คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapte 11 : ฉากในละคร
เฮ้ย!!!!” คนที่กำลังเขามา เขาร้องซะเสียงหลงเลยฉันเลยเงยหน้าขึ้นไปมองเขาก็พบว่าคน คนนั้นคือ ริคุที่มาพร้อมเพื่อนของเขา และท่าทางของ ทาคุกับ อาคาเบะ ก็เหมือนจะเห็นฉันด้วยเช่นกันแล้วทั้ง 2 คนรีบหนหลังไปทันทีไม่รู้ว่าหันไปทำไมแต่ฉันเห็นร่างของซิลเวอร์แว๊ปๆน่ะฉันพยายามยืดตัวให้สูงที่สุดเพื่อมองหาคนที่คิดว่าจะมาด้วยแต่ตัวของริคุมันสูงกว่าฉันเยอะ ริคุรีบถามอย่างรีบร้อน
“เธอมาที่นี้ได้ไง? ”
“เอ่อ..ฉันเจอเพื่อนเก่าเลยมะ.....”
“เฮ้ย! ทำไมไม่เข้าไปว่ะไอ่ริคุยืนขว้างโลกอยู่นั้นแหละ”
ร่างสูงที่เดินมาจากด้านหลังของริคุผลักเขาออกให้พ้นทางเดิน
“เฮ้ย!อยากพึ่งเข้าไอ่ซิลเวอร์”
แต่ไม่ทันแล้วตอนนี้เขาได้มายืนอยู่ตรงหน้าของฉันเรียบร้อยแล้วเขาก้มลงมาฉันด้วยแววตาตกใจเล็กน้อย
“เธอมาอยู่ที่นีได้ไง”เขาถามเสียงเรียบๆแต่มันทำให้ฉันสั่นไปทั้งตัวผู้ชายคนนี้มันยังไงกัน
“เอ่อ.....ฉะ...ฉัน..” ฉันได้แต่ก้มหน้าเพราะไม่กล้าสบตาเขาเหมือนเด็กที่กำลังโดนผู้ใหญ่บ่น
“ยูจังเกิดอะไรขึ้น ?”
เสียงของเคนโด้ดังมาจากในร้านทำให้สายตาของซิลเวอร์มองไปทางเขาอย่างสงสัย เขามองฉันสลับกับเคนโด้อยู่นาน ก็จะพูดยิ้มที่มุมปากแล้วพูดว่า
“อ่อ...เธอมาเดทกับไอ่หน้าจืดนี้น่ะเหรอถึงลืมนั้นพวกฉัน!”เขากดเสียงตก
“เอ่อ..คือ..”ฉันอั้มอึ้งอยู่นานจนเคนโด้ที่รอฟังอยู่ทนไม่ไหวลุกขึ้นมาตอนแทน
“ใช่!แล้วทำไมไอ่คุณชาย”ตอนนี้เขาสองคนยืนประจันหน้ากันสายตาของซิลเวอร์ตอนนี้ดุดันและน่ากลัวมากส่วนเคนโด้ก็ไม่ยอมแพ้กัน เคนโด้จับมือฉันไว้ทำให้ซิลเวอร์ดูโกธรมากขึ้นจนเพื่อนให้วงร้องให้ใจเย็นๆ
“เคนโด้ หยุดเลยน่ะ”ฉันกระซิบบอกเคนโด้ที่ทำหน้ากวนประสาทซิลเวอร์ เคนโด้ยิ้มให้ฉันก่อนจะก้มลงมากระซิบข้างหูของฉัน ลมหายใจของเขารดหูฉันเต็มๆเลย ได้กลิ่นหอมอ่อนๆออกมาจากตัวเขาด้วย
“เชื่อใจฉันเถอะ ฉันต่อยไม่แพ้หมอนั้นหรอก” เขาพูดข่ำๆแต่มันทำให้ฉันสงสัยว่าเขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่
“เฮ้ย!”เคนโด้หันไปตามเสียงแต่และทันดันนั้นร่างของเขาก็ลงไปนอนกับพื้นมีเลือดออกมาที่มุมปากของเขา คนที่ต่อยยืนยิ้มเยาะอย่างสะใจ เคนโด้ลุกคนแหละปล่อยหมัดขวาใส่ซิลเวอร์ที่ไม่ทันตั้งตัวจนเขาลงไปกองกับพื้นเช่นกัน เพื่อนร่วมวงของเขาเพื่อนลงไปนอนกองกับพื้นก็รีบเข้ามาด้วยแต่โดนซิลเวอร์ผลักออกทุกคนจึงขอดูสถานการณ์อยู่ห่างๆ ส่วนฉันรีบวิ่งเขาไปหาเคนโด้พยายามจะเช็ดเลือดให้เขาแต่ทันใดนั้นข้อมือของฉันก็ถูกกระชากด้วยฝีมือของซิลเวอร์
“ปล่อยฉัน!”ฉันพยายามสลัดมันออกแต่เขาจับข้อมือฉันแน่มากแต่เขาไม่ฟังฉันเลยเอาแต่เดินออกไปหน้าประตูร้านอย่างเดียว
“เธอบอกให้ปล่อยไง!” ครางนี้เสียงของเคนโด้ดังออกมาทำให้ซิลเวอร์ยอมปล่อยมือและหันไปจ้องหน้าของเคนโด้อีกครั้ง ทั้งคู่ประจันหน้ากันอีกครั้งโดนที่มีฉันอยู่ตรงกลาง มันเหมือนฉากในหนังเลยตอนที่นางเอก ต้องเลือกไปกับใครสักคนทั้งคู่ยังจ้องหน้ากันต่างคนต่างเงียบแต่แววตานั้นลุกเป็นไฟแล้วรู้กันหรือป่าว!!!!
