ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่3...ช่วยพาฉันหนีไปที...
ตอนที่3...ช่วยพาฉันหนีไปที...
อ๊ากกก! T[]T ไอ้สตรอเบอรี่ชีสเค้กวิ่งตามตูดผมมาไม่ห่างเลย ถ้ามันควักปืนขึ้นมายิงผมไส้ไหม้ขึ้นมา จะทำไงดีเนี่ยะ
" หยุดนะไอ้บ้า "
สตรอเบอรี่ ตะโกนด้วยวาจาที่หยาบคายไล่หลังผมมา
" หยุดฉันก็เป็นศพนะสิ " ที่สำคัญผมไม่ใช่ ผมไม่ใช่ไอ้บ้าด้วย ถ้าเรียกว่า สุดหล่อไม่แน่อาจจะหยุดก็ได้นะ
ที่ผมหนีมาประเทศไทยไม่ใช่ผมจะมาวิ่งหนีคนค้ายาบ้านะ>o<ทำไมตัวเราถึงซวยอย่างนี้นะ โค
" ไม่ต้องห่วง แกได้เป็นศพแน่ "
พวกมันว่าแล้ววิ่งตามหลังผมเข้ามาในป่าละเมาะข้าวถนนสายเปลี่ยว ที่ไม่มีแม้แต่แมวซักตัว นี่กรุงเทพยังมีที่เปลี่ยวปานนี้อยู่อีกหรอเนี่ยะ yoy
แล้วไอ้กระเป๋าเป้เวรนี่ก็เป็นตัวถ่วงของผมมากมาย
ผมพยายามใช่ร่างกายอันแสนบอบบางทะลุทะลวงพงหญ้าให้ได้จนกระทั่งผมแหวกหญ้ากอสุดท้าย ออกมาปรากฏให้เห็นถนนอีกสายหนึ่ง...
ที่ไม่มีรถซักคัน T^T
แง่ว!! แล้วจะขอความช่วยเหลือจากใครละเนี่ยะ T[]T เกิดมาชาตินี้ผมจะโชคดีกับเขาบ้างไหมนะ ฮะ! อ่อย! ผมเริ่มตาลายแล้วนะเนี่ยะ +.+
บรื้น~~
อ๊ะ! รถมอเตอร์ไวค์ ^o^
ผมมองไปยังรถมอเตอร์ไซค์ชอปเปอร์คันนั้นด้วยสีหน้ามีความหวังก่อนจะใช้กำลังเฮือกสุดท้ายโบกมือเรียกรถ!!
" จอดด้วยครับ "
บรื้น~ ฟิ้ว~
ผ่านมา เฮ้อเฮอเฮ่อ ผ่านไป T[]T
แต่คนๆนั้นกลับไม่จอดรถรับผม เหมือนกับว่าเขาไม่ได้ยินเสียงเพราะหูหนวกอะไรประมาณนั้น ผมมองตามไป
ว้ากกก! ไม่ได้ๆ ไอ้สตรอเบอรี่กับชีสเค้กกำลังจะแหวกพงหญ้ามาปลิดชีวิตผมแล้วนะ
ผมมองกลับหลังไปในพงหญ้าที่เริ่มสั่นไหว ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะตัดสินใจตะโกนแหกปากดังลั่น...>[]<
" รออ-ช้านนนน-ด้วยยยยย!! "
ผมฮึดขึ้นมาก่อนที่จะออกแรงวิ่งตามรถมอเตอร์ไซค์คันนั้นไป แล้วก็วิ่งทันเพราะเขาเริ่มชรอรถแล้วหันมามอง
ผลั้ก~
" เฮ้ย!!o[]o "
ผมกระโดดคร่อมบนเบราะรถ พร้อมๆกับเสียงชายคนขับรถมอเตอร์ไซค์ที่ผมกระโดดขึ้นมานั่งอยู้นั้นดังขึ้นอย่างตกใจ
โอ๊ย! เจ็บก้นชะมัด YoY
ผมบีบ คลำ นวด ที่ก้นอย่างเจ็บปวด แต่ผมก็ยังหันหลังกลับไปมองไอ้สตรเบอรี่กับชีสเค้กที่ออกมาจากพงหญ้าแล้ว
