[FIC] >>> ...LOVE...[[CHANBEAK x HUNHAN x KAISOO]]

ลำดับตอนที่ #1 : ...จุดเริ่มต้น...

คุณเคยรู้สึกไหม...เมื่อเจอหน้ากันครั้งแรกก็รู้สึกว่าใช่

และคุณเคยรู้สึกไหม...ว่าอยากจะใช้ชีวิตกับคนๆนี้ไปตลอดชีวิต

 

..................................

 

ห้องซ้อมดนตรีสุดหรูที่เหล่าบรรดานักเรียนกำลังตั้งใจซ้อมเพื่อวันสำคัญของโรงเรียนทุกคนต่างพากันซ้อมร้องเพลงที่ดูจะออกสนุกสนานคึกคักแต่มีเพียงแค่คนเดียว...ที่มักจะทำอะไรต่างจากคนอื่นเสมอบทเพลงที่กำลังกังวานอยู่ภายในห้องทำให้คนอื่นๆเริ่มลดระดับเสียงลงจนกระทั่งเงียบไป..บทเพลงรักที่ถูกบรรเลงบนเปียโนสีขาวโดยหนุ่มหล่อมาดเงียบที่ใครๆก็รู้กันดีว่าฉายาคือ...เจ้าชายแห่งซองฮวา...

“เพราะจริงๆชานยอลนายเล่นได้ดีขึ้นมากงานโรงเรียนคราวนี้นายคงเด่นเหมือนเดิม”อาจารย์ซูยอบผู้ดูแลเค้าตั้งแต่ยังร้องเพลงไม่เป็นด้วยซ้ำ

“ขอบคุณครับ”เพียงคำตอบสั้นๆแต่ก็ทำให้อีกหลายคนในห้องนั้นแทบเพ้อกันเลยทีเดียว

“เพลงนี้นายทั้งแต่งเองทำเองเล่นเองเพื่อแบคฮยอนอีกรึเปล่า...”ซูยอบอดที่จะถามไม่ได้ในขณะๆที่สาวๆและหนุ่มๆในห้องต่างพากันลุ้น

“ก็คนที่ผมรักนี่ครับอาจาร์ย”ใบหน้าคมเลื่อนสายตามองออกไปนอกหน้าต่างที่เบื้องล่างที่มีสนามกว้างที่ปกคลุมไปด้วยหิมะจางๆพร้อมกับหนุ่มน้อยหน้าหวานที่กำลังเดินคุยกับเพื่อนๆอย่างสนุกสนานโดยไม่เคยรู้เลยว่ามีใครคนนึงที่มักคอยมองเค้าจากที่ตรงนี้เป็นประจำ

“จีบเค้าให้ติดไวๆก็แล้วกันนะก่อนจะโดนคนอื่นเค้าแย่งไปกิน..ไอ้เต่า”

“555ครับ”

 

....................................

 

ณโรงอาหารของโรงเรียนที่ปกติเสียงก็จะดังอยู่เป็นประจำทุกวันแต่ทำไมกันนะวันนี้มันถึงได้ดังมากเป็นพิเศษ..แถมยังสายตานับสิบคู่ที่จ้องมาทางเค้าอย่างคาดร้าย

“ดีโอๆนายรู้สึกไหมว่าบรรยากาศวันนี้มันแปลกๆ”

“แบคฮยอน..นี่นายไม่รู้จริงๆรึว่าแกล้งทำเป็นไม่รู้??”เพื่อนตอบกับมาพร้อมสายตาที่ดูจะสงสัยเอามากๆ

“ชั้นจะไปรู้ได้ยังไงในเมื่อชั้นเพิ่งจะเดินเข้ามาเนี่ย!!!ว่าจะกินข้าวซะหน่อยกินไม่ลงเลย”ความอึดอัดแบบนี้น่ารำคาญจริงๆ...

“นี่เธอ!!ดูสินั่นไงคนที่ชื่อแบคฮยอนไม่เห็นจะน่ารักเลยรุ่นพี่ชอบไปได้ยังไงกันนะ”บทสนทนาของ2สาวที่กำลังเดินผ่านไปทำให้เจ้าของชื่อที่ถูกอ้างถึงกับของขึ้น...ไม่น่ารักหรอ??

