คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : นิสัยนายนี่มัน!
เมื่อบ้านผมได้หายไป นายนั่น ก็พาผมมานั่งสงบสติอารมณ์ที่ร้าน เกมส์ สุดมัน ของมัน ผมถามหน่อยดิ ว่าเป็นคุณจะพูดกับไอ้คนที่นั่งเล่นเกมส์หยิบตุ๊กตาจากตู้ยังไง สำหรับผมทำได้เพียงเก็บอารมณ์โกรธไว้ และมองหน้ามัน
“ใจเย็นๆซิชั้นรู้ว่านายอยากได้ตุ๊กตา”
ดูมันพูด ใครอยากได้กันว่ะ นั่นมันแกไม่ใช่หรอที่นั่งเล่นมาเป็นชั่วโมงแต่ไม่ได้สักตัวเนี่ย(- - ^)
“ นี่......”เฮ้อ ไอ้บ้าเอ้ยสนใจชั้นหน่อยซิ ชั้นกำลังร้องให้แล้วนะ(Q^Q)
“ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็ได้แล้ว โอเคไหม นายใจเย็นนะ”
“ชั้นไม่ได้” ชั้นไม่ได้อยากได้ แต่ตอนนี้นายนั่นได้ตุ๊กตามาแล้วนี่นา เฮ้อ ผมยื่นมือเตรียมรับก่อนจะ
“เห็นไหมหล่ะ เยซองสุดท้ายนายก็ได้แล้วเห็นไหมหล่ะ” นายนั่นพูดก่อนจะกอดตุ๊กตา บิดไปมา
“พ่อมึง” ผมมองหน้านายนั่นก่อนจะพูดเบาๆติดริมปาก ขอหยาบคายสักครั้งเหอะ
อ้าวที่มันพูดคือตัวมันใช่ไหม แต่ช่างเหอะ เดี๋ยวผมจะกลับบ้านแล้ว แต่ว่าผมไม่มีเงิน
“เป็นไงเรียวอุค นายดีขึ้นแล้วใช่ไหม”
ถามแบบนี้มันวอน โดน ไหมฮ่ะ ชั้นหรือนายที่ดีขึ้น นายนี่มัน!
“พอเหอะ! ชั้นจะกลับบ้านแล้ว บายหล่ะ”
เดินก็เดินว่ะ ช่างมัน หาถามทางข้างหน้าเอา......
“บ้านนายนอนไม่สบายหรอก ไม่มีหลังคา ไม่มีเตียง ไม่มีน้ำ แถมหนาวด้วย”
“.............แง้~~”ใช่บ้านผมไม่มีอะไรเลยนี่นา ฮื้อ~~0[]0 บ้านผมมันหายไปแล้ว
“โอเค เรากลับบ้านกัน”
นายนั่นเดินมาจับมือผม ผมทนไม่ไหวแล้วนะ ผมสะบัดมือ ก่อนจะมองหน้านายนั่นด้วยสายตาไม่เป็นมิตรสุดๆๆ
“สนุกอะไรนักหนา นายนี่มันร้ายจริงๆ เอาครอบครัวกับบ้านชั้นคืนมา!”
ผมรู้สึกว่าเริ่มมีวันออกหู
“หืม.......” นายนั่นหน้าแดงจัด ผมรู้สึกเหมือนมี มีไฟแลบออกมาจากดวงตาคู่เล็ก ย๊าก!!!!!!!!!!!!!!! สถานการณ์ไม่น่าไว้ใจ ผมถอยหลังเรื่อยๆเตรียมวิ่ง
“ถ้า ถอยอีกก้าวเดียว ชั้นรับรองว่านายได้ตายแน่”นายนั่นพูดก่อนจะบีบคอตุ๊กตาที่ถือในมือ ผมก้มมองมือที่บีบคอตุ๊กตาแล้ว บอกได้เลย กลัว อิ๋บอ่ายเลย
“จะ...ป.ล่อ.ย.”ผมพูดอะไรไม่เป็นภาษาแล้วตอนนี้ นายนี่เปลี่ยนร่างน่ากลัวชะมัด(0.0) ~~
“มานี่ เร็ว กลับบ้าน.”
“เฮ้ย! ปล่อยนะโว้ย...”และแล้วก็ถูกอีกอั่ก ผมถูกเหวี่ยงเข้ารถก่อนที่นายนั่นจะขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ผมแทบจะร้องให้ออกมา
นี่มันเรื่องอะไรกันว่ะ
“..........................”
“...................”