ไอ้คนขับรถเบรกรถสนิท
เฮือก! เบรกหาป้าแกหรอ!! ฉันกำลังจะโดนฆ่านะ รีบไปเร็วๆเซ่ >[]<
" นายเบรกรถทำไม ไอ้2ตัวนั้นกำลังจะฆ่าฉันนะ " ผมละล่ำละลักพูดออกมา เหงื่อแตกพลั่กๆ ด้วยความวาดกลัว
" แล้วนายกระโดดขึ้นรถฉันทำไมเนี่ยะ "
นายนั้นหันมาพูดผ่านหมวกกันน็อค โดยที่ไม่สงสารคนที่ยมทูตกำลังจะมารับตัวไป แต่อย่างใด
" เอ่เถอะน่า! ขับรถไปก่อน อยากตายรึไง " ผมตวาด
แล้วเสียงปืนก็ดังขึ้น
" ว๊ากก! " ผมร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง พร้อมๆ กับเอามืออุดหูทั้ง2ข้าง
" เฮ้ย นายพูดเรื่องจริงนี่ "
นายนั่นว่าก่อนที่จะรีบหันกลับไปบิดคันเร่งจนสุดแรงเกิด
นายพึ่งจะรู้ตัวหรอเนี่ยะ ทำไมไม่ให้ฉันโดนยิงตายไปก่อนซะเลยล่ะ
ปังๆๆ~~
เสียงปืนดังตามมาอีกหลายนัด ผมยังคงเอามืออุดหูเอาไว้ในขณะที่ปากยังคงปล่อยเสียงร้องออกมา
" ว๊ากกๆๆ อ๊ากกๆ >o< "
นายคนที่นั่งข้างหน้าผมยังคงบิดคันเร่งต่อไป แล้วในที่สุดผมกับเขาก็หลุดพ้นจากสตรอเบอรี่และชีสเค้กได้
เฮ่อ~ คิดว่าจะต้องเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่ซะอีก
รถมอเตอร์ไซค์เคลื่อนตัวมาจอดที่หน้าบ้านไม้หลังนึ่ง ซึ่งบ้านหลังนี้ผมคิดว่าน่าจะเป็นบ้านเช่าเสียมากกว่า เพราะว่ามันติดป้ายเอาไว้
แล้วนายคนนั้นก็เดินเข้าไปในบ้าน โดยที่เขาก็ไม่สนใจผมที่นั่งซ้อนท้ายมาด้วยเลยซักนิด
ผมตัดสินใจเดินตามนายนั่นเข้าไปในบ้าน เพราะว่าผมยังไม่มีที่จะไป เบอร์ของ อัย ก็ไม่มี ผมอาจจะขอความช่วยเหลือจากเขาได้
ความจริงผมก็ไม่อยากจะมาอยู่กับใครที่ไหน ที่ผมไม่รู้จักหรอกครับ แต่ผมจะทำไงได้ ในเมื่อผมไม่มีที่จะไปจริงๆ ผมไม่เคยอับจนหนทางเท่านี้มาก่อนเลย อยากจะติดต่อกับเพื่อนก็ติดต่อไม่ได้ กระซิกๆ T^T
หวังว่าความหล่อ ความน่ารักของผมจะชนะใจของเขาได้นะ ^^
" เอ่อ...ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกันาย " ผมพูดพร้อมกับบิดตัวไปมาเพราะไม่รู้จะเริ่มยังไงดี หมอนั่นหันมาในขณะที่ใส่หมวกกันน็อคอยู่
" อะไรล่ะ " เขาถามสั้นๆพร้อมกับถอดหมวกออก
" คือฉันอยากจะขออยู่ที่...."
