ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2...หนีกระต่าย ปะ กระร่อก
ตอนที่2...หนีกระต่าย ปะ กระร่อก
แล้วเท้าของผมก็จรดบนพื้นแผ่นดินไทยบ้านเกิดของผมในเช้าวันต่อมา ผมรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่ได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง ผมไม่รอช้ารีบเคารพแผ่นดินบ้านเกิดของตัวเองทันที
ผมก้มหน้าลงไหว้พื้นสนามบิน แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาจากพื้น...สายตานับร้อยคู่จองมองมาที่ผม
แหะๆ ผมทำหน้าเงอะๆงังๆแล้วคิดในใจ อย่ามองผมเหมือนตัวประหลาดแบบนั้นสิ ผมก็อายเป็นเหมือนกันนะ แล้วผมก็เดินต่อไปโดยมีกระเป๋าเป้สะพายอยู่ข้างหลังต่อไปอย่างมาดมั่น แล้วก็กวาดสายตามองหา อัยจัง
อ๊ากกกกก ยัยอัยหายไปไหนของมันนะ ไม่มีโทรศัพท์มือถือซะด้วยสิ ไม่น่าลืมเอามาเลย โง่จริงๆเลยเรา--'
อ๊ะ! และที่สำคัญ ผมลืมไปในเมลด้วยสิว่าผมจะมาถึงประเทศไทยเวลาไหนT[]Tฮือๆ สะเพร่าจริงๆเล้ย
ผมเดินหาจุดบริการอินเตอร์เน็ตใรสนามบินจนเมื่อยกว่าจะเจอแล้วผมก็โชคดีซ้ำซาก วันนี้คลื่นเน็ตในสนามบินขัดข้องใช้การไม่ได้ แม่เจ้าโว้ยนี่มันสนามบินนานาชาตินะ ไม่ใช่สนามเด็กเล่น ช่างไม่มีการเตรียมพร้องเอาซะเลย รึว่าระบบมันรวนไปตั้งแต่ถูกปิดสนามบินคราวก่อน เฮ่อ!
ผมตัดสินใจที่จะไม่รอต่อไป ก็เดินออกมาจากสนามบิน แล้วเรียกแท็กซี่ที่จอดอยู่ข้างหน้า ผมเปิดประตูหลังเข้าไปก่อนที่ตาลุงคนขับจะหันมาถาม...
"เอ่อ...you go where"
"ผมพูดภาษาไทยได้ครับ เอ่อ...คุณลุงพอจะรู้จักร้านเน็ตไหมครับ"
"ร้านเน็ตลุงไม่รู้จักหรอก"
"หรอครับงั้นผมไปห้างก็ได้ครับ"
ระหว่างทาง ผมก็เอากล้องที่ห้อยอยู่ที่คอมาถ่ายวิวทัศน์นอกหน้าต่าง ที่ไม่มีอะไรน่าประทับใจไปด้วยอย่างสนุกสนาน
ผมเป็นคนติดกล้องมากๆเลยละครับ ถ้าไม่มีกล้อง ผมเหมือนว่าขาดอะไรบางอย่างไปในชีวิต ซึ่งสิ่งนั้นก็คือกล้องนั่นแหละครับ
อ๊ะ! สวนสาธารณะ
เกิดภาพนึ่งแว่บเข้ามาในหัวของผมอย่างไม่มีเหตุผล ความรู้สึกผูกพันกับสถายที่แห่งนี้เอิบอิ่มเข้ามาในหัวใจ ผมชอบสวนสาธารณะทุกที่ แต่ที่นี่ี่..รู้สึกชอบตั้งแต่แรกเห็น
ไม่รู้ทำไม! เกิดอาการรักแรกพบหรอเนี่ย
"ลุง จอดดดดดดดด"
ผมแหกปากเสียงดังจนลุงเบรกรถดังเอี๊ยด! กึก!
