ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Intro : Route 100%
Intro
"ดีครับ 3 2 ..1"
แชะ!
หญิงสาวร่างบางผิวขาวตัดกับชุดเดรสสั้นเกาะอกสีแดงลายดอกกุหลาบ โชว์เรือนร่างอวดกล้องด้วยความชำนาญ
"ซ้ายอีกนิด โอเค ดีครับ 3 2 ..1"
แชะ!
ใบหน้าเล็กเรียวเชิดขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นนัยน์ตาสีน้ำตาลที่ฉายแววความมุ่งมั่น ริมฝีปากที่ถูกทาทับด้วยลิปสติกสีชมพูประกายมุขชวนให้หลงไหล และจมูกที่เป็นสันรับกับใบหน้า สะกดทุกสายตาให้จ้องมองมาที่เธอ
"สุดท้ายครับ จับผมขึ้นอีกนิด ดีครับ 3 2 ..1"
แชะ!
และในวินาทีนี้เธอคือ เจ้าหญิงแห่งวงการแฟชั่นชื่อดัง
16:25 น.
"ขวัญ ..ของขวัญ"
ฉันหันตามเสียงเรียก ก่อนเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งด้วยความสงสัย
"มีอะไรเหรอคะ ลุค"
ลุคช่างกล้องมืออาชีพผู้โด่งดังกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกมานอกสตูดิโอ ผมสีน้ำตาลเป็นประกายเมื่อต้องแสงอาทิตย์ นัยน์ตาสีเดียวกับผมแฝงไปด้วยความขี้เล่นซุกซน จมูกยาวโด่ง กับริมฝีปากเรียวบางฉีกยิ้มกว้าง ฉันอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเขาไม่เป็นนายแบบซะเองนะ
"คุณเดินเร็วจังนะครับ"
"สงสัยขวัญจะหิวมากไปหน่อย ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า" ฉันบอกพร้อมมือลูบท้อง
"งั้นให้ผมเลี้ยง โทษฐานที่กักตัวคุณไว้นานดีมั้ยครับ"
ฉันหัวเราะกับสิ่งที่ลุคพูดเล็กน้อย เพราะรู้ว่าเขาอยากชวนฉันทานข้าวแต่ต้องอ้างเรื่องขึ้นมา ก่อนจะพยักหน้าตอบรับคำชวน
"ไปกันเถอะค่ะ ขวัญหิวจะแย่แล้ว"
"ครับ" ก่อนจะเดินนำไปที่รถของเขา "ไปรถผมก่อนแล้วค่อยกลับมาเอารถคุณนะครับ"
"ได้ค่ะ" ฉันตอบรับ พร้อมกับก้าวเข้าไปนั่งในรถโรลส์รอยซ์สุดหรูข้างคนขับ
"คาดเบลท์ด้วยนะครับ" ลุคบอกก่อนจะเอื้อมมาคาดให้
"ไม่เป็นไรค่ะ ..ฉันคาดเองได้" ฉันขัดก่อนจะจัดการเอง ลุคชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหันหน้าเข้าหาพวงมาลัยบังคับ
ไม่นานรถก็แล่นมาจอด ณ จุดจอดรถของร้านอาหารแห่งหนึ่ง
"บรรยากาศดีจังเลยนะคะ" ฉันบอกพร้อมมองไปรอบๆ
"ผมก็ถูกใจตรงนี้แหละครับ" ลุคยิ้มรับก่อนพาฉันเดินเข้าไปนั่งที่มุมกระจกด้านในร้าน "และนี่ก็ที่นั่งประจำของผม"
"คุณคงพาสาวมาทานบ่อยซินะคะ"
"ครับ" ลุคตอบก่อนจะมองมาที่ฉัน และจ้องเข้ามาในดวงตาอย่างตั้งใจ "แต่สาวสวยแบบคุณ ผมเพิ่งพามาเป็นครั้งแรก"
อา.. เหมือนฉันจะชินกับคำพูดแบบนี้ไปแล้วมั้ง เลยไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่ ทั้งๆที่รู้ว่าเขาพยายามสร้างบรรยากาศดีๆระหว่างเราขึ้นมา
ฉันยิ้มให้เค้านิดนึง และเลือกที่จะเปิดเมนูอาหารซึ่งส่วนใหญ่เป็นสไตล์ฝรั่งเศษขึ้นดู แทนการตอบประโยคของเขา
