คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapte 9 : ประถมเอตัน!!!
เย็นวันนั้นเองอีตาอาคาเบะตัวดีก็โทรมาย้ำอีกครั้งเรื่องนัดตอนเย็นของวันนี้ มันต้องมีอะไรแน่ๆเลยอีตาพวกนั้นไม่ธรรมดาต้องระวังตัวฉันออกจากคอนโดตั้งแต่ 3 โมงเครึ่งพราะมันน่าจะเลิกเรียนแล้วและเด็กนักเรียนก็คงจะน้อยแล้วถึงอ่ะน่ะคิดอะไรไปเพลินๆฉันก็เดินมาหยุดที่หน้าร.รโยโตคุตอนนี้นักเรียนเหลือน้อยแล้วฉันจึงไม่ค่อยเป็นจุดสนใจเท่าไร ร.รนี้มันใหญ่ สะอาด ดูดีชาติตระกูล มันน่าจะเป็นเอกชนน่ะ ฉันเคยอ่านในเน็ตแหละว่าร.รเอกชนของญี่ปุ่นจะดูดี และมีอุปกรณ์ใหม่กว่าร.รรัฐเด็กส่วนใหญ่พอเข้าม.ปลายกจะเข้าเอกชนซะส่วนใหญ่น่ะ ฉันตื่นเต้นจังอยากลองเรียนดูจังเลยอยากใส่ชุดน.รม.ปลายของญี่ปุ่นจัง
ตุบ~
โอ๊ย~
แรงบอลทำให้ฉันล้มลงไปกองกับพื้น...โอ๊ย....เจ็บเป็นบ้าเลยใครมันช่างกล้าเตะบอลมาโดนหัวฉันเนี่ย
"อุ๊ย~เจ็บๆ"ฉันก้มหัวที่ถุกกระแทก
"เอ๋....คุณไม่เป็นอะไรใช้ไหมครับ"
ร่างสูงส่งมือจับมือฉันแต่ฉันปัดมันออก...นายใช่ไหมที่กล้าเตะบอลมาโดนฉันน่ะ...ตายแน่!!..
"เชอะ!"
"คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ"เขาถามอย่าห่วงๆ
"เจ็บสิย่ะ...ยังมีหน้ามาถาม!"
ฉันลุกขึ้นปัดเนื้อปัดตัวที่ตอนนี้เต็มไปด้วยฝุ่นอย่างอารมณ์เสียแล้วส่งรังศีอํามหิตไปทางชายหนุ่มหน้าใสตรงหน้า เขาก้มหัวขอโทษอย่างเอาเป็นเอาตายมือหนึ่งก็ถือบอลอยู่ ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอเสียใจนิดๆ
"ขอโทษครับ"
"คิดว่าแค่นี้จะจบเหรอย่ะ"
"ขอโทษครับ"
"..."อีจาหน้าจืดนี่สงสัยพุดเป็นอยู่คำเดียว
"ขอโทษครับ...ขอโทษจากใจจริงๆครับ....ขอโทษครับ...ขะ..."
"พอ!...ฉันคิดว่านายคงเป็นพวกตระกูลไฮดาไหม"
"=o="
"แต่ดูจากหน้านายแล้วคงอยู่ตระกูลฟองน้ำมากว่า" เป็นไงล่ะเจอศัพท์สูงซะอึ้งไปเลยล่ะสิ 5555
"=O="
"ยังมายืนทำหน้าเอ๋ออยู่อีก"
"ขอบโทษครับ"มันยังมาอีกไม่จำหรือไงฮะ
"เฮือก~ดูจากหน้าอันฉลาดของนายแล้วฉันพอจะรู้ว่าเราคุยกันไม่รู้เรื่อง"
"ขอบคุณครับ" มันยังกล้ามาขอบคุณไอ่ฟองน้ำขึ้นรา!!!!!
"นะ..."
"นัตโตะ!"
เสียงทุ้มๆของใครบ้างคนดังขึ้นมันทำให้การสนทนาของฉันกับอีตาฟองน้ำนี่ขึ้นราได้ชั่วคราว(เกี่ยวมั้ย)ชายร่าสูงผิวพรรณดีวิ่งมาทางเราสองคนและเขาก็ทำหน้าอึ้งพอเห็นหน้าฉัน...มีอะไนติดหน้าฉันป่าวอ่ะเดี๊ยวไม่สวยT^Tชายที่พึ่งมาทำหน้าครุ่นคิด
"กัปตันครับ...คือ...."นายนัตโตะพูดแต่กัปตันของเรายังคงคิดอยู่
"ฉันไปล่ะ"ฉันพุดก่อนจะเดินออกมาจากการชุมนุม
"ยะ...ยูกิ!"
ใครเขาเรียกอีกเนี่ยคนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ไม่รู้หรือไงกัน แต่เสียงนั้นก็ทำให้ฉันหยุดเดินแล้วมองซ้ายมองขวาแต่ก็ไม่พบใคร...จริงสิฉันไปอยู่เมืองนอกตั้งแต่ม.1 ไม่มีเพื่อนที่ญี่ปุ่นจำฉันได้หรอกน่า ไม่มีหรอน่าหูฝาดมั้งเดินต่อดีว่า
"ยูกิ!"
มันมาอีกแล้วเสียงทุ้มๆเหมือนเดิมเลยหูฝาดอีกแน่เลยยัยยูกิแกต้องไปหาหมอแล้วแหละ ฉันคิดไปเดินไปแหมเสียงนั้นจะดังขึ้นเรื่อยก็เถอะและคนอื่นในร.รก็เริ่มให้ความสนใจแล้วด้วย
"ยูกิ!.หยุดก่อน"
คราวนี้มันดังมาจากข้าหลังฉันแน่นอน เสียงดังแล้วก็ใกล้มากด้วยหรือว่าจะเป็นพวกโรคจิต...แต่มันก็ไม่น่าใช่คงไม่มีโรคจิตเข้ามาในร.รได้หรอก~(มั้ง)
"ยุกิ"
คราวนี้เสียงใกล้เข้าอีกแล้วแล้วเหมือนมีมือมาวางไว้บอกไหล่ของฉันอ่ะ>< ...โรคจิต...โรคจิต...โรคจิตแน่ๆเลยกรี๊ดๆๆๆเอามือของมันออกไป
"เธอ!"
ตัวฉันถูกกระชากให้หันหลังกลับไป.....กรี๊ดๆๆๆหนูยอมแล้วค่ะอย่าทำอะไรหนูเลยน่ะ....จะเอาอะไรหนูให้หมดเลย!!!T^Tฉันหลับตาปี้...ตัวเกรงไปให้แล้ว
">.<"
"เธอใช่ยะ"
"ไม่ใช่ค่ะผิดคนแล้ว"
"เธอนี้เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยน่ะยัยบื่อ!"
"หะ...ห๊า?"
ความคิดเห็น