ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Alway เพราะว่ารักยากจะเข้าใจ [YeRyeo]

    ลำดับตอนที่ #1 : คิม เรียวอุค

    • อัปเดตล่าสุด 10 ก.ค. 54


     ความสุขกับการใช้ชีวิตของใครหลายคน…. อาจต้องการความสบายและมีชีวิตที่มีพร้อมต้องการเพื่อน และการยอมรับจากสังคมภายนอก….

    ผมก็เช่นกัน ผมก็มีความต้องการเช่นเดียวกับมนุษย์ทั่วไป

    แม่ผมเป็นผู้หญิงขายบริการ ส่วนพ่อก็ติดเหล้าจนไม่มีที่ไหนกล้ารับเข้าทำงาน มีหลายต่อหลายครั้งที่ผมรู้สึกละอายและเสียใจกับชีวิตครอบครัวแบบนี้ หลายครั้งที่ผมอยากจะทำให้ผู้หญิงที่ให้กำเนิดผมตายไปจากผมแต่สุดท้ายผมก็ยังอยากมีครอบครัว แม้จะเป็นแบบนี้ผมก็อยากจะมีเค้าทั้งสองคนไว้.. ถึงครอบครัวแบบนี้จะเป็นทุกอย่างให้ผมไม่ได้แต่ผมก็ยังต้องการ ดีกว่าบนโลกนี้ไม่มีใครที่ยืนข้างๆผมเลย

    “ฉันไปทำงานหล่ะ ดูพ่อแกให้ดีๆแล้วกัน เมามากเดี่ยวจะพาลไปหาเรื่องให้เสียเงิน”

    ผมมองแม่ที่กำลังสวมรองเท้าส้นสูงก่อนจะหันมามองผม ไม่ว่าจะก่อนออกไปทำงานหรือเวลาที่ผมไปโรงเรียน   แม่ก็ไม่เคยยิ้มให้ผมและไม่เคยกอดผม ผมไม่ได้ตอบรับทางคำพูดได้แต่พยักหน้าแล้วหันกลับมาเปิดทีวีเครื่องเล็กที่หน้าจอมองหาภาพเต้นไหวไปมา มันส่งเสียงซ่าเป็นระยะเมื่อหาสัญญาณไม่เจอ

    มุมห้องที่ประจำที่พ่อจะนั่งอยู่ ก็เต็มไปด้วยน้ำสีเหลืองจากขวดเหล้าที่หมดไปกว่าครึ่งมันล้มลงและกลิ้งกระท่อนกระแท่นไปทางหน้าของพ่อผมที่นอนอยู่ข้างๆ พ่อผมดื่มหนักทุกวัน

    ตึก ตึก ตึก

    ปลายเท้าเล็กลุกจากที่นั่งก่อนจะเดินไปที่มุมห้อง ชายแก่ที่หนวดเคราขึ้นหร่อมแหรมก็นอนในท่าไม่สบายมาก เค้ายกขาข้างนึงพาดอีกข้างไว้ มืออีกข้างยกขึ้นทาบหน้าผาก มือเล็กของเด็กชายค่อยๆยกขวดเหล้าที่ล้มอยู่ขึ้นตั้งก่อนจะหยิบผ้าขี้ริ้วข้างๆเช็ดลงกับพื้น แล้วรีบหันมาจัดการกับร่างกายผู้เป็นพ่อ เค้าจัดท่านอนของพ่อใหม่ให้นอนในท่าสบายแขนถูกยกลงให้วางข้างๆ พร้อมกับวิ่งไปเอาผ้าห่มมาห่มให้ เมื่อเสร็จแล้วร่างบางก็ได้แต่นั่งข้างๆมองพ่อตัวเองที่นอนหลับไม่ได้สติ

    “ไม่

    เสียงเล็กๆเปล่งออกมา คิมเรียวอุคมองที่พ่อก่อนจะใช้นิ้วค่อยๆจ่อที่ปลายจมูกพ่อ ว่ามีลมหายใจหรือเปล่า

    ผมกลัวพ่อจะตายครับ กลัวเค้าจะตายไปจากผมกลัวสักวันพ่อจะไม่ตื่นขึ้นมา กลัวจะทิ้งผมไป

    อ่า ตอนนี้ได้เวลาแล้วซิผมต้องออกไปข้างนอกแล้ว ผมทำงานพิเศษที่ร้านอาหารไม่ไกลมากจากตัวบ้านหรอกครับ

    “เก็บหลังร้านให้เรียบร้อยหล่ะ”

    เสียงเจ้าของร้านสั่งผมให้ทำงาน ผู้หญิงร่างใหญ่คนนี้จ้างผมมาทำงานหลังครัวครับ ผมทำงานเช็ดถูครัวล้างผักแล้วก็เก็บขยะ ล้างห้องน้ำ ทำทุกอย่างนอกจากเสิร์ฟและรับออร์เดอร์ครับ เพราะอะไรหน่ะหรอครับ

    เพราะผมไม่สามารถพูดได้ เหมือนคนทั่วไปผมกลัวที่จะพูดกับคนแปลกหน้า...