ฉันกับลุคแลกเปลี่ยนบทสนทนากันอย่างสนุกสนาน และไม่นานอาหารที่สั่งมาก็หมดไป เปลี่ยนเป็นแก้วไวน์ทรงสวย ที่ภายในมีน้ำสีแดงเข้มจนเกือบดำเข้ามาแทนที่
"อยากออกไปเดินที่สวนข้างๆนี่มั้ย" ลุคถามเมื่อเห็นฉันลอบมองไปหลายครั้ง
"ได้เหรอคะ" ฉันหันกลับมาถามลุคอย่างสนใจ
เขายิ้มมุมปากพร้อมพยักหน้า และเรียกให้พนักงานเช็คบิล ก่อนจะเดินนำฉันออกไปที่สวนข้างๆซึ่งมีทางเชื่อมเป็นสะพานเล็กๆระหว่างร้านกับสวน
"สวยจังเลยนะคะ รู้สึกว่ามันเป็นธรรมชาติมากๆเลย" ฉันเงยหน้าขึ้นมองต้นไม้สูงที่มีลำต้นขนาดใหญ่ ก่อนบอก "ฉันไม่ได้เห็นแบบนี้มานานแล้ว เพราะมัวแต่ยุ่งอยู่กับงาน"
"ครับ ผมก็ว่ามันสวย ..เหมือนคุณเลย"
ฉันหันกลับมามองลุคที่มีใบหน้าแดงก่ำ และมันคงเป็นเพราะฤทธิ์ของไวน์ (ที่ดื่มเข้าไปเยอะ เนื่องจากบทสนทนาที่ถูกคอระหว่างเรา) ที่ทำให้เขากล้าที่จะพูดมากขึ้น ลุคเดินเข้ามาหยุดยื่นอยู่ข้างๆก่อนจะใช้นิ้วเรียวปัดปอยผมขึ้นทัดใบหูของฉันอย่างนุ่มนวล
ฉันรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่เริ่มจะเปลี่ยนไปในสถานการณ์แบบนี้ แต่ก็ไม่ได้หลีกเลี่ยงการกระทำของเขา
"วันนี้คุณสะกดสายตาของผมไว้ ผมไม่อาจละสายตาไปจากคุณได้เลย"
นั่นก็เป็นสิ่งที่ฉันสั่งเกตได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเริ่มทำงานด้วยกัน จนกระทั้งวันนี้ ใบหน้าของลุคค่อยๆโน้มลงมาใกล้ จนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขา และมันก็คงจะเป็นเพราะฤทธิ์ไวน์เหมือนกันที่ทำให้ฉันเชิดคางขึ้นเล็กน้อยรับสัมผัสนุ่มๆจากริมฝีปากของเขา
อาจเป็นเพราะฉันหลงลืมไปแล้วว่า ควรจะรู้สึกอย่างไร การที่จะรักหรือชอบใครสักคน มันถึงมีแต่ความว่างเปล่าภายในจิตใจของฉัน
ลุคถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งราวกับยังโหยหา ก่อนจะเลื่อนมือมากุมมือฉันไว้ ไร้ซึ่งคำพูดระหว่างเรา มีเพียงสายตาของเขาที่ส่งความรู้สึกอ่อนโยนมาที่ฉันอย่างไม่ปิดบัง
"คุณแน่ใจนะครับ ว่าขับกลับเองได้" ลุคถามฉันอีกครั้ง ซึ่งเป็นรอบที่ห้าได้แล้วมั้ง
ฉันยิ้มกว้างให้เขาก่อนตอบ "ได้ซิคะ คุณเองก็ขับรถดีๆนะคะ ขวัญกลับก่อนค่ะ"
"ขอบคุณครับ ..สำหรับวันนี้"
ฉันเข้าใจในหลายๆความหมายสำหรับคำขอบคุณในครั้งนี้ ก่อนจะก้าวเข้าไปในแลมโบกินี่สีแดงคันโปรด
"แล้วเจอกันครับ"
"เช่นกันค่ะ"
ฉันดูกระจกมองหลังและพบว่าเขายังยืนมองส่งฉันอยู่ หรือเขาจะเป็นคนเข้ามาเปลี่ยนความว่างเปล่าในหัวใจของฉันกันนะ
ครืด.. ครืด
ฉันเอื่อมมือไปควานหามือถือเจ้ากรรมที่อยู่ตรงในสักแห่งในกระเป๋าที่เต็มไปด้วยของจิปาถะของฉัน
"อยู่ไหนเนี่ย อ๊ะ! เจอแล้ว" ฉันละสายตาจากถนนมามองโทรศัพท์
-P'Fang-
และขณะที่ฉันกำลังกดรับ ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับการลากสายตากลับมาที่ถนน ฉันก็ต้องเบิกตาโพลงด้วยความตกใจก่อนที่จะเหยียบเบรคมิดจนเกิดเป็นเสียงดัง
เอี๊ยดดดด..!! ตึง!
