yaoi หัวใจสีฟ้าความรักสีชมพู

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8 ...ความรู้สึกที่..หวั่นไหว...ระแคะระคาย...

ุ 

      ตอนที่ 8 ...ความรู้สึกที่...หวั่นไหว...ระแคะระคาย...


          

          "หายโกรธฉันไหม" 

           "ทำแบบนี้จะให้หายโกรธหรอ" เขายังคงกอดผมไว้ ผมได้แต่ดิ้นคุกคักอยู่ในอ้อมอกของเขา

           "ถ้าไม่หายโกรธละก็..จะจูบนะ" เขาพูดพร้อมเอาหน้าเข้ามาใกล้

          "อย่าทำอะไรบ้าๆนะ..อือ" เขาไม่รอช้าจูบผมทันที ผมไม่ทันตั้งตัวเลยเผลออ้าปาก ทำให้kได้โอกาศสอดลิ้นเข้ามาควานหาความหวานในปากของผม ผมได้แต่ทุกหน้าอกเขาจนผมเริ่มตัวอ่อนนระทวยในอ้อมอกของเขา ในที่สุดผมก็หลุดจากพวังเมื่อได้ยินเสียงของใครบางคนดังขึ้นมา


            "พี่ k ทำอะไรนะ"

            ผมกับ k รีบผละออกจากกันทันที "ไม่มีอะไร...ห๊ะ" เรา2คนพูดพร้อมกัน เราหันมามองหน้ากันและกัน

           "ไม่มีอะไรหรอกน้องแคร์ หาเจอจนได้สินะเจ้า k" พี่ต้นเดินมายืนข้างๆแคร์


            "โซกลับกันเถอะ แม่โซเป็นห่วงมากเลย"

             "อืม" ผมเม้มปากแล้วเดินมาหาแคร์ หลังจากนั้นพวกเราก็นั่งเรือกับขึ้นฝั่ง

 

          ระหว่างที่พวกเรานั่งเรือกลับ "นายทำอะไรน้องโซเขาห๊ะ ฉันเห็นนะ" ต้นกระซิบถามผมที่นั่งข้างๆกัน "เรื่องของฉันน่า " ระหว่างที่นั่งเรือนั้นผมได้แต่คิดถึงโซตอนที่เราอยู่บนเกาะด้วยกัน ตอนที่เรากินปลาด้วยกัน ฯลฯ



              พวกเรากับถึงบ้านก็ประมาณเที่ยงวันแล้ว "แม่ครับ..ฮือ" พอมาถึงบ้านผมก็รีบวิ่งเข้าไปหาคุณแม่สุดที่รักทันที

              "โซเป็นอะไรมากไหมลูกแม่เป็นห่วงมากเลย" ผมลูบหัวผมเพื่อปลอบใจผมที่ได้แต่สอึกสะอื้น อยู่ในอ้อมกอดของแม่


               "แม่เขาแถบไม่ได้นอนเลยเป็นห่วงลูกไหนมาให้พ่อกอดหน่อย" ผมสวมกอดพ่อด้วยความคิดถึง "ขอบคุณนะทั้ง2คนที่ช่วยตามหาลูกชายน้า แล้วก็kที่ช่วยดูแลลูกชายน้า" ผมหันไปมอง k ก่อนที่จะหันไปกอดพ่ออีกครั้ง "หม่อมแหมมหมดเลย แล้วที่คอนี่รอยอะไรนะ"


              พ่อผมพูดขึ้นมาทำให้ผมนึกถึงตอนนั้น หน้าผมก็แดงขึ้นมา "อ๋อ รอยแมลงบ้าๆมันกัดนะครับ"


               "งั้นหรอเอายาทาด้วยนะลูก" พ่อผมพูดพรางหันไปมอง k ด้วยสายตาที่บอกไม่ถูก


               "ผมขอโทษครับที่ทำให้โซตกอยู่ในอัตราย วันนี้ผมจะไปแจ้งความครับ งั้นผมลาระนะครับ โซขอโทษด้วยนะ"



                 ผมหันไปมองเขา 'เจ้าบ้า'[]///[] พ่อกับแม่หันมามองผม ที่ตอนนี้มองkตาไม่กระพิบ
                  
               
              "ลูกขึ้นไปอาบน้ำเถอะน่ะ หม่อมแหมมยั่งกับลูกแมวตกน้ำแนะ"


               "ครับคุณแม่" ผมเดินขึ้นห้องมา ผมทอดเสื้อผ้าเข้าไปอาบน้ำ "เจ้าบ้าฮึก..เจ้าบ้า นายทำให้ฉันหวั่นไหวนะ บ้าเอ่ย" ผมมองตัวเองในกระจก "เราจะรู้สึกหวั่นไหวได้ไงก็เราเป็นผู้ชาย ห้ามมีความรู้สึกแบบนั้นนะ" พอผมอาบน้ำเสร็จก็ลงมาข้างล่าง กินข้าวคุยเล่นกับพ่อแม่  


             
               

                เช้าวันต่อมา


                ผมนั่งอ่านหนังสือทำขนมหวาน,ขนมเค้กอยู่ในสวน
           

                 "โซทำไรอยู่หรอ"ไม่ใช่ใครที่ไหนแคร์นั่นเอง

                 
                 "อ้าว! แคร์ นั่งอ่านหนังสือทำขนมอยู่นะ มีอะไรรึเปล่า ทำหน้าดีอกดีใจมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว" ผมทำหน้าสงสัยที่แคร์ทำท่าริกรี้


