจ…
“หึ...”
มือเล็กดึงผ้าขึ้นมากอดไว้ ตั้วเค้าสั่นเทิ้มอย่างห้ามตัวเองไม่ได้
“ทำไม กลัวอะไร...”
“ชั่ว…” เสียงเล็กพูดออกมาทั้งน้ำตาที่ไหลออกมา
“ชั่ว!” และอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิม เพื่อตอกย้ำความเกลียดชังให้อีกคนได้รู้
ทว่า มีแต่เพียงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั้นที่แค่นยิ้มออกมา “ช่วยไม่ได้..”
เค้าสไลด์ไอโฟนเครื่องดำก่อนจะเช็ควิดีโอที่ตั้งกล้องถ่ายไว้ ริมฝีปากบางแลบลิ้นออกมาเลียริมปากตัวเองอย่างกระหาย
“ลีลานายนี่มันสุดยอดเลย”
ก่อนจะมองไปที่ร่างบางที่เค้าเพิ่งจะ สานสัมพันธ์ทางร่างกายโดยที่อีกฝ่ายไม่ยินยอม
“............”
เค้าทอดปลายเท้าไปใกล้ๆ นั่งลงบนเตียงที่ยับย่น ก่อนจะโน้มหน้าไปใกล้อีกคน
“...........”
อีกคนกลับหันหนีอย่างรังเกียจ แม้คราบน้ำตาที่เปรอะลงใบหน้าสวยแต่มันก็ยังชวนให้หลงใหล ริมปากแดงระเรื่อนั้น ชวนให้อยากลิ้มลองซ้ำๆอีกครั้ง
“ทำไม…”
มือหนาจับข้อมือบางกระชากแรงๆ ทำให้ร่างบางต้องหันกลับมาสบตาคนตรงหน้าจนได้
ทั้งสองจ้องตากันอยู่สักพักจนกระทั่ง เสียงสะอื้นพร้อมกับน้ำตาร่างบางที่พยายามกลั้นความเสียใจไว้ ทลายออกมา
“จำไว้นะ.....ฉันไม่เคยจะคิดรักนาย หรือมองนายเลยด้วยซ้ำ”
“หรอ?....”
อีกคนพูดเบาๆก่อนจะโน้มหน้าคลอเคลียร์ร่างบาง “แล้วก็จำเอาไว้นะ ว่าฉันเป็นคนทำ..คนชั่วๆอย่างฉันนี่แหละเป็นคนทำ”
อีกคนที่พยายามดิ้นหนีแต่เพราะเค้าหมดเรี่ยวแรงแล้วก็ทำได้แค่สบัดแขนตัวเองให้หลุด แต่ยิ่งสะบัดอีกคนก็ยิงบีบมือลงมาแรงเท่านั้น
“ฉันไม่รู้นะว่านายกำลังจะทำอะไรฉันอีก....แต่ฉันกลับมาทดแทนบุญคุณพ่อนาย......ไม่ใช่นาย…โอ้ย!”
เยซองบีบปากเรียวอุคแล้วก็ผลักอีกคนออกไปอย่างไม่พอใจ
“นายต้องชดใช้!ในสิ่งที่พวกนายทำ”
“เยซองอย่า...”
“ถ้าไอ้คยูมันเห็น....คลิปพวกเรา........เล่นอะไรสนุกๆกัน” เยซองเม้มริมปากลงที่คอขาวจนเป็นรอยแดง เค้าก็หยุดลงก่อนจะเลียลงที่เลือดที่ไหลซึมออกมา อย่างพอใจ
“ก็อยากจะรู้เหมือนกัน...นะว่ามันจะรัก...แฟนคนดีของมันอีกหรือเปล่า...”
“ไอ้ชั่ว...ฮึก..” เสียงเรียวอุคพูดออกมาทั้งน้ำตาก่อนที่เยซองจะผละตัวเรียวอุคออกก่อนจะหยิบไอโฟนที่สั่นในกระเป๋ากางเกง ขึ้นมา ดูสายเข้า
คยู
เค้ายิ้มก่อนจะชูให้เรียวอุคดู “มันโทรมาพอดี”
“อ่าฮัลโหล หืม... เรื่องนั้นพี่จัดการให้แล้ว.. พาเรียวอุคกินยาแล้วไม่ต้องห่วง... ก็ดีนะ ก็แข็งแรงดีแล้วแหละ..ไม่เป็นไรไม่ต้องขอบคุณ พี่เต็มใจ..”