เสียงของผมขาดหายไป เมื่อผมได้เห็นหน้าของเขาโดยที่ไม่มีอะไรปิดกั้นด้วยความตกตะลึง
ใบหน้าขาวๆรูปไข่ ผมสีดำดูยุ่งนิดๆคิ้วหนา ตาคม จมูกโด่งแล้ว ปากบางได้รูป มันช่างรับเข้ากับหน้าของเขาเหลือเกิน
ต้องขออยู่ที่นี่ให้ได้ (>o<)
" หืม! " เขาขมวดคิ้วเค้มๆ บนใบหน้าขาวๆ อย่างสงสัย
" เอ่อ...คือฉันพึ่งเดินทางมาประเทศไทย แล้วก็เจอแต่เรื่องร้ายๆฉันเกือบถูกพวกจิ้กโก๋ฉุดไป แล้วก็เกือบถูกหมาไล่กัด แถมตอนนี้ ฮึก..ฉันยังถูกพวกค้ายาบ้าตามล่าอีกด้วย ช่างน่าสงสารจัง "
ผมพยายามที่จะเล่นบทเศร้า แต่น้ำตามันไม่ยอมไหลนะสิ เซ็งเลย
" นายว่าไหมล่ะ " ผมถามแล้วกระพิบตาปริบๆ
" ก็.." นายนั่นทำท่าทางคิด
" ก็น่าสงสารอยู่นะ "
ฮิๆ เริ่มเข้าทางผมล่ะคราวนี้ ต้องออกปากขออยู่ที่นี่ให้ได้เลย
" งั้น เดี๋ยวฉันพานายไปส่งโรงแรมก็แล้วกัน "
ชายตรงหน้าบอกแล้วทำท่าจะเดินออกไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของเขาอีกครั้ง
" ฉ..ฉันยังพูดไม่ทันจบเลย " ผมรั้งเขาเอาไว้
" คือว่าฉันอยากจะขออยู่ที่นี่กับนายน่ะ >o< "
นายนั้นทำหน้าเอ๋อ คงจะตั้งตัวไม่ทันเลยล่ะสิ ที่จะมีคนหล่อๆน่ารักๆมาอยู่ด้วยนะ เนื้อเต้นเลยใช่ไหมล่ะ
" เอ่อ.." เข่พูดพลางใช้ความคิดอีกครั้ง ต้องคิดด้วยหรอ ฟอมมั้ง
" นายจะอยู่ได้ไง ที่นี่มันแคบมากเลยนะ อีกอย่าง นายไม่กลัวฉันหรอ "
" โอ๊ย! ฉันอยู่ได้อยู่แล้ว แล้วเรื่องนั้นไม่เปงไร ฉันไว้ใจนายเพราะนายช่วยชีวิตฉันไว้ "
ผมพูดแล้วยิ้มหวานไปให้เขา
เขาทำท่าคิดสักพักก่อนที่จะหันมามองหน้าผมอีกครั้ง ผมกะพริบตาปริบๆ เป็นการแอ็บแบ๋ว เพื่อให้เขายอมรับผมมาอยู่ร่วมบ้าน
" ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้ " เขาพูดอย่างเด็ดขาด
ผมทำท่าจะร้องไห้ จริงๆนะ ผมอยากจะร้องไห้จริงๆ นี่ผมกำลังเสียเซฟจนไม่เหลืออะไรแล้วนะ
" นะๆๆๆๆ ขอฉันอยู่ด้วยคนนะ ฉันไม่รู้จะไปไหนแล้ว ฉันพึ่งมาถึงก็เจอแต่เรื่องร้ายๆฉันเหนื่อยมาก แล้วก็หิวด้วย จะเป็นลมอยู่แล้วเนี่ยะ " ผมพูด ท้องร้องจ้อกๆ เริ่มหน้ามืดแล้วจริงๆ
เขาไม่พูดอะไรแต่กลับเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับเปิดตู้เย็นแล้วรินน้ำใส่แก้ว แล้วส่งมาให้ผม
" กินซะเดี๋ยวจะไปส่ง "
" อะไรกันทำไมถึงใจร้ายแบบนี้นะ ฉันคิดว่าคนไทยใจดี แต่ที่ไหนได้เห็นคนกำลังจะตายอยู่ต่อหน้ายังใจร้ายใจดำ ไม่ดูดำดูดี ใจร้ายๆๆๆ " ผมพูดสียงดัง
"ก็ได้ๆ เพราะฉันก็อยู่คนเดียว มีนายมาอยู่เป็นเพื่อนฉันจะได้ไม่เหงา " นายคนนั้นพูดก่อนที่จะเดินเข้าไปในครัว
เฮ้ย!...ทำไมบทจะง่ายก็ง่ายจังฟ่ะ ^^
ผมพาร่างกายอันมอมแมมแต่ยังน่ารัก (ความมั่นใจเริ่มกลับมาอีกครั้ง) เดินเข้ามาก่อนที่จะเอ่ยถามเขา...