ฉันยังคงตกใจอึ้งค้างอยู่ในรถ เสียงโทรศัพท์หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เป็นนาทีกว่าฉันจะเรียกสติตัวเองกลับมาและลำดับเหตุการณ์ตรงหน้าได้อย่างถูกต้อง
สี่แยก ทางม้าลาย และไฟแดง! ให้ตายเถอะนี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย
ฉันรีบเปิดประตูรถลงไปดูเหตุการณ์ด้านหน้า ซึ่งมีไทยมุงเกือบสิบชีวิต บ้างก็โทรศัพท์แจ้งเหตุการณ์ให้ก่อนแล้ว ..อืม ทำงานกันดีจริงๆ ฉันคิดก่อนจะเดินไปที่ร่างๆหนึ่งนอนอยู่ด้านหน้าของรถ ก่อนจะเข่าอ่อนทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เพราะเลือดที่เปื้อนอยู่บนใบหน้าด้านหนึ่งเริ่มไหลซึมออกมาเรื่อยๆ ฉันพยายามเรียกสติตัวเองอีกครั้งก่อนจะพูดออกไป
"ทำใจดีๆนะคะ เดี๋ยวฉันจะพาคุณไปโรงพยาบาลเองค่ะ" ขณะเดียวกันนั้นเองที่รถพยาบาลขับมาจอดข้างๆรถของฉันก่อนจะช่วยกันพาเขาขึ้นรถ โดยมีรถของฉันขับตามไปติดๆ
"ต้องขอให้คุณอยู่กับเขาก่อนนะคะ เพราะทางเรายังติดต่อญาติของเขาไม่ได้ค่ะ"
"เอ๋.. อย่างนั้นเหรอคะ"
"คุณสะดวกจะให้เขาเข้าพักห้องเดี่ยวหรือรวมคะ" พยาบาลถามขณะเดียวกับที่บุรุษพยาบาลเข็นเตียงของเขาออกมาจากห้องทำแผล
"ห้องพิเศษเลยค่ะ"
ณ ห้องพิเศษ
ฉันเดินมาหยุดยืนข้างๆเตียงของเขา และเป็นครั้งแรกที่ได้มองหน้าของเขาชัดๆ ผมของเขาดำขลับ จมูกยาวโด่งเป็นสันหน้าตาดีทีเดียว รูปร่างก็สูง ซึ่งคงจะสูงกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับลุค ก่อนที่ริมฝีปากบางจะกระตุกขึ้นเล็กน้อยคงเพราะความเจ็บที่ได้รับ
"อืมมมม.." เขาครางออกมาก่อนจะเลื่อนมือไปจับแผลบริเวณใต้ไรผม พร้อมกับกระพริบตาสองสามครั้ง
และนั่นทำให้ฉันรู้ว่า นัยน์ตาของเขาเองก็ดำขลับดูราวกับความมืดมิดที่คงไม่มีแสงใดส่องผ่านไปได้
"คุณ เป็นใคร"
ฉันส่ายหัวไล่ความคิดเมื่อกี้ออกไป ก่อนตอบ
"ฉันชื่อ ของขวัญ เป็นคนที่ขับรถชนคุณค่ะ ฉันขอรับผิดชอบทุกอย่าง แต่อย่าให้เรื่องออกถึงนักข่าวนะคะ คือฉันเป็นคนในวงการค่ะ มันคงจะไม่.."
"เดี๋ยวๆ หยุดพูดเถอะ ผมปวดหัว"
"เอ่อ.. คุณต้องการอะไรมั้ยคะ"
เขามองตรงมาที่ฉันแทนคำตอบ ซึ่งมันทำให้ฉันเผลอถอยหลังไปหนึ่งก้าว และคิดว่าตั้งคำถามอะไรออกไปนะเรา
"เรียกผมว่า คีย์ และสิ่งที่ต้องการ.. ผมจะบอกหลังจากนี้"
ใบหน้าคมเข้มกับน้ำเสียงนุ่มลึกแต่แฝงไปด้วยเลศนัยของเขา ทำให้ฉันรู้สึกขนลุกวาบขึ้นมาอย่างน่าประหลาด
และฉันรู้สึกได้ว่า ความชั่วร้ายบางอย่างมันกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ๆชีวิตของฉันแล้ว..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น