“แกดูสิยัยจืดนี่ที่มาอ่อยรุ่นพี่ชานยอลของเราไง..ยัยตัวร้ายชัดๆ”ไม่ต่างกับอีกเสียงที่ดังมาจากข้างหลัง

“มันมีอะไรพิเศษมากหรอเนี่ย??ความน่ารักก็ไม่น่ารัก..เช๊อะ”อีกนับสิบๆเสียงที่ดังทะลุเข้าโสตประสาทของแบคฮยอนอีกนิดเดียวเท่านั้นเค้าจะอดทนไม่ไหวแล้วนะ

“ชั้นไปก่อนนะดีโอ”แบคฮยอนพยายามลุกขึ้นและลากสังขารตัวเองออกจากตรงนั้น

 

...............................พรึ่บ..............................

 

ร่างบางล้มพับลงอย่างง่ายดายเพื่อนรักอย่างดีโอเอื้อมมือคว้าสุดแขนแต่คงไม่เร็วเท่าแขนของใครบางคนที่รับประคองร่างบางก่อนจะฉุดขึ้นอุ้มไว้ในอ้อมกอดอย่างทะนุถนอม

“ชานยอล”ดีโอทำได้เพียงแค่อุทานเบาๆ

“ชั้นจะพาแบคฮยอนไปห้องพยาบาลยังไงช่วยลาอาจารย์ให้ทีนะดีโอ”ชานยอลพูดทิ้งไว้ก่อนจะอุ้มร่างบางในอ้อมกอดจากไปท่ามกลางสายตานับร้อยคู่ในโรงอาหาร

“อ่อนแอจริงๆนะเรา..”เอ่ยกับร่างไร้สติในอ้อมกอดพร้อมกับรอยยิ้มจางๆที่ถูกวาดไว้บนริมฝีปากหนา

 

.......................ห้องพยาบาล..........................

 

แสงแดดอ่อนๆที่กระทบเข้ากับผ้าม่านสีขาวไอเย็นจางๆจากหิมะที่ตกลงมาเรื่อยๆทำให้ร่างบางบนเตียงขาวที่หลับไปเกือบ1ชั่วโมงเริ่มรู้สึกตัว

“ที่นี่ที่ไหนกันเนี่ย??ปวดหัวจัง”ร่างบางดันตัวลุกนั่งพิงกับหัวเตียงกุมขมับเบาๆเพราะอาการปวดหัว

“ตื่นแล้วหรอแบคฮยอน??”เสียงทุ้มที่จะบอกให้ถูกคงต้องบอกว่ามันลื่นหูเอาซะมากๆได้ผ่านเข้ามาในการรับรู้ของแบคฮยอนที่มองหาต้นเสียงนั่นไปรอบๆห้องจนกระทั่งมีร่างของใครบางคนเดินผ่านม่านเข้ามา

“ชานยอล”

“เป็นยังไงบ้างยังปวดหัวอยู่ไหม...หืมส์”ร่างสูงเดินเข้ามายืนข้างๆร่างบางก่อนจะโน้มเอาหน้าผากอุ่นๆของตัวเองแตะเข้ากับหน้าผากของร่างบาง

“ไม่มีไข้คงจะเพราะเพลียมากสินะ...นายคงยังไม่ได้กินอะไรชั้นเลยให้คนเอาอาหารมาให้นายกินที่นี่”ชานยอลถือถาดอาหารเข้ามาจัดโต๊ะเทน้ำใส่แก้วจัดยาใส่กล่อง...ทุกสิ่งอย่างถูกจัดวางอย่างสวยงามบนโต๊ะขาวหน้า..แบคฮยอน

“ขอบคุณมากนะ”ร่างบางก้มหน้างุดเพราะเริ่มรู้สึกว่าหน้ามันร้อนผ่าวทั้งที่อากาศมันออกจะเย็นด้วยซ้ำ

“กินไหวรึเปล่า??ให้ชั้นป้อนให้นายไหม??”

“เอ่อ!!!ชานยอลวันนี้นายได้พูดอะไรเกี่ยวกับชั้นอีกหรือเปล่า??...ชั้นรู้ว่านายคิดยังไงแต่ชั้นไม่ได้คู่ควรกับนายเลยอย่ามาสนใจชั้นอีกเลยนะ”แบคฮยอนพยายามพูดสิ่งที่คิดอยู่ในใจทั้งๆที่รักแต่ก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้

“ชั้นทำให้นายลำบากมากหรอแบคฮยอน...”...อารมณ์น้อยใจสุดๆY-Y

“ชานยอล”

