All my short Fiction [SHINee]

Life is bright

       อี แทมิน เด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่ง ถึงแม้ฐานะทางบ้านจะค่อยข้างดี แต่ตัวเขาเองนั้น ธรรมดาเหลือเกิน ต่างกับกับจินตนาการเรื่องหัวใจที่ไม่ธรรมดา ลึกลับ และซับซ้อน

       เชว มินโฮ ชายหนุ่มที่มีพร้อมทั้งหน้าตา ทรัพย์สิน เงินทองและ...ความสามารถ ทุกอย่างที่ประกอบเป็นเขานั้น ไม่ธรรมดา  แต่หัวใจของเขาช่างเรียบง่ายและธรรมดาเหลือเกิน

       ทุกอย่างที่ผสมกันได้นั้นย่อมลงตัว... เป็นธรรมดา

ผมเป็นแค่คนหนึ่งที่มีความรัก ทุกคนก็เคยมีใช่ไหมฮะ

‘ความรักนะ น่าสนใจ ยิ่งมีมากเท่าไหร่

ยิ่งมีความต่างในด้านดีและไม่ดีมากเท่านั้น’

หัวใจของผมหายไป เมื่อปลายปีที่แล้ว ถือเป็นขอขวัญวันคริสมาสที่แย่ที่สุดที่ผมเคยได้รับ

เขาหายไปอย่างไม่มีวันกลับมา...

ใช่   ‘เขาตาย’

สาเหตุการตายของเขา

ก็คล้ายๆกับสาเหตุที่ทำให้ตาของผม...บอด สนิท

มันก็ไม่แย่มากนะ แค่ไม่รู้จะมีชีวิตต่อไปทำไม เท่านั้นเอง

แต่ตั้งแต่เขาคนนั้นก้าวเข้ามาในชีวิต

ความคิดของผมก็เริ่ม...ไม่แน่นอน

ผู้ชายคนนั้น... เชว มินโฮ

คีย์ดูแลผมมาตลอดสองปีที่ผมมองไม่เห็น

นับเป็นเรื่องดีของคนเป็นเพื่อนกัน

พ่อแม่มักจะดีใจเมื่อมีลูกที่ดี ใส่ใจผู้อื่นแบบนี้..แต่ไม่ใช่กับคุณนายคิม

เธอช่างเป็นคนน่ารักเสียนี่กระไร...

เธอห่วงกิจการร้อยล้านมากกว่าความสุขของลูกชาย

พร้อมกับการบังคับแบบมัดมือชกให้ไปเรียนที่ออสเตรเลีย

ผมอยู่คนเดียว...

แค่คืนเดียวผมก็เหมือนใกล้ตาย

ความเงียบและทุกสิ่งที่มองไม่เห็นมันบีบรัดหัวใจผมให้แตกร้าว

เชว มินโฮ...ก้าวเข้ามาในชีวิตผมแบบงงๆ

อยู่ดีๆก็มีเสียงต่ำทุ้มที่เคยจำได้ว่าเป็นเพื่อนบ้านตัวเองมาปลุกตอนเช้า

....

จากนั้นเขาก็อยู่ข้างๆผมมาตลอด

“ตื่นเช้าอีกแล้วนะตัวเล็ก” เสียงทุ้มนั้นเอ่ยทักทายอย่างคุ้นเคย

ผมยิ้มให้กับตัวเองนิดหน่อย...

“ฉันก็ตื่นเท่านี้ตลอด”

“มันเช้ามากสำหรับฉัน ฮ่าๆ”         

“ถ้านายอึดอัดก็ย้ายไปนอนห้องคีย์ก็ได้นะ” เอ่ยปากเชิงไล่เล็กน้อย

“ไม่ล่ะ...ฉันอยากอยู่ใกล้ๆนาย”

ว่าไงนะ...

“ถ้านายเป็นอะไรฉันจะได้ช่วยทันไง”

...ตาบอดนะครับ ไม่ใช่เป็นง่อย

“ฮื่อ!”

