ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1...ข้ามฟ้า..
ตอนที่1...ข้ามฟ้า..
แชะ~
"เฮ้ย! มีคนแอบถ่ายเรา"
อ๊ากกก!>[]<แย่แล้วๆทำไงดีๆนี่ขนาดผมเพิ่งหนีจากเรื่องร้ายๆมาแท้ๆ ทำไมเคราะห์ซ้ำกรรมซัดขนาดนี้เนี่ย!! นี่มันเข้าสำนวนหนีปลาดุกปะคนค้ายาบ้าชัดๆเลย
ไอ้คนหน้าโหดๆหันหน้ามาทางผม สายตาของมันช่างเยือกเย็นจนทำให้ขนผมลุกชูชัน แล้วมันก็ตะโกนบอกพวกของมันที่กำลังส่งมอบยาบ้ากันอยู่
ผมรีบวิ่งหนีพร้อมกล้องที่ถ่ายพวกมันมา ในขณะที่พวกมันทั้งฝูงวิ่งตามผมมาอย่างรวดเร็ว แหม~ ฉันไม่ไปบอกตำรวจให้จับพวกแกหรอก ไม่นะอย่าตามฉันมานะ>[]<'
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ" ไอ้หน้าโหดอีกคนสั่งผมด้วยเสียงอึ๋ยไม่อยากคิด ซึ่งถ้าผมทำตามคำสั่งมันผมก็โง่แล้ว ผมยังคงสปีดฝีเท้าอย่างเต็มแรงไปตามทางที่ไม่รู้คนหายไปไหนหมด
"แฮ่กๆๆ" ผมเริ่มหอบด้วยความเหนื่อยล้า แต่เท้าก็ยังคงซอยยิกๆอยู่เพราะกลัวพยายมที่จ้องจะเอาดวงวิญญาณของผมไป หรือพูดอีกอย่างก็คือกลัวตายนั้นเอง
ประเทศเกาหลีใต้ เมื่อวันก่อนที่ปมจะหนีมาประเทศไทยT^T
ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนเลยนะครับ ผมมีชื่อว่า yamasaki kou เป็นลูกตรึ่งญี่ปุ่นไทย (พ่อญี่ปุ่น ส่วนแม่เป็นไทย) แต่ย้ายมาอยู่เกาหลีใต้ ตอนนี้ผมอายุ20ปีเต็มตอนเด็กๆผมก็อยู่ประเทศไทยนะครับ แต่หลังจากที่แม่ตายไปด้วยโรคเส้นเลือดหัวใจตีบตัน y[]y ผมก็ต้องมาอยู่กับพ่อที่เกาหลีกับพ่ออย่างจำใจ
วันนั้นผมกำลังนั่งเล่นบนม้านั่งอยู่ที่สวนสาธารณะอย่างสบายอกสบายใจ แล้วในขณะนั้นเองสายตาของผมที่มองไปเบื้องหน้า ก็เห็น?
เห็นปลาดุกกำลังเดินตรงมาทางผมครับ 0o0
อันที่จริงมันก็ไม่ใช่ปลาดุกหรอกนะ มันก็คือคนดีๆนี่แหละ แต่เพราะหน้าตาบวกกับความไม่ชอบขี้หน้าของหมอนั่นอยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว มันก็เลยได้สมญานามว่าปลาดุกไปโดยปริยาย มันชื่อ takawa souma เป็นพี่ชายแถวบ้านที่เล่นกันมาตั้งแต่ผมย้ายจากเมืองไทยมาอยู่ที่เกาหลี
อึ๋ย~ เห็นหน้าแล้วปวดท้องชะมัดเลยงะ
นายปลาดุกเดินเข้ามาแล้วก็นั่งลงข้างๆผมที่ม้านั่ง ต่อจากนั้นก็ถอนหายใจ ผมรีบถอยหนีด้วยความขยะแขยง แต่มันก็ยังคงไม่รู้ตัว เขยิบเข้ามาจนผมไม่มีที่ให้ถอยหนีอีกแล้ว ผมจึงต้องทำใจยอมรับสภาพในที่สุด
พี่ โซมะ เริ่มบิดตัวไปมาโดยที่ผมไม่รู้สาเหตุ มันทำให้ผมที่นั่งข้างๆเขารู้สึกสยองก๋อยอย่างช่วยไม่ได้
"แต่งงานกับพี่นะครับ น้องโค"
"หาาาา!"