“ขอโทษนะแบคฮยอนที่ความรักของชั้นทำให้นายไม่มีความสุข”ชานยอลหันหลังให้ร่างบางก่อนจะเดินออกจากห้องนี้ไป

“เดี๋ยว!!!ชานยอล”คุณเคยเป็นไหม...ที่เมื่อรู้สึกถึงความรู้สึกของตัวเองมักจะสายเกินไปเสมอ...น้ำตาของแบคฮยอน...กำลังไหลเอ่อออกมาอย่างหักห้ามไม่ได้...ทั้งชีวิตตั้งแต่เกิดมาไม่เคยได้รับความรักจากใครมากมายเท่านี้...มีเพียง”ชานยอล”คนนี้ที่คอยมอบให้เค้าอย่างสม่ำเสมอตั้งแต่วันแรกที่เค้าย่างกรายเข้ามาเรียนที่นี่...คำบอกรักแรกจากหนุ่มฮอตสุดหล่อประจำโรงเรียน...ทุกสิ่งอย่างในวันนั้นเค้ายังจำได้ดีแต่สุดท้ายสิ่งที่สำคัญที่สุดก็ยังรักษาไม่ได้...คนอย่าง พยอน แบคฮยอนไม่เคยได้เรื่องเลยจริงๆ หลังจากที่คนๆนั้นได้เดินจากไปหยาดน้ำตาที่ไหลครั้งแล้วครั้งเล่าไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลงถ้าไม่มีคนๆนึงเข้ามาซะก่อน

 

..........................................................

 

“แบคฮยอน!!!พี่เป็นยังไงบ้าง”น้ำเสียงที่ฟังก็รู้ว่าห่วงมากพร้อมกับใครบางคนที่แบคฮยอนจำเสียงของเค้าได้เป็นอย่างดี

“เซฮุนอ่า...พี่ไม่เป็นอะไรมากหรอกตอนนี้สบายดีแล้วหล่ะขอบใจนะ”

“ไม่ต้องมาทำพูดเลย...ผมเคยบอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าให้กินข้าวด้วยแล้วนี่พี่ร้องไห้อีกแล้วใช่ไหม??ทำไมน้าคำพูดผมมันไม่สำคัญเลยหรือไงเนี่ย”

“เปล่านะเซฮุน...พี่อะจำที่นายบอกได้แต่มันกินไม่ลงจริงๆ”

“พี่กินไม่ลงหรือเพราะไอ้รุ่นพี่บ้านั่น..ดีนะที่พี่ดีโอมาบอกผมว่าเค้าอุ้มพี่มาทีนี่ผมถึงตามมา..ถ้าเจอหน้าจะขอตั้นสักทีสองที ฮึ่ยๆๆ”เซฮุนพูดด้วยความโมโหอย่างที่สุดทำอะไรทำได้แต่มาทำคนสำคัญของเค้า..ตายซะ!!!

“555ท่าทางนายมันตลกชะมัดเลยเซฮุน...นายห่วงพี่มากเลยหรอ”แบคฮยอนเอียงคอถามส่งสายตาบ๊องแบ๊วเพราะความอยากรู้แต่จะรู้ไหมว่า???ไอ้ท่าทางแบบนั้นทำเอาคนตอบใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว

“ก็แบบว่าาาา”ติดอ่างไปซะงั้น...เซฮุนจ๋า

“อิอิอิ....ขำจะตายอยู่แล้วนายนี่มันจริงๆเลยชั้นดีใจนะที่เป็นห่วงขอบคุณมาก...น้องรัก”จากใบหน้าที่ดูยังไงก็รู้ว่าเขินแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มที่ดูจางลง...น้องหรอ???...แต่เค้าคิดมากว่านั้น

“เซฮุน...เป็นอะไรเงียบเลยชั้นพูดอะไรผิดหรอ”

“อ๋อ!!ไม่มีอะไรหรอกพี่พักผ่อนเถอะครับผมไม่กวนแล้ว...ตอนเย็นจะมารับกลับบ้านนะ”เซฮุนเดินจากไปอย่างเงียบๆผิดจากตอนที่มาโดยสิ้นเชิง

“เป็นอะไรของเค้านะ??”แบคฮยอนมองด้วยความสงสัยก่อนจะล้มลงนอนพักผ่อนด้วยความเพลีย

“ชานยอล...ชั้นคิดถึงแล้วก็รักนายมาก...ขอโทษนะ”ยอมทนเจ็บดีกว่าต้องทำให้คนที่รักต้องแปดเปื้อนเพราะตัวเอง(นางเอกมากๆคะ..ไรเตอร์)

 

.....................สนามหลังโรงเรียน...................