ทั้งเค้าและผมเงียบกันตลอดทาง ผมแอบมองหน้าเค้า หน้าตาเค้าตอนนี้น่ากลัวจัง
ปึก! เค้าเดินอ้อมมาเปิดประตูให้ผม ก่อนจะยื่นมือมา ผมก้าวลงเฉียงๆเพื่อหลบตัวเค้า เค้าเลื่อนตัวบังก่อนจะจับผมกอดแน่นๆ
“เป็นไรไหม กลัวใช่ไหม”
“...............”ผมเงียบก่อนจะผลักตัวนายนั่น ผมมองไปในตัวบ้านเห็นผู้หญิงตัวเล็กผิวขาวนั่งอยู่ ผมก้อมมองก่อนจะหันมองหน้านายนี่ หน้าเหมือนกันเฮะ แต่ช่างเหอะ....
“พ่อ แม่ นายสบายดี ไม่ต้องห่วง”
เค้าพูด ก่อนจะคว้าแขนผม แล้วผมก้อเดินตามเค้าไปไม่รู้เพราะอะไร ผมรู้สึกว่า คนคนนี้ดูมีหลายแง่มุมจัง
“พี่”
เด็กหญิงตัวเล็กเดินมาดึงมือผมออกจากมือเยซอง รู้สึกเหมือนยิ่งยืนยิ่งเป็นส่วนเกิน ผมพยายามเดินเลี่ยง แต่เด็กหญิงคนนั้นเรียกผมไว้
“”แก หน่ะคนใช้คนใหม่ของพี่หรอ” เค้าทำหน้าเหยียดๆก่อนจะมองหน้าผม
“ชินยอง!หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ”
“”ทำไมหนูจะพูดไม่ได้ค่ะ ก็คนของพี่ก้อคือคนของหนู”
“ไปเอาน้ำมาให้ชั้นหน่อยซิ”
“เค้าไม่ใช้คนใช้ แต่เค้าคือคนของพี่” เยซองพูด เด็กหญิงมองหน้าก่อนจะพยักหน้า
“อ๋อ ที่พ่อกับแม่ไปเค้าประกัน แล้วพี่ไปใช้ให้หน่ะหรอค่ะ คนนี้หรอเด็กที่พี่ช่วยไว้ ก็ดูดีนี่”
อีห่านฟ้า เอ้ย สวยซะเปล่า ด่าคนอื่นเค้าฉอด ฉอด (- -*)
“ฮ่ะ!”
“เรียนที่ไหนหล่ะ แก”
“โรงเรียน........”ยังไมทันพูดจบ เด็กหญิงคนนั้นก็หันมามองหน้าผม ก่อนจะเหยียดหยามต่อไป
“คงเป็นของรัฐบาละซินะ เฮ้อ คงไม่ใช่เอกชน”
ไม่เคยได้ยินหรือไงว่าเรียนที่ไหนก้อเหมือนกันหน่ะ~~
“พรุ่งนี้เค้าจะไปเรียนโรงเรียน เดียวกับพี่”
“โรงเรียนของพ่อหนู่หน่ะหรอ ทำไมอ่ะค่ะพี่”
“แล้วจะทำไมหล่ะ”เยซองพูดก่อนจะเดินมาข้างๆผม
“แล้วทำไมต้องไปยืนข้างมันด้วยฮ่ะ ”
“เรากลับไปเถอะ ชินยอง วันนี้พี่ปวดหัวมากจะพักผ่อน”
“.........”เด็กหญิงคนนั้มองหน้าเยซอง ก่อนจะเดินสะบัดก้นออกไป
เย ซองมองหน้าผม ก่อนจะยิ้มแห้งๆให้ เค้าเดินไปที่โซฟาก่อนจะล้มตัวลงนอน ผมก็พอจะรู้แล้วแหละ คงเพราะพ่อแม่ไปค้ำประกันไว้อีกแล้วใช่ไหม ถ้างั้นนายนี่ก้อเป็นคนช่วยครอบครัวผมไว้นะซิ
“พ่อแม่นายหน่ะ ตอนนี้ไปล่องเรืออยู่นะ ชั้นซื้อบ้านให้อยู่ที่ต่างประเทศนายไม่ต้องเป็นห่วง ”
เค้า พูดก่อนจะนอนหลับไป ผมก็เดินขึ้นไปบนห้องนอนที่เป็นของผม ผมเปิดก่อนจะเห็นชุดนักเรียน ใหม่แขวนไว้หน้าตู้ ในตู้มีแต่เสื้อผ้าใหม่หมด มีคอมพิวเตอร์ ห้องก็ถูกจัดใหม่ แต่ที่แปลกทำไมมันมีเตียงสองเตียงหล่ะเนี่ย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ปัง
ผมดันประตูก่อนจะล็อกแกร๊ก ไอ้บ้านี่ มันไม่ได้ดีไปทุกอย่างหรอก ผมเอาตู้ปิดไว้ที่ประตูก่อนจะมองซ้ายขวา เฮ้อ ถึงเวลานอนของผมสักที
“นี่เรียวอุค ตื่นได้แล้วไปโรงเรียน”
เสียง ปลุกที่ทำให้ผมรีบตื่น เยซอง นายนี่ตื่นไวชะมัด ผมรีบอาบน้ำ แต่งตัว กระเป๋านักเรียนถูกวางไว้หน้าประตูห้องผม ผมมองไปข้างล่าง เยซองนั่งรอกินข้าวกับผม ผมเดินไปข้างล่างก่อนจะนั่งลงก้มหน้าทานข้าว นายนั่นมองผมก่อนจะทำหน้างง
“นายเป็นอะไร ?”