เยซองเน้นคำท้ายก่อนจะยิ้มให้เรียวอุค
“มันใกล้ถึงแล้ว..จะทำกันอีกสักรอบไหมยังพอมีเวลานะ”
เค้าเหล่มองคนตัวเล็กที่หยิบเสื้อคลุมมาสวมไว้แววตาที่หวาดกลัว ลอบมองเค้า
“.........................”
หยดน้ำตาไหลออกมา เรียวอุคกัดฟันเพราะเค้าทั้งโกรธทั้งเกลียดเยซอง ดวงตาที่แดงก่ำนั้นไม่สามารถซ่อนความรู้สึกที่มีอยู่ข้างในได้อีกต่อไปแล้ว เค้าได้แต่พยายามห้ามตัวเองไม่ให้ร้องไห้ออกมาอีก
“ปล่อยฉันไปเถอะนะเยซอง... ฉันไม่อยากอยู่ในสภาพแบบนี้แล้ว...”
เสียงพูดแผ่วเบาราวกับอ้อนวอนนั้นเปล่งออกมา ความรู้สึกทั้งหมดที่ถาโถมเข้ามาวันนี้เค้าเกินจะรับมันไหวแล้ว เค้าไม่สามารถทนต่อไปได้อีก แววตาที่น่าสงสารหันไปสบตากับอีกคน มีเพียงรอยยิ้มบางที่เหมือนจะสเยะยิ้มสมเพศกับสภาพของเค้า
“นายก็ฉลาดดีเหมือนกันนะ หนีฉันไปเรียนถึงต่างประเทศ แต่โง่ไปหน่อยที่กลับมาหาพ่อฉัน”
เรียวอุคกลั้นเสียงสะอื้นไว้ มือเล็กบีบลงที่ผ้าของเตียง ด้วยความเคียดแค้นและเจ็บปวด
ร่องรอยแดงช้ำบนบนร่างกายมันยิ่งตอกย้ำ ยิ่งทำให้เค้าร้องไห้ออกมา...
“เยซอง...ไอ้ชั่ว..”
เยซองฟังประโยคพวกนี้เป็นร้อยๆครั้งแล้ว รวมทั้งเสียงร้องขอแบบนี้เค้าก็ได้ยินจนชินหู แต่กลับไม่เคยรู้สึกสงสารแม้แต่นิด
“เรียวอุค”
มือหนาสอดนิ้วเข้าไปที่เส้นผมอีกคน แล้วลูบมันเบาๆราวกับถนุถนอมแต่เรียวอุครู้ว่ามันไม่ใช่
“อย่า…” เรียวอุคถอยหลังไปชิดกับเตียงเค้ายกมือลูบผมตัวเองแล้วก็เม้มริมปากกลั้นเสียงร้องไห้ไว้
“ไม่เอาแล้ว อย่า…”
เยซองยิ้มบางให้อีกคน เค้าเริ่มจู่โจมอีกครั้ง ริมปากบางกระซิบเบาๆข้างหูอีกคน “แล้วทีคยูทำไมนายถึงได้ครางเสียงเหมือนอยากจะได้แล้วได้อีกหล่ะ..”
“ก็เพราะน้องนายเป็นคนดีไง แล้วก็ไม่เหมือนนาย ไม่เหมือนคนอย่างนาย! นายไม่น่าจะเป็นพี่เค้าด้วยซ้ำ!!!”
เรียวอุคพูดใส่หน้าเยซอง มือหนากระชากเรียวอุคให้เข้ามาใกล้แล้วดึงแขนบางออกมา รอยเข็มฉีดยานับไม่ถ้วนที่ข้อพับทำให้เรียวอุคพูดไม่ออก
“ก็ลองให้มันรู้ว่านายติดยาซิ มันจะยังเหมือนเดิมไหม!”
