ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    สี่ห้องหัวใจให้นายคนเดียว

    ลำดับตอนที่ #1 : เพียงวันแรกก็เกิดเรื่องเสียแล้ว

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 21
      0
      27 ต.ค. 48

                         วันแรกที่ฉันได้เข้ามาเรียนที่มหาวิทยาลัยที่ดังที่สุดในภาคตะวันออก ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ดังระดับประเทศนะแต่ฉันก็ภาคภูมิใจที่ฉันได้เข้ามาเรียนให้สถานบันแห่งนี้  มีความสุขที่สุดเลย



                        “ยินดีต้อนรับนักศึกษาใหม่ทุกคน วันนี้จะมีการรับน้องในคณะที่ตนเองเรียนค่ะ” นั้นเป็นเสียงประกาศที่ทางมหาวิทยาลัยแจ้งให้นักศึกษาทุกคนได้ทราบ



                       “ขอโทษค่ะ” ฉันเดินชนใครก็ไม่รู้



                      “ไม่เป็นไรค่ะ” นักศึกษาหญิงคนนั้นพูด



                      แล้วเราก็เดินไปคนละทาง   เมื่อมาถึงคณะวิศวกรรมศาสตร์ เป็นคณะที่ฉันเลือกที่จะเรียน



                      “น้องนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่มาแล้วไปเจอกันที่หน้าคณะด้วยด่วน” มีเสียงนี้ลอยมาจากไหนก็ไม่รู้



                      ‘อะไรมาถึงก็จะเรียกเลยหรือไง ไอ้พวกรุ่นพี่บ้า’  ฉันคิดอยู่ให้ใจอย่างไม่พอใจ



                     “ขอโทษนะค่ะ อยากทราบว่าคณะวิศวกรรมศาสตร์อยู่ที่ไหนค่ะ”  ผู้หญิงคนนั้นคนที่ฉันชนเขา



                    “ไปกับเราก็ได้ เราก็เรียนอยู่ที่เดียวกับเธอ” ฉันตอบ



                    “คะ เธอชื่ออะไรเหรอ”



                    “เราชื่อเพชรแล้วเธอล่ะชื่อ”



                    “เราชื่อประกายดาวเรียกเราว่าดาวนะ”



                    “ยินดีที่ได้รู้จัก”



                    “เช่นกัน เราไปกันเถอะ”



                    “ก็ดีเหมือนกัน”



                   แล้วเราทั้งสองก็เดินไปด้วยกัน จนไปถึงหน้าคณะวิศวกรรมศาสตร์



                    “นี่น้องสองคนอยู่คณะนี้หรือเปล่า” รุ่นพี่ผู้ชายที่อยู่หน้าคณะวิศวกรรมศาสตร์พูดขึ้น



                    “คณะไหนค่ะ” ฉันถาม



                    “ก็คณะวิศวกรรมศาสตร์ไงล่ะ”



                    “ค่ะ อยู่คณะนี้ค่ะ”  ดาวตอบกลับไป



                   “ไงเธอสองคนตามฉันมา” รุ่นพี่สั่งพวกเรา จะใช้อะไรเราอีกล่ะ        



                   “ค่ะ” ดาวตอบส่วนฉันไม่ตอบและหันหน้าไปทางอื่น



                   ดาวตามรุ่นพี่คนนั้นไป ส่วนฉันอยู่รออยู่ตรงนั้น



                   “เพชร  มาสิมาเป็นเพื่อนฉันน้า” ดาวขอร้องฉัน



                   “จ๊ะจ๊ะ”  ไม่รู้ว่าจะทำตามที่รุ่นพี่สั่งทำไม  ไปก็ไป



                   แล้วเราสองคนก็เดินตามรุ่นพี่คนนั้นไป



                   “น้องสองคน  ถือพวกนี้ไป”



                   “ดาวไปกันเถอะไม่ต้องไปช่วยรุ่นพี่แก เพื่อนรุ่นพี่แกก็มีตั้งเยอะตั้งแยะแต่ไม่รู้จักใช้เพื่อนตัวเองต้องมาใช้รุ่นน้อง”  ในขณะที่ฉันพูดนั้นรุ่นพี่คนนั้นและคนอื่นๆที่อยู่คณะเดียวกับฉันก็อยู่ด้วย



                  “เพชร ถือๆไปเถอะนะ รุ่นพี่เขาอุตสาห์เดินไปเรียกพวกเรา”



                  “ดาว รุ่นพี่แกเดินออกไปแล้วเห็นรุ่นน้องที่อยู่คณะเดียวกับรุ่นพี่แกแกก็เรียกมาใช้งานหมดทุกคนนั้นแหละ”  



                  “จะช่วยไหม” รุ่นพี่ถามพวกเรา



                  “ฉันไม่ช่วยค่ะ” ฉันตอบกลับไป



                  “แล้วเธอล่ะจะช่วยไหม” รุ่นพี่คนนั้นหันไปถามดาวด้วยสายตาเย็นชา



                  “ช่วยก็ได้ค่ะ” ดาวตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนว่ากลัวรุ่นพี่แกมากที่เดียว



                  “ดาว” ฉันพูดออกไปอย่างไม่พอใจ



                 “เพชร ดาวขอร้องนะวันแรกอย่าเพิ่งมีเรื่องกับรุ่นพี่เลยนะ”



