คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapte 12 : เหตุร้าย
“มีอะไรให้กินบ้างยูกิจัง~” ทาคุมักเรียกฉันอย่างนี้เสมอ ฟังแล้วมันเขิลนิดๆน่ะว้อย!
“พวกนายอยากกินอะไรล่ะ ?”ฉันถามกลับ
ตอนนี้พวกเขาบ้างเดินไปเดินมาวนเวียนอยู่แถวห้องครอบครัว บ้างออกไประเบียง บ้างดูทีวี จะสบายกันไปแล้วน่ะพวกนายเกรงใจกันบ้างอะไรบ้างเถอะพ่อคูณ~
“อะไรก็ได้เอจักมาเลย”ทาคุว่าพลางเปิดทีวีดู
“จัดไป กินได้หรือป่าวไม่รู้น่ะ ฉันไม่เคยทำ!”
ฉันพูดประชดเขาแต่จริงแล้วฉันทำเป็นน่ะ อร่อยด้วย!!! ทาคุละสายตาจากทีวีมามองฉันชั่วครู่มองฉันด้วยสายตาที่ พิจารานอย่างละเอียดยิบ
“นายไม่เชื่อฉันเหรอ ?” ฉันทำหน้าใสซื่อเหมือนคนทำอาหารไม่เป็น
“เกี่ยวน่ะ...ยัยตัวแสบ”เขาอมยิ้มก่อนจะลุกจากโซฟาแล้วเดินเข้าครัวไป
“ฉันจะไปซื้อเบียร์ ใครเอาอะไรว่ามา”ริคุตะโกนออกมาจากห้องครัว (นายเข้าไปตั้งแต่เมื่อไร)
“เอาๆ” ทาคุระริ้น ระรินเมื่อคำว่าแอลกอฮอล์ ปรากาฏขึ้น
“นายด้วย/ อืม” นั้นเป็นเสียงของซิเวอร์ และอาคาเบะที่อยู่ตรงระเบียง
แต่เดี๊ยวนี้ประเทศญี่ปุ่น่ะ เขาห้ามเองต่ำกว่า 18 ปีดื่มเหล้า หรือสิ่งที่มีแอลกอฮอล์ ใช้เหรอ แล้วอีตาพวกนี้จะกินเบียร์ เดี๊ยวก็ได้โดนจับหรอก ฉันรีบเดินไปห้ามริคุที่กำลังจะเปิดประตูออกไป
“นายจะไปไหน!”ฉันตะโกนเมื่อเขากำลังจะออกไป(เกี่ยวไม่ทัน)
“ซื้อเบียร์ เธอจะเอาด้วยเหรอ ?” เขายิ้มหวานๆมาทางฉัน
“นายห้ามไปซื้อน่ะ”ฉันร้องห้าม
“ทำไม”
“นายอายุเท่าไร”
“ถ้าอะไรยุ่งยากน่า เดี๊ยวให้ซิลเวอร์จัดการเลยนี่”เขาหันทางซิลเวอร์เล็กน้อย มันทำให้ซิลเวอร์รู้สึกตัวว่าเขาโดนจ้อง
“อะไรว่ะริคุ มองทำไมหรือจะเอา ?”
“เปล่า...” ริคุยักไหล่”เธอมีอะไรว่ามาฉันรีบเดี๊ยวร้านมันไม่ขาย”
“นาย!....นาย!.....นาย!....แล้วก็นาย!” ฉันชี้ไปทางพวกเขาทีละคน ทำให้พวกเขาหันมามอง
“อะไร ?”ริคุถามงง
“ห้ามพวกนายดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์!”
“ห๊า!!!!!”พร้อมใจกันเปล่งเสียง
“เครื่องดื่มพวกนี้ไม่ดีต่อสุขภาพ อาจจะขาดสติ หรือ บลาๆๆๆ” ฉันหันไปเทศนาพวกเขา”ส่วนนาย .....ริคุ”ฉันเรียกชื่อเขาเต็มยศ ”มันจะทำให้เสียงนายแย่!”
=O= >>> หน้าของพวกเขาทุกคน
“เข้าใจมั้ย!” น้ำเสียงของฉันหนักแน่นและ จริงจัง
“แต่ว่า...”ทาคุเถียง
“ไม่มีแต่...ห้ามเด็ดขาด!”
“นิดหนึ่งก็ได้น่ะๆ ”ทาคุออนวอน
“อาทิตย์ละ 5 ครั้งก็ได้”ริคุออนวอนเช่นกัน
“ไม่!”