“แกเป็นใครว่ะ”
ซิลเวอร์พูดขึ้นหน้านิ่งๆแต่น้ำเสียงกระแทรก เขายังคงบีบข้อมือฉันแน่ขึ้นอีกเคนโด้ที่ยืนข้างฉันเริ่มสงเกตุเห็นความผิดปกติของฉัน เขาจึงหันไปพูดกับซิลเวอร์ด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“แล้วแกจะทำไมว่ะ”
“แก”เสียงของซิลเวอร์สั่นด้วยความโกธรที่เคนโด้กวนประสาทเขา เคนโด้ยังคงยักคิ้วท้าทายซิลเวอร์อย่างไม่ลดละ
“ปล่อยได้แล้วไอ่มาเฟียเธฮเจ็บ!” เคนโด้ยังคงกระแทรกเสียง
“ไม่ปล่อยจะใครจะทำมั้ย!”น้ำเสียงของซิลเวอร์ต่ำมากๆเหมือนเขาพยายามเก็บอารมณ์มาก
“แต่เธอเจ็บ!”
“เจ็บเหรอ ? ยัยบื่อ” ซิลเวอร์หันมาถามฉันสายตาของเขานิ่ง เหมือนน้ำที่ไม่หยุดไหล
“เจ็บ”ฉันตอบสั้นๆแค่นั้น ไม่นานซิลเวอร์ก็ปล่อยให้ข้อมือข้อฉันได้เป็นอิสระ ตอนนี้ข้อมือฉันเป็นรอยแดงๆ ซิลเวอร์มองที่ข้อมือฉันเล็กน้อยก็จะหันไปสบตากับเคนโด้
“แค่นั้น”เคนโด้หยักไหล่แล้วคว้าข้อมืออีกข้างพาเดินออกไปนอกร้าน
“เฮ้ย!”
ตุบ
เค้นโด้ตอนนี้ลงไปนอนกองกับพื้นด้วยฝีมือของอีตามาเฟียนี่ อะไรก็ใช้กำลัง ฉันรีบไปดูอาการของเคนโด้ทันทีแต่เขาก็ส่ายหัวแล้วยิ้มก่อนจะพุดว่าไม่เป็นไร ซิลเวอร์ยังคงมองเค้นโด้อย่างคู่แค้นกันมาร้อยปีกับอีก99วัน เขายิ้มที่มุมปากอย่างสะใจ
เพื่อนของเขาก็ยืนดูกันด้วยความสนุกสนาม อีตาพวกนี้โรคจิตอ่ะเปล่าเนี่ย ยืนดูคนชนกันเนี่ย
“แกยังไม่ได้ตอบคำถามฉัน” เสียงเข้มของซิลเวอร์ดังอีกครั้ง”ถ้าตอบไม่ตรงคำถามแกได้กินอีกแน่!”
“….”เคนโด้เงียบ
“ตอบไม่ได้ล่ะสิ”ซิลเวอร์ยิ้มเสยาะ
“เขาเป็นเพื่อนฉัน!” ฉันตอบแทนเค้นโด้ มัทำให้เขาอึ้งไปกับคำตอบที่ออกมาสายตาเขาดูเศร้าๆหรือว่าเราพูดอะไรผิดไป ไม่มั้ง
“แหะ!”สายตาของซิลเวอร์ยังคงกวนประสาทของเค้นโดไม่เลิก “จำใส่หัวไว้น่ะไอ่ประธานชมรมฟุตบอล เมื่อก่อนแกกับยัยนี่จะเคยเป็นอะไรกันแต่ตอนนี้ยัยนี้เป็นคนของฉัน!..แกอย่ามายุ่งกับเธอ!”
“…..”