                 "ก็มีเรื่องสำคัญจะบอกนะสิ"


                 ผมรู้สึกตะงิดขึ้นมารู้เลยว่าแคร์จะมาบอกเรื่องอะไร " เอ๋!~ อย่าบอกนะว่า..ท้องแล้วนะ ไม่อยากเชื่อเลย"

   

                   "ปิ้งป่อง ถูกต้องจ้า ท้องได้4สัปดาห์แล้วจ้า" แคร์ยิ้มแป้นอีกครั้ง



                   "แต่แคร์แต่งงานยัง..ฮันแนมีอะไรกันก่อนแต่งหรอเนี่ยะ" ผมทำหน้ายิ้มกรุ้มกริ้ม



                    "อย่าพูดอย่างนั้นสิ ฉันก็เขิลเป็นนะ ว่าแต่โซเถอะ ทำไมถึงจูบกับกับพี่ k ล่ะ"


                   กึก~ ตรงประเด้น "เปล่าซักหน่อย" ผมหลบสายตาของแคร์ ทำเป็นนั่งอ่านหนังสือต่อ


                   "ไม่ต้องมาเปล่าเลย บอกมาเลยไม่งั้นจะไปบอกคุณน้านะ ถ้าโซคิดจะปิดเพื่อนล่ะก็ปิดไม่มิดหรอก หน้าแดงขนาดนั้น"

             
                    "ไม่ได้แดงซักหน่อยแล้วก็อย่าไปบอกแม่ฉันนะ เจ้าบ้านั่นมันขโมยจูบฉัน ฉันไม่ได้เต็มใจซักหน่อย " ผมทำหน้าโมโหเมื่อนึกถึงตอนนั้น



                    "แล้วรอยที่คอนั้นล่ะจะอธิบายยังไง" 



                    "นี่มันเอ่อ...แมลงกัดนะ  แมลงบ้าๆมันกัดนะ เลยตบมันไปทีนึง หึๆ"

          
                    "แน่หรอ หือ~" ทำน้ำเสียงใส่ผม



                     "จริงสิแคร์ ฉันจะไปจากที่นี่จะไปเรียนต่อให้จบ" ผมรีบเปลี่ยนเรื่องทันที



                     "เห~ อะไรกัน จะไปอีกแล้วหรอพึ่งกลับมาเองแท้ๆ" แคร์ทำหน้าตกใจ



                     "ที่จริงก็ไม่อยากไปหรอก แต่รำคาญใครบางคน" ผมทำหน้าเซ็งๆ


                     "รำคาญใครงั้นหรอ" นั่นไงพูดถึงก็มาเลย


                     "อ้าวพี่kมาตั้งแต่เมื่อไรค่ะ แล้วพี่ต้นไม่ได้มาด้วยหรอค่ะ" แคร์กล่าวถามพี่kที่พึ่งเดินมา


                  "พึ่งมาเมื่อกี้เองครับ ต้นคงกำลังเดินมานะครับ แล้วตกลงรำคาญใครหรอ"kทำหน้าทะเล้นมองมาที่ผม



                   "ก็นายไง เชอะ~" ผมยกแก้วน้ำชาเย็นขึ้นดื่ม แล้วสะบัดหน้าหนี


                    "พี่kนั่งด้วยกันสิค่ะ"

                   
                     ชิไม่ต้องมานั่งเลย

                    "ไงครับทั้ง2คนทำไรกันอยู่หรอครับ" พี่ต้นเดินยิ้มๆมาทางผม


                    "ผมมานั่งอ่านหนังสือแล้วก็นั่งเล่นให้สบายตัวสบายใจ แต่พอใครบางคนมาชักไม่อยากจะนั่งตรงนี้แล้วล่ะครับ" ผมเหลือบไปมองk



                     "โซอย่าอารมณ์เสียสิ อากาศดีๆแบบนี้อารมณ์ดีเข้าไว้" 



                     "อากาศดีอะไรล่ะ ฝนจะตกฟ้าครึ้มจะตายไป" ผมมองขึ้นไปที่ท้องฟ้าที่เริ่มมืดลงเรื่อยๆ


                    "แล้วตกลงจะไปวันไหนหรอ" แคร์เปลี่ยนเรื่องทันที ที่เห็นผมอารมณ์ไม่ดี


                    "อีก2-3วันนะ" ผมเริ่มง่วงแหะอากาศเย็นๆแบบนี้


                    "จะไปไหนกันหรอน้องแคร์"


                    ผมเริ่มฟุ้บหน้าลงกับโต๊ะ แล้วเหลือบตามองkเล็กน้อย เราไปหวั่นไว้กับเจ้านี่ได้ไงกันนะ


                     "งั้นพี่กับkไปหาคุณน้าก่อนนะครับ ไปก่อนนะครับน้องโซ" พี่ต้นก็ยั้งคงอยู่เช่นเคย

 
                     "คร้าบ~" ผมเอ่ยครานรับเสียงยาน

                  
                     แคร์ยังนั่งอยู่เป็นเพื่อนผม "ง่วงนอนจังเลย"



-------------------------------------------------------------------------------------------------


ขอโทดนะจ้าที่เรามาอัพช้าไปเพราะคอมเสียนะจ้า หวังว่าทุกท่านจะไม่โกรธเรานะจ้า

แต่หลังจากนี้เราจะอัพให้ทุกท่านได้อ่านยั่งแน่นอนเลยจ้า ขอบคุณนะจ้าที่เข้ามาอ่านนิยายของเรา