“ไม่เป็นอะไรหรอก”
มันรู้สึกแปลกตั้งแต่เมื่อวานแล้วตอนนายนั่นกอด ผม ผมรู้สึกแปลกๆมันคืออะไรผมไม่รู้หรอกแต่ ผมรู้สึก ร้อนวูบวาบยังไงไม่รู้อ่ะ
แล้วผมก้อมองหน้านายนี่แล้วเขินอ่ะ~~
“ชั้นก้อรู้สึกแปลกตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
รู้สึกเหมือนกันหรอ~~=0=ชั้นไม่ได้เป็นคนเดียวใช่ไหม
“ทำไมชั้นไขกุญแจห้องนายแล้วมันเปิดไม่ได้ ติดอะไรไม่รู้”
ไอ้หื่น~~เอ้ย~~ ดีนะที่ชั้นเอาตู้ดันไว้ นายนี่ไว้ใจไม่ได้~~
พอกินข้าวเสร็จ ผมก้อเดินขึ้นรถ ก่อนจะหยุดคิดถึงฮยอคแจ ถ้าผมไปโรงเรียนนั้นฮยอคแจสงสัยได้ เหงาแน่เลย
“เป็นอะไรขึ้นรถซิ”
“ชั้นมีเพื่อนที่โรงเรียนเก่าคนนึง”ผมพูด รู้ว่าผมขอมากเกินไป แต่ผม..
“อ๋อ เพื่อนคนั้นฮยอคแจใช่ไหม ชั้นย้ายเค้าไปเรียนที่เดียวกับนายแล้วแหละ เร็วซิ”
“จริงนะนายน่ารัก~น่ารักที่สุดเลย~~”
บรื้น~~ บรื้น~~รถคันใหญ่ถูกเหยียบซะมิด เยซองหันมายิ้มกับผมก่อนจะพูดกับผม “ชั้นไม่ใช่คนน่ากลัวหรอกนะ”
“อืม ชั้นรู้แล้วแหละขอบใจนายนะที่ช่วยบ้านชั้นไว้ ชั้นสัญญาถ้าชั้นมีเงินชั้นจะหามาใช้ให้นาย”
“ไม่ต้องหรอก ที่จริงพ่อของนายเป็นเพื่อนของพ่อชั้นเอง พ่อชั้นให้ตามหาเพื่อนคนนี้มานานพอชั้นเจอก็เลยช่วย”
“ทำไมโลกมันกลมจัง ”
“ไม่รู้ซิคงเป็นพรมลิขิตมั้ง นายน่ารักมากๆเลย”
“อืม”
ผมยิ้มรับแบบเขินๆอายจังเลยอ่ะ นายนี่ก้อน่ารักดีนี่นา
ผมลงรถเยซองก่อนจะหันหน้าไปมองโรงเรียนที่นี่มันใหญ่ ทำไมใหญ่จังว่ะ! เยซองเดินมาจับมือผมก่อนจะเดินเข้าไปในโรงเรียน
“ที่นี่ของพ่อชั้นเองมาซิ”
“ฮ่ะ!”
ผม แทบไม่เชื่อนายนี่จะรวยอะไรกันนักหนาเนี่ย ผู้หญิงมองผมด้วยสายตาแปลกๆก่อนที่ผมจะได้ทำอะไรก้อมีมือปริศนามากระชากผม จากด้านหลังซะแล้ว
“มานี่!เลย”
ผู้หญิงผมยาวประบ่า ใบหน้าน่ารักกระชากผมก่อนจะเหวี่ยงลงกับพื้นเยซองรีบดึงตัวผมขึ้นมากอด ก่อนจะตวาดผู้หญิงคนนั้นอย่างดัง
“ทำอะไร!”
ผู้หญิงคนนี้คือใครกันหล่ะ ผมไม่รู้จักหมอนี่พาผมมาที่ไหนเนี่ย
ความคิดเห็น