                 “ก็ได้งานนี้เสร็จเท่านั้นนะ ถ้าผ่านงานนี้ไปแล้วฉันจะเป็นเหมือนเดิมนะ โอเค”



                 “จ๊ะได้จ๊ะ  ตกลงจะช่วยรุ่นพี่เขาใช่ไหม”



                 “ใครบอกว่าจะช่วยรุ่นพี่แกเราจะช่วยสุนัขตัวหนึ่งต่างหากล่ะดาว”  แล้วฉันก็มองไปทางรุ่นพี่คนนั้นอย่างไม่พอใจ



                “น้องพูดอย่างนี้หาเรื่องกันเหรอไง” รุ่นพี่คนนั้นคงจะโมโหกับคำพูดของฉันเมื่อกี้นี้แน่ๆเลย แต่ก็สะใจฉันเหมือนกันนะเนี่ย



                “รุ่นพี่ก็มีความคิดแล้วมาถามฉันทำไมค่ะ” ฉันย้อมกลับ



                “ก็..” สงสัยว่ารุ่นพี่แกคงจะเถียงไม่ออก



               “เพชร งานนี้งานเดียวไง”



               “จ๊ะ คุณดาว”



               แล้วเราทั้งสองก็ต้องช่วยรุ่นพี่แกถือกลองออกไปหน้าตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์



              ‘หนักชะมัดย่านเลย กลองอย่างเดียวยังพอว่าแต่นี้ให้กลับไปหยิบไอ้กองขยะไปทิ้งให้พวกรุ่นพี่บ้าอีก ถังขยะก็อยู่ไกล ตั้งโน้นเหนื่อยตายเลย’ฉันคิดในใจ  



              พอฉันนำขยะที่รุ่นพี่แกสั่งให้ไปทิ้งเสร็จก็เดินกลับมายืนอยู่ตรงน่ารุ่นพี่คนนั้น



              “จะให้ทำอะไรอีกค่ะรุ่นพี่” ฉันถามรุ่นพี่อย่างไม่พอใจสักเท่าไรนัก

        

             “น้องคนนั้นที่เรียบร้อยไปได้ ส่วนเธออยู่ทำงานต่อ” รุ่นพี่คนนั้นพูด



             “ดาวไปเถอะเดี๋ยวเราตามไป” ฉันพูดกับดาว



             “จ๊ะ เร็วๆนะ”



             “จ๊ะเธอไปเถอะ”



            “น้องไปได้แล้วเดี๋ยวไปช้าจะโดนทำโทษนะ”  รุ่นพี่คนนั้นบอกกับดาว



            “ค่ะ  เราไปก่อนนะเพชร”  ดาวพูดแล้วก็เดินไปที่ทีเขารับน้องกัน



            ‘จะบ้าเหรอ บอกว่าไปช้าจะโดนทำโทษ แล้วฉัน ทุ-เรศที่สุดเลย คนอะไรเนี่ย’  ฉันคิดในใจ



            “เธอไปเก็บขยะข้างในห้องที่ฉันพาเธอไปเมื่อกี้ เก็บให้สะอาดล่ะ  ไม้กวาดที่โกงแล้วก็ถุงดำอยู่ในนั้นแล้วไปทำได้แล้ว   แล้วฉันจะกลับมาดูนะว่าสะอาดจริงหรือเปล่า เร็วด้วยนะ ไปล่ะ”



            “รู้แล้ว”  แล้วฉันก็เดิน หน้างอไปเก็บขยะในห้องที่รุ่นพี่เขาทำสกปรกกันไว้



            เมื่อฉันเดินไปถึงห้องนั้น ก็พบว่าขยะมีเยอะมาก



            ‘แกล้งกันชัดๆเลย ดีล่ะตาฉันบ้างล่ะจะเอาให้ยุ่งกันทั้งคณะเลย แกล้งกันดีนัก’



             แล้วฉันก็ไปหาถังที่ทำด้วยเหล็กผ้าเช็ดหน้าที่ชุบน้ำและก็ไฟแช็กแล้วก็กลับมาที่ห้องที่จะทำความสะอาด แล้วฉันก็เก็บเศษกระดาษทั้งหมดที่กองอยู่ที่พื้นมาใส่ไว้ในถุงดำขนาดใหญ่ แล้วก็นำถุงดำที่มีขยะและถังที่เตรียมมาไปไว้ใกล้ๆกับหน้าต่างบานที่รุ่นพี่คณะของฉันที่ทำการรับน้องอยู่เห็นได้ และตรงนั้นก็ใกล้กับประตูทางเข้าออกของตึกนี้ด้วยจากนั้นก็นำกระดาษมาสักประมาณสองแผ่นแล้วก็จุดไฟด้วยไฟแช็กแล้วก็นำกระดาษที่จุดไฟแล้วนั้นไปใส่ที่ถังที่เตรียมไว้แล้วก็ทยอยใส่กระดาษไปเรื่อยจนควันขึ้นแล้วฉันก็นำผ้าเช็ดหน้าที่ชุบน้ำมาปิดจมูกไว้แล้วก็ใช้กระดาษที่แข็งๆพัดจนควันคุ้งไปทั่วแล้วก็ใส่กระดาษเพิ่มไปอีก
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×