 

“เรียกชั้นมามีอะไร???”ชานยอลเป็นฝ่ายเริ่มถามคู่กรณีที่ส่งจดหมายมานัดพบก่อน

“ผมว่าพี่คงรู้ดีอยู่แก่ใจ...ฮึฮึฮึ...อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลย”เซฮุนตอบกลับพร้อมทั้งจ้องคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง

“เซฮุน...นายจะพูดอะไรก็พูดมาชั้นไม่ได้มีเวลามาฟังเรื่องไร้สาระของนายหรอกนะ”

“เรื่องไร้สาระหร๊อ...ก็ดีจะได้ไม่ต้องมากความ”

“.................”ชานยอลเริ่มหงุดหงิดที่คนตรงหน้าเล่นคำไม่ตอบสักทีจนตัดสินใจจะเดินหนีถ้าไม่ได้ยินคำๆนึงที่ทำเอาอารมณ์ที่สะกดไว้ขาดผึงอย่างห้ามไม่ได้

“ผมรักแบคฮยอน...ผมจะมาทวงของผมคืน”ยังไม่ทันจะฟังจนจบหมัดแรกก็ลอยปะทะเข้าที่มุมปากของเซฮุนอย่างจังจนล้มลงกับพื้น

“เลือดหรอเนี่ย...แกนี่มัน!!!”เซฮุนสวนกลับอย่างทันควัน...ทั้งสองคนแลกสลับหมัดกันจนนัวเนียไปหมดแม้จะเจ็บแต่คงไม่เท่าใจที่เจ็บกว่า...

“เซฮุน!!!ชั้นไม่มีวันยกแบคฮยอนให้คนอย่างนายเหมือนกัน”เมื่อเซฮุนพลาดท่าเสียหลักให้ร่างสูงขึ้นคร่อมก่อนจะง้างมือหวังจะต่อยอีกสักรอบถ้าไม่เกิดว่า...???

“พอได้แล้วทั้ง2คน...พอกันสักที”แบคฮยอนที่รีบวิ่งมาด้วยความรวดเร็วมีดีโอวิ่งตามมาติดๆ...ดีโอคิดไม่ผิดจริงๆที่รู้สึกต้องมีอะไรตั้งแต่เห็นเซฮุนเดินตามชานยอลมา

“เซฮุนเป็นยังไงบ้าง”แบคฮยอนรีบวิ่งเข้าไปดูคนที่ล้มอยู่ที่พื้น..ส่วนชานยอลลุกขึ้นยืนมองร่างบางที่จ้องเค้าอย่างคาดโทษ

“ชานยอลนายทำอะไรเซฮุน...ทำแบบนี้ทำไมกัน”แบคฮยอนเดินเข้ามาดึงเสื้อของร่างสูงทั้งเขย่าแรงๆทั้งทุบตีด้วยความโกรธ...ชานยอลปล่อยให้คนตรงหน้าทำจนพอใจสักพัก...ก่อนที่ร่างบางจะสงบลงชานยอลเอื้อมมือไปจับมือทั้งสองข้างของแบคฮยอนออกจากเสื้อของตัวเองมองหน้าคนที่รักด้วยความน้อยใจ...ที่แบคฮยอนไม่เคยคิดจะถามเค้าสักนิดว่าเป็นยังไง??

“........”ชานยอลไม่ตอบทำเพียงแค่เขยิบตัวออกแล้วเดินจากไป...แม้จะไม่มีน้ำตาสักหยดให้เห็นแต่ข้างในมันเจ็บไปหมดแล้ว

“เซฮุนนายเป็นยังไงบ้างเจ็บมากไหมเนี่ย...”แบคฮยอนรีบเข้ามาดูร่างที่นอนอยู่บนพื้นสนามทั้งปากแตกทั้งหน้าบวมจนคนที่เห็นนึกอดสงสารไม่ได้

“ไม่เป็นไรหรอกนะแค่นี้จิบๆ”

“นายกับชานยอลมีอะไรกันทำไมถึงต้องต่อยกันขนาดนี้ด้วยห๊า”

“อย่าบ่นไปเลยน้า...ผมก็แค่บอกพี่เค้าว่าผมรักพี่...จะมาทวงพี่ของผมคืนก็เท่านั้น...พี่นี่มันแก่กว่าผมแค่ไม่กี่ปีแต่ขี้บ่นชะมัด”เซฮุนจับริมฝีปากตัวเองที่เจ็บเพราะพูดมากไปหน่อย