     

    เมื่อตอนเรียนชั้นประถม เพื่อนในห้องผม รังเกียจผมเพราะผมเป็นลูกของผู้หญิงขายตัว ไม่มีใครยอมพูดกับผม และไม่มีใครยอมเล่นด้วยกับผม

    เรื่องมันแย่ขึ้นเรื่อยๆเพราะแม่ผมไปนอนกับพ่อของคนที่เรียนในชั้นเรียนเดียวกับผม ซึ่งก็เป็นคนในหมูบ้านเดียวกัน ตอนนั้นเรื่องมันใหญ่มากเลย ผมจำได้ไม่เคยลืม ทุกวันที่ต้องเดินกลับบ้าน จะมีสายตาของคนรอบข้างจ้องมองมาที่ผม เค้าไม่ได้พูดอะไรที่ทำให้ผมเสียใจ... แต่สายตาเค้าทำให้ผมรู้สึกแย่จนไม่อยากพูดอะไรอีกเลย...

    แม่ผมกับพ่อผมย้ายบ้านมาที่โซลเมื่อห้าปีที่แล้วครับ ตอนแรกแม่ทิ้งผมกับพ่อไว้ในซองนัม แล้วมาทำงานที่โซลคนเดียว เป็นพนักงานร้านอาหารกลางคืน จนแม่ทำงานได้ปีนึงก็มีเสี่ยมาเลี้ยงดูคือก็มีคนจ่ายเงินค่ากินอยู่แล้วเลี้ยงดูเหมือนภรรยาคนหนึ่งน่ะรับ พอแม่มีเงินแม่ก็เลยกลับไปรับผมกับพ่อครับ ให้มาอยู่ที่โซลด้วยกัน  แต่ก็เห็บเป้นความลับไม่ได้บอกสามีใหม่
            เมื่อก่อนแม่ไปกลับระหว่างสองบ้าน คือบ้านที่เช่าให้ผมกับพ่ออยู่แล้วก็บ้านของสามีใหม่  แต่อยู่กันได้สองปีความลับมันก็แตกครับ แม่ถูกจับได้และถูกทิ้งจากผู้ชายที่เลี้ยงดูแม่ทันทีเลย

    สุดท้ายแม่ก็เลยมาอยู่กับผมเหมือนเดิม  ผมดีใจครับที่แม่มาอยู่กับผม แต่ผมก็เสียใจที่แม่ต้องกลับไปทำงานแบบเดิม แม่บอกว่าทำงานอื่นเงินไม่พอจะใช้จ่าย ตอนที่ผมขอร้องแม่ไม่ให้ไปทำงานที่ร้านอาหารนั่นอีก

     

    “เงินแค่วันละกี่ร้อยบาทมันจะพอเลี้ยงดูพวกแกหรือไง ปล่อยเถอะน่าฉันดูแลตัวเองได้”

    “แม่ครับอย่าทำเลยนะครับ”

    “ฉันจะหาเงินมาให้แกเยอะๆแกจะได้ไม่อายเพื่อนที่บ้านเรายากจนเข้าใจไหม”

     “ผมไม่อายที่เราจนหรอกนะครับ แต่ผมอายที่มีพ่อขี้เหล้า และมีแม่ที่ทำงานแบบนี้..”

    “ถ้าแกอายที่แม่แกทำงานแบบนี้ แกก็บอกคนอื่นว่าแม่แกตายไปนานแล้ว”

     

    นั่นเป็นประโยคสนทนานที่ผมเคยพูดกับแม่ครับ และหลังจากวันนั้นแม่ก็ไปทำงานเหมือนเดิมและทำงานแบบนั้นทุกวันๆ

    ผมตั้งใจจะทำงานครับ ทำงานเก็บเงินแล้วหนีไปจากชีวิตแบบนี้ซะ...ไปให้ไกลเท่าที่จะทำได้...

    ผมอยากมีโทรศัพย์ไว้ระบายความในใจกับเพื่อน แต่ผมก็ไม่รู้จะโทรหาใคร เพราะผมไม่มีเพื่อน ...

    และนี่คือชีวิตของผมครับ ชีวิตที่ไม่มีอะไรเลย  ของคิมเรียวอุค

     

     

     

     


















    ----------------------------------------------------------------------


    จบIntro คิมเรียวอุคไปแล้วนะค่ะ  เป็นประวัติชีวิตให้เข้าใจตัวละครค่ะ หน้าต่อไปเป็นหน้าประวัติคิมจงอุนนะค่ะ ยังไงพยายามติดตามกันให้ได้นะค่ะ ^^

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×