สายตาที่ซิลเวอร์มองเคนโด้นั้นจริงจังและดุดัน แต่ไอ่คำว่า ‘ยัยนี้เป็นคนของฉัน’ มันแปลกๆน่ะ โอ๊ย>< ไม่เข้าใจอีตานี้เลย
เคนโด้เช็ดเลือดที่มุมปากและลุกขึ้นปัดฝุ่นก็จะยืนประจันหน้ากับอีตามาเฟียอีกครั้ง สองคนนี้เมื่อไรจะจบเนี่ย>< คนสวยเครียดดดดดดดด
“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ~!”
ตุบ!!!
ตุบ
คราวนี้ซิลเวอร์ลงไปนอนกับพื้นบ้าง ซิลเวอร์ดูอึ้งๆกับสถานณ์การณ์เล็กน้อยแต่ก็ตั้งสิตได้ เขารีบเช็ดเลือดที่มุมปากแล้วลุกขึ้นเหมือนจะมาชกเคนโด้ แต่อาคาเบะรีบวิ่งเข้ามาล็อกเขาไว้ทำให้เขาเคลื่อนไหวลำบากแต่แรงที่มีมากกว่าทำให้อาคาเบะล็อกไม่อยู่ เขาเดินเข้ามาหาเคนโด้ที่ยืนนิ่งไม่ตอบโต้แล้วก็ยิ้มเยาะ ก่อนจะพูดว่า
“มันเป็นคำเตือนว่ะ ^_,^และนี้คือคำแนะนำ”
พอสิ้นเสียงของงซิลเวอร์เขาก็ก้มลงมาจูบฉันอย่างไม่ได้ทันตั้งตัว ฉันพยายามทุบ ตีหน้าอกเขาให้เลิกทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ซะที่แต่สิ่งที่ได้กับมาเป็นสิ่งตรงกันข้าม ยิ่งฉันทุบตี เขามากเท่าไรจูบที่ฉันสัมผัสได้ยิ่งรุนแรง และดุดันยิ่งขึ้นเช่นกัน ฉันเลิกตีเขาแล้วแต่เขายังไม่ยอมปล่อยริมฝีปากของฉันให้เป็นอิสระ ตอนนี้ฉันเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว เคนโด้ตอนที่ซิลเวอร์จูบฉันก็ไม่รู้ไปไหน โอ๊ย!เจอเพื่อนเก่าทั้งที่ ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยน่ะ นายมันตัวซวย น้ำใสๆเริ่มล้นจากขอบตา
“เธอรังเกียจฉันขนาดนั้นเลย ?”
เขายอมปล่อยให้ริมฝีปากฉันได้เป็นอิสระ แต่น้ำตาที่กั้นมานานนี้มันก็เริ่มไหลรินลงสู่พื้นที่เย็นยืด ฉันจ้องหน้าเขาด้วยความรู้สึกที่หลากหลายว่าทำไม ทำแบบนี้ ฉันไปทำอะไรให้นาย เราพึ่งรู้จักกันนี้ ทำไม สายตาของเขาก็นี้ก็เรียบเฉย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันยิ่งทำให้ฉันโกธรที่เขาใช้ฉันเป็นเครื่องระบายอารมณ์
“ใช่!...นายมันน่ารังเกียจ”ฉันกระแทรกเสียง
“ยูกิใจเย็นๆ”ทาคุร้องทัก ฉันพึ่งรู้ว่าพวกนี้ยังอยู่
“นายเงียบไป!”
“ครับพ้ม”
“ส่วนนาย!”ฉันหันไปวี้ดกับซิลเวอร์ที่ยังคงทำหน้าเรียบเฉยไม่บอกความรู้สึกใดๆทั้งสิ”ขอโทษฉันซะ! ฉันไม่ใช่ของเล่นของนาย! แล้วก็เลิกยุ่งกับเรื่องส่วนจัวของฉันได้แล้ว!”
พอพูดจบฉันก็เดินออกไปนอกร้านอย่างรวดเร็วก่อนที่น้ำตาบ้าๆนี้จะไหลอีกรอบ ฉันเดินมาเรื่อยตอนนี้ก็เย็นมาแล้วแสงไฟจากร้านค้าต่างๆก็เริ่มสว่างขึ้น แต่ฉันนี้สิมันมืดสนิท แหม่งทั้งโลกเป็นแค่ภาพขาวกับดำ ฉันคิดน่าว่าทำไมอีตานั้นต้องมายุ่งกับฉัน ทำไมหรือว่าเป็นคำสั่งของพี่ หลังเธอไม่อยู่ฉันต้องอยู่กับอีตาพวกนี้อีก 3 เดือนมันจะเป็นยังไงน่ ชีวิตฉันหลังจากวันนี้จะเป็นยังไงน่ะ ฉันเดินคิดไปเรื่อยๆจนสะดุดล้มไปชนชายรูปร่างกำยำ มีกล้ามเป็นมัด ดูน่ากลัวอ่ะ ทำไมดีเขาหันมาแล้ว>.<
“ขอโทษค่ะ”ฉันก้มหัวเล็กน้อย
“ห๊า~คิดว่าเดินชนแล้วคำขอบโทษจะจบเหรอ ?”ชายคนนั้นถามอย่างหาเรื่อง
“มีไรว่ะ โมโตะ”เพื่อนของเขาที่มาจากไหนไม่รู้วิ่งมาทางเราสองคน
“ก็ยัยนี้เดินชนฉันไม่รู้ว่าเสื้อราคาตัวละแสนเยนจะเปื้อนหรือเปล่าเลยจะให้ยัยนี้ชดใช้” เขาพูด
“เฮ้ย..โหดไปเปล่า”เพื่อนของเขา นี่ๆอย่างลืมสิว่าฉันยังอยู่น่ะ ขอมีส่วนร่วมหน่อย!!!