“นี่แหนะๆว่าชั้นแก่แล้วขี้บ่นหรออีตาเด็กบ้า...ใครให้เล่นแบบนี้มันแรงจะตายสมควรแล้วจริงๆ”แบคฮยอนแกล้งกดแผลเบาๆแต่ทำเอาร้องว๊ากจนน้ำตาเล็ดด้วยความเจ็บ...เรื่องเล่นๆของแบคฮยอนแต่มันคือเรื่องจริงของเซฮุนตลอดไป

“แบคฮยอน...นายไม่คิดจะไปดูชานยอลบ้างหรอไง??...ไปเถอะทางนี้ชั้นจัดการเอง”แบคฮยอนคิดได้สักแปบก็ทำท่าจะลุกขึ้นไปหาจริงๆ

“อะ..อย่า”ยังไม่ทันที่เซฮุนจะพูดจบดีโอก็รีบเอามือมาตะปบปากเจ้าน้องตัวดีในทันที

“อะไรนะ??”แบคฮยอนรีบหันกลับมาถามเหมือนได้ยินใครพูดอะไรสักอย่าง

“ไม่มีอะไรหรอกนายไปเถอะ...ชานยอลคงเจ็บมากเหมือนกัน”ร่างบางจึงตัดสินใจวิ่งตามร่างสูงมาจนทัน

 

...............................................

 

"บอกให้หยุดไง!!!หยุดเดี๋ยวนี้นะ"ร่างบางวิ่งตามมาจนทันกับร่างสูงที่ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเดิน

"ชานยอลบอกให้หยุดเดินไงเล่า...โอ๊ยยย"ด้วยความที่รีบวิ่งทั้งที่ร่างกายยังไม่แข็งแรงเลยทำให้ข้อเท้าบางพลิกจนล้มลง

"...."เพียงเท่านั้นก็ทำให้ร่างสูงหยุดเดินในทันทีแต่ก็ยังไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

"ชานยอล..ชั้นขอโทษนะ"แบคฮยอนพูดทั้งน้ำตา..ทั้งเจ็บทั้งน้อยใจทั้งเสียใจผสมปนเปกันไปหมด

"ยัยบ้าเอ่ย!!!"ร่างสูงสบถกับตัวเองเบาๆก่อนจะหันหลังเดินกับมาหาร่างบางที่นั่งอยู่บนพื้น

"เจ็บมากหรือเปล่าไหนดูสิ"ร่างสูงจับข้อเท้าบางพลิกดูไปมาก่อนจะสั่งให้ร่างบางขี่หลังเค้าแทน

"ขึ้นมาได้แล้วจะพาไปส่งที่ห้องเรียน"

"ไม่เป็นไรหรอกนะ...ชั้นแค่จะมาขอโทษนายเรื่องเมื่อกี้"

"งั้นชั้นอุ้มนายแล้วกัน"ในเมื่อไม่ขี่หลังเค้า??..ร่างสูงเลยเปลี่ยนมาอุ้มร่างบางขึ้นมาแทน

"ชานยอล.."

"จากนี้ไปต่อให้นายจะบอกเลิกชั้น..หรือต่อจะให้นายผลักไสชั้นอีกมากเท่าไหร่ขอให้นายจำเอาไว้ว่าชั้นจะไม่มีวันไปจากนาย..แบคฮยอน"ชานยอลพูดกับร่างบางในอ้อมกอดเค้าที่กำลังจ้องมองมาที่เค้าด้วยสายตาที่บอกว่ากำลังอึ้งกับประโยคเมื่อกี้

"ขอบคุณนะ"

 

..................................................

 

"โธ่เว้ย!!!"ร่างสูงอีกคนที่เดินตามทั้งสองคนมาตลอด..

