คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดจบ....หรือ....จุดเริ่มต้น!!
....ความน่ากลัวที่สุด ไม่ใช่อะไร....
... แต่ ...
....คือตัวของคุณเอง....
...เมื่อคุณเริ่มเรื่องทั้งหมดเเล้ว...
...คุณไม่สามารถที่จะแก้ไขได้...
....ถึงทุกอย่างจะคืนสู่สามัญ....
...คุณก็จะไม่สามารถ..หลุดพ้นบ่วงกรรมที่ทำได้...
...นี่คือวิถีชีวิต...ของคนที่ทำผิด...
...ไม่ว่าจะก่อนความตายและหลังความตาย...
...พวกเขาเหล่านั้นก็ไม่สามารถ...ที่จะหลุดพ้นได้...
...และวนเวียนอยู่ในความทุกข์...
...ที่ไม่มีใครสามารถรับรู้และช่วยเหลือได้...
...แม้แต่...พระเจ้า...
เปิดหน้าปกแห่งความทุกข์...
...เสียงกริ๊ดร้องโหยหวนขึ้นในความมืดแห่งคืนเดือนดับ เธอคนนั้นร้องขอความช่วยเหลือด้วยน้ำตานองหน้า รีบวิ่งหนี้เเละร้องขอชีวิต ด้วยความกลัวสุดขีด เมื่อเธอถูงจี้โดนผู้ชายที่หน้าตาเหมือนศพไรญาติ เธอดิ้นสุดชีวิตเมื่อไอ้หน้าปลากระโห่ ชุดข้อมือเธอเพื่อจะเอากำไลทองที่เป็นของสิ่งเดียวที่เธอไม่ยอมถอดให้มัน เมื่อเธอ ดิ้นหนักขึ้นจึงสร้างความลำคาญกับให้มัน
"เฮ้! นิ่งๆได้ไหมว่ะ อีนิ่"
"ฮือออออ~ฉันขอของสิ่งนี้ไวอย่างเดียวได้ไหม...มันสำคัญกับฉันมากเลยนะ ของทุกอย่างฉันก็ให้ไปแล้วขอ เส้นนี้ไว้เส้นเดียวนะ ขอร้องล่ะ"
"ไม่!"
ปัก!เสียงกระทบของเนื้อดังขึ้นทำให้เจ้าของร่างที่โดน ต่อยท้อง จุกจนตัวงอ แต่ก็ไม่ยอมให้สร้อยข้อมือนั้น
"นะ...ฉัน...ขอ....สร้อย..ข้อ....มือ..นี้...ไว้..มัน...สำคัญ....กับ.....ฉั...น...มาก"
"ไม่!ฉันต้องการมัน เอามาเดี๋ยวนี้...อย่าให้ต้องใช่กำลังนะเว้ยย"
"ฉัน...ขอ..เถอะ..นะ..กริ๊ดดดดดดดดด"
เธอเริ่มดิ้นอีกครั้งเมื่อหน้าปลากระโห่เริ่มลวนลามเธอ จึงทำให้เธอ ยิ่งดิ้นรนด้วยแรงทั้งหมด จนทำให้หน้าปลากระโห่นั้นหมดความอนทน มันมองไปรอบตัวก็พบกับ ไม้ขนาดเหมาะมือท่อนหนึ่งจึงหยิบขึ้นมา และ ฟาดไปตรงร่างที่ดิ้นรน
ปักๆๆ!