"เฮ้ย! ตกใจหมด พ่อหนุ่มนี่จะลงแล้วหรอ ยังไม่ถึงห้างเลยนะ"
ลุงคนขับหันมาถามผม สีหน้าไม่พอใจหน่อยๆที่ผมสั่งให้จอดโดยที่ไม่ทันตั้งตัว
"ขอโทษครับคุณลุง รอแปบนะครับ เดี๋ยวผมเอาเงินให้ แล้วไม่ต้องถอนนะครับ ผมให้ทิป" ผมพูดพร้อมกับเอากระเป๋าสตางค์ออกมา พลางเปิดดูเงินที่แอบอยู่ในกระเป๋า จรตัวลีบเป็นแผ่น
แล้วผมก็ยื่นเงินไปให้ห้ลุงเขา 100 ก่อนจะยกกระเป๋าลงจากรถ
"พ่อหนุ่มๆ ค่าแท็กซี่ 127บาท ให้มา100"
"ผมล้อเล่นครับเห็นลุงท่าทางโมโหผมอยู่เลยอยากให้ตลกๆหน่อยนะครับ ฮิๆ ขอโทษครับ"
"พ่อหนุ่มนี่ขี้เล่นจังนะ"
แล้วผมก็หยิบเงินอีก 30ใหุ้ลุง "ขอบคุณที่มาส่งนะครับ" แล้วผมก็เดิน เมื่อคุณลุงขับรถไปแล้ว ผมก็เดินเข้าสวนสาธารณะเพื่อเก็บภาพสวยๆ
ผมเริ่มถ่ายรูปสวนสาธารณะที่สวยงาม ผมรู้สึกว่าที่นี่มันคุ้นๆตาอย่างน่าประหลาด แต่ก็ไม่ได้สนใจ เพราะว่าผมกำลังสนใจไอ้หมา2ตัวที่กำลังอะจึ้กๆกันอย่างไม่อายฟ้าอายดิ้น
อ๊ากกกก! ทุเรศที่สุด ต้องถ่ายรูปเก็บไว้ (โรคจิตหรือเปล่าหว่า)
แชะ~
หมาตัวเมียวิ่งหนีไปคงเพราะกลัวแสงเฟรช ส่วนหมาตัวผู้นะหรอ หันมามองหน้าผมพลางแยกเขี้ยวใส่ใหญ่เลย
ฉันไม่ได้ตั้งน้าาา>.<
ผมเริ่มถอยหลังไปเรื่อยๆ สายจับจ้องไปที่มันส่วนมันเตรียมจู่โจมมาที่ผมอย่างเต็มที่ แล้วผมก็วิ่งหนีมันอย่างรวดเร็วในขณะที่มันก็ไล่กวดผมไม่ห่าง
อย่ากัดฉันน้าาา! ไอ้หมาเวรรร!>[]<!
ผมวิ่งแบบไม่ห่วงชีวิตพุ่งเข้าไปในโรงเก็บอุปกรณ์ทำสวน พลางหอบหายใจแฮ่กๆๆ พิงตัวกับกระสอบดินปุ๋ยที่วางระเกะระกะอยู่อย่างไม่เป็นระเบียบ ส่วนไอ้หมาตัวนั้นก็ได้แต่ส่งเสียงเห่าอยู่ข้างนอก เห่าไปเถอะ อย่าหอนก็แล้วกัน ฉันขอร้อง
คืนนี้นอนที่นี่ดีกว่ามั้ง ไม่มีที่ไปแล้วนี่
เอ๊ะ! เสียงใครพูดไรกัน ต้องแอบดู o.<
ผมเห็นผู้ชายหลายคนกำลังพูดคุยอะไรกันบางอย่าง แต่ละคนแต่งชุดดำหน้าโหดๆ และสวมแว่นดำอีกด้วย
เฮือก! น่ากลัวจัง นี่ผมคงไม่ได้หนีปลาดุกปะคนร้ายหรอกนะY[]Y
" นี่เงินครับคุณคามิน"
ชายตัวอ้วนใส่แว่นดำยื่นกระเป๋าใบนึงให้ชายวัยกลางคนอีกคนที่ซึ่งดูแล้วน่าจะเป็นหัวหน้าแก็ง ไอ้คนที่ชื่อคามินเปิดกระเป๋าใบนั้นออกปรากฏให้เห็นเงิน 10,000,000บาท อยู่ในนั้น
(ผมเดาเอาครับเห็นมันเยอะ)
ไปขโมยมาดีไหมนะ บ้าเรอะ! เดี๋ยวได้ตายกันพอดี ต้องรอให้มันเผลอก่อน (อ้าว! ตกลงจะขโมยจริงๆหรอเนี่ย เฮ้อ~)
"ดีมาก" เจ้าคามินพูดพร้อมยิ้มมุมปากเล็กน้อย
"ไหนละครับยา" ชายตัวอ้วน ถามแล้วมองไปในมือของชายคนอื่นๆคงหวังว่าจะเห็นกระเป๋าใส่ยาอยู่ในมือของใครซักคน
"ไอ้ราสเบอรี่ แกเอาของให้เขาไป"