"ไม่มีทางต่อให้ต้องตาย..ผมก็ไม่มีวันยกพี่ให้ใคร"เซฮุนระบายความเจ็บปวดทั้งหมดกับกำแพงขาวที่ตอนนี้กำลังถูกแต่งแต้มด้วยเลือดสีแดงสดจากมือของร่างสูง

"เซฮุนนายทำอะไรของนายอีกเนี่ย??"หนุ่มหน้าหวานอีกคนที่เป็นถึงดาวของรร.กำลังเดินเข้ามาหาคนตรงหน้าด้วยความตกใจ

"อย่ามายุ่ง!"ร่างสูงสะบัดมือหนีแต่ร่างบางก็ไม่มีท่าจะยอมง่ายๆ

"เอามือมานี่นะ..เลิกดื้อเลิกเหวี่ยงสักทีได้ไหม"ร่างบางเอาผ้าเช็ดสีหน้าสีขาวสะอาดของตัวเองซับเลือดที่มือของเซฮุนเอาไว้

"พี่ลูฮานจะมาวุ่นวายกับผมมากมายทำไม..น่ารำคาญ"

"อ้อๆๆ..นี่คนเค้าเปนห่วงแต่ยังมีน่ามาบอกน่ารำคาญนายปากของนายนี่มัน!"ร่างบางเอามือกดหัวร่างสูงลงจนเกือบจะหัวขมำถ้าไม่ยันกำแพงเอาไว้ก่อน

"พอได้แล้ว..ผมเจ็บนะคนแก่ใจร้าย"ร่างสูงตะคอกใส่ลูฮานอย่างจังก่อนจะทิ้งให้ร่างบางยืนไร้สติอยู่คนเดียว

"ไอ้เด็กบ้า..ไอ้เด็กแก่แดด..ไอ้เด็กไม่มีสัมมาคาราวะกลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะบอกให้กลับมาไงเล่า?"ลูฮานถึงกับอารมณ์ขึ้นเมื่อรู้ว่าถูกไอ้เด็กแก่แดดมันด่าเอาจนได้

 

..........................................

"นี่ชานยอล?"

"ว่าไงหืม.."

"ส่งแค่นี้ก้อพอนะ..คนเค้ามองกันใหญ่แล้วหล่ะ"

"ก็ไม่เห็นเป็นไรหนิ..ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นจะไม่ยอมหยุดและไม่มีวันยอมตามใจนายอีก"

"ชานยอลแต่นายกับชั้นเราสองคน?"

"เลิกพูดว่าเราแตกต่างกันได้แล้วนะ..ชั้นไม่เคยคิดแบบนั้นเลยสำหรับชั้นนายเป็นคนที่พิเศษและสำคัญมากนะรู้ไหม"

"จริงๆหรอ..ชานยอล"

"จริงสิครับ..งั้นชั้นขอมอบจูบแรกของชั้นเป็นประกันไว้ให้นายแล้วกันนะ..แบคฮยอน>//<จุ๊บบบ"...ต่อหน้าประชาชีทั้งรร.

"อ่ะ!!คนบ้า"

"ไปเรียนได้แล้วนะครับ..เย็นนี้เดี๋ยวมารับนะ"

"อ่ะ!ไม่เป็นไรหรอกชานยอลเย็นนี้เซฮุนเค้าบอกจะมารับชั้นแล้วนะ"จุ๊บบบ...อีกครั้งที่ร่างสูงฉวยโอกาสจูบริมฝีปากบางของแบคฮยอน

"เลิกพูดถึงผู้ชายคนอื่นต่อหน้าชั้นได้แล้ว..หวงมาก"

"..."เหมือนโลกทั้งโลกหยุดหมุนร่างบางไม่คิดว่าเค้าจะเจอชานยอลที่เป็นแบบนี้ทีทำเค้าถึงกับทำตัวไม่ถูก

 

......................................

 

"แบคฮยอนวันนี้กลับกับชั้นไหม??ไคขับรถมารับอะ"ดีโอหันมาถามเพื่อนซี้ของตัวเองที่กำลังงงุ่นกับการเก็บของ

"ไม่เปนไร..เซฮุนจะมารับชั้นนะ"

"เอ่อ?แต่ชั้นว่าตอนนี้นายคงต้องเลือกแล้วหล่ะระหว่างสองคนนั้นนะ"ดีโอพยักหน้าให้ร่างบางหันไปมองที่ประตูห้องเรียน..ข้างซ้ายเป็นชานยอลที่กำลังถูกสาวๆแอบถ่ายรูป..ข้างขวาเป็นเซฮุนที่มีแต่ผู้ชายห้อมล้อมขอเข้าอยู่กลุ่มของเซฮุน(ฮุนนะเรื่องนี้เค้าหัวโจ๊กเลยนะคะ)

"แบคฮยอน.."

"พี่ครับ"ในที่สุดผู้ชายทั้งสองคนก้อเรียกพร้อมกันจนได้..