พี่โซมะเอยดื้อๆเลย พลางจับมือของผมขึ้นมา ก่อนจะใช้สายตาหวานเยิ้ม จ้องลึกเข้ามาในดวงของผม
หาาา! เล่นกันง่ายๆอย่างงี้เลยหรอ โอ้โน่ว มายก๊อด! นี่พี่soumaเขาเกิดบ้าอะไรขึ้นมาละเนี่ย เหงื่อของผมแตกผลักๆ ออกมาไม่หยุดเลย ก็ไม่คิดนี่ว่าจะมีผู้ชายมาสารภาพรักอะ
"ไม่ต้องตื่นเต้นจนเหงื่อออกขนาดนั้นก็ได้ครับ"
ง่ะ ที่เหงื่อแตกนะ เพราะผมกลัวพี่จับกินต่างหากล่ะ
"พี่รู้ครับว่าน้องโคดีใจ"
ว๊ากกก! ไอ้ปลาดุกมันเอาความคิดนี้มาจากไหนเนี่ยะ>[]< หน่าผมตอนนี้มันเหมือนดีใจหนักรึไง ซวยจริงๆ มาถึงตอนนี้ ผมเตียมใจทั้งหมดที่มีสื่อสารให้ไอ้ปลาดุกออกไปให้ไกลจากชีวิตผมซะที แต่ผมก็แหลไม่เป็นซะด้วยสิ งิงิ
"เอ่อ..พี่โซมะผมเป็นผู้ชายนะครับ" ผมรีบเขียมือของพี่เขาออกจากมือผม โอยต้องรีบกลับบ้านไปล้างเจ็ดน้ำแล้วโดนปลาดุกจับ งึ้ดๆ พี่ปลาดุกทำตาหวานเยิ้มยิงกว่าน้ำเชื่อมมองมาที่ผม แล้วเอามือมันกุมมือของผมไปไว้ที่หน้าอกข้างซ้าย ก่อนที่จะเอ่ยปากออกมาว่า...
"ถึงพี่กับน้องโคจะเป็นผู้ชายเหมือนกันแต่พี่รักน้องโคเพราะน้องคอยช่วยเหลือพี่ คอยนำทางชีวิตให้พี่ พี่ว่าพี่เลือกคนไม่ผิดหรอกครับ พี่มั่นใจว่าพี่จะเอาน้องโคมาเป็นคนรักของพี่" ว่าแล้วพี่โซมะก็จับมือของผมแน่นขึ้นไปอีก
ผมแกะมือของผมออกจากครีบปลาดุกของพี่โซมะอีกครั้ง ก่อนที่จะสรรหาคำพูดที่ดีที่สุดออกไป
"ผมคงตัดสินใจอะไรตอนนี้ไม่ได้หรอกครับ พี่โซมะคงจะต้องไปขออนุญาติคุณพ่อของผมก่อน ไม่งั้นอาจจะโดนดุได้นะครับ" ผมพูดแล้วยิ้มไปให้พี่เขา ก่อนที่จะลุกหนีออกไปจากม้านั่งที่ชั่งน่าสยองขวัญ
ฮ่าๆๆ^o^ผมมั่นใจครับว่า ยังไงๆพ่อก็คงไม่ปล่อยให้ลูกชายคนนี้ไปแต่งกับผู่ชายหรอก แถมยังเป็นพี่โซมะอีก
หลังจากที่ผมผ่านเรื่องราวสะท้านจิตมาแล้ว ผมก็เลยเที่ยวซะจนดึกจนดื่นแล้วค่อยๆแอบย่องเข้าบ้านตัวเอง-,- น่าสมเพรสตัวเองชะมัด ที่ต้องย่องเข้าบ้านตัวเองเนี่ยะ!