คามิน สั่งลูกน้องของตัวเอง ลูกน้องคนนั้นเป็นคนหน้าโหดมาก มีรอยบากบนหน้าหลายแห่ง นี่มันดูตรงไหนแล้วตั้งชื่อเนี่ย
"เดี๋ยวผมไปเอาให้ครับเจ้านาย" ลูกน้องหน้าโหดตัวท้อมๆอีกคนเสนอตัว
"ไม่ต้องหรอกไอ้ชีสเค้ก ให้ไอ้ราสเบอรี่มันทำเถอะ" ทาคาชิว่าพลางพยักเพยิดไปทางราสเบอรี่
งะ ไอ้2ตัวนี้นะหรอ ราสเบอรี่ ชีสเค้ก
ราสเบอรี่นำกระเป๋าอีกใบออกมาแล้วเปิดให้คนตัวอ้วนดู ในนั้นมียาเสพติดหลายหมื่นเม็ดซุกซ่อนอยู่เต็มไปหมด
ชายอ้วดยื่นมือออกมารับไป แล้วพูดว่า
"งั้นผมขอเจรจาการส่งยาครั้งหน้าเลยแล้วกัน"
ในขณะที่ผมกำลังสนใจพวกเดนมนุษย์อยู่ หนูตัวนึงก็มาไต่ที่ขาของผม แต่ผมไม่ร้องหรอกนะ เพราะผมไม่กลัวหนูเลย
ผมจับหนูขึ้นมาดูแล้วลูปหัวมันเบาๆ
โชคดีนะเนี่ยะที่ผมไม่กลัวหนู! ถ้าร้องไปละก็ มีหวังได้กินกระสุนเป็นอาหารเช้าแน่ๆ
"ว๊ากกก!"
แล้วผมก็หลุดปากร้องออกมา เนื่องจากไอ้หนูทรพีตัวที่ผมอุ้ม มันฝังฟันเข้าไปที่นิ้วของผมนะสิ TwT
อ๊ากกก! ไอ้หนูชั่ว
ผมสะบัดมือ ทำให้หนูกระเด็นไป แล้วก็ลุกขึ้นกระทืบมันหลายที
ตึงๆๆๆ~
หนูตัวนั่นไส้ปลิ้น! แล้วจบชีวิตลงอย่างน่าอนาถคาฝ่าเท้าของผม
โอ้ว! น่สงสารจัง อยากมากัดฉันทำไม
"นั่นใครนะ" เสียงของเจ้าคามินดังขึ้น ผมยืนตัวแข็งทันที เหมือนกับว่าผมจะหยุดหายใจไปเลย
"ไม่มีอะไรหรอกครับเจ้านาย คงจะเป็นคนแถวนี้ละมั้งครับ"
ผมได้ยินลูกน้องของมันว่า แล้วมันก็มองสำรวจไปรอบๆโกดัง
ฮ๋าๆๆๆ^o^ ไอ้พวกโง่ มิน่ามันถึงไม่มีปัญญาไปหากินอย่างอื่น!
ผมนั่่งลงอีกครั้ง ก่อนที่จะเอากล้ิองถ่านรูปที่อยู่ืั้คอขึ้นมาเปิดด้วยเสียงที่เบาที่สุด เท่าที่จะทำได้ แล้วก็ปรับที่ปุ่มเพื่อไม่ให้มีแสงเฟรช แกต้องโดนตำรวจจับแน่ไอ้พวกเลว ไอ้พวกขยะสังคม ทำลาย ประเทศชาติ ทำลายอนาคตของชาติ อย่างนี้ปล่อยไว้ไม่ได้
แชะ~
วาบ~ เฮ้ยไหงมีแสงเฟรชได้ฟะ
"เฮ้ยมีคนแอบถ่ายรูปเรา"
อ๊ากกก!(>o<) แย่แล้วๆทำไงดี นี่ขนาดผมเพิ่งหนีจากเรื่องร้ายๆมาแท้ๆ ทำไมเคราะห์ซ้ำกรรมซัดอย่างนี้นะ นี่มันเข้าสำนวนหนีเสือปะจระเข้ชัดๆเลย
เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้แหละ แฮ่กๆๆๆๆ~
-------------------------------------------------------------------------------------------------
ในที่สุดก็จบไปอีกตอน เหนื่อยจังเลยตอนมันยาวขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านกันนะจ้า แบบเราพูดไม่ค่อยเก่งอะ เลยไม่รู้จะพูดอะไร
ช่วยคอมเม้นให้กำลังใจเราหน่อยนะจ้า
ขอบคุณอีกครั้งจ้า ถ้าใครอยากให้มีภาพประกอบบอกเราได้นะ เดี๋ยวหามาให้ดูกันจ้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น