"ผมนัดพี่ก่อนนะส่วนนายกลับไปเลยป่ะ"

"ไม่มีทาง..เพราะแบคฮยอนเค้าบอกว่าจะกลับพร้อมชั้น"ทั้งคู่เริ่มเกิดสายตาแอดแทคกันซะแล้ว

"เอ่อ..คือว่า?"ร่าบางพูดอะไรไม่ออกเซฮุนที่นัดเค้าก่อนกับชานยอลคนที่กำลังมีอิทธิพลในตัวของเค้า

"หึหึหึ..เจอตัวจนได้ที่แท้ก้อแอบหนีมาคั่วรุ่นพี่อยู่แถวนี้นี่เองนายนี่มันเกินจะบรรยายจริงๆเลยนะเซฮุน..เรื่องเมื่อกลางวันมาเคลียร์กันซะดีๆ"ลูฮานที่เดินตามหาแต่เซฮุนตั้งแต่รร.เลิกจนกะว่าจะเดินมาหาเพื่อนรักอย่างแบคฮยอนแต่ก้อดันได้เจอของดีเข้าซะจนได้555

"มานี่เดี๋ยวนี้เลยไอ้ตัวแสบ"ลูฮานเดินตรงมาที่ร่างสูงก่อนจะจิกหูแล้วก้อลากออกไปตามๆกัน

"สมน้ำหน้า"ร่างสูงขำเบาๆก่อนจะโดนร่างบางหยิกเบาๆเป็นการเตือน

"นิสัยไม่ดีเลยนะชานยอล"

"ขอโทษครับ..ขอโทษ"ร่างสูงคว้ากระเป๋ามาจากร่างบางก่อนจะเดินกลับบ้านพร้อมกันเป็นวันแรก

 

...................................................

 

"โอ๊ย!!ปล่อยหูผมนะผมเจ็บ"เซฮุนร้องครวญครางจนร่างบางต้องยอมปล่อยเพราะรำคาญ

"ขอโทษชั้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ"

"ถามจริงๆเหอะพี่หลงรักผมใช่ไหมพี่ลูหาน.."

"ไอบ้า..ถามก็ตอบมาสิมาถามกลับทำไม"ร่างบางหน้าแดงเพราะความเขินก่อนจะเบี่ยงหลบสายตาของเซฮุน

"ผมขอโทษก็ได้..แต่ว่า?"ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ร่างบางมากขึ้นจนร่างบางถอยชิดกับกำแพง

"แต่อะไรของนายออกไปไกลๆเลยนะ"

"จะว่าไปพี่ก็น่ารักดีนะ...ผมชักชอบพี่เข้าแล้วสิครับ"

"ห๊าาาาาา"

"ยิ่งเวลาตกใจยิ่งน่ารัก..พี่คงจะไม่เก็บจูบแรกไว้ให้ผมใช่ไหม??"

"จูบแรกอะไร?ไม่มีทางเป็นของนายหรอก..อย่าหวังเลยไอ้เด็กบ้า"

"งั้นผมคงเป็นเด็กบ้าที่ได้จูบแรกของพี่แล้วหล่ะ"เซฮุนไม่รอช้าเดินเข้าหาร่างบางและก้มลงจูบริมฝีปากอิ่มนั่นทันที

"อืม..ซะเซฮุน"ร่างบางพยายามไม่ขยับปากแต่ด้วยแรงของร่างสูงที่มากกว่าทำให้ริมฝีปากเปิดรับลิ้นอุ่นของอีกฝ่ายด้วยความไม่ตั้งใจ

"พี่ลูหาน"เซฮุนผละออกอย่างจำใจเมื่อเห็นว่าร่างบางเริ่มหายใจไม่ทัน

"แค่กๆ"ร่างบางรีบสูดอากาสเข้าปอดด้วยความรวดเร็วก่อนจะขาดอากาศหายใจจนตาย

"ขอบคุณนะครับ..สำหรับของหวานก่อนกลับบ้านของผม555"ร่างสูงคว้าประเป๋าเป้ของตัวเองแล้วเดินหันหลังออกไปไม่สนใจร่างบางแม้แต่นิดเดียว

"..ปึก.."เสียงเหมือนอะไรกระทบเข้ากับหัวของเซฮุนอย่างจังจนเลือดออกซิบๆทำให้ร่างสูงหันมามองเจ้าตัวต้นเหตุทันที..รองเท้าพี่ลูหาน..