“แล้วจะให้ทำยังไงค่ะ....ฉันไม่มีเงินน่ะ”ฉันพูด
“ไม่ยากไม่มีเงินก็เอาตัวเข้าแลกไงง่ายจะตาย”เขาพูดแล้วเสยาะยิ้ม ข้อมือของฉันถูกชายทั้ง 2 จับไว้จนขยับไม่ได้
“จะทำอะไรค่ะ...ปล่อยฉันน่ะ”ฉันพยายามดิ้นสุดชีวิต ฉันหนีเสือปากจระเข้ชัดT^T
“ปล่อยก็โง่สิสาวน้อย...คืนนี้เราจะไปสนุกกันสุดๆเลยน่ะ” หน้าของอีตานั้นมันหื่นขั้วเทพเลยน่ะนั้น
“ปล่อยฉันน่ะ...ไม่งั้นฉันจะร้อง!”มีการขู่เล็กน้อย
“ร้องไปเลยไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก!”
“จริงเหรอ ?”
เสียที่ฉันคุ้นเคย เสียงของคนที่ฉันเกียจ เขามาอีกแล้ว เขามาช่วยฉันอีกแล้ว ซิลเวอร์ยืนประจันหน้ากับนักเลง 2 คนที่จับฉันไว้ สายตาของเขาเรียบเฉยไม่ต่างจากตอนนั้นเลย เขายังคงยืนท้าทายชายทั้ง 2 อย่างไม่ลดละ
“จริงอะไรไอ่หนู....อย่ายุ่งเรื่องผู้ใหญ่....กลับบ้านไปดูกานตูนไป๊” ชายที่ฉันเดินขนพูด
“จริงเหรอ ?”
เขายังคงพูดประโยดนั้นซ้ำอีกครั้ง สายตาของเขาตอนนี้เปลี่ยนมามองที่ฉัน เหมือนกำลังรอคำตอบอะไรบ้างอย่าง
“พูดไม่รู้เรื่องเหรอไอ่หนู!”
เพื่อนชายที่ชนฉันวิ่งเขาไปหาซิลเวอร์หวังจะชกเขาสักมัดแต่เขาหลบทันและชกเขาที่ท้องของชายคนนั้นจนเขาล้มลงไปนอนกะพื้น
“ไอ่มานู”ชายที่ชนฉัน ร้องเสียงหลง “แกไอ่เด็กเปรต เจอนี้หน่อย”
ชายคนนั้นวิ่งเขาไปหาซิลเวอร์แต่เหมือนกับหนังที่เอามาฉายซ้ำเขาล้มลงไปนอนกองกีบพื้นข้างๆเพื่อนของเขา ซิลเวอร์เสยาะยิ้มให้พวกเขาเล็กน้อย
“พวกสวะอย่างมายุ่ง!”
จากนั้นเขาก็เดินตรงมาทางฉัน เสื้อของเขาตอนนี้ไม่ต่างจากเสื้อที่ผ่านการรบมาร้อยแปดมันขาดเป็นที่ๆ หน้าตาที่หล่อแบบเถื่อนๆ คิ้วแตก ปากแตก มันดูน่ากลัวแต่สำหรับชายคนนี้ทำให้เขาดูดีมาก
“จริงหรือป่าวที่เธออยากให้ฉันเลิกยุ่งกับเธอ!”เสียงเขาหนักแน่
“กะ...กะ....ก็ถ้านายยุ่งแบบพอดีพองามเหมือนชาวบ้านก็โอเค ” ฉันสะดุ้ดเล็กน้อย
“พูดแล้วห้ามกลับคำ!”
“อื้ม”นายจะทำให้ฉันหัวใจวายตายเพราะเสียงนายเนี่ย
“และเธอก็ติดหนีฉัน 1 ครั้ง !”
“ห๊า~ ตอนไหน!”
“ตอนนั้นแหละ!”
ความคิดเห็น