มันฟาดซ่ำๆทำให้ ส่วนที่ถูกฟาดนั้นเลือดสีแดงเข้มไหลออกมาจากหัวของเธอราวกับท่อประปาแตก กลิ่นค้าวเลือดฟุ้งกระจายไปทั่ว ของเหลวสีเเดงเข้มไหลเลอะไปตามตัวของผู้เคราะห์ร้ายและผู้กระทำ แล้วเธอก็เริ่มอ่อนแรงลงไป จนเกือบหมดสติ ทำให้หน้าปลากระโห่นั้นตกใจ รีบลากเธอคนนั้น เข้าไปในโรงเรียน แห่งหนึ่งที่คาดว่าจะไร้ผู้คน ตรงไปในห้องเก็บของที่เป็นมุมอับเปิดประตูเข้าไปพร้อมลากร่างที่เกือบจะหมดสติเข้าไปด้วย โยนเธอลงโซฟาเก่าๆที่มีนุ่นทะลักออกมา แล้วมันก็จัดการปลดสร้องข้อมือนั้น แต่ว่าเจ้าของมือกับคว้าข้อมือไว้แล้วร้องขอด้วยความน่าสมเพชต่อสถานตนที่ไม่สามารถจะขยับไปไหนได้มากนัก
"ฮือออออออ....ขอ...เถอะ...น่ะ..สร้อย..คอ...มื..อ..นี้...ฉัน....ข...อ...ร้...อ.ง"
"เฮ้~ไม่อีนางนี่ผู้อยากพูดเย็นจริงๆ.....ปล่อยซิโว้ยยยย"
หน้าปลากระโห่กระชากมือนั้นออกแต่มือนั้นก็ไม่ยอมปล่อยทำให้ มันโกรดขึ้นมาอีกจนต้องใช้มีดปักลงที่ท้องของเธอเเล้วลากลงเป็นทางยาว ร่างนั้นกรีดร้องและกระตุกอย่างแรงแล้วดิ้นไปมา ทำให้ลำไส้ชมพูเข้มออกแดงๆปนเลือดเป็นลิ้มๆทะลักออกมาสู่โลกภายนอก ยิ่งหน้าปลาดุกเห็นเช่นนั้น ความสนุกภายในจิตใจอีกด้ายก็ปรากฎ และเริ่ม ชั่วโมงของการผ่าตัดในค่ำคืนแห่งความสนุกนี้ มันเริ่ม จรดมีดลงไปที่ คอแล้วลากลงไปเป็นเส้นตรงแล้วลากตัดเนื้อจากไหปลาร้าข้างหนึ่งไปยังอีกข้างทำให้กล้ามเนื้อสีสดสวยชมพูอมแดงปริออกเลือดทะลักออกมานองพื้นเลือนฟุ้งไปทั่วเจ้าของร่างดิ้นร้นอย่างเอาเป็นเอาตายและพยายามจะส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ มันจึงแทงมีดลงไปในกล่องเสียงนั้นแล้วขุดมันออกมาเสียงชีกขาดของหลอดเส้นเสียงดังกระทบโสดประสาทของทั้ง สองร่าง ทำให้ผู้ที่กระทำชีกยิ้มกว้างอย่างนึกสนุก มันจึงดึงมีดออกแล้วเปลี่ยนเป้าหมายไปยังตาสีสวยและกลมโตของเธอมันเริ่มกรีดมีดลงเปลือกตาคมมีดตัดชิ้นเนื้อนั้นออก เจ้าของร่างกระตุกและเริ่มอ่อนเเรงหายใจเบาลง ในขณะที่มันเริ่มเเงะลูกตากลมโตออกมาจากเบ้าตา เลือดของร่างนั้นไหลลงมาราวกับน้ำตาสีเลือดร่างของหญิงสาวที่หายใจรวนเร่นั้น ภาวนาในใจของ...ให้ค่ำคืนนี้เป็นความฝัน ......เเต่เธอผู้นั้น ไม่อาจรู้เลยว่า ที่เธอประสบอยู่....เป็นความจริงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงไปได้....เธอก็ได้เเต่ภาวนาเท่านั้น....
.... เมื่อใครก็ตามที่เดินผ่านซอยเปลียวในเวลากลางคืน ไม่ว่าจะเป็นหมู่หรือคนเดี่ยว จะได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือทุกวัน..... ทุกวัน.....
ความคิดเห็น