"ผมเจ็บนะ"ทันทีที่เซฮุนหันกลับมาแต่กลับเห็นว่าร่างบางกำลังยืนร้องไห้อยู่คนเดียว

"ชั้นไม่น่าแอบรักคนอย่างนายเลยเซฮุน ฮึกๆๆชั้นไม่ควรจะบ้ามาคอยตามนายด้วยซ้ำ ไอ้คนนิสัยไม่ดี ป่าเถื่อน โหดร้าย หลังจากนี้ชั้นจะเกลียดนายจำเอาไว้ด้วย"

 

.................................................

"วันนี้ตอนเย็นเราจะกินอะไรกันดีน้า???"ร่างสูงถามคนที่เดินข้างๆที่ตอนนี้กำลังตื่นตาตื่นใจกับตลาดที่ไม่เคยลองมาเดินสักครั้ง

"อยากกินหมดทุกอย่างเลยอะชาน...อ่าส์ๆๆ"

"เอาสิเดี่ยวมือนี่เลี้ยงเอง..ดีไหมครับ"

"เย้ๆๆ"ร่างบางปรบมือด้วยความชอบใจก่อนจะจุงมือร่างสูงเข้าร้านเค้กเป็นอย่างแรก

 

................ร้านSWEETy................

"สวัสดีครับ ร้านสวิทตี้ยินดีต้อนรับครับ"เสียงของพนักงานหน้าร้านเอ่ยต้อนรับลูกค้าพร้อมก้มหัวให้ตามมารยาท

"อ่ะ!!ซูโฮ"

"อ่ะ!!แบคฮยอนนี่~~"ทันทีที่พนักงานคนนั้นเงยหน้าขึ้นก็ทำเอาทั้งแบคอยอนและคนๆนั้นอุทานด้วยความตกใจ

"???"ร่างสูงกำลังมองร่างเล็กอีกคนที่เรียกคนรักเค้าอย่างสนิทสนมด้วยความหึงหวง(มันเป็นใครหว่ะ)

"คิดถึงนายที่สุดในโลกเลยอ่ะ"ซูโฮเดินเข้าไปกอดร่างบางด้วยความคิดถึงทำเอาร่างสูงถึงกับจะง้างมือด้วยความโมโห

"เอ่อ!!ขอโทดนะพอดีพาแฟนมากินเค้กช่วยจัดโต๊ะให้ที"ชานยอลฉุดแบคฮยอนออกมาเบาๆก่อนจะทำเสียงดุใส่ซูโฮเตือนสติให้พนักงานสุดหล่อกลับมาสนใจลูกค้าต่อ

"ครับๆ"ร่างเล็กรีบเดินนำพาทั้งคู่ไปที่โต๊ะริมถนนที่วิวสวยมากๆก่อนจะรับออเดอร์แล้วเดินหายไป

"ชานยอลลล"

"......"เงียบ!!

"โกดหรอนั่นเพื่อนผมเองนะชื่อซูโฮนะอย่าคิดมากสิ"

"ไม่ได้คิดมาก..จะคิดทำไมปวดหัว"ปากแข็งจริงๆ

"ก็ดี!!ผมจะไปหาซูโฮเลยคอยดู"พอร่างบางทำท่าเง้างอนใส่บ้างร่างสูงถึงกับหลุดขำ

"ถ้านายคิดว่าจะไปจากชั้นได้ก็ลองดูสิ"ร่างสุงทำหน้าโหดใส่ร่างบางแต่กลับทำให้ร่างบางขำไม่ยอมหยุด..เพราะรู้ว่ากำลังหึง

"แฟนใครน้าน่ารักที่สุดในโลกเลย"ร่างบางเอื้อมมือไปหยิกแก้มของชานยอลเบาๆก่อนสายตาของทั้งคู่จะหันไปเห็นใครบางคนที่เดินด้วยรองเท้าข้างเดียวอยู่บนฟุตบาทหน้าร้าน

"ลูหาน!!!"ทั้งคู่ทิ้งจานขนมไว้แค่นั้นก่อนจะรีบวิ่งไปหาเจ้าเพื่อนตัวดีที่เดินหมดสภาพอยู่ทันที

WRITER : ฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ..ชอบไม่ชอบยังไงคอมเมนท์ด้วยนะไรเตอร์สัญญาจะอ่านทุกๆคอมเมนท์เลยหล่ะคะ...เพื่อความสุขของลีดเดอร์ทุกๆคนนะคะ >//<