ก๊ากๆๆไฟในบ้านไม่เปิดซักดวง สงสัยว่าพ่อคงนอนหลับปุ๋ยไปแล้วมั้ง
พรึ่บ~
แว้ก! ซาโตรุ มานั่งอยู่ตรงนี้ทำไมเนี่ยตกใจหมดเลย ซาโตรุที่ผมว่านี้ก็คือพ่อของผมเองนั่นแหละ แล้วทำไมวันนี้พ่อต้องทำสีหน้าแปลกๆแบบนั้นด้วยอะ อย่าบอกนะว่าจะลงโทษผมโดยการกักบริเวณอย่างที่เคยทำเป็นประจำ
อ๊ากกก! ไม่นะ>v<พ่อผมคงไม่ทำอย่างนั้นหรอกน่า
"ทำไมถึงกลับบ้านเอาป่านนี้ละลูก ลูกนี่มันใช้ไม่ได้เลยนะ พ่อเลี้ยงลูกยังไงลูกถึงเป็นอย่างนี้ ถ้าแม่อยู่แม่คงจะเลี้ยงลูกได้ดีกว่าพ่อแน่ๆ"
พ่อเริ่มรำลึกความหลังด้วยเสียงที่ราบเรียบ ในขณะที่ยังคงนั่งอยู่บนโซฟา เฮ่อ~ พ่อครับผมอยู่ในช่วงเจริญพันธ์ เอ้ย เจริญวัยนะครับจะทำไงได้ล่ะ
แต่ผมก็ไม่เถียงอะไรออกไปแม้แต่นิดเดียว ได้แต่ทำหน้าใสปิ้งเพราะรู้ว่าพ่อเป็นห่วงผมเป็นธรรมดาแหละครับ
"แต่ไม่เป็นไร อีกหน่อยลูกก็จะเป็นฝั่งเป็นฝ่ากับเขาซะที"
พ่อผมพูดต่อไปอีก แล้วมันก็ทำให้ผมเสียวสันหลังวาบๆ เป็นลางสังหรณ์ซะแล้วสิ-w- ผมรีบวิ่งปู๊ดไปหาพ่อทันที
"พ่อว่าไงนะครับ!!" หวังว่าพ่อคงปฏิเสธไปนะ ผมเป็นผู้ชายนะครับ ywy
"ก็วันนี้พี่โซมะของลูกมาขอลูกจากพ่อนะสิ"
"แต่ผมเป็นผู้ชายนะครับ แล้วพ่อตอบไปว่าไงครับ" ผมถามด้วยท่าทีที่ลุ้นสุดใจ ความรู้สึกบางอย่างบอกผมว่าพ่อกำลังจะบอก จะต้องเป็นสิ่งที่ผมรับไม่ได้
"พ่อจะว่าอะไรล่ะ! พ่อรักลูกชายของพ่อขนาดนี้.."
เฮ่อ~ ค่อยยังชั่ว - o -
"พ่อก็เลยตอบตกลงกับพี่เขาไป แล้วงานแต่งงานก็ให้ดูวันไว้เลย เพราะลูกกับพี่เขาก็คบกันอยู่ใช่ไหมล่ะ พ่อเห็นชอบออกไปด้วยกันบ่อยๆ"
คบหาหรอ []=[] คบหาหรอ ตอนไหน!! 0o0 สายตาของผม
หลังจากที่ผมเกิดอาการอึ้งไปพักใหญ่ ความเงียบเกาะกุมเรา2คนพ่อลูก ผมก็ตัดสินใจพูดออกไปด้วยท่าทีที่เด็ดขาดว่า...
"ผมเป็นผู้ชายนะครับพ่อ ผมไม่แต่งครับ" หลังจากที่พ่อผมฟังคำตอบนั้นแล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงพลังกว่าผมว่า...
"ยังไงลูกก็ต้องแต่ง ตอนนี้ถึงจะเป็นผู้ชายก็แต่งกันได้"
"ยังไงผมก็ไม่แต่ง"
"แต่ลูกต้องแต่ง เพราะพ่อตกลงกับพี่เขาไปแล้ว แล้วพ่อแม่ของเขาก็ได้จัดผู่ใหญ่มาทาบทามกับพ่อเป็นที่เรียบร้อยแล้วด้วย" พ่อยังคงว่าต่อไป
"แล้วที่สำคัญถ้าลูกไม่แต่งพ่อจะเอาหน้าไปไว้ไหน เพราะพ่อได้จัดเตรียมทุกอย่างไว้แล้ว ยังไงลูกก็ต้องแต่ง ถ้าลูกยังดื้อดึงต่อไป ลูกไม่ต้องงมาเรียกพ่อว่าพ่อเลย และพ่อก็จะตัดเงินค่าขนม ส่วนบัตรเคดิตก็อย่าหวังว่าจะได้ใช้"
ผมกล่ำกลืนความรู้สึก ไม่อาจจะเถียงคำใดออกไปได้อีก น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมา
"ฮึก..TOTพ่อบ้าที่สุด ฮือๆ" ผมร้องไห้รั่นบ้านก่อนที่จะวิ่งกะทืบเท้าปึงปังขึ้นไปบนห้อง ปิดล็อคประตูแล้วร้องไห้โฮ
ก็อกๆๆ~ เสียงเคาะประตูดังขึ้นที่ประตูห้องนอนผม
"โค! โคลูก"
"..." ผมไม่ตอบได้แต่เอาหน้าซุกผ้าห่มแล้วร้องไห้ต่อไป
"โค ทำไมละลูก ถึงพี่เขาจะเป็นผู้ชาย แต่เขาก็เป็นคนดี นิสัยก็ดี ลูกน่าจะดีใจนะ" พ่อพยายามที่จะเกลี้ยกล่ิอมต่อไป แต่ถึงยังไงผมก็ไม่ยอมที่จะแต่งกับพี่ปลาดุกหรอก