“น่ะๆๆยูกิคนสวย สวยเหมือนมิสเจแปนคนปัจจุบันเลย”ทาคุยังคงพยายามต่อไป
“ไม่!”
“เธอมันยัยขี้งัก!”คราญนี้เป็นเสียงของซิลเวอร์ที่ตะโกนออกมา
“นายว่าใคร”
“ยัยงกๆๆๆๆๆๆ”
“นะ..นาย!”ฉันพยายามเก็บอารมณ์โกธรสุดชีวิต
“งกๆๆๆๆๆๆๆ”เขายังคงแร็กประโยคเดียวต่อไป
“อีตาใจกว้าง!”
“นั้นไม่ใช่คำด่าน่ะ...ยูกิ” อาคาเบะพูด ฉันได้ยินเหมือนเสียง อะไรสักอย่างแตกในหัว
“ฉันพูดประชดย่ะ!”
.”อย่าลืมเก็บเศษล่ะแม่คูณ~”ซิลเวอร์แซว ทำให้พวกที่เหลือขำกันใหญ่
“เชอะ!!”ฉันเบนหน้าหนี
“นั้นก็ให้กินสิ” เขายักคิ้วให้
“ไม่!พวกนายกินฉันจะกินด้วย!”ฉันยืนการเด็ดขาด
“ไม่!”เขาตอบเรียบ”เธอน่ะไม่ แต่พวกฉันอ่ะได้!”
“ถ้านายกินได้ฉันก็กินได้!”
“ไม่!เธอห้ามกิน!”
“ทีนายยังกินได้เลย!”
“ฉันเป็นผู้ชาย!!!!!”
“งั้นฉันเป็นกระเทยวันหนึ่งเลยอ่ะ”
“ยะ....ยัย....”เขาพุดไม่ออกเลย”เออ!...ไอ่ริคุซื้อมาเผื่อยัยนี้ด้วย!!”
“รับทราบครับพ้ม^^” ริคุพยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องไปตามคำสั่ง
คืนนั้นหลังจากที่พวกเรากินอาหารเย็นเสร็จ(เบียร์อีกหลายกระป๋อง) พวกเขาก็พาฉันมาที่ผับXXX ที่พวกเขาจะแสดงดนตรี ซิลเวอร์กำชับว่าให้นั่งอยู่ตรงหน้าเคาเตอร์บาร์ห้ามลุกไปไหนเด็ดขาด ห้ามพูดคุยกับใคร ห้าม ห้า ม ห้ามบลาๆ แล้วเขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
“ขอโทษน่ะครับ” เสียงหนึ่งทำให้ฉันสะดุก
“ค่ะ”ฉันหันไปทางต้นเสียงที่ยืนค้ำหัวฉันอยู่
“ตรงนี้ว่างหรือป่าวครับ”เขาชี้มาทางเก้าอี้ที่ว่างข้างๆฉัน
“อ่อ เชิญค่ะ”
“คุณมาดูวงอาคุม่าเหรอครับ ?”เขาถามขึ้น
“ก็ไม่เชิงน่ะค่ะ”ฉันยักไหล่อย่างเซงๆ
“เหรอครับ ผมชื่อ มาโมรุคุณล่ะ ?”เขายิ้มให้ฉัน
“ยูกิค่ะ”
“ชื่อน่ารักน่ะครับเหมือนตัวกานตูนเลย”มันเป็นคำชมชิมิ
“ขอบคุณค่ะ”
“แล้วคุณมาคนเดียวเหรอ”
“มากลับเพื่อนน่ะค่ะแต่ตอนนี้เขาหายไปแล้ว”พูดถึงแล้วหงุดหงิด พวกนายหาไปไหนกัน!!!