เสียงครางเบาในลำคออย่างขัดใจเมื่ออีกฝ่ายทำตัวเหมือนเขาแย่เสียเต็มประดา

“ไปอาบน้ำซะ เดี๋ยวฉันไปเตรียมอาหารให้นะ”

เสียงต่ำ...แต่มีเสน่ห์ ยากจะปฏิเสธว่าลึกๆแล้วก็ชอบมัน

อี แทมิน ไม่ชอบยอมรับความจริง...จริงๆนะ

“วันนี้วันเสาร์..อยากไปไหนรึเปล่า”

เสียงต่ำเอ่ยขึ้นระหว่างกินข้าวเช้า

“ไม่ล่ะ ฉันว่าเราน่าจะต้องคุยกันหน่อย...”

“อย่างนั้นหรอ?”

แทมินพยักหน้ารัวๆ

“ไปคุยกันนอกห้องครัวเถอะ”

คนตัวเล็กผุดลุกขึ้นก่อน

เดินในบ้านตัวเองไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับอี แทมินซักนิด

เดินคล่องอย่างกับมองเห็นเชียว- -

เตียงนอนกว้างๆอาจเป็นที่ที่แทมินรู้สึกสบายใจที่สุดก็ได้มั๊ง

“มีอะไรหรอ”

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างๆก่อนแทมินจะรู้สึกว่าเบาะข้างๆยุบลง

“ฉันถามตรงๆนะ...ทำไมนายถึงคอยดูแลฉันล่ะ”

“ฉันทำเพราะฉันสบายใจ”

กวนประสาท...

“นายไม่เหนื่อยหรอ”

“ฉันเหนื่อย...”

“...”

“แต่ฉันรักที่จะทำมัน”

ผมรู้แค่ว่าหน้าผมร้อนไปหมด...

“ฉันจำได้ว่าหลังจากฉันคบกับพี่จียูนายก็หายไปเลย”

“...”

“ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เราสนิทกันจะตาย”

“ฉันแค่ไม่อยากเป็นตัวปัญหาสำหรับความรักของนาย

“พอพี่จียูตายนายไม่เห็นจะทักทายฉัน”

“อ้าว..ฉันนึกว่านายเป็นแฟนคีย์นี่นา ตอนแรกน่ะ”

“ห้ะ?”

“จนฉันได้คุยกับคีย์นี่แหละ รู้มั๊ยว่าตอนฉันรู้ว่านายมองไม่เห็นฉันแทบจะกรีดลูกตาตัวเองทิ้ง...”

“ฉันชอบนาย...”

!

!!!

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

“แล้วนายไปคบกับฮัน ดาอึนทำไม”

“แล้วนายไปคบกับซง จียูทำไม”

....

“ประชดสินะ”

“นายรู้”

ร่างสูงพยักหน้าตอบเบาๆ

“ฉันคบกับพี่จียูเพื่อลืมนาย”

“ส่วนฉันคบกับดาอึนเพราะแม่บังคับ”

“มินโฮ...” เสียงแผ่วเบาที่พึ่งจะรู้ว่าตัวเองคิดผิดตั้งแต่แรก “นายยังชอบฉันอยู่มั๊ย”

“ไม่แล้ว”

“เพราะตอนนี้ฉันรักนาย...”

“มินโฮ...”

“นายล่ะรักฉันบ้างมั๊ย”

ร่างบางปัดป่ายมือหาใบหน้าหล่อเหลาของชายข้างๆ ก่อนจะประคองที่แก้ม พร้อมกับดึงเข้ามา.... จูบ

.

...

......

อย่างดูดดื่มและลึกซึ้งที่สุด

แทนคำตอบที่ไม่ว่าอธิบายอย่างไรก็คงไม่เข้าใจดี

เท่ากับการแลกสัมผัสอันลึกซึ้งแทน

“ฉันไม่เคยเลิกรักนาย ไม่ว่าฉันจะผูกพันกับพี่จียูแค่ไหน”

“...”

“ฉันรู้ตัวดีว่าคนๆนั้นต้องเป็นนาย....เป็นเชว มินโฮ เท่านั้น”

ไม่มีเสียงตอบกลับ

มีเพียงลมหายใจอุ่นร้อนที่รดใบหูของอี แทมิน

และคำบอกรักที่ละเลียดใบหูของร่างบางต่อไปเรื่อยๆ...

รัก..

“ถ้านายไม่เห็น ฉันก็จะทำให้นายได้ยิน...”

...

“ฉันเห็นนะ...

เห็นชัดเลยแหละ ความรักของนายน่ะ”

...ความรักที่แท้จริง ไม่ต้องเห็นก็สัมผัสได้...