"ผมไม่ใช่ปลาดุกนะครับ" ผมตะโกนออกไปอย่างสุดทนTOT ผมเห็นภาพคุณพ่อนอกประตูสะดุ้งเฮือกขึ้นมาในหัวอย่างแจ่มชัด
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับปลาดุกละลูก"
"พ่อรู้ว่าลูกไม่ใช่ปลาดุก แต่การแต่งงานมันไม่เกี่ยวกับปลาดุกนะลูก" จะไม่เกี่ยวได้ไงก็พี่เขาเป็นปลาดุกนี่
"ยังไงซักวันลูกก็ต้องแต่งงานอยู่ดี มันหนีีไม่พ้นหรอกลูก"
คำพูดของพ่อ สะกิดที่ใจและกระตุ้นสมองอันชาญฉลาดของผม หนีหรอ ใช่แล้ว ผมต้องหนี แต่ผมจะหนีไปไหนดีละ>[]< เอ๊ะ! ใช่ๆ เมืองไทยแผ่นดินเกิดที่แสนรัก เห็นจะมีทางเดียวที่จะทำให้ผมรอดพ้นจากการจับคลุมถุงชนบ้าๆนี่
ผมจัดการเปิดคอมพิวเตอร์แล้วเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ต ก่อนที่ผมจะรีบส่งเมลล์ไปหาaiที่เป็นเพื่อนรักตอนที่ผมอาศัยอยู่ที่เมืองไทย
อัย ฉันจะไปเมืองไทย มารับที่สนามบินด้วย ถ้าโชคดีีเราคงได้เจอกัน โค~
ผมรีบเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อผ้าออกมายัดใส่กระเป๋าเป้อย่างลวกๆ กระเป๋าสตางค์พร้อม บัตรเครดิตก็พร้อม อ้อเกือบลืมพาสปอร์ตโชคดีืที่เพิ่งทำมาไม่นานตอนที่พ่อจะไปดูงานที่ประเทศไทย แต่ต้องยกเลิกเพราะลูกค้าสำคัญของพ่อบินมาเกาหลี เลยไม่ต้องไปแล้ว
ในขณะที่พ่อของผมยังคงพล่ามต่อไปตรงหน้าประตู
"พี่เขาเป็นคนที่ไม่เห็นแก่ตัว มีน้ำใจ รักเด็ก"
เริ่มเหมือนนางงามจักรยานเข้าไปทุกทีแหละ แต่ที่แน่ๆหมอนั่นไม่มีความเป็นผู้นำเสียเลย ชอบให้ผมเป็นผู้นำอยู่เรื่อย
"ถ้าลูกได้แต่งกับเขา ลูกจะต้องได้ดิบได้ดี เป็นคุณชายอยู่บนกองเงินกองทอง" พ่อเอ่ยต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง โดยไม่รู้เลยว่าลูกชายของตัวเองกำลังเอาผ้าปูที่นอนมาผูกเพื่อจะโรยตัวลงไปทางหน้าต่างตามที่เคยเห็นในละคร
ผมสพายเป้ไว้ข้างหลัง แต่ก็ไม่ลืมของรัก นั่นก็คือกล้องถ่ายรูปแควนคอไปด้วย ผมจับผ้าปที่นอนไว้มั่น แล้วค่อยๆโรยตัวลงไปอย่างทุลักทุเลในความมืด นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตผมเลยนะเนี่ย
ว้าว~ ตื่นเต้นจังเลย
ในที่สุดผมก็ลงมาถึงพื้นดินอย่างปลอดภัย เนื่องจากผมเคยหนีออกจากบ้านบ่อยๆไงละครับ แล้วที่ผมพูดว่านี่เป็นครั้งแรกก็ลืมๆไปซะนะครับ แหะๆ
"สู่อิสรภาพของเรา และจะได้ไม่ต้องไปแต่งงานกับปลาดุก" ผมบอกกับตัวเองด้วยความมาดมั่น ก่อนที่จะปีนรั่วบ้านออกไป
เย้ๆๆ ^ ^
สนามบินอินชอน...
ผมกำลังนั่งรอเที่ยวบินที่จะพาผมไปสู่อสรภาพที่เมืองไทย เงินที่อยู่ในกระเป๋าตอนนี้มีอยู่20000เพราะผมเพิ่งกดออกมาจากเอทีเอ็ม แล้วเอาไปแลกเป็นสกุลเงินบาท
ขืนอยู่ในเกาหลี มีหวังได้แต่งงานกับปลาดุกไม่ช้าก็เร็ว ผมขอไปตายเอาดาบหน้าดีกว่าจะมานั่งรอให้ตัวเองต้องกลายพันธิ์เป็นลูกครึ่งคนครึ่งปลาดุก
ว๊ากกก! แล้วผมจะหนีรอดไหมเนี่ยะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น