ควับ
ข้อมือของฉันโดนมาโมรุคว้าไว้ เขาพยายามดึงฉันให้ลุกขึ้น
“นายจะทำอะไร ”
“ออกไปเต้นกันเถอะครับอยู่แบบนี้มันเสี่ยว ”เขายิ้ม
“ไม่ดีกว่า”ฉันพยายามดึงมือกับแต่เขาบีบข้อมือฉันไว้แน่
“เพลงเดียวก็ได้น่าน่ะยูกิจัง^^”
“ฉันว่าไม่ดีกว่า” ฉันปฏิเสธแทนที่เขาจะปล่อยแต่กลับบีบข้อมือของฉันแน่ขึ้น
“ปล่อยฉันน่ะ”
“แค่เพลงเดียวเอง”
“ฉันว่านายปล่อยเธอซะดีกว่า”
เสียงที่ฉันคุ้นเคยดังขึ้น เขาคือซิลเวอร์ที่ตอนนี้จ้องหน้าของมาโมรุอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
“เกี่ยวไรกับแกว่ะ”มาโมรุถามอย่างหาเรื่อง
“ก็ไม่เกี่ยวหรอก...ก็แค่อยากยุ่ง!”ซิลเวอร์ตะโกน
“อย่ายุ่งดีกว่า ฉันเตือนแล้วน่ะ”มาโมรุเสยาะยิ้ม ชายชุดดำที่ไม่รู้มาจากไหนเขามารอบล้อมตัวซิลเวอร์ไว้ เขาโดนล้อมแปดทิศ แต่เขาก็ไม่ได้กลัวแต่อย่างใก กับเสยาะยิ้มอย่างมีเลศลัย
“ฉันว่านายอย่ายุ่งจะดีกว่าน่ะ^^” เขาพูดออกมาทำให้มาโมรุกับชายชุดดำต่างงง
“โดนล้อมขนาดนั้นยังปากดีอีกน่ะ ”
“ใครกันแน่ที่โดนล้อม ดูดีๆสิครับไอ่คุณชาย~”
ซิลเวอร์พูดกวนประสาทมาโมรุ แต่มันคงไม่ใช่คำพูดเล่นๆกวนๆธรรดาหรอกเพราะตอนนี้มาโมรุและรวมไปถึงชายชุดดำที่ล้อมซิลเวอร์อยู่ถึงกับหน้าซีดเหมือนไก่ต้มกันเลย รอบเขา ไม่สิทั้งผับนี้ ยังมีชายชุดดำที่คงไม่ใช่พวกของเขาเต็มไปหมด ซิลเวอร์ยังคงเสยาะยิ้มอย่างผุ้มีชัย
“นะ...นายเป็นใคร!”เสียงของมาโมรุสั่น
“ฉันโตแล้วน่ะ.......เลิกตามเหมือนตอนเด็กได้แล้ว”ซิลเวอร์ไม่สนใจมาโมรุแต่อย่างใดเขาหันไปพูดกับชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะป็นหัวหน้าของชายชุดดำ
“พุดอะไรแบบนั้นครับนายน้อย พวกเราแค่มาเที่ยวกันเฉยๆไม่เกี่ยวกับนายน้อยสักนิด”ชายวัยกลางคนพูด
“’ฮึ!”วซิเวอร์หัวเราะในลำคอ
“จริงน่ะครับไม่เชื่อกระผมเหรอ”
“ขอโทษที...ไม่เชื่อว่ะ”นี่นายพูดกับคนแก่กว่าอย่างนี้เหรอ โอ๊ย~เครียด
“55555”
“นี่!” เสียงของมาโมรุตะโกนขึ้นทำให้ซิลเวอร์กับชายวัยกลางคนเงียบ
“...”
“พวกแกเป็นคนของตระกูลทะ...ทะ...ทาคาอุระ”เสียงของมาโมรุยังคงสั่น ใบหน้าของเขาก็ซีดลงเรื่อยๆ
“ก็ไม่รู้สิ~”อีตานี้ยังกวนประสาทเขาไม่เลิก ตอนนี้แขนของฉันถูกปล่อยเป็นอิสระแล้วฉันจึงวิ่งไปหาพวกทาคุที่ยืนอยู่ไม่ไกล
“เธอโอเคน่ะ” ริคุถาม
ฉันได้แต่พยักหน้าตอบ แล้วดูสถานการณ์ต่อไป ดูเหมือนว่าซิลเวอร์จะเห็นฉันอยู่กับพวกริคุเรียบร้อยแล้วเขาจึงหันไปพูดกับมาโมรุต่อ
“ธุระของฉันหมดแล้ว”เขาพูด
“…”
“วันหลังจะเล่นกับใครก็ดูฐานะตัวเองหน่อยน่ะเพื่อน”
ซิลเวอร์เดินไปตบบ่าของมาโมรุ แล้วเดินตรงมาที่พวกฉันที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเขา
“ฝากไว้ก่อนเถอะไอ่พวกตระกูลทาคาอุระ”
ความคิดเห็น