เยซองมองเรียวอุคที่จ้องกลับเค้า
“อยากยาไม่ใช่หรอ หึ”
เม็ดยาสีขาวในมือเยซองทำให้เรียวอุคมีอาการแปลกไป เค้าส่ายหน้าแล้วก็ไม่มองมาที่อีกคน
“นายเลิกได้แล้วหรอ ฉันจำได้ว่าครั้งที่แล้วฉันเห็นนายเพิ่งจะฉีดยาเข้าแขนตัวเองหนิ“
“ออกไป”
เรียวอุคพูดแล้วก็เม้มริมปากบาง
“จำไว้นะ ทั้งเรื่องแม่นาย ทั้งเรื่องนาย คนอย่างฉันนี่แหละที่เป็นคนทำ”
เค้าก็หยิบกุญแจรถของตัวเองก่อนจะเดินออกไปจากห้องเรียวอุค
ประตูห้องปิดลงพร้อมกับสายตาของเยซองที่นิ่งสนิท เค้าเดินลงจากตัวบ้านหลังใหญ่พลางมองรูปครอบครัวที่ติดอยู่
ภาพแม่ที่กอดเค้าไว้กำลังส่งยิ้มมา ใบหน้านั้นที่เยซองไม่เคยลืม
ปลายเท้าหนาเหยียบลงบนบันไดขั้นสุดท้ายทำให้เค้าก้มลงไปมอง รอยเลือดที่บันไดชั้นล่างที่ล้างคราบเลือดยังไงก็ไม่ออกยังย้ำเตือนให้คิดถึงเรื่องของวันนั้น
รอยเลือดของแม่เค้าเอง
ย้อนไปหกปีที่แล้ว พ่อของเค้าพาผู้หญิงคนนึงกับลูกติดมาในบ้าน เนะนำกับแม่และเค้าว่าสองคนจะมาเป็นครอบครัวเดียวกับเค้า
เยซองไม่พอใจพ่อแต่แรกที่พ่อทำแบบนี้อยู่แล้วก็เริ่มมีปากเสียงทะเลาะกับพ่อบ่อยๆ เริ่มหนักเข้าๆเยซองก็ยิ่งรู้สึกว่าถูกแย่งความรักไป และแม่ถูกต่อว่าจากพ่อมากขึ้นจนเยซองแทบจะรับไม่ได้
ยังไม่รวมถึงพฤติกรรมของแม่เรียวอุคที่ต่อหน้าเป็นอย่างลับหลังเป็นอีกอย่าง สุดท้ายคนอยู่ก่อนอย่างพวกเค้าก็ถูกทอดทิ้ง
ครอบครัวมีปัญหากันมาเรื่อยๆ และหลังจากนั้นเพียงห้าเดือนเยซองก็เสียแม่ไป
วันที่เค้ากลับมาที่บ้านวันนั้น ตำรวจยืนอยู่ทั่วของบ้าน เสียงคนใช้ยืนร้องไห้ดังออกมา เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบเพียงผ้าขาวคลุมร่างแม่ของเค้าอยู่
พอเห็นเลือดนองเต็มบันได เยซองก็รู้ว่าแม่เค้าสิ้นใจแล้ว
เหตุการณ์ทั้งหมดถูกสรุปเป็นเรื่องของอุบัติเหตุ แม่เค้าพลัดตกบันไดบ้าน ซึ่งเยซองไม่เชื่อแม้แต่น้อย
หลังงานศพถูกจัดเสร็จสิ้น เยซองที่พื้นฐานเป็นคนเกเรในสายตาพ่ออยู่แล้วก็เริ่มแสดงออกถึงความรุนแรงมากขึ้น
เขาถึงขนาดเอามีดไปจ่อคอแม่เลี้ยงและขังเรียวอุคไว้ในห้อง ดังนั้นเพื่อตัดปัญหาพ่อจึงต้องพยายามจบเรื่องโดยให้
เรียวอุคย้ายไปเรียนต่อต่างประเทศทันที หลังพ่อเขาเองทำพินัยกรรมแบ่งทรัพย์สิน หุ้นของบริษัท รวมทั้งทรัพย์สินรายการอื่น
แต่เรื่องราวยังคงไม่จบง่ายๆ เมื่อเค้าฝังใจว่าคนที่ทำเรื่องทั้งหมดคือแม่และเรียวอุค คอยย้ำเตือนให้เค้าพยายามที่จะอดทนรอ
ระยะเวลาหกปีหลังจากนั้นเยซองก็ได้แต่เฝ้ารอ และมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เค้าต้องอดทนกัดฟันรอวันที่เรียวอุคกลับมา
กลับมาเผชิญหน้ากับเขา
“แม้แต่นายหลับ ฉันก็จะเป็นฝันร้ายของนายจำไว้”
ความคิดเห็น