คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapte 8 : อาคาเบะ เซย์จูโร่
หลังจากที่ทุกคนช่วยกันทำความสะอาดห้องและไปส่งพี่ฉันที่สนามบินเรียบร้อยแล้วทุกคนก็แย่งย้ายกันกลับหลุด เอ๋ย...บ้านๆ พี่ให้ซิลเวอร์มาส่งฉันเกือบกัดกันตายในรถแล้วถ้าไม่เกรงใจคนขับแท็กซี่เขาอ่ะน่ะพอถึงคอนโดแล้วอีตานั้นยังไม่เลิกที่จะกวนประสาทันก่อนกลับอีกคนอะไรน่าหมั่นไสที่สุด
กริ๊งๆๆๆ
ใครมาแต่เช้าเนี่ย...โอ๊ย....สงสัยแม่บ้านมาทำอะไรแต่เช้าค่ะนี้ก็ชั้น 5 น่ะ มาทำไมคนจะนอนว้อย!!!
กริ๊งๆๆ
เสียงมันเริ่มถี่ขึ้นเรื่อยๆคงไม่ใช่แม่บ้านแล้วมั้งหรือจะเป็นพวกโรตจิต-_-+ เดี๋ยวแม่จัดเชือดทิ้งเลยนี่ฉันลากสังขานลงจากเตียงเดินไปที่ประตูอย่างคนพึ่งตื่น(ก็พึ่งตื่น)ถ้าไม่มีธุระคอขาดบาดตายน่ะแม่จะด่าให้เจ็บวันยังไม่จบเลยค่อยดู(นางเอกเรื่องนี่โหดร้ายT^T : ผู้แต่ง)
"ค่ะๆ...รอแปปค่ะ"
ใจเย็นไว้เพื่อเขามีธุระจริง..พอฉันเปิดประตูออกก็เจอนายอาคาเบะในชุดนักเรียนดูดีแบบไม่ต้องบรรยายเลยมันดูเหมาะกับเขามากกว่าชุดที่ใสเล่นซะอีกเข้าพูดพลางเกาหัวยุ่งๆเดินเข้ามาให้ห้อง
"พึ่งตื่นล่ะสิยัยขี้เซา"รู้ทันอีกอุส่าห์จัดผมแล้วน่ะเนี่ย
"นายมาทำไม"
"ลืมของ"เขาตอบเสียงเรียบๆแล้วเดินหาอะไรซักอย่าง
"ช่วยมั้ย"
"ไม่น่าถามน่ะยัยหมูอ้วน^^"ยังมายิ้มอีกตบหัวแล้วลุบหลังนี่!
"เชอะ...จะช่วยดีมั้ยเนี่ย"ฉันประชดเขา
"ถ้าฉันไปร.รสายเธอตายแน่ยัยหมูอ้วน^^"
สายตาน่ากลัวกับรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยยาพิษนี่มันอะไรกัน นายน่ากลัวขนาดนี่เลยเหรอเนี่ย! ไม่ช่วยไม่ได้แล้วค่ะ ต้องหายให้เจอแบบสุดชีวิต
"นายหายอะไร?" จริงสิถามไม่รู้ว่าหายอะไรก็ไม่เจอพอดีต้องถาม
"มือถือ"
."อ่อ"
แล้วพวกเราก็ช่วยกันหายอย่างขะมักเขม้นแต่ก็ยังหาไม่เจออยู่ดีมันอยู่ที่ไหนT^Tตอนนี้ก็เกือบ 8 โมงแล้วต้องรีบ!
"นายแน่ใจน่ว่าลืมไว้ที่นี้น่ะ"
"อืม"
."นายจำอย่างอื่นได้มั้งว่าวางไว้ตรงไหน?"
"ไม่รุสิ"
"อืม"ฉันยืนกอดอกอย่างใช้ความคิด
"เอามือถือเธอโทรเข้าสิ!"
โอ๊ย!~ทำไมนายไม่คิดได้ตั้งนานแล้วพ่อคณูค่าให้หาอยู่ได้ฉันรีบไปหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียงส่งให้อาคาเบะ
"iphone ? "เขาเลิกคิ้วมองฉันสลับกับโทรศัพท์ไปมา
"ทำไมย่ะฉันใช่ไม่ได้หรือไง"
"ป่าว"
"นั้นนายก็รีบโทรแล้วไปร.รซะ...เดี๊ยวหาว่าฉันไม่เตือน!"
"คือ"เขามองที่โทรศัพท์ฉันอย่างงง
"คืออะไรอย่าบอกน่ะว่านายใช้ไม่เป็น...ไม่ตลกน่ะอาคาเบะ" ไม่เชื่อหรอกหน้าตาดีๆอย่างเขาใช้มันไม่เป็น
"ก็ประมาณนั้นแหละมันปลอดล็อกยังไงอ่ะ...ใช้ไม่เป็น"
โอ๊ย!!! คนสวยเครียดค่ะ...อีตานี้ใช้ไอโฟนไม่เป็นคนอะไรเฉยขั้นรุงแรงขนาดนี้ฉันรีบหยิบโทรศัพท์กลับมาปลอดล็อกแล้วส่งให้เขาดงเดิม
"^^" ยังมายิ้มอีกคนอะไรเนี่ย>.<
ตริ๊งๆๆ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นคงเป็นของอาคาเบะแต่เทำไมมันดังแบบนี้เหมือนอยู่แถวนี่เลย ฉันค่อยเดินตามเสียงปลายทางไปเรื่อยจนมาหยุดที่ร่างสูงที่ยืนอดยิ้ม
ตริ๊งๆๆ
เสียงดังขึ้นอีกครั้งและดังมากหรือว่ามันจะอยู่แถวๆนี่น่ะอีตานี้ก็ยืนอดยิ้มอยู่ได้ไม่อยากได้โทรศัพท์หรือยังไงน่ะ
"ฉันไปร.รแหละ"
เขาส่งโทรศัพท์คืนมาให้ฉันและเดินไปหยิบกระเป๋านักเรียนและหมวกกันน็อกเดินไปทางประตูทางออก
แล้วนายไม่เอาโทรศัพท์หรือยังไง ....หรือว่าจะไปซื้อเครื่องใหม่เพราะหายไม่เจอ
"เบอร์เธอสวยดีนี้^^"
เขาล้วงอะไรบ้างอยากออกจากกระเป๋ากางเกงและมันก็คือ iphone!!!!!! กรี๊ดดดดดดดดไอ่คนบ้า ไอ่คนขี้โกหก มาหลอกกันได้ไอ่บ้า!!!!! ! ไอ่หมาป่าเจ้าเห่ล์ ไอ่ไฮดาข้ามสายพันธุ์><
"นายมันไอ่บ้า!!!"
"ขอบคุณที่ชม^^"ยังหันมายิ้มอีก"วันนี้ตอนเย็นมาที่ร.ร โยโตคุ น่ะ ..ฉันไปล่ะแล้วเจอกันยัยบื่อ"
ความคิดเห็น