" นายชื่อไรหรอ ฉันจะได้เรียกถูก " ^^
" อ๋อ! ฉันชื่อ วิน "
เขาตอบกลับมาโดยไม่มองหน้าผม เพราะกำลังเปิดตู้เย็นหาอะไรบางอย่างในนั้นออกมากิน
" วิน "
ผมชื่อเขาอีกครั้ง แล้วรอให้เขาถามชื่อของผมตามมารยาท แต่ดูเหมือนว่า วิน เขาไม่อยากที่จะทราบชื่อของผม
เชอะ ถ้าไม่ถาม บอกเองก็ได้ >.< ไม่ง้อหรอก
" ฉันชื่อ โค " ผมบอกเขาไป แล้วเขาก็ตอบรับสั้นๆพร้อมกับเจาะนมที่อยู่ในตู้เย็นมาดูดจ๊วบๆ ดูจากสีหน้าคงอร่อยมิใช่น้อย
" ฮะ! ว่าไงนะ "
แล้วจู่ๆอีตา วินก็รีบมาจ้องหน้าผมซะงั้น ผมต้องรีบถอยหลังมาหนึ่งก้าว
" เมื่อกี้นายบอกว่าชื่ออะไรนะ "
" ค..โค " ผมบอกช้าๆชัดๆ
" ทำไมหรอ " อย่าบอกน่ะว่าคนชื่อนี้เคยไปเผาบ้านนายมาน่ะ
" อ่อ เปล่า...ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่คิดว่านายเป็นคนไทย แต่ทำไมชื่อ ญี่ปุ่น " วินตอบพร้อมๆกับเอามือกำเสื้อบริเวณหน้าอก
"ฉันเป็นลูกครึ่งนะ พ่อฉันเป็นญี่ปุ่น ส่วนแม่เป็นคนไทย ตั้งแต่แม่ตายฉันก็เลยไปอยู่กับพ่อ แล้วพ่อฉันก็ย้ายไปอยู่ที่เกาหลี แล้วฉันก็พึ่งได้กลับมาเมืองไทยนี่แหละ "
ผมบอกเขา แต่ดูจากสีหน้าของเขาคงจะไม่ได้สนใจที่ผมพูดซักเท่าไร
อีตาวินยิ้มกับตัวเองแล้วก็เดินเข้าไปหลังบ้าน ราวกับคนไม่เต็มบาท
พิลึกจริงๆ อีตาคนนี้
-------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอโทดนะจ้ามี่เรามาลงให้ช้า พอดีมีปัญหากับคอมนิดหน่อยเลยไม่ได้มาอัพให้ทุกท่านได้อ่านเลย อย่าโกดเรานะจ้า ขอบคุณที่เข้ามาชมนิยายของเราจ้า ช้วยคอมเม้นให้เราได้ชื่นใจหน่อยนะจ้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น